Ik vind oude films saai!

Ik heb laatst 'A star is born' uit 1937 meegekeken. Ik ben nu echt geïnteresseerd geraakt in oude films, ik ben bijvoorbeeld steeds recensies van oude films aan het opzoeken.

12 angry men vond ik echt super mss die eens proberen?

quote:

Op zondag 9 januari 2011 18:04 schreef Dj_Day-V het volgende:
Owja nog 1 die ik heb gezien die ik niks vond:
One Flew Over the Cuckoo's Nest

Iemand van mijn leeftijd die deze ook pas gezien heeft?

Wat is je leeftijd?

quote:

Op zondag 9 januari 2011 23:34 schreef Dj_Day-V het volgende:
OP

In dat geval ben ik niet van je leeftijd...

quote:

Op zondag 9 januari 2011 18:04 schreef Dj_Day-V het volgende:
Owja nog 1 die ik heb gezien die ik niks vond:
One Flew Over the Cuckoo's Nest

Iemand van mijn leeftijd die deze ook pas gezien heeft?

Het is maar net waar je van houdt, zo'n film als Reservoir Dogs is ideaal voor de bloedliefhebber, en er zit zelfs een soort van thrillerscene in als 'bonus' (het lied 'Stuck in the middle' zal nooit meer hetzelfde zijn).

One Flew Over the Cuckoo's Nest is een geweldige film, net als Once Upon a Time in the West. Ik vond Papillion ook niet slecht maar wel langdradig en The Good, the Bad, the Ugly was ook niet slecht maar A Fistful of Dollars vond ik al een stuk minder (beetje voorspelbaar).

_{En dan houdt het wel op met oude films die ik gezien heb}

quote:

Op zondag 9 januari 2011 02:19 schreef SuperHarregarre het volgende:
Moet je eens 12 Angry Men kijken. Echt een geniale oude film.

Extreem waar. Het verbaasde mij al dat niemand eerder deze film had genoemd. Als je een klassieke film wilt waarin het tempo echt hoog ligt, moet je 12 Angry Men hebben. Ook tof is dat de hele film zich echt maar in één ruimte afspeelt.
_{Alleen jammer dat de film zich werkelijk niets aantrekt van het Amerikaanse bewijsrecht.}

Casablanca is ook een vrij tijdloze klassieker, als je het mij vraagt. Hoewel de film wat traag verloopt blijft het verhaal ijzersterk en is de film zeer quotable. Plus, het is leuk om te zien hoe men met de preutsheid van toen omging: de hoofdpersoon rookt een sigaret terwijl hij naar buiten staart, dús heeft hij seks gehad.

Casablanca weet gewoon heel goed een bepaalde tijdgeest te vatten, ofzo. Ik zag laatst ook The Maltese Falcon, een andere beweerde klassieker, maar daar vond ik nu heel weinig aan. Gewoon een detective-verhaal met bovendien een zeer laag tempo.

En over One Flew Over The Cuckoo's Nest: aanrader, erg goed. Simple as that.

For the record, ik heb ongeveer dezelfde leeftijd als TS.

[ Bericht 16% gewijzigd door Orbis op 10-01-2011 09:26:27 ]

Oke....

Misschien zeggen ze over 20 jaar wel het zelfde over de films die jij nu wel goed vind.

quote:

Op zondag 9 januari 2011 18:04 schreef Dj_Day-V het volgende:
Owja nog 1 die ik heb gezien die ik niks vond:
One Flew Over the Cuckoo's Nest

Iemand van mijn leeftijd die deze ook pas gezien heeft?

Ik, en ik vond er ook niks bijzonders aan.

12 Angry Men is wel zeer de moeite waard hoor. Verder zijn er ook nog veel oude films die op mijn lijstje staan, maar als ik moet kiezen, kies ik meestal iets recents om te kijken.

Ik heb hetzelfde. te traag, te weinig spanning, het boeit me gewoon weinig. De oude westerns zijn wel mooi qua sfeer en beelden en A Clockwork Orange en Rosemary's Baby en One Flew Over The Cuckoos Nest door hun bizarre verhaal en sterke cast.

Easy Rider is ook echt een heerlijke film. 1969. En 12 Angry Men is hoewel "saai" gemaakt, een erg sterke film.

Maar Psycho vond ik matigjes (de o-zo-beroemde doucescene al helemaal), Sunset Blvd. dom en heb nog een hele rits van die films liggen die ik "moet" kijken, maar er is zoveel leukers erna uitgebracht dat die maar even moeten wachten...

Tijd geleden deze maar is gekeken, ik zal wel zeggen, je moet er van houden.
Het is meer interessant om zo'n film te zien dan dat je nu kan zeggen wat een super goede film.
Alhoewel de film wel hi-tech was voor zijn tijd (1927) en vele latere film makers heeft geïnspireerd



Maar ik heb niet altijd zoveel moeite met films uit den oude doosch.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 11:53 schreef SaintOfKillers het volgende:

[..]

Ik snap niet meteen wat er zo moeilijk te staven is aan die uitspraken, die lijken me duidelijk genoeg.

Echt wel. "Goed acteerwerk, goede cinematografie, goed geregisseerd" dat zijn van die nietszeggende, ontwijkende uitspraken waarmee je aangeeft dat je eigenlijk niet weet waarom Citizen Kane zo goed gevonden wordt - en je zelf uiterst beïnvloedbaar bent door de heersende mening.

Nu kon ik zelf ook weinig met Citizen Kane, maar bij Rear Window kun je echt wel uitleggen waarom dat een fantastische film is zonder te vervallen in zulke flauwe, standaard omschrijvingen. Grace Kelly is bijvoorbeeld een ontzettend lekker wijf, en hoewel de hele film zich in één kamer afspeelt heb ik van begin tot eind op het puntje van mijn stoel gezeten.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 14:51 schreef Mainport het volgende:

[..]

Echt wel. "Goed acteerwerk, goede cinematografie, goed geregisseerd" dat zijn van die nietszeggende, ontwijkende uitspraken waarmee je aangeeft dat je eigenlijk niet weet waarom Citizen Kane zo goed gevonden wordt - en je zelf uiterst beïnvloedbaar bent door de heersende mening.

Nu kon ik zelf ook weinig met Citizen Kane, maar bij Rear Window kun je echt wel uitleggen waarom dat een fantastische film is zonder te vervallen in zulke flauwe, standaard omschrijvingen. Grace Kelly is bijvoorbeeld een ontzettend lekker wijf, en hoewel de hele film zich in één kamer afspeelt heb ik van begin tot eind op het puntje van mijn stoel gezeten.

Een beetje jammer dat je eerst iemand af zit te zeiken om hoe die zijn mening uit over Citizen Kane, om daarna te zeggen dat Rear Window een goede film is omdat Grace Kelly een lekker wijf is.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 16:32 schreef Falco het volgende:
Citizen Kane is overrated en dat weet iedereen. Rear Window is wel redelijk geniaal te noemen, maar onze ouwe vriend Hitchcock heeft wel wat betere films gemaakt. Misschien is North by Northwest of Psycho wel iets voor je.

North by Northwest is echt erg slecht oud geworden, daar ga je niemand mee overhalen. Ik zou eerder een echte knaller als "12 angry men" noemen.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 18:07 schreef kingmob het volgende:

[..]

North by Northwest is echt erg slecht oud geworden, daar ga je niemand mee overhalen. Ik zou eerder een echte knaller als "12 angry men" noemen.

Vind ik wel meevallen. Het tempo ligt ontzettend hoog en enigszins rekening houdend met de technische beperkingen van die tijd, blijft er een leuke rollercoasterrit over. Met oude films kijken zou ik het trouwens van 'achteren naar voren in de tijd' doen. Dus niet met een Metropolis uit 1927 (hoewel die echt steengoed) kijken, maar eerder beginnen met goede films uit de jaren '60. Ik denk daty TS het uiterst stijlvolle Le Samouraï uit 1967 best wel kan waarderen, mits ie geen hekel heeft aan de Franse taal. Butch Cassidy and the Sundance Kid is ook een goeie tip!

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 14:33 schreef schommelstoel het volgende:
Tijd geleden deze maar is gekeken, ik zal wel zeggen, je moet er van houden.
Het is meer interessant om zo'n film te zien dan dat je nu kan zeggen wat een super goede film.
Alhoewel de film wel hi-tech was voor zijn tijd (1927) en vele latere film makers heeft geïnspireerd

[ afbeelding ]

Metropolis (restoration trailer)

Maar ik heb niet altijd zoveel moeite met films uit den oude doosch.

Dat weet ik niet zozeer. Ook heden ten dage kan je Metropolis nog wel zo kijken dat het ook intrinsiek een pracht van een film is. Maar dat bedoelde ik eerder in dit topic met de toegankelijkheid van (dit soort) oudere films; je moet langs veel dingen kunnen kijken of je in kunnen leven in de film en het universum tot in het detail kunnen accepteren voordat je de ervaring echt snapt. Als je tijdens het kijken van de film merkt dat je brein valt over de verouderde decors dan plaatst je dat direct buiten het universum van de film en dat doet af aan de ervaring.
Ik denk dat het verschil tussen het kijken naar een oude film en een slechte film is, dat je met een ontwikkelde visie daadwerkelijk voorbij kan gaan aan veroudering in een goede film omdat het design en ontwerp van het universum in de film dermate goed is dat je het kan accepteren als je je voldoende in kan leven. In een slechte film zal een ontwikkelde visie telkens vallen over onregelmatigheden in het universum die door de film worden gecreëerd. Ik denk dus eigenlijk dat het de taak van de kijker is om zich in te kunnen leven, in wat voor universum dan ook, mits het een goed universum is. Het is dan de taak van de kunst om dat goede universum te creëren.

Maar ik denk wel dat op een bepaald punt de brug die je moet maken om het universum te accepteren zo groot is dat het te veel vraagt van de kijker om het op te brengen. Net als dat je als gitarist een bepaalde snelheid kan halen maar op een gegeven moment houdt het op. Ik denk dat een geoefend filmkijker wel een veel grotere brug kan maken dan een 'beginner', om het zo maar te noemen.
Bij Metropolis is de brug die je moet maken erg groot vergeleken met bijvoorbeeld American Beauty.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 21:00 schreef Aukje83 het volgende:
Maar ik denk wel dat op een bepaald punt de brug die je moet maken om het universum te accepteren zo groot is dat het te veel vraagt van de kijker om het op te brengen. Net als dat je als gitarist een bepaalde snelheid kan halen maar op een gegeven moment houdt het op. Ik denk dat een geoefend filmkijker wel een veel grotere brug kan maken dan een 'beginner', om het zo maar te noemen.

Maar dat heb je toch altijd, ook nu?

De brug tussen Toy Story en Pulp Fiction of tussen Inception en Dogville is even groot als die tussen Shutter Island en Citizen Kane., om een hoop willekeurige voorbeelden te geven.

En qua "trage" en/of "saaie" films zie ik, met uitzondering van het zwart-wit, echt weinig verschil tussen de Casablanca/Sunset Blvd. van vroeger en de American Beauty/Shawshank Redemption van nu. De meeste parameters lijken me gelijkaardig.

Bij sci-fi zoals Avatar en Metropolis kan ik er een heel klein beetje nog inkomen (al is dat ook maar een drempeltje van 2 millimeter hoog dat overwonnen moet worden), maar bij het standaard drama zie ik geen verschil, die moeten het al 80 jaar van hun verhaal en het acteerwerk hebben en kwalitatief is daar geen verschil.

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 08:43 schreef SaintOfKillers het volgende:

[..]

Maar dat heb je toch altijd, ook nu?

De brug tussen Toy Story en Pulp Fiction of tussen Inception en Dogville is even groot als die tussen Shutter Island en Citizen Kane., om een hoop willekeurige voorbeelden te geven.

En qua "trage" en/of "saaie" films zie ik, met uitzondering van het zwart-wit, echt weinig verschil tussen de Casablanca/Sunset Blvd. van vroeger en de American Beauty/Shawshank Redemption van nu. De meeste parameters lijken me gelijkaardig.

Bij sci-fi zoals Avatar en Metropolis kan ik er een heel klein beetje nog inkomen (al is dat ook maar een drempeltje van 2 millimeter hoog dat overwonnen moet worden), maar bij het standaard drama zie ik geen verschil, die moeten het al 80 jaar van hun verhaal en het acteerwerk hebben en kwalitatief is daar geen verschil.

Mmm... Ik weet niet zeker of ik duidelijk genoeg ben. Volgens mij maak ik niet duidelijk wat precies mijn gedachtegang is.
Ik bedoel niet de brug tussen bepaalde films. Ik bedoel de brug tussen 'in' de film en 'buiten' de film - de brug tussen de kijker als observator en de kijker die de film als ervaring ondergaat en als het ware in het universum van de film wordt geplaatst.

Ik zie het zo. Kunst gaat er volgens mij vooral om dat je de observator kan laten verliezen in het universum dat je creëert. Zo is het met muziek (of je nu luistert of speelt), schilderkunst en ook films. Op dat moment verliest de observator zichzelf (de regels van tijd, continuïteit, geografische oriëntatie, zijn bewustzijn min of meer). Als je je niet in kan leven in een schilderij dan zal je niet begrijpen waarom het precies een mooi schilderij is. Als je je nooit in Stairway to Heaven hebt verloren dan snap je niet waarom de plaat zo hoog wordt aangeschreven. Ja je weet dat het ergens technisch een meesterwerk is en dat het wat met je doet als je op oudejaarsavond halfdronken in de kroeg zit. Maar waarom? Dat ontgaat je. Eén van de voorwaarden om dat wel te snappen is volgens mij om je te kunnen verliezen in de gecreëerde kunst.

Het ding met oude films is dat de mogelijkheid om je in te leven in het gecreëerde universum bemoeilijk wordt om verschillende redenen. Er gelden andere normen en waarden, de tijdsgeest is anders, voorwerpen lijken uit de tijd, er werd met een ander inzicht tegen film als kunst an sich aangekeken, de film leunt voor de totale ervaring gedeeltelijk op symboliek die je niet herkent (One Flew over a Cookoo's Nest) etc.
Als je veel met dit soort afwijkende universa hebt kennisgemaakt dan wordt het makkelijker om de regels die daarin gelden te begrijpen en om er niet op een bewuste manier telkens rationeel over na te hoeven denken om het universum te accepteren.
Hierdoor wordt het vervolgens makkelijker om in plaats van observator te zijn, de film te ondergaan en je te verliezen in het universum. Want pas dan kan je volgens mij de film (en wat voor kunst dan ook, eigenlijk) echt begrijpen en op waarde schatten.

En passant is het volgens mij ook de reden dat stoned een film kijken soms super kan zijn. Je brein heeft dan de neiging om zich minder rationeel op stellen en zich niet bezig te houden met vragen zoals waarom staat die houten stoel daar, waarom slapen ze op stro en waarom wordt die vrouw door haar man als stront behandeld en is je brein misschien meer geïnteresseerd in de audiovisuele vormgeving van het universum, de gezichtsuitdrukkingen, interpersoonlijke relaties, enz.

Je mag het er totaal mee oneens zijn hoor, maar het is voor mij de verklaring waarom oudere films, absurde films, surrealistische films (David Lynch, Kubrick) zo lastig kunnen zijn om van te genieten en waarom ik soms mensen zie die met het frustrerende gevoel achterblijven dat de film ze ergens kwijtraakte.

Persoonlijk is het voor mij de grootste reden waarom ik Inception een draak van een film vindt. Die film besteed er het betere gedeelte van twee uur aan om aan de kijker uit te leggen hoe het universum van Inception werkt. Als gevolg daarvan zijn de actiescenes leeg van stijl en karakter, zijn de personages meer instrumenteel dan van intrinsieke waarde en is het geheel nauwelijks kijkbaar. Maar goed, we kunnen het niet overal over eens zijn .

[ Bericht 6% gewijzigd door Aukje83 op 13-01-2011 02:13:31 ]

Ik begrijp wat je bedoelt, maar niet meteen waarom het van toepassing is op oude films, in het algemeen dan. Ik kan er inkomen dat iemand problemen heeft met surrealisme (ik ben er zelf ook geen grote fan van) of dat iemand het moeilijk heeft met Russische films of Bollywood-gedoe, wegens een cultuur die niet helemaal begrepen wordt, maar dat ligt naar mijn mening toch meer aan de origine of de insteek van de film dan aan de tijdsperiode waaruit hij komt.

Citizen Kane gaat over een megalomane krantenmagnaat en Casablanca over een onmogelijke liefde, dat is toch niet moeilijker dan een film met hetzelfde thema uit 2010? Ja, het speelt zich in de jaren '40 af en die heb ik zelf niet meegemaakt, maar dat geldt ook voor Schindler's List of Saving Private Ryan.

Waarom zijn we steeds op zoek naar aanwijsbare, objectieve, verifieerbare redenen voor het al dan niet goed vinden van een film? Wat een film voor iemand goed maakt hoeft helemaal niet voor uitleg vatbaar te zijn. Het verliezen van jezelf zoals Aukje83 het noemt is voldoende reden.

De ene persoon kan zich gemakkelijk in een vreemde wereld verliezen waarin weinig houvast te vinden is met de "echte" wereld. Een ander persoon heeft wat meer herkenningspunten nodig om in de film te komen. Het zij zo.

Een film snappen of begrijpen bepaalt ook niet of een film goed is. Als je als kijker er in kunt berusten dat je niet alles begrijpt of hoeft te begrijpen, dan kun je een heerlijke avond beleven aan een surrealistische film van bijvoorbeeld David Lynch.

Ikzelf vind het heerlijk om na een "moeilijke" film verder te filosoferen over wat er nu precies gebeurt is en hoe bepaalde scenes geinterpreteerd kunnen worden. Maar ook "hersenloos" vermaak is geregeld prima te pruimen.

Ik kan ook niet een film terloops bekijken, maar duik er altijd voor de volle 100% in en wil dan ook absoluut niet gestoord worden met gewauwel van de één of de ander. Daardoor verlies ik me ook vrij gemakkelijk in films.

Problemen met het kijken van oude films heb ik dan ook nauwelijks. Vind oude films niet per definitie saaier dan nieuwe films, maar beoordeel ze per film ongeacht de tijd waarin ze gemaakt zijn en de techniek die gebruikt is.

Citizen Kane vind ik een goede film, Gone with the Wind een draak van een film, Inception wel aardig maar niet super etc. Maar dat ben ik en iedereen beleeft films anders.

Het boeit me echt totaal niet uit welk jaar een film komt. Zolang ik er maar van kan genieten.

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 12:08 schreef Captain_Maximum het volgende:
Het boeit me echt totaal niet uit welk jaar een film komt. Zolang ik er maar van kan genieten.

Zo denk ik er ook over.

Mooi stukje, Aukje83 Van Weakling ook trouwens

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 08:46 schreef SaintOfKillers het volgende:
Citizen Kane gaat over een megalomane krantenmagnaat en Casablanca over een onmogelijke liefde, dat is toch niet moeilijker dan een film met hetzelfde thema uit 2010? Ja, het speelt zich in de jaren '40 af en die heb ik zelf niet meegemaakt, maar dat geldt ook voor Schindler's List of Saving Private Ryan.

citizen kane is niet moeilijk, hij is verschrikkelijk saai.

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 09:53 schreef Weakling het volgende:
Waarom zijn we steeds op zoek naar aanwijsbare, objectieve, verifieerbare redenen voor het al dan niet goed vinden van een film? Wat een film voor iemand goed maakt hoeft helemaal niet voor uitleg vatbaar te zijn. Het verliezen van jezelf zoals Aukje83 het noemt is voldoende reden.

Alles is een prima reden voor jezelf, wil je echt iemand vertellen waarom hij hem zou moeten zien en deze persoon kent je niet goed, dan zul je toch echt met objectievere of iig concretere onderbouwingen moeten komen waarom je een film goed vind. Ik weet bijvoorbeeld dat als een film telkens weer geroemd wordt om haar cinematografie, dat de kans groot is dat ik die ook leuk vind.

Soms vind je een film bijvoorbeeld leuk omdat het onderwerp je toevallig veel aangaat of omdat je je erg kan identificeren met het karakter. Als dat de reden is wordt de smaak al veel persoonlijker, da's handig om te weten.

Een goed voorbeeld lijkt me 2001, een hate it or love it film. Als je weet waarom hij wordt gewaardeerd (of waarom sommige hem niet waarderen, mits goed omschreven) kun je prima weten of je die film leuk gaat vinden.

Het mooie van klassiekers is dat veel mensen hem hebben gezien en dat deze meningen mooi uitgekristalliseerd zijn. Zo kan je mooi die klassiekers er uit pikken die aan je smaak voldoen.

quote:

Op maandag 10 januari 2011 09:20 schreef Orbis het volgende:

Casablanca is ook een vrij tijdloze klassieker, als je het mij vraagt. Hoewel de film wat traag verloopt blijft het verhaal ijzersterk en is de film zeer quotable. Plus, het is leuk om te zien hoe men met de preutsheid van toen omging: de hoofdpersoon rookt een sigaret terwijl hij naar buiten staart, dús heeft hij seks gehad.

Casablanca weet gewoon heel goed een bepaalde tijdgeest te vatten, ofzo.

Ik heb hem laatst in de bioscoop gezien en was vergeten hoe goed hij eigenlijk was. En dan te bedenken dat hij ten tijde de oorlog zelf gemaakt was en toch de tijdsgeest goed weet te pakken, ondanks dat men weinig wist in die tijd wat er daadwerkelijk gebeurde.

Wat mij ook opvalt bij oude films (gisteren met The Lion in Winter begonnen, wat volgens mij wel een goeie film is, ik ga hem nog afkijken), is dat er veel "onechter" geacteerd wordt. Ik heb meer het gevoel dat ik niet helemaal in de film zit, maar meer op de acteurs aan het letten ben. Dat is met modernere films (zeg vanaf begin jaren 90) minder.

Oudere films zijn vaak traag. De manier van vertellen vooral.

Ookal lijken No Country for Old Men en The Good The Bad and The Ugly natuurlijk wel op elkaar qua setting en snelheid, toch kan je je beter inleven in de eerste, is mijn ervaring.

12 Angry Men en Easy Rider vond ik daar echt uitzonderingen op.

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 15:44 schreef El_Matador het volgende:
Wat mij ook opvalt bij oude films (gisteren met The Lion in Winter begonnen, wat volgens mij wel een goeie film is, ik ga hem nog afkijken), is dat er veel "onechter" geacteerd wordt. Ik heb meer het gevoel dat ik niet helemaal in de film zit, maar meer op de acteurs aan het letten ben. Dat is met modernere films (zeg vanaf begin jaren 90) minder.

Bij films uit de jaren 40/50 heb ik dat ook, misschien vanwege de theater associatie oid, dat is nl. vaak ook vrij overdreven.

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 12:40 schreef kingmob het volgende:
Alles is een prima reden voor jezelf, wil je echt iemand vertellen waarom hij hem zou moeten zien en deze persoon kent je niet goed, dan zul je toch echt met objectievere of iig concretere onderbouwingen moeten komen waarom je een film goed vind. Ik weet bijvoorbeeld dat als een film telkens weer geroemd wordt om haar cinematografie, dat de kans groot is dat ik die ook leuk vind.

Voor mijzelf is zo'n kwalificatie te algemeen en teveel gestoeld op de technische kwaliteiten van een film. Het zou mij in ieder geval niet naar de film krijgen.

quote:

Soms vind je een film bijvoorbeeld leuk omdat het onderwerp je toevallig veel aangaat of omdat je je erg kan identificeren met het karakter. Als dat de reden is wordt de smaak al veel persoonlijker, da's handig om te weten.

Het onderwerp, het verhaal, de acteurs, de regisseur, vergelijkbare films die ik goed vind, ook voor een deel techniek en niet inhoudelijk, zijn inderdaad wel prikkels om een film te gaan zien. Hoewel ik ook gemakkelijk films zie waar ik vrijwel niks van te voren van weet.

quote:

Een goed voorbeeld lijkt me 2001, een hate it or love it film. Als je weet waarom hij wordt gewaardeerd (of waarom sommige hem niet waarderen, mits goed omschreven) kun je prima weten of je die film leuk gaat vinden.

Ik vind die film erg goed, maar uitleggen waarom, voor iemand die de film nog niet gezien heeft? Dat zou ik niet kunnen. Het is mooi gefilmd, origineel, onconventioneel, heeft een prachtige kadans, is vervreemdend, soms claustrofobisch, zet je aan het denken, toont de mensheid van het vroege begin tot het einde der tijden. Leuke omschrijving wellicht als je de film al kent, maar een leek zegt het nog steeds helemaal niks vrees ik.

quote:

Het mooie van klassiekers is dat veel mensen hem hebben gezien en dat deze meningen mooi uitgekristalliseerd zijn. Zo kan je mooi die klassiekers er uit pikken die aan je smaak voldoen.

Dan nog blijft het moeilijk om de essentie te raken van de reden waarom de film iets voor je is of niet. Vind ik tenminste. Voor mij is dat meestal toch nog een redelijk onverklaarbare klik. Maar misschien is daarvoor mij (wan)smaak ook te breed. Tarkovsky's Stalker vind ik geweldig, maar McG's Charlies Angels ook. Ik bedoel maar ...

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 16:09 schreef tjoptjop het volgende:

[..]

Bij films uit de jaren 40/50 heb ik dat ook, misschien vanwege de theater associatie oid, dat is nl. vaak ook vrij overdreven.

Die indruk heb ik ook, dat men tegenwoordig meer 'naturel' acteert.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 02:09 schreef spoor4 het volgende:

[..]

Die indruk heb ik ook, dat men tegenwoordig meer 'naturel' acteert.

Het klopt wel dat de boel vroeger wat extra werd aangedikt. Maar dat kwam ook deels door het script waardoor het moeilijker ook is om het naturel te laten aanvoelen. Het is ook maar net waar je van houdt. Tegenwoordig zijn er ook juist meer personen die niet kunnen acteren en in een film geplaatst worden. En waarom zou het perse naturel moeten aanvoelen? Niet iedere film is daarvoor geschikt. Er wordt af en toe wel zoveel filler er in gestopt wat totaal niet het verhaal ondersteunt, alleen maar om het 'natuurlijk' te laten aanvoelen.
Daarbij is film per definitie niet echt en zou het je juist naar een andere wereld moeten brengen. Een wereld waar het ook mogelijk is dat de personages makkelijk er one-liners uitgooien zonder daar ooit echt moeite voor te doen in de wereld zoals wij hem kennen.

Heeft het ook niet te maken dat ze tegenwoordig kortere shots in de film verwerken. Als een bepaalde scène continu met de zelfde camerapunt wordt opgenomen komt het sowieso wat 'geacteerder' over dan wanneer de camerapunt telkens verschillend is.

Ik heb helemaal geen problemen met oude films. Wat ik vooral merk is dat die vaak veel meer hangen op het verhaal, in plaats van special effects en mooie acteurs. De dialogen raken me vaak ook veel meer, dat vind ik ook fijn in films van Tarantino. Nouja, dat laatste is niet helemaal waar.
Wat vind jij trouwens oud? 10 jaar, 20 jaar, 50 jaar?

Limelight, Dinner for One, North by Northwest, Star Wars (original trilogy), Pulp Fiction, Dirty Harry zijn zo wat dingen die in mij opkomen die absoluut niet saai zijn. Maar dat is dan weer mijn mening.

[ Bericht 4% gewijzigd door Robophatt op 14-01-2011 11:55:22 ]

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 23:54 schreef Dj_Day-V het volgende:

Ik heb vandaag Rear Window gezien, 21 op IMDB. Deze film was iets boeiender maar geen film waarvan ik zeg "Wow wat een film was dit"

Potverdomme zeg, hoe durf je dit in hemelsnaam te zeggen! Rear Window is een van de meest filmische films ooit gemaakt. Het hele concept van die film draait om het daadwerkelijke kijken, het voyeurisme van Jeffries en tegelijkertijd het voyeurisme van ons kijkers die met hem meekijken. Het verhaal is spannend, heeft prachtige wendingen, goede dialogen en een van de meest aparte sets ooit voor een film. Ik kan me nog herinneren dat ik deze voor het eerst zag en gewoon mee begon te zweten omdat de film zo'n claustrofobische sfeer benadrukte. Je hebt nog veel te leren TS (ik ben trouwens 23).

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:04 schreef Jor_Dii het volgende:

[..]

Potverdomme zeg, hoe durf je dit in hemelsnaam te zeggen! Rear Window is een van de meest filmische films ooit gemaakt. Het hele concept van die film draait om het daadwerkelijke kijken, het voyeurisme van Jeffries en tegelijkertijd het voyeurisme van ons kijkers die met hem meekijken. Het verhaal is spannend, heeft prachtige wendingen, goede dialogen en een van de meest aparte sets ooit voor een film. Ik kan me nog herinneren dat ik deze voor het eerst zag en gewoon mee begon te zweten omdat de film zo'n claustrofobische sfeer benadrukte. Je hebt nog veel te leren TS (ik ben trouwens 23).

Jij doet dus alles fout wat je fout kan doen in een discussie over smaak.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:08 schreef Rahl het volgende:

[..]

Jij doet dus alles fout wat je fout kan doen in een discussie over smaak.

Tja sorry, maar het is sinds enkele jaren de beste film die ik ooit heb gezien dus vandaar mijn reactie. Ik snap gewoon niet dat je hiervan niet kunt inzien dat het een meesterwerk van de bovenste plank is.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:10 schreef Jor_Dii het volgende:

[..]

Tja sorry, maar het is sinds enkele jaren de beste film die ik ooit heb gezien dus vandaar mijn reactie. Ik snap gewoon niet dat je hiervan niet kunt inzien dat het een meesterwerk van de bovenste plank is.

Ja begrijpelijk hoor. Maar met zo'n reactie val je de ander natuurlijk wel heel persoonlijk aan en daarmee maak je de discussie dus meteen dood.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:21 schreef Dj_Day-V het volgende:

[..]

En ik zie weer niet wat erg goed aan is...

Tja, het is een beetje lastig om daar een discussie over te starten als je dat niet in kunt zien. Het enige advies dat ik je kan geven is om meer en meer van dit soort films te gaan kijken, dan begin je vanzelf de kleine nuances te zien tussen een goede film en een meesterwerk (ik noem een 12 Angry Men, Mr. Smith Goes to Washington, On the Waterfront)

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 09:44 schreef Captain_Maximum het volgende:
Heeft het ook niet te maken dat ze tegenwoordig kortere shots in de film verwerken. Als een bepaalde scène continu met de zelfde camerapunt wordt opgenomen komt het sowieso wat 'geacteerder' over dan wanneer de camerapunt telkens verschillend is.

We kunnen nu veel meer visuele hectiek verwerken dan tientallen jaren geleden, muziekvideos hebben film beinvloed, de algehele beeldcultuur ook. En tegelijk is het vertelritme ook haastiger geworden. Ik denk dat Citizen Kane destijds visueel overdonderend was.

Ik hou wel van het overdonderende, dus ook het hectische. Maar ook het trage kan juist heel overdonderend zijn, wanneer je het niet gewend bent. Alleen heb ik er ook wel eens moeite mee, zeker het eerste half uur, en zeker op tv. Wegzappen of de speler stil zetten is toch wat laagdrempeliger dan de bioscoop uit lopen en die neiging is dan soms wel sterk. De film waarbij ik daar het meeste moeite mee had was trouwens Jackie Brown, misschien juist omdat die de oude generatie films nadeed qua tempo en vaart.

Het is gewoon wennen, net als een oudere generatie heeft moeten doen maar dan andersom. Je moet er even op instellen en wat meer plaatjes kijken en wat minder meegesleurd worden, in een lang shot kun je ook meer zien. Het is dus iets meer 'kijken' en wat minder 'zien', en je hebt dus zelf een iets actievere rol. Er zijn heel veel prachtige films gemaakt dus het is wel de moeite waard om daar even aan proberen te wennen.

Als het me aanspreekt maakt het me niet uit of een film uit 1930 of 2010 is. Als je films voor een bepaalde tijd bij voorbaat al uitsluit omdat het i.v.m. de tijdsperiode wel niet goed zal zijn dan ga je veel missen.

Je oog moet er ook op getraind zijn. Ik denk dat de tip van langzaam achteruit films in tijd kijken wel enorm kan helpen. Dat helpt ook met betrekking tot de filmwetten die er op dat moment waren. Een aantal films uit de jaren '40 hebben mij verrast simpelweg omdat het verhaal onvoorspelbaar was. Het verwachtingspatroon is tegenwoordig anders en kan daardoor ook saai zijn in de films van ongeveer tien jaar terug.
Laatst heb ik voor het eerst Usual Suspects gekeken en vond het niet een bijzondere film. Vooral vanwege het feit dat het voorspelbaar was. Er zijn waarschijnlijk een boel films daarna uitgekomen die hetzelfde trucje hebben uitgevoerd waardoor ik er onbewust al op getraind was.
Ik geloof wel dat als ik hem destijds gezien had deze mij zeer had overtroffen.

Ik heb ook de hele IMDB top 250 gezien behalve alle films voor 1980. (Elephant man viel nog op de grens. )

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 15:44 schreef El_Matador het volgende:
Wat mij ook opvalt bij oude films (gisteren met The Lion in Winter begonnen, wat volgens mij wel een goeie film is, ik ga hem nog afkijken), is dat er veel "onechter" geacteerd wordt. Ik heb meer het gevoel dat ik niet helemaal in de film zit, maar meer op de acteurs aan het letten ben. Dat is met modernere films (zeg vanaf begin jaren 90) minder.

Oudere films zijn vaak traag. De manier van vertellen vooral.

Ookal lijken No Country for Old Men en The Good The Bad and The Ugly natuurlijk wel op elkaar qua setting en snelheid, toch kan je je beter inleven in de eerste, is mijn ervaring.

12 Angry Men en Easy Rider vond ik daar echt uitzonderingen op.

Dat is denk ik omdat het vaak theateracteurs zijn. Die zijn gewend aan overdrijving, dat moet nou eenmaal in theater om het over te brengen. Het is soms even wennen, maar echt erg vind ik het zelf niet.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 13:16 schreef algebra010 het volgende:
Ik heb ook de hele IMDB top 250 gezien behalve alle films voor 1980. (Elephant man viel nog op de grens. )

Probeer eens wat voor 1980 zou ik zeggen....je mist echt heel veel.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 13:21 schreef trovey het volgende:

[..]

Probeer eens wat voor 1980 zou ik zeggen....je mist echt heel veel.

heel veel. Kijk alleen al wat je dan mist in de top10

Ja ik zou het moeten doen, maar ik kan me moeilijk enthousiast maken voor die films.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:40 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

We kunnen nu veel meer visuele hectiek verwerken dan tientallen jaren geleden, muziekvideos hebben film beinvloed, de algehele beeldcultuur ook. En tegelijk is het vertelritme ook haastiger geworden. Ik denk dat Citizen Kane destijds visueel overdonderend was.

Ik hou wel van het overdonderende, dus ook het hectische. Maar ook het trage kan juist heel overdonderend zijn, wanneer je het niet gewend bent. Alleen heb ik er ook wel eens moeite mee, zeker het eerste half uur, en zeker op tv. Wegzappen of de speler stil zetten is toch wat laagdrempeliger dan de bioscoop uit lopen en die neiging is dan soms wel sterk. De film waarbij ik daar het meeste moeite mee had was trouwens Jackie Brown, misschien juist omdat die de oude generatie films nadeed qua tempo en vaart.

Het is gewoon wennen, net als een oudere generatie heeft moeten doen maar dan andersom. Je moet er even op instellen en wat meer plaatjes kijken en wat minder meegesleurd worden, in een lang shot kun je ook meer zien. Het is dus iets meer 'kijken' en wat minder 'zien', en je hebt dus zelf een iets actievere rol. Er zijn heel veel prachtige films gemaakt dus het is wel de moeite waard om daar even aan proberen te wennen.

Daarom vind ik ook het beste om langzame trage films, zowel oude als nieuwe (The American bijv.) te kijken in de bioscoop. Omdat daar het minste afleiding is. Zeker iig niet op tv, want ook ik zal dan gaan zappen. Eigenlijk moet je bij zo'n film helemaal klaar gaan zitten en zorgen dat je geen enkele afleiding hebt, zodat je er helemaal inzit. Dus ook bijvoorbeeld niet op je horloge/klok kijken tijden het kijken. Zelfs als je in de bios zit. Dan wordt je het beste totaal in de film gezogen. Tenminste dat is mijn beleving.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 13:37 schreef Lonewolf2003 het volgende:

[..]

Daarom vind ik ook het beste om langzame trage films, zowel oude als nieuwe (The American bijv.) te kijken in de bioscoop. Omdat daar het minste afleiding is. Zeker iig niet op tv, want ook ik zal dan gaan zappen. Eigenlijk moet je bij zo'n film helemaal klaar gaan zitten en zorgen dat je geen enkele afleiding hebt, zodat je er helemaal inzit. Dus ook bijvoorbeeld niet op je horloge/klok kijken tijden het kijken. Zelfs als je in de bios zit. Dan wordt je het beste totaal in de film gezogen. Tenminste dat is mijn beleving.

Ik denk dat je zelf moet omschakelen naar het ritme van zo'n film, en dan dus ook echt moet gaan kijken ipv passief iets te zien te krijgen. Je moet zelf iets gaan doen met de tijd die de film je geeft, en dan niet op je horloge kijken inderdaad. Dat kan soms even duren.

Thuis werkt dat voor mij vaak niet, en voor jou kennelijk ook niet, maar dat kan voor iedereen anders liggen. Ik heb bijvoorbeeld ook moeite met mp3 luisteren zonder de hele tijd te gaan kiezen, af te breken en zoeken, terwijl ik er dan eigenlijk helemaal niet van geniet, daarvoor moet ik iets opzetten en niet de hele tijd invloed kunnen uitoefenen. Hetzelfde heb ik met een afstandsbediening, als het even te lang duurt dan heb ik alweer het gevoel dat ik daar iets aan moet veranderen, omdat het kan. In de bios kan dat niet en dan heb ik ook de rust om te kijken.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 12:04 schreef Jor_Dii het volgende:

[..]

Potverdomme zeg, hoe durf je dit in hemelsnaam te zeggen! Rear Window is een van de meest filmische films ooit gemaakt. Het hele concept van die film draait om het daadwerkelijke kijken, het voyeurisme van Jeffries en tegelijkertijd het voyeurisme van ons kijkers die met hem meekijken. Het verhaal is spannend, heeft prachtige wendingen, goede dialogen en een van de meest aparte sets ooit voor een film. Ik kan me nog herinneren dat ik deze voor het eerst zag en gewoon mee begon te zweten omdat de film zo'n claustrofobische sfeer benadrukte. Je hebt nog veel te leren TS (ik ben trouwens 23).

Goed voorbeeld van hoe je een film wél moet aanprijzen.

Trouwens gisteren Casablanca gekeken (eindelijk). Mag ook wel bij de aanraders

Je kan niet zeggen ''Films van voor 1975 interesseren me geen fluit'', het lijkt me sterk dat er geen een film van voor 1975 is die je tof vindt.

Er zijn zat films van voor 1975 die ik liever kijk dan 13 in een dozijn prut waarbij het enige ''goede'' de overdreven hoeveelheden special effects zijn (en dan doel ik op Avatar, Pirates, Harry Potter etc.) of de zoveelste voorspelbare plottwist (Shyamalan), rampenfilm (Emmerich) of komedies/romantische komedies waarbij 95% van de kaartverkoop te denken is aan 2-3 grote namen in de film.

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 13:16 schreef algebra010 het volgende:
Ik heb ook de hele IMDB top 250 gezien behalve alle films voor 1980. (Elephant man viel nog op de grens. )

Dat is dus écht zonde he, waarom eigenlijk? Dus wel Avatar gekeken maar niet The Good The Bad and the Ugly?

Zonde

Ik heb e.e.a gelezen hier, maar niet alles. Wat ikzelf in ieder geval erg belangrijk vind, is dat films in tijdsperspectief geplaatst dienen te worden. Waar bijvoorbeeld een film als Raiders of the Lost Ark tegenwoordig afgemaakt zou worden vanwege de vele foutjes in het script, is het vanwege de leeftijd juist één van de charmes van de film. Natuurlijk leunt de film ook op de humor, Ford en de fantastisch geschoten actie, maar toch.

Een film als Citizen Kane echter vond ik de eerste keer zelf ook maar gewoontjes. Destijds was het echter een film als Avatar (hoewel Avatar niet zo'n heel goed voorbeeld is, maar wel een voorbeeldje) die filmtechnieken gebruikte die nog nooit waren vertoond. Dat wordt vaak vergeten, waar dit bij Kubrick bijvoorbeeld wel door bijna iedereen aangehaald wordt. Het is natuurlijk moeilijk om jezelf in die periode te plaatsen, maar het is het zeker waard.

Citizen Kane was één van mijn eerste oldies en ik vreesde daarna dat de oude films niet aan mij besteed waren. Door me er wat meer in te verdiepen en mezelf open te stellen voor de charmes van de oude tijd (het mindere acteren, vrouwen die vooral charming waren i.p.v. goed acterend, de 'cheesyness' die eigenlijk pure romantiek is) is het helemaal goed gekomen. Denk aan Rear Window (Grace Kelly <3) en It's A Wonderful Life, die tegenwoordig nauwelijks meer van die kwaliteit gemaakt (kunnen) worden.

Dat is toch één van de belangrijkste dingen om een oude film op waarde te schatten. Ik keek pas bijvoorbeeld It's A Wonderful Life met familieleden, met Kerst. 'Bleh, saai' hoorde ik. Tsjah, dan snap je het echt niet. Of je hebt je er niet in verdiept en jezelf ervoor opengesteld. Dat doet wonderen.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 00:21 schreef Dj_Day-V het volgende:

[..]

Waarom niet? En waarom mogen die niet in mijn persoonlijke favorieten lijst

Nou, tekken was een flop, dragonball was een flop...

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 00:20 schreef Beardy het volgende:
Naar mijn mening horen filmversies van boeken, strips of games niet in beste film lijstjes thuis.

Dat is net zo kortzichtig als ''Ik vind oude films saai'', waarom moet het per se origineel zijn?

Ik noem een Watchmen, Dark Knight, Godfather, en zo kan je nog wel doorgaan.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 17:00 schreef RacerDKB het volgende:

[..]

Dat is net zo kortzichtig als ''Ik vind oude films saai'', waarom moet het per se origineel zijn?

Ik noem een Watchmen, Dark Knight, Godfather, en zo kan je nog wel doorgaan.

Ik ben het met je eens (heb Sin City in mijn top5 staan... ), maar voor Alone in the Dark gaat het zeker op. Wat een ongelooflijke kutfilm was dat zeg...

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 17:11 schreef El_Matador het volgende:

[..]

Ik ben het met je eens (heb Sin City in mijn top5 staan... ), maar voor Alone in the Dark gaat het zeker op. Wat een ongelooflijke kutfilm was dat zeg...

De eerste goede gameverfilming moet ik nog zien ja, maar ik denk dat we het er over eens kunnen zijn dat boek- en stripverfilmingen geniaal kunnen zijn.

Uwe Boll is dan ook wel een vak apart, zijn doel is eigenlijk om slechte films te maken
Net als Postal.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 17:13 schreef RacerDKB het volgende:

[..]

De eerste goede gameverfilming moet ik nog zien ja, maar ik denk dat we het er over eens kunnen zijn dat boek- en stripverfilmingen geniaal kunnen zijn.

Uwe Boll is dan ook wel een vak apart, zijn doel is eigenlijk om slechte films te maken
Net als Postal.

Maar Postal was zo slecht dat het weer grappig werd. Alone in the Dark daarentegen was gewoon dom. Als dat zijn bedoeling was geweest, is dat dan aardig gelukt.

12 angry men vind ik wel een oude film die prima te pruimen is. http://www.imdb.com/title/tt0050083/

Puik verhaal. En doordat het vooral om het verhaal draait kun je je ook niet ergeren aan mislukte special effects.

Een ander goed argument om oude films te bekijken is om te zien hoe men van bepalende regisseurs trucjes heeft afgekeken en deze heden ten dage gebruiken. Of het nu de verhaallijnen van Kurosawa of de camerastandpunten van Hitchcock zijn, het is gewoon mooi om te zien dat vooral de jaren 30, 40 en 50 (mijns inziens) bepalend zijn geweest voor wat we tegenwoordig krijgen voorgeschoteld qua plot en uitwerking daarvan.

Zonder oudere films te bekijken mis je hele generaties aan acteurs en actrices waarvan velen legendarisch.

films voor de jaren 1980 zijn gewoon anders... de 1 boeit het en de ander niet.

Mij boeit het gewoon niet ( op de westerns na )

Back to the future

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 00:01 schreef the_legend_killer het volgende:
films voor de jaren 1980 zijn gewoon anders... de 1 boeit het en de ander niet.

Mij boeit het gewoon niet ( op de westerns na )

Waarom die grens van 1980 dan? Ik vind het nog begrijpelijk dat je een onderscheid maakt tussen silent films uit de jaren 20 en 30 en wat daarna kwam, maar wat is nu het intrinsieke verschil tussen films van voor 1980 of daarna? Tuurlijk, het tempo ligt in veel films stukken lager en zoals hier ook al is opgemerkt zijn bepaalde method actors zoals Brando niet voor iedereen weggelegd. Het komt allemaal wat geforceerd over misschien, maar ik denk dat het wezenlijke verschil is dat de verhaallijnen van oudere films vaak net even wat simplisticher, identificeerbaarder zijn dan wat we tegenwoordig zien.
Als ik the Sopranos als (TV-serie) voorbeeld mag nemen. Het succes van die serie heeft er vooral mee te maken dat het publiek zich kon identificeren met het hoofdpersonage. Het publiek prikt tegenwoordig zo gemakkelijk door de commercialisering van bepaalde films heen. Enkel een mooi gezicht of een goddelijk lichaam hebben werkt niet meer. Men wil een mate van realiteit zien én zich kunnen identificeren met het personage. Zo'n everyman als bijvoorbeeld James Stewart heeft tientallen films gemaakt waarin hij keer op keer de show stal zonder al te veel op te vallen. Dat soort acteurs hebben we nog maar een weinig tegenwoordig.

James Stewart, Cary Grant, Henry Fonda en nog veel meer.

Laten we Errol Flynn ook niet vergeten met zijn avonturenfilms uit de jaren 30.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 00:18 schreef Jor_Dii het volgende:

[..]

Waarom die grens van 1980 dan? Ik vind het nog begrijpelijk dat je een onderscheid maakt tussen silent films uit de jaren 20 en 30 en wat daarna kwam, maar wat is nu het intrinsieke verschil tussen films van voor 1980 of daarna? Tuurlijk, het tempo ligt in veel films stukken lager en zoals hier ook al is opgemerkt zijn bepaalde method actors zoals Brando niet voor iedereen weggelegd. Het komt allemaal wat geforceerd over misschien, maar ik denk dat het wezenlijke verschil is dat de verhaallijnen van oudere films vaak net even wat simplisticher, identificeerbaarder zijn dan wat we tegenwoordig zien.
Als ik the Sopranos als (TV-serie) voorbeeld mag nemen. Het succes van die serie heeft er vooral mee te maken dat het publiek zich kon identificeren met het hoofdpersonage. Het publiek prikt tegenwoordig zo gemakkelijk door de commercialisering van bepaalde films heen. Enkel een mooi gezicht of een goddelijk lichaam hebben werkt niet meer. Men wil een mate van realiteit zien én zich kunnen identificeren met het personage. Zo'n everyman als bijvoorbeeld James Stewart heeft tientallen films gemaakt waarin hij keer op keer de show stal zonder al te veel op te vallen. Dat soort acteurs hebben we nog maar een weinig tegenwoordig.

Het trekt mij op 1 of andere manier niet.. de acteurs en de films. Brando heb ik nooit wat aan gevonden. En dan heb ik al heel veel films gezien.

Doe mij maar acteurs zoals Lewis,Bale,Hardy en Fassbender. Ook al is de film middelmatig dan weten deze acteurs het alsnog wel naar een hoger niveau te tillen.

Ik wil even dit topic en zijn bewoners complimenteren. Het had gemakkelijk in een bashfestijn kunnen ontaarden, maar het is een mooi topic geworden waarin mensen respectvol hun mening geven en soms ook eerlijk hun eigen kijkgedrag beschouwen.

Niet dat ik er zelf veel aan toe te voegen heb, maar ik lees vol belangstelling mee.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 02:09 schreef DrDentz het volgende:
Remakes van oude films halen wel vaak slechte cijfers.

http://www.imdb.com/title/tt0155975/
http://www.imdb.com/title/tt0166322/

Je zou toch denken: zelfde verhaal, maar dan betere technieken etc levert een beter cijfer op. Maar tegen nostalgie boks je niet op.

Dit soort remakes zijn dan ook de kanker van de filmindustrie. Volledig terecht dat het een laag cijfer krijgt.

Pas nog North by Northwest gekeken, zeer de moeite waard ook.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 00:01 schreef Dagonet het volgende:

[..]

Cijfers op IMDB zijn sowieso nutteloos. Het eindcijfer is het gemiddelde van het aantal tienen en enen. .

gelukkig houdt imdb daar rekening mee in hun algoritmes....

Goed topic. Ik kijk zelf veel oude films, en ik moet zeggen met wisselend succes. Sommige films vind ik werkelijk fantastisch:
12 Angry men, East of Eden, On the Waterfront, veel westerns als My Darling Clementine, verder The Sting en eigenlijk alle films met Paul Newman / Henry Fonda en komedies met Cary Grant.

Aan de andere kant vallen er ook veel films tegen. Veel Hitchcocks zijn aan mij niet echt besteed bij de eerste keer kijken. Het tempo ligt laag, de grapjes zijn vaak oubollig en de toespelingen gedateerd. Sterker nog, kreeg een afkeer van Jimmy Steward dat pas later herstelde. Citizen Kane - kon mij ook al niet bekoren.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 17:17 schreef macondo het volgende:
Goed topic. Ik kijk zelf veel oude films, en ik moet zeggen met wisselend succes. Sommige films vind ik werkelijk fantastisch:

Maar dat geldt neem ik aan ook voor nieuwe films?

1980's
- Altered States (1980) 8.4
- Blade Runner (1982) 8.2
- Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981) 7.8
- Drugstore Cowboy (1989) 6.5
- Fame (1980) 7.5

1970's
- La planète sauvage (1973) 8.0
- Soylent Green (1973) 7.8

1960's
- 2001: A Space Odyssey (1968) 4.5
- Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964) 7.8
- It's a Mad Mad Mad Mad World (1963) 7.3
- Psycho (1960) 6.6

1950's
- 12 Angry Men (1957) 8.4
- Sunset Blvd. (1950) 6.0

Ik heb ook deze box:



Dit zijn stuk voor stuk magistrale films. Experimenteel en baanbrekend. Met name de Frankenstein films en the Invisible Man (met fantastische special effects) zijn super! Aanrader voor mensen die hier voor open staan!

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 17:57 schreef Lonewolf2003 het volgende:

[..]

Maar dat geldt neem ik aan ook voor nieuwe films?

Uiteraard, maar sommige oude films (Rear Window, Citizen Kane, North by Northwest, Rope, Vertigo, African Queen) kunnen mij niet zo boeien terwijl ze als absolute klassiekers bekend staan.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 19:59 schreef macondo het volgende:
Uiteraard, maar sommige oude films (Rear Window, Citizen Kane, North by Northwest, Rope, Vertigo, African Queen) kunnen mij niet zo boeien terwijl ze als absolute klassiekers bekend staan.

Vind je dat erg of raar? Ik neem toch aan van niet.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 19:59 schreef macondo het volgende:

[..]

Uiteraard, maar sommige oude films (Rear Window, Citizen Kane, North by Northwest, Rope, Vertigo, African Queen) kunnen mij niet zo boeien terwijl ze als absolute klassiekers bekend staan.

Rope is geniaal.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 18:53 schreef Jor_Dii het volgende:
Ik heb ook deze box:

[ afbeelding ]

Dit zijn stuk voor stuk magistrale films. Experimenteel en baanbrekend. Met name de Frankenstein films en the Invisible Man (met fantastische special effects) zijn super! Aanrader voor mensen die hier voor open staan!

Oh, die box lijkt mij wel heel gaaf. Waar heb je die vandaan?