Depressie & Angst #4

quote:

Op zondag 9 januari 2011 01:05 schreef Ghostinthemachine het volgende:
Zitten jullie allemaal aan de anti depressiva.. bij mij zijn daardoor mn angsten echt grotendeels verdwenen voel iig zo veel beter en ook andere zaken maak ik me veel minder zorgen om. parotoxine 20 mg slik ik. Maar miss slaat het bij mij wel goed aan.

Hmm..ik slik dus geen ad. Heb ik ook nooit gewild. Dit is de 2e keer dat ik dus echt in behandeling ben, en de 1e keer had de psycholoog mij voorgesteld om met medicatie te beginnen, wat op dat moment overbodig was omdat ik overal een pauze had ingelast.
En eigenlijk had ik meer baat bij 1 in de week een gesprek en later 1x in de weken...enz.
En nu weer in behandeling mede door andere klachten waar ook een depressie bij is komen kijken. En ik weet dat ik het zonder medicatie kan alleen de motivatie moet zoeken..en daar werken we dus oa. tijdens de gesprekken om de motivatie te vinden en te behouden vooral..

Maar medicatie ben ik eigenlijk gewoon tegen, en alleen als het echt te erg zou worden, dus bijv. zelfmoordneiging ofzo zou ik het doen.

_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

quote:

Op zondag 9 januari 2011 21:53 schreef Tegan het volgende:
_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

hmm, het is een heel verhaal.
En niemand kan zeggen dit moet je doen en dit niet, dat moet je zelf uitzoeken en dat is lastig en neemt veel tijd in.

Heb je al een diploma op het middelbare onderwijs na?Zo nee, zou ik toch een studie proberen, ik weet je leeftijd ook niet, maar eventueel gewoon ietsjes lager dan je intelectueel aankan beginnen en zo ritme te bouwen..en aan je uithoudingsvermogen werken..

Doe in ieder geval wat jou het beste lijkt Jij moet je er gewoon goed bij voelen

quote:

Op zondag 9 januari 2011 21:53 schreef Tegan het volgende:
_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

Nou als ik zogoed als mn hele leven depressieve gevoelens heb en niks werkt dan zou ik mooi aan de anti depressiva gaan. Weet natuurlijk niet hoe dat zit met jou en wat je allemaal precies heb meegemaakt. Maar ik heb in mn omgeving en ook bij mezlef gezien dat dat middel echt een verschil kan maken. Dr vanaf komen is weer een ander verhaal denk ik..

Maarja, hoe kom je aan hulp i.e. pillen. Je problemen vertellen aan de huisarts/psychiater. En laat ik daar nu zoveel moeite mee hebben. Bovendien, ik weet niet of ik wel pillen wil... Moet gewoon ff iets vinden wat me helpt. Opschrijven ofzo.

@cafpow: Ik heb een Havo en een Vwo-diploma. Verder dus niets. En ik ben 21.

[ Bericht 6% gewijzigd door Tegan op 09-01-2011 23:24:18 ]

quote:

Op zondag 9 januari 2011 23:04 schreef Tegan het volgende:
Maarja, hoe kom je aan hulp i.e. pillen. Je problemen vertellen aan de huisarts/psychiater. En laat ik daar nu zoveel moeite mee hebben. Bovendien, ik weet niet of ik wel pillen wil... Moet gewoon ff iets vinden wat me helpt. Opschrijven ofzo.

@cafpow: Ik heb een Havo en een Vwo-diploma. Verder dus niets. En ik ben 21.

Als je pillen ofzo wilt, moet je het er eerst met je behandelaar over hebben. Zowieso is daar een psychiater voor nodig dacht ik.

En met 21 jaar zou ik zeggen als je het kan keer terug naar school, ikheb mensen gezien van 25 jaar zonder diploma die bij de fabrieken moeten werken of bloemenveilingen en veel ervan hebben spijt dat ze niet eens een mbo niveau 2 hebben, want daarmee kunnen ze tenminste ergens aan de slag en indien mogelijk verder klimmen.
Maar doe vooral wat jij prettig vindt!!

quote:

Op maandag 10 januari 2011 12:03 schreef cafpow het volgende:

[..]

Als je pillen ofzo wilt, moet je het er eerst met je behandelaar over hebben. Zowieso is daar een psychiater voor nodig dacht ik.

I know. Lees je mijn bericht wel?

quote:

En met 21 jaar zou ik zeggen als je het kan keer terug naar school, ikheb mensen gezien van 25 jaar zonder diploma die bij de fabrieken moeten werken of bloemenveilingen en veel ervan hebben spijt dat ze niet eens een mbo niveau 2 hebben, want daarmee kunnen ze tenminste ergens aan de slag en indien mogelijk verder klimmen.
Maar doe vooral wat jij prettig vindt!!

Ik werk in de horeca met redelijk wat mogelijkheden om hogerop te gaan. Momenteel loopt er zelfs een hele interessante vacature. Maar ik ben nog erg aan het twijfelen of ik wel daaraan vast wil zitten en/of ik niet weer wil gaan studeren. Maarja, moet ik wel een studie af kunnen krijgen!

Tegan, ik zou je toch écht aanraden om met een psycholoog te gaan praten. Hoe moeilijk je dat ook vind en dat begrijp ik ook echt! Stel je gaat weer studeren, je loopt halverwege vast, dan scheelt het zoveel als je kunt aantonen dat je bezig bent om aan jezelf te werken. Als je dat kunt aantonen zijn ze vaak bereid om je een aangepast programma te laten volgen op jouw tempo.
Horeca is (misschien afhankelijk van wat je precies doet) een hele zware baan, dus of je dat je hele leven vol kunt houden...? Ik zou zeker op jouw leeftijd nog iets anders achter de hand willen hebben... Sterkte met beslissingen nemen! Denk er goed over na.

Ik wil echt dolgraag mijn oude opleiding weer oppakken. Iets wat ik dus door het BSA de komende drie jaar niet mag (nu nog twee jaar). Misschien ga ik dat gewoon opnieuw proberen straks. Dat is wat ik echt zou willen. Voor nu even werken en aan mezelf werken en zorgen dat het de volgende keer wel lukt ofzo.

En horeca is idd een hele zware baan, en ik zit idd ermee dat ik het niet mijn hele leven vol ga houden. Maar als ik geen opleiding afmaak, dan heb ik ook niet echt een keuze. Ik heb genoeg collega's op leeftijd, dus dat overleef ik ook wel weer (als zij dat ook kunnen).

Dan zou ik geloof ik in jouw geval zeker deze komende twee jaar gebruiken om keihard aan jezelf te werken dus zeker die stap zetten om professionele hulp te zoeken! Het is doodeng, maar het brengt je uiteindelijk waarschijnlijk wel waar je zijn wilt, het afmaken van je studie. Welke studie heb je gedaan?

ff heel snelle update, ben namelijk internet aan het "lenen" want we zitten zonder tv, internet, radio en telefoon.
@tegan, ik lees je bericht wel, alleen ik maakte niet echt op dat je in behandeling bent, en om pillen te krijgen zou je toch echt in behandeling moeten gaan. En maak je niet druk over dat je niet makkelijk praat, dat had ik ook niet in het begin.

Hier weet ik niet hoe ik de komende dagen doorgakomen. Ik zit minimaal tot woensdag zonder internet/tv/radio en telefoon. En laat mijn oma nu nog eens in het buitenland in het ziekenhuis zitten.
Echt..dit komt nu niet gelegen, en ik voel me al niet zo prettig, nu zijn de bronnen van afleiding ook nog eens weg.
Maar goed, morgen ga ik even naar de bieb, kan daar gratis internettten via mijn ipod touch en ook nog even de stad in mischien om proberen de dag door te komen..en woensdag komt een monteur maar waarschijnlijk moet de eindversterker vervangen worden omdat er op is gelekt door een regenpijp die kapot gevroren is

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 12:30 schreef Sylvana het volgende:
Wow dat is wel heel erg kut cafpow. Dan zou ik ook helemaal gek worden als dat het allemaal niet meer doet. Dan zou ik idd ook amper afleiding meer hebben. En als je oma dan ook nog in het buitenland in het ziekenhuis ligt en je geen contact kunt hebben is het helemaal kut. Sterkte ermee

Ik heb tot 12 uur geslapen en ben al gedouched. Ga nu eten en ff beetje computeren en dan vanmiddag proberen aan mn verslag te werken dat ik vrijdag moet inleveren. Moeten ook nog boodschappen doen, dus hopelijk wordt het een productieve dag en stort ik niet in.

Hopelijk lukt het ene beetje. Hier kom ik zowat om van de verveling. Ben uiteindelijk ff stad ingegaan, op zoek naar wat kleinigheden voor bekenden in Chili. Maar wat is dat lastig uiteindelijk keer ik zo maar met lege handen naar huis.
Ik zit nu ff bij de Mac met een koffie.
En ik ben voor het eerst blij dat ik een avond slecht geslapn heb want dan lig ik rond 11 te slapen en is de tijd om me te vervelen wat minder.
En morgenochtend komt de monteur tusse 8 en 12 en dan kan ik daarna weer hopelijk genieten van het internet en tv

Ik ben aan het navragen of ik mijn oude opleiding kan afmaken met contractonderwijs d.w.z. per vak betalen en volgen . Verder ernaast gewoon werken zoals ik nu doe lijkt me wel tof.

Gisteren gesprekje gehad bij casemanager. HIj gaat kijken of ik een keer een soort van second opinion kan krijgen bij een psychiater die mij nog niet kent (kan geen kwaad, lijkt me).Daarnaast gaat hij kijken of ik naar een psycholoog kan eens in de zoveel tijd, om daar mijn ei/verhaal kwijt te kunnen.

Heb al 2 dagen niet kunnen en durven werken, en vrijwel heel de dag op bed gelegen (iets wat ik wel vaker doe, helaas) hopelijk lukt het morgen wel weer. Moet ook naar een andere plek dan vandaag en gisteren. Een plek waar ze me al iets langer kennen en waar ik ook makkleijker heen durf enzo..

Ik zit in de laatste fase van mn opleiding en heb een soort van angst voor stages en afstuderen.
In het verleden 2x met stage gestopt> nu een nieuwe afstudeeropdracht. Maar omdat ik in het verleden dus 2x gestopt ben voelt het ongemakkelijk......

Ik maak er ontzettend druk over en sluit me nu wat makkelijker van de buitenwereld af.
Het is zo moeilijk, terwijl ik het wel gewoon wil afmaken.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 23:43 schreef Woussie1987 het volgende:
Ik zit in de laatste fase van mn opleiding en heb een soort van angst voor stages en afstuderen.
In het verleden 2x met stage gestopt> nu een nieuwe afstudeeropdracht. Maar omdat ik in het verleden dus 2x gestopt ben voelt het ongemakkelijk......

Ik maak er ontzettend druk over en sluit me nu wat makkelijker van de buitenwereld af.
Het is zo moeilijk, terwijl ik het wel gewoon wil afmaken.

Hard voor jezelf zijn en dit zijn zaken waar een mentor je ook goed mee kan helpen. Ik zat op een gegeven moment bijn elke dag bij mn mentor omdat ik geen goede planning had en laks was. heeft wel geholpen uiteindelijk.

Hoi..ik ben er weer bij
Met internet/tv en telefoon , blijkt dat ze ons onterecht hadden afgesloten, een of andere stomme monteur had waarschijnlijk de verkeerde persoon afgesloten

@ Tegan, dat is alvast een goed begin

@Bos, wel fijn die second opinion, en een psycholoog om je ei kwijt te kunnen is idd een goed idee

@ Woussie, je zal toch je stage moeten afronden als je uiteindelijk je opleiding wilt halen.Zoek anders methoden om het jezelf makkelijker te maken, bijvoorbeeld soms even oordopjes en muziek aan te zetten om te ontspannen.
EN vooral proberen te ontspannen voor je de stage dag begint als je al helemaal nerveus eraan begint is het niet prettig .
Succes ermee

@Sylvana, sterkte met de intake.

cafpow, welkom terug!

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 09:41 schreef Sylvana het volgende:
Tegan, goed dat je dingen aan het regelen bent!

Bos81, fijn dat er gekeken wordt of je een second opinion kunt krijgen en bij een psycholoog terecht kunt!

Woussie1987, balen dat je zo angstig bent, maar ik snap het goed. Ik heb 6 jaar lang een studie gedaan die niet lekker liep, 3 keer een jaar opnieuw gedaan vanwege depressies en nu in september met een nieuwe opleiding begonnen. Ik ben nog steeds depressief, dus ben ook erg bang dat het weer niet gaat lukken en ik weer moet stoppen. Ik zou er op school goed over praten, zodat ze van je angst af weten en je misschien kunnen helpen

Ik ben vroeg op voor de verandering, want moet om 11 uur in Hengelo zijn voor het intakegesprek van de mindfulnesscursus

Een keer was mijn stage totaal mislukt. Toen een minor, Toen weer opnieuw stage, ging goed en was makkelijk. Daarna afstuderen. Bij de ene organisatie gestopt omdat de opdracht totaal niet aansloot en nu weer een nieuwe plek. Tja en nog 3 openstaande toetsen....

Dat is het hem nu net, mijn laatste loodjes wegen echt zwaar

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 13:58 schreef Woussie1987 het volgende:

[..]

Een keer was mijn stage totaal mislukt. Toen een minor, Toen weer opnieuw stage, ging goed en was makkelijk. Daarna afstuderen. Bij de ene organisatie gestopt omdat de opdracht totaal niet aansloot en nu weer een nieuwe plek. Tja en nog 3 openstaande toetsen....

Dat is het hem nu net, mijn laatste loodjes wegen echt zwaar

daar heb je gelijk in. De laatste loodjes zijn het zwaarst, maar je moet maar denken dat als je die laatste loodjes hebt gehad dan ben je er ook vanaf.

Hier zit ik weer even te balen, ik zat al sinds half december zonder gesprek bij de psycholoog, dat word waarschijnlijk nog langer, aangezien er vanmorgen is afgebeld.
Dus nu moet ik wachten tot ik weer gebeld wordt voor een nieuwe afspraak. En hoogstwaarschijnlijk kan ik dan maandag weer bellen, voor een nieuwe afspraak en dat moet dan wel redelijk snel gebeuren, want over 2 weken ben ik weg.
maar goed ik weet niet waarom ik had het al verwacht

Heb vandaag mijn opdrachten besproken met een behandelaar.
Schoot me zojuist wel te binnen of ik uberhaubt nog wel privacy heb, met het in kaart brengen van alle contacten die ik heb etc.. (waar is de angstige smiley)

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 20:26 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Wat voor opdrachten moest je allemaal doen dan? Het in kaart brengen van je sociale netwerk is vaak wel 1 van de dingen die gedaan wordt in de hulpverlening, omdat daar vaak problemen mee zijn, bijvoorbeeld te weinig mensen in je netwerk of te weinig steun van de mensen in je netwerk. Ik kan begrijpen dat het voelt alsof je daardoor geen privacy meer hebt, maar het is wel een nuttig hulpmiddel om problemen in kaart te brengen en bijvoorbeeld te kijken welke banden je kunt versterken binnen je netwerk.

Familie stamboom gemaakt,
Vrienden in kaart gebracht,
Levensloop in kaart gebracht dus school+werk ervaring en andere dingen die op je pad zijn gekomen.
En mijn probleem helder op proberen te schrijven.
Dit is meer zo`n orienterende groep waar iedereen verplicht in moet dus wat je zegt klopt wel ja.
Maar ik vind het kansloos sorry hoor stel iemand heeft weinig vrienden wat dan daar kun je niks aan doen als behandelaar die denken echt dat ze oppermachtig zijn.
Ik kan het met sommige behandelaren ook niet zo goed vinden vandaar dat ik er (soms)wat negatief over kan overkomen vervelend is dat eigenlijk

Oja ik moest het over doen omdat het niet netjes genoeg was vond die aardige meneer ik word echt moe er van en mn psychiater is ziek, psycholoog op vakantie pfff.

Sylvana, ze zullen vast wel tips kunnen geven. Maar ik heb ook heel weinig vrienden en daar heeft nog nooit iemand me bij kunnen helpen.

Het is dan ook niet een kwestie van dat je maar vrienden moet gaan maken. Als je van jezelf niet heel sociaal bent kun je dat ook niet aanleren denk ik.

Fijn zo'n instant diagnose.

Hier ben ik vandaag in een rare bui wakker geworden.
eerst wordt ik geirriteerd wakker omdat mijn ma het blijkbaar genoeg vondt dat ik nog sliep en keihard de stomme muziek (srry waar zij dus van houdt) aanzet, zodat ik in 1x wakker ben.
En dan kan ik niet eens eindigen met mijn ontbijt of ze begint al met stomme klusjes die ik moet doen.
En ik had andere plannen voor vandaag, ik zou hier benenden aan de slag gaan stofzuigen enzo. En nu moest dat opeens nog boven.
En nu zit ik dus in zo'n bui waarop ik boos ben op alles en niks wil weten van niets. En mijn ma die haar mond dan niet kan houden en over van alles en nog wat moet gaan praten en niet snapt dat ik geen zin heb om haar aan te horen.

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 23:31 schreef Tegan het volgende:
Het is dan ook niet een kwestie van dat je maar vrienden moet gaan maken. Als je van jezelf niet heel sociaal bent kun je dat ook niet aanleren denk ik.

Maar wat als je wel heel sociaal was, en nu niet meer bent vanwege de klachten?
Weet niet hoe het bij ScareFace zit of zat?

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 12:38 schreef Nick-GizMo het volgende:

[..]

Maar wat als je wel heel sociaal was, en nu niet meer bent vanwege de klachten?
Weet niet hoe het bij ScareFace zit of zat?

Het is altijd een optie dat je sociaal was, maar door bijv. depressie niet meer in staat bent om sociaal te doen.

Ik ben altijd super sociaal geweest en dol op het samen met anderen zijn maar om de een of andere redenen klap ik deels dicht en voel ik me toch ongemakkelijk als ik bij anderen ben. En dat heeft deels te maken met plaag(pest)verleden, verlegenheid en pdd-nos, en ik kan op sommige momenten heel erg goed met mensen overweg maar om de een of andere reden lopen gesprekken en contacten vaak dood. en er zijn dagen zoals vandaag dat ik bij wijze van spreken iedereen haat

cafpow

En wel of niet sociaal hoeft niet de enige reden te zijn. Wel of niet depressief ook al niet.
Ik zit in een isolement door de plaats waar ik woon en dat ik geen school of baan heb. Ben vrijwel alle contacten verloren door vaak verhuizen en overlijden. En er zijn geen clubs of verenigingen waar ik lid van wil of kan worden - sociaal leven is een dure hobby.
(Dit is geen hulpkreet hoor, ik baal wel dat ik wat mensen betreft overal alleen voor sta maar dat is al mijn hele leven zo dus ik ben het wel gewend. En ben ook zo vaak afgewezen door groepen dat ik weinig lef heb om het opnieuw te proberen).

Isolementen ontstaat vaak uit meerdere oorzaken, die weer het gevolg isolement vormen, tenminste in mijn geval.

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 14:08 schreef Sylvana het volgende:
Zo, de tussenevaluatie is achter de rug was wel een fijn gesprek, even goed over bepaalde dingen kunnen praten Ze gaat wel vaart zetten achter individuele hulp, want dat is wel hard nodig, de groep alleen is niet genoeg.

goed dat het een positief gesprek was.

Hier is de boze bui deels omgeslagen in een te actieve bui, dus maar er even gebruik van om mijn kamer te stofzuigen enzo, en tussendoor doe ik dus nog meerdere dingen.
En dat is dus echt kenmerkend, na zo'n boze/depressieve bui, wordt ik hyper en een gigantisch chaoot

quote:

Op donderdag 13 januari 2011 16:37 schreef Sylvana het volgende:
Hmm, dat herken ik wel cafpow. Ik had dat vanmiddag ook, na die tussenevaluatie voelde ik me ook erg verdrietig, maar heb wel een verslag gemaakt, het hele huis opgeruimd, de was opgeruimd en de vuilniszak verwisseld. Nu even rustig zitten en dan eten koken.

Tja bij mij komt het deels ook weer doordat ik dat doe om gezeur te mijden van dat ik de hele dag achter de pczit enzo.
Ik probeer eraan te ontsnappen maar tegelijk zoek ik het juist op.
Maar goed nu zit ik er weer ff doorheen want het was toch weer raak alleen dan ivm iets anders.
Dus nu zit echt te twijfelen of ik maar wel of niet naar beneden ga, want ik heb geen zin in die spanning die uiteindelijk alles nog erger kan maken en we dan weer in dezelfde circel gaan draaien waar ik dus echt geen zin in heb.
Maar onbewust zoek ik in mijn hoofd nu ruzie met mijn ma en loop ik alles eruit te gooien en tegen haar te schelden.
En dat kan ik dus niet stoppen en op bepaalde momenten zakt het weg en dan komt het weer terug.
Maar nu sta ik echt op instorten.

wrong topic

[ Bericht 68% gewijzigd door GlenSpey op 13-01-2011 18:35:17 ]

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 17:07 schreef Sylvana het volgende:
Cafpow, hoe gaat het vandaag met je?

[...]

Hier gaat het vandaag wel redelijk. Op het feit na dat ik me echt doodverveelt heb, en dus de hele dag een beetje voor me uit staar, en van mijn kamer even de woonkamer in wandel uit het raam kijk en vervolgens weer terugkeer naar mijn kamer. En de rest van de tijd maar wat achter mijn pc zitten. En ben super moe...

Maar er zijn toch dingen die zich beginnen op te stapelen en die mij dwars zitten..maar tja, ik kan niet veel doen dan er het beste van maken

En tja, ik pieker de hele dag door, en de vakantie komt wat dichterbij over 2 weken, en ik heb er echt geen zin meer in..mijn oma is weer thuis dus een bron van minder ergernis tussen mij en ma, omdat dit kan heel egoistisch klinken maar zo is het niet bedoeld.
Ik hou veel mijn oma, en ze is en blijft mijn oma, maar het doet me eigenlijk niet veel wat er gebeurd. Mede ook doordat ik onbewust bewust afstand aan het nemen ben van de familie in het buitenland. Omdat ik me niet meer in 2 gedeeld wil voelen, en dus maar beetje per beetje meer afstand moet nemen van het "veilige nest" daar en hier mijn nest moet zien te bouwen, hoewel ik daar echt tegen op kan zien.
En gister even de webcam aangehad en alleen van het zien van het zure gezicht van mijn oma raak ik al depressief en om dan het standaard oude mensen en hun ziekten verhaal aan te horen

En tja, met de meeste familieleden heb ik niet eens contact...dus tja dat maakt het ook niet echt veel leuker. En anderen heb ik geen zin om op te zoeken want het contact moet altijd vanuit mij komen en dat ben ik zat, zij mogen ook wel wat initiatief tonen

En 2 bekenden daar, maar die leven zeg ik maar in een ander wereldje

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

dan mij, en ik pas er ook niet echt compleet tussen en zij zijn meer van die doe maar normaal dan ben je saai genoeg, en ik ben van het doe maar normaal dan doe je al gek genoeg Dus tja, een paar keer elkaar zien wat gaan drinken ofzo is wel oke, maar ik heb niet veel zin om helemaal in hun wereldje te eindigen.
Maar dat is een heel ander verhaal..en ik probeer gewoon mezelf te overtuigen van je gaat daar 4 weekjes heen, het is warm, strand op kwartier lopen en ik kan aan mijn gewicht en conditie werken terwijl ik er niet mee bezig ben.

Maar goed het is allemaal heel dubbel, en als het morgen wat beter weer is ga ik de stad in, moet namelijk voor iedereen weer wat kleins meenemen... en ze zijn te verwernd en ik kom daar met bwv spreken een sleutelhanger aan...en ik weet dat ze dat op ironische wijze gaan afkraken. Maar ik heb gewoon tegen mezelf gezegd, als ze daarme beginnen zeg je take it or leave it.

Maar ach, verder tja alles gaat zijn gang, moet nog wat dingen met het zosawe regelen maar ik wordt iedere dag te laat wakker en kan dan niet meer bellen.
Maar dat komt wel. Ondertussen kan ik niet wachten tot ik even 1 dagje alleen en onderweg ben..want ik wil rust en gezeur aan mijn hoofd van niemand

Ik kan dus wel vakken volgen, alleen dan krijg ik daar een certificaat voor, en die staat niet gelijk met een tentamen, dus kan ik zo nooit een diploma krijgen zeg maar. Beetje jammer.

Andere opties zijn dus, twee jaar wachten, andere uni of hbo. Beetje een downer .