quote:
Op woensdag 12 januari 2011 08:43 schreef SaintOfKillers het volgende:[..]
Maar dat heb je toch altijd, ook nu?
De brug tussen Toy Story en Pulp Fiction of tussen Inception en Dogville is even groot als die tussen Shutter Island en Citizen Kane., om een hoop willekeurige voorbeelden te geven.
En qua "trage" en/of "saaie" films zie ik, met uitzondering van het zwart-wit, echt weinig verschil tussen de Casablanca/Sunset Blvd. van vroeger en de American Beauty/Shawshank Redemption van nu. De meeste parameters lijken me gelijkaardig.
Bij sci-fi zoals Avatar en Metropolis kan ik er een heel klein beetje nog inkomen (al is dat ook maar een drempeltje van 2 millimeter hoog dat overwonnen moet worden), maar bij het standaard drama zie ik geen verschil, die moeten het al 80 jaar van hun verhaal en het acteerwerk hebben en kwalitatief is daar geen verschil.
Mmm... Ik weet niet zeker of ik duidelijk genoeg ben. Volgens mij maak ik niet duidelijk wat precies mijn gedachtegang is.
Ik bedoel niet de brug tussen bepaalde films. Ik bedoel de brug tussen 'in' de film en 'buiten' de film - de brug tussen de kijker als observator en de kijker die de film als ervaring ondergaat en als het ware in het universum van de film wordt geplaatst.
Ik zie het zo. Kunst gaat er volgens mij vooral om dat je de observator kan laten verliezen in het universum dat je creëert. Zo is het met muziek (of je nu luistert of speelt), schilderkunst en ook films. Op dat moment verliest de observator zichzelf (de regels van tijd, continuïteit, geografische oriëntatie, zijn bewustzijn min of meer). Als je je niet in kan leven in een schilderij dan zal je niet begrijpen waarom het precies een mooi schilderij is. Als je je nooit in Stairway to Heaven hebt verloren dan snap je niet waarom de plaat zo hoog wordt aangeschreven. Ja je weet dat het ergens technisch een meesterwerk is en dat het wat met je doet als je op oudejaarsavond halfdronken in de kroeg zit. Maar waarom? Dat ontgaat je. Eén van de voorwaarden om dat wel te snappen is volgens mij om je te kunnen verliezen in de gecreëerde kunst.
Het ding met oude films is dat de mogelijkheid om je in te leven in het gecreëerde universum bemoeilijk wordt om verschillende redenen. Er gelden andere normen en waarden, de tijdsgeest is anders, voorwerpen lijken uit de tijd, er werd met een ander inzicht tegen film als kunst an sich aangekeken, de film leunt voor de totale ervaring gedeeltelijk op symboliek die je niet herkent (One Flew over a Cookoo's Nest) etc.
Als je veel met dit soort afwijkende universa hebt kennisgemaakt dan wordt het makkelijker om de regels die daarin gelden te begrijpen en om er niet op een bewuste manier telkens rationeel over na te hoeven denken om het universum te accepteren.
Hierdoor wordt het vervolgens makkelijker om in plaats van observator te zijn, de film te ondergaan en je te verliezen in het universum. Want pas dan kan je volgens mij de film (en wat voor kunst dan ook, eigenlijk) echt begrijpen en op waarde schatten.
En passant is het volgens mij ook de reden dat stoned een film kijken soms super kan zijn. Je brein heeft dan de neiging om zich minder rationeel op stellen en zich niet bezig te houden met vragen zoals waarom staat die houten stoel daar, waarom slapen ze op stro en waarom wordt die vrouw door haar man als stront behandeld en is je brein misschien meer geïnteresseerd in de audiovisuele vormgeving van het universum, de gezichtsuitdrukkingen, interpersoonlijke relaties, enz.
Je mag het er totaal mee oneens zijn hoor, maar het is voor mij de verklaring waarom oudere films, absurde films, surrealistische films (David Lynch, Kubrick) zo lastig kunnen zijn om van te genieten en waarom ik soms mensen zie die met het frustrerende gevoel achterblijven dat de film ze ergens kwijtraakte.
Persoonlijk is het voor mij de grootste reden waarom ik Inception een draak van een film vindt. Die film besteed er het betere gedeelte van twee uur aan om aan de kijker uit te leggen hoe het universum van Inception werkt. Als gevolg daarvan zijn de actiescenes leeg van stijl en karakter, zijn de personages meer instrumenteel dan van intrinsieke waarde en is het geheel nauwelijks kijkbaar. Maar goed, we kunnen het niet overal over eens zijn

.
[ Bericht 6% gewijzigd door Aukje83 op 13-01-2011 02:13:31 ]