Ik heb vannacht redelijk goed geslapen. Het is een verademing om eens voor vier uur 's nachts in slaap te vallen! Ik werd rond 13:00 uur pas wakker, had het blijkbaar even nodig.
Het positieve gevoel van gisteren is bij mij vrijwel verdwenen, ik heb nog steeds een klein beetje hoop dat ze me niet uit vriendschappelijke gevoelens uitnodigt, maar ik weet dat die hoop eigenlijk niet reëel is. Ik zou zo graag willen dat het wel zo was! En daardoor haal je uit de kleinste dingetjes hoop...
Ik heb nog geen definitieve beslissing genomen over haar verjaardag. Het is niet verstandig om te gaan, maar omdat ik haar mis en bij haar wil zijn, zou ik het liefst toch gaan. Maar wat schiet ik ermee op? Wanneer zij handelt vanuit vriendschappelijke gevoelens, en ik vanuit mijn liefde voor haar, kan het alleen maar op een teleurstelling uitlopen, voor beide partijen. Ik ben er nog steeds kapot van, maar ik wil niet in een nog dieper gat vallen.
Het liefst zou ik (wat een aantal mensen hier ook al voorstelden) deze week eens met haar afspreken om ergens een hapje te gaan eten, en daarna misschien een filmpje te pakken (we gingen geregeld samen naar de bios). Maar goed, dan kom je op hetzelfde punt als eerder: Vanuit welke gevoelens handelt ze? Is het verstandig om dan samen wat te gaan doen?
We hadden afgesproken dat we voorlopig geen vriendschappelijke relatie zouden kunnen hebben, omdat dat voor mij onmogelijk is vanwege mijn gevoelens. Dus was het verstandig om ook niet op haar verjaardag te komen. Daarna hebben we geen contact meer gehad. Vervolgens wenst ze me een fijne kerst, vraagt ze hoe het met me gaat. Ik geef aan dat ik haar mis, dat ik de situatie heel onwerkelijk vind, en vervolgens nodigt ze me uit voor haar verjaardag. Ik vraag haar of ze echt graag wil dat ik kom, en daar antwoord ze bevestigend op. Zou ze niet doorhebben dat dat voor mij een heel dubbel gevoel geeft, en dat ze mij daardoor hoop geeft?
Heeft ze me op een zwak moment uitgenodigd, en heeft ze er nu misschien spijt van?
Stiekem hoop ik dat (omdat ik nog niks van me heb laten horen) ze me straks belt/sms't, om te vragen of ik een beslissing heb gemaakt. Of dat ze zou vragen of ik vanavond langs zou kunnen komen om te praten. Dat ze me mist, me wil zien, dat haar kerst ongelofelijk KUT is zonder mij. Maar realistisch gezien denk ik niet dat het gaat gebeuren...
Nogmaals, we hebben nooit ruzie gehad, volgens haar woorden (en daar geloof zelf ook nog steeds in) hadden we de perfecte relatie (ja, ik moet die woorden loslaten, maar dat is erg lastig). Nooit geen tekenen geweest dat ze er anders over zou denken. Ze twijfelde soms, maar niet als ze bij mij was. Ik begrijp het niet, en zal het ook nooit begrijpen denk ik. (Het verhaal is nog wel wat langer, maar dan kan ik dit topic vullen met alle gesprekken die we de laatste tijd hebben gehad)