Vriendin met borderline

Grenzen stellen en consequent zyn is t allerbelangrykste om te kunnen omgaan met n borderliner! En ze vinden het zelf dan nog fyn ook.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 13:16 schreef riwalo het volgende:
Grenzen stellen en consequent zyn is t allerbelangrykste om te kunnen omgaan met n borderliner! En ze vinden het zelf dan nog fyn ook.

Ik heb zelf een vriend gehad met borderline. Je moet zelf heel sterk in je schoenen staan om hiermee om te kunnen gaan, daar ben ik wel achter gekomen. (veel depressief, bang je te verliezen, zelfmoorddreigementen, zelfmoordpogingen zelfs) Natuurlijk verdient iemand met borderline ook een fijne relatie, maar gebleken is dat dit heel moeilijk is. Eigenlijk kan ik je hierin niet adviseren. "wegrennen nu het nog kan" is makkelijk gezegd... je houdt tenslotte van die persoon. Maar uiteindelijk heb ik ook gebroken. Ik ging er zelf aan onderdoor... ik kwam op een punt dat ik in elkaar ben geklapt en de keuze had tussen zo doorgaan of ermee stoppen en mijn leven weer oppakken. Ik heb voor het laatste gekozen. We hebben nog even geprobeerd gewoon vrienden te blijven, maar ook dat lukte niet omdat hij zo aan mij hing en het bleef proberen bij mij. Ik was alles voor hem, verder had hij niets. Ik heb dus helemaal met hem gebroken. Geen makkelijke beslissing en het klinkt ongetwijfeld heel hard... nu een paar maanden later ben ik blij dat ik voor mezelf heb gekozen.. maar ondanks dat blijft hij contact zoeken en probeert hij me op alle mogelijke manieren terug te winnen...

Mag ik ook even ?
Ik heb 9 maand een relatie gehad met een IMO Borderliner. Bij 2 zussen van haar is het officieel vastgesteld, maar als je tegen haar nog maar Bord... durfde uitspreken was het al ruzie want "ze had geen Borderline".
Ik probeer het verhaal kort te houden, maar ik *moet* het kwijt.
Kleine 2 jaar geleden geraak ik heel per ongeluk met iemand vanop een forum aan de praat. Dat klikte, we hadden dezelfde interesses, humor, smaak voor muziek etc (was nochtans geen datingsite ) en uiteindelijk gingen de gesprekken ook dieper. Allerlei zielige verhalen over haar man en hoe die nooit op bezoek gekomen was toen ze maanden zwanger in de kliniek gelegen had, etc...
Zo een paar maand heen en weer gemaild, en op een dag ging haar man naar een concert en hij nam liever zijn maat mee ipv haar. Ik had toen ook net weer ruzie met mijn toenmalige vriendin en ik zei : waarom kom je niet eens op bezoek. Zo gezegd, zo gedaan. Die avond was de mooiste avond uit mijn leven ! Nog nooit iemand gehad waar het zo mee klikte dan met haar, echter, tja, ze was getrouwd, had een kind, en was 15 jaar (!) jonger dan ik. Mezelf niets wijsgemaakt en gewoon verder gemaild met onze typische humor van altijd. Tot ze op een dag begon insinuaties te maken over ons, en dat we toch heel goed met elkaar overeen kwamen, etc... Van 't ene kwam het andere dus en ze trok 3 weken later in bij mij, samen met d'r dochter van 2,5 jaar die volgens haar "een hele avond braaf in een hoekje kon zitten spelen met een stukje koord".
Oh boy !
Met haar ging alles perfect, zoals zovelen voor mij hier reeds schreven : ze was intelligent, lief en sex zoveel je maar wou ! Ze zou *alles* gedaan hebben voor mij en ze kon geen seconde zonder mij. Ik, die uit een relatie kwam met een redelijk koele tante kon mijn ogen niet geloven : zo'n mooi en lief meisje die zo hard rond mij hing ! Dit was een droom !!! Alles wat ik deed was fantastisch, alles wat mij interesseerde interesseerde haar ook.
Echter : van de dochter werd ik stapelgek en moeder deed er niets aan, de dochter was bijwijlen precies bezeten van de duivel, ging pas slapen om 22uur en was om 6u 's morgens al wakker. Met oudejaar is ze wakker gebleven tot 01.30 en is ze pas in de auto in slaap gevallen. Ze kon zich ook geen seconde stil houden en had *constant* aandacht nodig. Mijn vriendin wist niet hoe ermee om te gaan, en ik durfde niet echt mezelf laten gelden uit schrik om als "de lastige die niets kan verdragen" uitgemaakt te worden.
Long story short : we hadden constant ruzie terwijl die dochter van hier naar daar aan't hollen was en alle lades van elk ladenblok aan't molesteren was. Dit heeft een 3-tal maand geduurd en toen is ze vertrokken, terug naar haar moeder. Ik kon het niet meer aan en was toen blij dat ze weg was, ik miste haar wel, maar kon niet om met haar ingesteldheid naar haar dochtertje.
Dit was niet het einde van de relatie echter, want praktisch de dag erop vroeg ze al of ze mocht op bezoek komen (we woonden 100km uit elkaar), en quasi elke dag zei ik van ermee te stoppen (ook al vond ik haar heerlijk en was ze de liefste vriendin die ik ooit gehad heb) maar telkens bleef ze terugkomen. Bijna elk weekend bleef ze gans het weekend slapen, en na anderhalve maand kwam het telefoontje : "Ik mis jou harder dan mijn dochter, ik ga m'n dochter achterlaten bij haar vader om bij jou te kunnen zijn. Zonder mijn dochter kan ik leven, maar zonder jou niet".
(trekt grote ogen)
Dat proberen uit haar hoofd te praten, nog verschillende keren op het leeftijdsverschil gewezen, etc... Nope, ze *moest* en zou bij mij zijn, ze moest "kotsen bij de gedachte van niet meer bij mij te kunnen zijn". Uiteindelijk is ze dan teruggekomen, en toen ben ik voor de tweede keer verwittigd geweest door mensen van op datzelfde forum dat ze Borderline had, waar ik *nogmaals* geen aandacht aan schonk want ze was toch zo lief, en ze sneedt zichzelf toch niet etc...
Pas later ben ik te weten gekomen dat ze niet terug naar haar moeder was (in eerste instantie wel) maar dat ze ondertussen al 3 weken terug bij haar man woonde ...
Ze was dan terug en we hadden dolle pret, tot de dag dat ik thuis kwam en ze zielloos voor zich zat uit te staren.
"Scheelt er iets ?"
"Ja, ik mis mijn dochter"
Ik, nog altijd vol medelijden "Tja, ze mag toch 1 weekend op 2 bij jou, laat ze dan 1 weekend op 2 naar hier komen"
Zo gezegd, zo gedaan, maar 't was voorbij... Ze kon de schijn bijwijlen nog hoog houden, en ze deed nog veel voor mij, ze was nog altijd superlief, maar ze begon meer en meer met mijn nicht op stap te gaan (remember, ze woonde 100 km van al haar vrienden vandaan en mijn nicht was de enige die ze hier kende) tot ik haar daar begon op te wijzen en dat ze precies toch wel heel hard aan elkaar hingen en daarop kreeg ik steeds als antwoord "ben jij nu jaloers op je eigen nicht ?", waarop ik dan maar wijselijk zweeg, want ja, zoiets is toch eigenlijk wel te belachelijk voor woorden. Tot ze op 1 Oktober, na de zoveelste ruzie en na al een paar keer bij mijn nicht blijven geslapen te hebben full time bij mijn nicht gaan inwonen is, en nu heeft ze dus sinds dan een relatie met m'n nicht, alzo onze hele familie uit elkaar rukkend.

En 't spijtige is : ik ben nogal introvert, en heb speciale smaak, dus, ik ben er nog altijd stapelgek van Iemand waar ik zo goed mee overeen kwam en die zo lief en aanhankelijk was heb ik nog nooit meegemaakt.
Maar ondertussen word ik afgeblaft, verweten, en is't allemaal mijn fout, terwijl, had ze het echt gewild, we alles kunnen uitpraten hadden, en ze zegt het niet, maar voor haar was er niets uit te praten. Op een dag was 't over, and that's it. Zonder enige reden.
Thuis bij haar moeder mocht ze niet meer komen wonen, bij haar vader was ze ook niet welkom, bij haar ex-man moest ze zeker niet meer aankloppen, en de enige die ze kende was mijn nicht. Mijn nicht die quasi dezelfde smaak heeft dan ik en waar ze misschien nog net iets beter mee overeenkomt, mijn nicht waar ik zowat mee opgegroeid ben en die me nu 't grootste mes in de rug gestoken heeft dat je je als weldenkend mens kan voorstellen, wel, daarmee heeft ze nu een relatie.
Voor mijn vriendin haar moeder (waarvan ook gefluisterd wordt dat ze BL heeft) heeft er al een man zelfmoord gepleegd, en bij mij heeft't echt niet veel gescheeld, dus ik denk als je de optelsom maakt van hoeveelheid BL'ers die zelfmoord plegen, of ex-partners van BL'ers dat de schaal wel eens naar de ex'en zou kunnen overhellen.

En ja, ik mis d'r, en ik leef voor de dag dat ik hoor dat zij en mijn nicht uit elkaar zijn.
Dus, lotgenoten... Run, don't walk, en laat aub jullie hoofd niet zo zot maken als ik gedaan heb.

[ Bericht 0% gewijzigd door Prosken op 17-01-2011 18:36:54 ]

Fijn om te lezen dat in België ook lotgenoten met een borderline aanhangsel zijn .

Klinkt allemaal erg herkenbaar uit een vorige relatie van mij. Je kunt er maar één ding aan doen, uitmaken en wegwezen. Ik heb het ook een hele tijd (2 jaar) aangekeken maar valt niet meer te redden. Nu kun je nog weg, hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt. En hoe heftiger de 'relatie' zal worden. Je denkt natuurlijk vaak, ach wat is ze toch lief. En dezelfde avond is het weer raak. Zo zal het blijven gaan en die 'foute' momenten gaan op den duur steeds meer overheersen. Woon je al samen? Zo niet dan wordt het nog makkelijker om weg te gaan. Geloof mij maar, zodra je samen gaat wonen ontploft de boel.

Doe ermee wat je wilt maar hier spreekt een ervaringsdeskundige. Inclusief politie aan de deur gehad, geklaag van alle buren, kapotgegooide spullen, bedreigingen met een mes, buitengesloten in de vrieskou, geen sex, ruzies etc. etc.

[ Bericht 9% gewijzigd door leolinedance op 19-01-2011 17:42:38 ]

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 17:29 schreef Sonja27 het volgende:
Ik heb zelf een vriend gehad met borderline. Je moet zelf heel sterk in je schoenen staan om hiermee om te kunnen gaan, daar ben ik wel achter gekomen. (veel depressief, bang je te verliezen, zelfmoorddreigementen, zelfmoordpogingen zelfs) Natuurlijk verdient iemand met borderline ook een fijne relatie, maar gebleken is dat dit heel moeilijk is. Eigenlijk kan ik je hierin niet adviseren. "wegrennen nu het nog kan" is makkelijk gezegd... je houdt tenslotte van die persoon. Maar uiteindelijk heb ik ook gebroken. Ik ging er zelf aan onderdoor... ik kwam op een punt dat ik in elkaar ben geklapt en de keuze had tussen zo doorgaan of ermee stoppen en mijn leven weer oppakken. Ik heb voor het laatste gekozen. We hebben nog even geprobeerd gewoon vrienden te blijven, maar ook dat lukte niet omdat hij zo aan mij hing en het bleef proberen bij mij. Ik was alles voor hem, verder had hij niets. Ik heb dus helemaal met hem gebroken. Geen makkelijke beslissing en het klinkt ongetwijfeld heel hard... nu een paar maanden later ben ik blij dat ik voor mezelf heb gekozen.. maar ondanks dat blijft hij contact zoeken en probeert hij me op alle mogelijke manieren terug te winnen...

Zelfde heb ik dus zo ongeveer gehad. Maar dan met mijn vriendin. Pijnlijk om iets zo herkenbaars weer terug te lezen, dat wel. Ik ben er nu al 3 jaar vanaf.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 18:25 schreef Marienbean het volgende:

[..]

Meen je dat nou joh?
Dus wat ik had meegemaakt was eigenlijk alleen maar een beginfase?
Dan ben ik wel heel erg blij dat ik voor mezelf heb gekozen en haar op tijd heb kunnen verlaten!!

Meen ik ja. Ging nog redelijk goed voordat ik samen ging wonen. Daarna klein appartementje, vaak dicht op elkaar en toen escaleerde de boel. Hetzelfde daarna nog eens gedaan met een niet-borderliner, bijna een jaar een studentenkamer gedeeld en samen gecarpooled naar het werk (2 uur per dag ), en dat ging prima. Ben er dus wel van overtuigd dat het niet aan mij heeft gelegen...

^{Ben overigens nogsteeds met dezelfde vriendin samen, nu alleen in een wat grotere woonruimte en dichter bij het werk}

Ik heb alleen de OP gelezen en en mijn blik is op reacties gevallen zoals "vlucht nu het nog kan".

Allereerst vind ik persoonlijk borderline geen ziekte die als excuus gebruikt moet worden voor haar gedrag. Het woord ziekte geeft aan dat ze er niks tegen kan doen en dat is gewoon niet waar.

Ze is emotioneel instabiel. Ze heeft dezelfde emoties als jij en ik, maar die emoties zijn vele malen heftiger. Borderliners handelen vaak naar hun emoties; als ze bijvoorbeeld bang zijn dat jij ze verlaat, gaan ze je of claimen of afstoten, maar kunnen op dat moment niet bedenken wat de gevolgen zijn van hun gedrag.

Het is aan je vriendin om daarmee te leren omgaan. Dat kan. De symptomen waar ze last van heeft, zullen met de juiste behandeling zodanig verminderen dat ze goed kan functioneren binnen de maatschappij en leuker wordt in de sociale omgang. Als ze iemand is die een beetje zelfbewust is, een normale intelligentie heeft, zich voldoende kan inleven in andere mensen en bereid is eerlijk te zijn, kan ze absoluut veel bereiken.

Het is aan jou om te bedenken wat je ermee wilt. Je kan er gif op innemen dat je nog meer problemen met haar gaat krijgen. Maar misschien is ze dat waard, omdat ze ook leuke karaktereigenschappen heeft. Je kan haar helpen door duidelijkheid te geven en grenzen te stellen. Wees ook altijd eerlijk. Wat je nooit moet doen, is toelaten dat ze je respectloos behandelt. Ze zal daarmee weleens in de fout gaan, maar als ze die fout inziet en haar gemeende excuses daarvoor aanbiedt, hoeft het voor jou ook niet per definitie over te zijn.

Als je echt zeker weet dat je gek bent op iemand om redenen die verder en dieper gaan dan "lekkere ass" of "mooie ogen", dan altijd ervoor gaan.

Luisteren naar andermans oordeel is nog geen fractie waard van zelf ervaren. En qua liefde moet je nooit uitgaan van het risico op pijn. Uiteindelijk winnen de mooie herinneringen toch wel.

En op je bek gaan hoort erbij. Maar dat lukt niet als je naar de standaardadviezen luistert.

Ik begin echt een fobie te krijgen van de verhalen die ik hier lees. pfff..

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 00:23 schreef D_tjuh het volgende:
Ik begin echt een fobie te krijgen van de verhalen die ik hier lees. pfff..

want?

Échte borderliners, met diagnose van een arts (en dus niet van 'Hey! Laat ik eens borderline hebben') zijn werkelijk waar één grote mindfuck. Ik heb het ook twee jaar volgehouden met eentje. Ze was geweldig hoor, maar dat borderline heeft ervoor gezorgd dat ik me uit de voeten gemaakt heb. Best wel spijt van, want zo iemand verdient echt een goede relatie, maar het is verschrikkelijk moeilijk om mee om te gaan en je moet echt heel sterk in je schoenen staan en heel veel stront kunnen verdragen. Zelfmoordpogingen van je vriendin hakken er bij jezelf namelijk ook loeihard in. Ik kan dat helaas niet hebben, dus heb ik het uitgemaakt en ben ik er vandoor gegaan.

Wat opzich wel helpt is een psychiater inschakelen, voor jezelf dan, die hebben doorgaans wel tips over hoe ergens mee om te gaan. Voor allebei beter, maar laat je niet mee trekken in die hellhole, als het te erg wordt moet je wegwezen en duidelijk een afstand bewaren. Zorg wel dat ze met vrienden om blijft gaan want dit soort mensen doet bijzonder snel domme dingen..

Overigens heb ik echt een hekel aan mensen die hier beweren dat borderline gezeur is. Soms wel, maar dan is het geen borderline. Een echte borderliner heeft dit soort problemen en kan daar daadwerkelijk niets aan doen behalve regelmatig naar een psychiater gaan en de goede medicijnen slikken.

[ Bericht 7% gewijzigd door BlackLining op 20-01-2011 01:28:12 ]

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 00:08 schreef Pulzzar het volgende:
Ik heb alleen de OP gelezen en en mijn blik is op reacties gevallen zoals "vlucht nu het nog kan".

Allereerst vind ik persoonlijk borderline geen ziekte die als excuus gebruikt moet worden voor haar gedrag. Het woord ziekte geeft aan dat ze er niks tegen kan doen en dat is gewoon niet waar.

Ze is emotioneel instabiel. Ze heeft dezelfde emoties als jij en ik, maar die emoties zijn vele malen heftiger. Borderliners handelen vaak naar hun emoties; als ze bijvoorbeeld bang zijn dat jij ze verlaat, gaan ze je of claimen of afstoten, maar kunnen op dat moment niet bedenken wat de gevolgen zijn van hun gedrag.

Het is aan je vriendin om daarmee te leren omgaan. Dat kan. De symptomen waar ze last van heeft, zullen met de juiste behandeling zodanig verminderen dat ze goed kan functioneren binnen de maatschappij en leuker wordt in de sociale omgang. Als ze iemand is die een beetje zelfbewust is, een normale intelligentie heeft, zich voldoende kan inleven in andere mensen en bereid is eerlijk te zijn, kan ze absoluut veel bereiken.

Het is aan jou om te bedenken wat je ermee wilt. Je kan er gif op innemen dat je nog meer problemen met haar gaat krijgen. Maar misschien is ze dat waard, omdat ze ook leuke karaktereigenschappen heeft. Je kan haar helpen door duidelijkheid te geven en grenzen te stellen. Wees ook altijd eerlijk. Wat je nooit moet doen, is toelaten dat ze je respectloos behandelt. Ze zal daarmee weleens in de fout gaan, maar als ze die fout inziet en haar gemeende excuses daarvoor aanbiedt, hoeft het voor jou ook niet per definitie over te zijn.

Je moet als vriend zijnde ook maar de zin en moed opbrengen om hieraan te willen beginnen. Het kan net zo goed fout aflopen. Ik weet niet hoe haar familie erin staat? Bij mijn ex-schoonfamilie werd het nl. ontkend en verzwegen, het zou een schande zijn voor de familie. Vanuit die kant kon ik dus ook al geen steun verwachten.

Een relatie moet leuk zijn en geen strijd worden. Het gedoe om alles slechts 'leefbaar' te houden is het mij niet waard. Iedere dag weer de gedachte "als het vanavond als ik thuis kom maar goed gaat" sloopt je gewoon.

Nee, ik zou het NOOIT meer over willen doen. Misschien ben ik niet sterk genoeg maar dan is dat maar zo. Ik heb ook mijn eigen leven nog.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 00:18 schreef HLV_Siempre het volgende:
Als je echt zeker weet dat je gek bent op iemand om redenen die verder en dieper gaan dan "lekkere ass" of "mooie ogen", dan altijd ervoor gaan.

Luisteren naar andermans oordeel is nog geen fractie waard van zelf ervaren. En qua liefde moet je nooit uitgaan van het risico op pijn. Uiteindelijk winnen de mooie herinneringen toch wel.

En op je bek gaan hoort erbij. Maar dat lukt niet als je naar de standaardadviezen luistert.

Standaardadviezen misschien ja, maar de mensen die hier reageren hebben ervaring met hetzeflde als TS. En ja, liefde maakt blind, maar reacties hier kunnen TS toch misschien enigszins aan het denken zetten. En anders heb ik mijn best tenminste gedaan om TS te helpen.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 10:15 schreef leolinedance het volgende:
Je moet als vriend zijnde ook maar de zin en moed opbrengen om hieraan te willen beginnen. Het kan net zo goed fout aflopen. Ik weet niet hoe haar familie erin staat? Bij mijn ex-schoonfamilie werd het nl. ontkend en verzwegen, het zou een schande zijn voor de familie. Vanuit die kant kon ik dus ook al geen steun verwachten.

Daar heb je al een aanwijzing waarom bij haar een borderline-stoornis is ontstaan. De steun, aandacht en begrip die ze bij haar eigen familie mist, probeerde ze bij jou te zoeken. Verlatingsangst ontstaat niet zomaar.

quote:

Een relatie moet leuk zijn en geen strijd worden. Het gedoe om alles slechts 'leefbaar' te houden is het mij niet waard. Iedere dag weer de gedachte "als het vanavond als ik thuis kom maar goed gaat" sloopt je gewoon.

Absoluut. In iedere relatie moet je de voor- en nadelen tegen elkaar afwegen. Voor beide partijen moet het een win-win situatie zijn.

quote:

Nee, ik zou het NOOIT meer over willen doen. Misschien ben ik niet sterk genoeg maar dan is dat maar zo. Ik heb ook mijn eigen leven nog.

Het wil niet zeggen dat je met iedereen met borderline hetzelfde meemaakt. Het kan zich bij elk persoon heel anders manifesteren. Princess Diane had ook borderline, maar ik kan haar niet vergelijken met Amy Winehouse of Courtney Love.

Ik kan me er wel kwaad om maken dat iedere borderliner hier wordt neergezet als een egoïstisch kreng die bewust het leven van anderen zuur maakt en daarom maar als een paria behandeld moet worden.

Heel begrijpelijk dat je ervoor kiest geen relatie te hebben met iemand met ernstige psychische problemen. Is ook niet zwak. Maar als blijkt dat een persoon wel problemen heeft, vind ik het kortzichtig om zo'n persoon per definitie af te wijzen. En dan niet in de zin van "ik wil geen relatie met je" maar in de zin van "ik wil niks met jou te maken hebben". Ieder mens heeft zijn zwakheden; geef hem/haar de kans die zwakheden te overwinnen.

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 17:31 schreef Marienbean het volgende:
Hey mensen ben ik weer, het leuke is dat ze nu ineens allemaal vrienden van mij bedreigd enzovoort
Wij hebben haar allemaal met rust gelaten enzo, maar ze blijft maar bedreigen
Ook al heeft ze na 2 weken nadat het is uitgegaan, een nieuw vriendje die ze pas kent
Niet dat ik jaloers ben ofzo, ik wens haar het allerbeste toe, maar laat mij en mijn vrienden lekker met rust
Wat moet ik nu doen, voordat dit gaat escaleren?

Niets doen, want dat voedt het alleen maar.

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 17:31 schreef Marienbean het volgende:
Hey mensen ben ik weer, het leuke is dat ze nu ineens allemaal vrienden van mij bedreigd enzovoort
Wij hebben haar allemaal met rust gelaten enzo, maar ze blijft maar bedreigen
Ook al heeft ze na 2 weken nadat het is uitgegaan, een nieuw vriendje die ze pas kent
Niet dat ik jaloers ben ofzo, ik wens haar het allerbeste toe, maar laat mij en mijn vrienden lekker met rust
Wat moet ik nu doen, voordat dit gaat escaleren?

Haar ouders informeren. Terugdreigen dat je naar de politie gaat.

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 17:31 schreef Marienbean het volgende:
Wat moet ik nu doen, voordat dit gaat escaleren?

dat zal wel meevallen, gewoon niet opnemen als ze belt en dergelijke.

Super dat je ermee gekapt bent! Volgens mij ben je de eerste die deze vraag op fok stelt en het ook daadwerkelijk doet. Hulde! Een verstandige beslissing, maar dat heb je nu ook wel door met haar gedrag.

Lekker van het leven genieten en niet meer aan haar denken.