Depressie & Angst #4

quote:

Op zondag 9 januari 2011 01:05 schreef Ghostinthemachine het volgende:
Zitten jullie allemaal aan de anti depressiva.. bij mij zijn daardoor mn angsten echt grotendeels verdwenen voel iig zo veel beter en ook andere zaken maak ik me veel minder zorgen om. parotoxine 20 mg slik ik. Maar miss slaat het bij mij wel goed aan.

Hmm..ik slik dus geen ad. Heb ik ook nooit gewild. Dit is de 2e keer dat ik dus echt in behandeling ben, en de 1e keer had de psycholoog mij voorgesteld om met medicatie te beginnen, wat op dat moment overbodig was omdat ik overal een pauze had ingelast.
En eigenlijk had ik meer baat bij 1 in de week een gesprek en later 1x in de weken...enz.
En nu weer in behandeling mede door andere klachten waar ook een depressie bij is komen kijken. En ik weet dat ik het zonder medicatie kan alleen de motivatie moet zoeken..en daar werken we dus oa. tijdens de gesprekken om de motivatie te vinden en te behouden vooral..

Maar medicatie ben ik eigenlijk gewoon tegen, en alleen als het echt te erg zou worden, dus bijv. zelfmoordneiging ofzo zou ik het doen.

_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

quote:

Op zondag 9 januari 2011 21:53 schreef Tegan het volgende:
_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

hmm, het is een heel verhaal.
En niemand kan zeggen dit moet je doen en dit niet, dat moet je zelf uitzoeken en dat is lastig en neemt veel tijd in.

Heb je al een diploma op het middelbare onderwijs na?Zo nee, zou ik toch een studie proberen, ik weet je leeftijd ook niet, maar eventueel gewoon ietsjes lager dan je intelectueel aankan beginnen en zo ritme te bouwen..en aan je uithoudingsvermogen werken..

Doe in ieder geval wat jou het beste lijkt Jij moet je er gewoon goed bij voelen

quote:

Op zondag 9 januari 2011 21:53 schreef Tegan het volgende:
_{Ik ben al wel depressief sinds ik heel klein ben. Maar de echte symtomen, of beter gezegd, voor het eerst had ik er echt echt last van toen ik van de middelbare school af was. Tijdens mijn eerste studie een psycholoog gehad een tijdje voor concentratieproblemen bij de opleiding, die vond dat ik in groepstherapje moest na het horen van echt 1% van alles ofzo. Maar gezien mijn studie door de depressie toch al gedoemd was, gestopt met de therapie en de studie. Toen een half jaar thuis gezeten (10kg afgevallen), en toen later al mijn energie bij elkaar gezocht om een tweede studie te proberen. Vond in het begin ondanks alles toch een beetje mijn draai in de studie (vind de studie nog steeds het einde), maar na de eerste maanden ging het toch echt niet meer. Heb dit aangegeven bij mijn decaan die ik toen eigenlijk mijn grootste problemen heb verteld. Vervolgens had ik twee keuzes. Of ik ging bij een psycholoog lopen, kreeg een dossier, en kon daarmee uitstel krijgen zodat ik mijn studie kon afmaken in mijn eigen tempo, of ik moest van school omdat ik het niet ging halen. Ik vond dit echt een heel moeilijke keuze, en uiteindelijk heb ik het allemaal maar laten gaan. Ik wilde perse geen papiertje dat zei dat ik een probleemkind of whatever was, terwijl ik niet eens wist of dat de hele reden was dat ik de studie niet haalde. Ben ik eigenlijk wel in staat om ooit iets te studeren en af te maken? Sindsdien zit ik weer thuis. Werk wel, maar zeker geen 40 uur. Ik ben een beetje half aan het solliciteren voor vaste functies, en half aan het twijfelen of ik wel de goede keuze maak. Wil ik mezelf wel profileren als een school drop-out? Ik snapte vroeger echt nooit mensen die afweken van de standaard. Ik doe redelijk simpel werk, en het bevalt me ook wel op tijden, en andere tijden vind ik het doodzonde, maar een studie lukt dus ook niet. De reden dat ik in dit topic kwam: Beetje een grote klap gekregen de afgelopen maand. En voor het eerst in mijn hele leven had ik echt af en toe de gedachte dat ik het niet meer zag zitten. Ik was echt bang van dat ik mezelf zo klote kon voelen, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dat echt niet normaal was. Ik moest echt hulp zoeken. Toendertijd bij mijn psycholoog deed het echt onwijs veel pijn en moeite om iets over de situatie te vertellen, bij mijn decaan heb ik het opgeschreven, dus van daar kwam mijn idee om mijn hele verhaal van sinds ik kind was op te schrijven. Of dat helpt me, of ik kan dat laten lezen aan iemand. Ondertussen moet ik zeggen dat het eigenlijk wel weer ietsje beter gaat, maar ik vind het nog steeds moeilijk, om een reden te hebben om op te staan, of om iets te doen, zoals met vrienden afspreken. Ik vind het echt heerlijk om me gewoon van de buitenwereld af te sluiten en om te doen alsof alles wat me is overkomen niet zo is. Ik wil gewoon achteruit in de tijd. Toen alles nog leuk was en tof. Maarja, en nu. Nu werkt ik op oproepbasis, en twijfel ik erg sterk over wat ik moet doen. Werken, studeren, in therapie gaan. Ik weet het allemaal niet. Verder nooit medicijnen gehad, dat was waar ik eigenlijk op reageerde .}

Nou als ik zogoed als mn hele leven depressieve gevoelens heb en niks werkt dan zou ik mooi aan de anti depressiva gaan. Weet natuurlijk niet hoe dat zit met jou en wat je allemaal precies heb meegemaakt. Maar ik heb in mn omgeving en ook bij mezlef gezien dat dat middel echt een verschil kan maken. Dr vanaf komen is weer een ander verhaal denk ik..

Maarja, hoe kom je aan hulp i.e. pillen. Je problemen vertellen aan de huisarts/psychiater. En laat ik daar nu zoveel moeite mee hebben. Bovendien, ik weet niet of ik wel pillen wil... Moet gewoon ff iets vinden wat me helpt. Opschrijven ofzo.

@cafpow: Ik heb een Havo en een Vwo-diploma. Verder dus niets. En ik ben 21.

[ Bericht 6% gewijzigd door Tegan op 09-01-2011 23:24:18 ]

quote:

Op zondag 9 januari 2011 23:04 schreef Tegan het volgende:
Maarja, hoe kom je aan hulp i.e. pillen. Je problemen vertellen aan de huisarts/psychiater. En laat ik daar nu zoveel moeite mee hebben. Bovendien, ik weet niet of ik wel pillen wil... Moet gewoon ff iets vinden wat me helpt. Opschrijven ofzo.

@cafpow: Ik heb een Havo en een Vwo-diploma. Verder dus niets. En ik ben 21.

Als je pillen ofzo wilt, moet je het er eerst met je behandelaar over hebben. Zowieso is daar een psychiater voor nodig dacht ik.

En met 21 jaar zou ik zeggen als je het kan keer terug naar school, ikheb mensen gezien van 25 jaar zonder diploma die bij de fabrieken moeten werken of bloemenveilingen en veel ervan hebben spijt dat ze niet eens een mbo niveau 2 hebben, want daarmee kunnen ze tenminste ergens aan de slag en indien mogelijk verder klimmen.
Maar doe vooral wat jij prettig vindt!!

quote:

Op maandag 10 januari 2011 12:03 schreef cafpow het volgende:

[..]

Als je pillen ofzo wilt, moet je het er eerst met je behandelaar over hebben. Zowieso is daar een psychiater voor nodig dacht ik.

I know. Lees je mijn bericht wel?

quote:

En met 21 jaar zou ik zeggen als je het kan keer terug naar school, ikheb mensen gezien van 25 jaar zonder diploma die bij de fabrieken moeten werken of bloemenveilingen en veel ervan hebben spijt dat ze niet eens een mbo niveau 2 hebben, want daarmee kunnen ze tenminste ergens aan de slag en indien mogelijk verder klimmen.
Maar doe vooral wat jij prettig vindt!!

Ik werk in de horeca met redelijk wat mogelijkheden om hogerop te gaan. Momenteel loopt er zelfs een hele interessante vacature. Maar ik ben nog erg aan het twijfelen of ik wel daaraan vast wil zitten en/of ik niet weer wil gaan studeren. Maarja, moet ik wel een studie af kunnen krijgen!

Tegan, ik zou je toch écht aanraden om met een psycholoog te gaan praten. Hoe moeilijk je dat ook vind en dat begrijp ik ook echt! Stel je gaat weer studeren, je loopt halverwege vast, dan scheelt het zoveel als je kunt aantonen dat je bezig bent om aan jezelf te werken. Als je dat kunt aantonen zijn ze vaak bereid om je een aangepast programma te laten volgen op jouw tempo.
Horeca is (misschien afhankelijk van wat je precies doet) een hele zware baan, dus of je dat je hele leven vol kunt houden...? Ik zou zeker op jouw leeftijd nog iets anders achter de hand willen hebben... Sterkte met beslissingen nemen! Denk er goed over na.

Ik wil echt dolgraag mijn oude opleiding weer oppakken. Iets wat ik dus door het BSA de komende drie jaar niet mag (nu nog twee jaar). Misschien ga ik dat gewoon opnieuw proberen straks. Dat is wat ik echt zou willen. Voor nu even werken en aan mezelf werken en zorgen dat het de volgende keer wel lukt ofzo.

En horeca is idd een hele zware baan, en ik zit idd ermee dat ik het niet mijn hele leven vol ga houden. Maar als ik geen opleiding afmaak, dan heb ik ook niet echt een keuze. Ik heb genoeg collega's op leeftijd, dus dat overleef ik ook wel weer (als zij dat ook kunnen).

Dan zou ik geloof ik in jouw geval zeker deze komende twee jaar gebruiken om keihard aan jezelf te werken dus zeker die stap zetten om professionele hulp te zoeken! Het is doodeng, maar het brengt je uiteindelijk waarschijnlijk wel waar je zijn wilt, het afmaken van je studie. Welke studie heb je gedaan?

ff heel snelle update, ben namelijk internet aan het "lenen" want we zitten zonder tv, internet, radio en telefoon.
@tegan, ik lees je bericht wel, alleen ik maakte niet echt op dat je in behandeling bent, en om pillen te krijgen zou je toch echt in behandeling moeten gaan. En maak je niet druk over dat je niet makkelijk praat, dat had ik ook niet in het begin.

Hier weet ik niet hoe ik de komende dagen doorgakomen. Ik zit minimaal tot woensdag zonder internet/tv/radio en telefoon. En laat mijn oma nu nog eens in het buitenland in het ziekenhuis zitten.
Echt..dit komt nu niet gelegen, en ik voel me al niet zo prettig, nu zijn de bronnen van afleiding ook nog eens weg.
Maar goed, morgen ga ik even naar de bieb, kan daar gratis internettten via mijn ipod touch en ook nog even de stad in mischien om proberen de dag door te komen..en woensdag komt een monteur maar waarschijnlijk moet de eindversterker vervangen worden omdat er op is gelekt door een regenpijp die kapot gevroren is

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 12:30 schreef Sylvana het volgende:
Wow dat is wel heel erg kut cafpow. Dan zou ik ook helemaal gek worden als dat het allemaal niet meer doet. Dan zou ik idd ook amper afleiding meer hebben. En als je oma dan ook nog in het buitenland in het ziekenhuis ligt en je geen contact kunt hebben is het helemaal kut. Sterkte ermee

Ik heb tot 12 uur geslapen en ben al gedouched. Ga nu eten en ff beetje computeren en dan vanmiddag proberen aan mn verslag te werken dat ik vrijdag moet inleveren. Moeten ook nog boodschappen doen, dus hopelijk wordt het een productieve dag en stort ik niet in.

Hopelijk lukt het ene beetje. Hier kom ik zowat om van de verveling. Ben uiteindelijk ff stad ingegaan, op zoek naar wat kleinigheden voor bekenden in Chili. Maar wat is dat lastig uiteindelijk keer ik zo maar met lege handen naar huis.
Ik zit nu ff bij de Mac met een koffie.
En ik ben voor het eerst blij dat ik een avond slecht geslapn heb want dan lig ik rond 11 te slapen en is de tijd om me te vervelen wat minder.
En morgenochtend komt de monteur tusse 8 en 12 en dan kan ik daarna weer hopelijk genieten van het internet en tv

Ik ben aan het navragen of ik mijn oude opleiding kan afmaken met contractonderwijs d.w.z. per vak betalen en volgen . Verder ernaast gewoon werken zoals ik nu doe lijkt me wel tof.

Gisteren gesprekje gehad bij casemanager. HIj gaat kijken of ik een keer een soort van second opinion kan krijgen bij een psychiater die mij nog niet kent (kan geen kwaad, lijkt me).Daarnaast gaat hij kijken of ik naar een psycholoog kan eens in de zoveel tijd, om daar mijn ei/verhaal kwijt te kunnen.

Heb al 2 dagen niet kunnen en durven werken, en vrijwel heel de dag op bed gelegen (iets wat ik wel vaker doe, helaas) hopelijk lukt het morgen wel weer. Moet ook naar een andere plek dan vandaag en gisteren. Een plek waar ze me al iets langer kennen en waar ik ook makkleijker heen durf enzo..

Ik zit in de laatste fase van mn opleiding en heb een soort van angst voor stages en afstuderen.
In het verleden 2x met stage gestopt> nu een nieuwe afstudeeropdracht. Maar omdat ik in het verleden dus 2x gestopt ben voelt het ongemakkelijk......

Ik maak er ontzettend druk over en sluit me nu wat makkelijker van de buitenwereld af.
Het is zo moeilijk, terwijl ik het wel gewoon wil afmaken.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 23:43 schreef Woussie1987 het volgende:
Ik zit in de laatste fase van mn opleiding en heb een soort van angst voor stages en afstuderen.
In het verleden 2x met stage gestopt> nu een nieuwe afstudeeropdracht. Maar omdat ik in het verleden dus 2x gestopt ben voelt het ongemakkelijk......

Ik maak er ontzettend druk over en sluit me nu wat makkelijker van de buitenwereld af.
Het is zo moeilijk, terwijl ik het wel gewoon wil afmaken.

Hard voor jezelf zijn en dit zijn zaken waar een mentor je ook goed mee kan helpen. Ik zat op een gegeven moment bijn elke dag bij mn mentor omdat ik geen goede planning had en laks was. heeft wel geholpen uiteindelijk.

Hoi..ik ben er weer bij
Met internet/tv en telefoon , blijkt dat ze ons onterecht hadden afgesloten, een of andere stomme monteur had waarschijnlijk de verkeerde persoon afgesloten

@ Tegan, dat is alvast een goed begin

@Bos, wel fijn die second opinion, en een psycholoog om je ei kwijt te kunnen is idd een goed idee

@ Woussie, je zal toch je stage moeten afronden als je uiteindelijk je opleiding wilt halen.Zoek anders methoden om het jezelf makkelijker te maken, bijvoorbeeld soms even oordopjes en muziek aan te zetten om te ontspannen.
EN vooral proberen te ontspannen voor je de stage dag begint als je al helemaal nerveus eraan begint is het niet prettig .
Succes ermee

@Sylvana, sterkte met de intake.

cafpow, welkom terug!