Depressie & Angst #4

Gelukkig Kerstfeest

Ik heb lichttherapie nu, dat werkt echt goed! Volgende week nog een weekje. Maar heb veel meer energie en meer zin om dingen aan te pakken, zoals klusjes in huis
Blij

Hey Murmeli, fijn voor je

Merry Christmas

Gelukkig kerstfeest en in 2011 word het vast beter

allemaal gelukkig kerstfeest.

En ik wordt hier gek, had een oom beloofd een aantal cd'tjes te maken voor hem, en daarna de labels enzo te printen..en ik krijg ze niet goed gezet

Ja fijne feestdagen.

Zit nu bij pa en heb het behoorlijk zwaar nu. Probeer me groot te houden tegenover mijn vader, maar het valt niet mee. Hopelijk is het eten wel gezellig en lekker. We gaan zo wokken hier in huis.

Fijne kerstdagen allemaal

Morgen naar mijn ouders toe. Heb er niet echt zin in. Maar ja, ik ga er maar heen met een idee van "let's get is over with" zo dat het niet meer hoeft voor een jaar.

Ik voel me zo rot nu. Probeer vanalles om weer in een goede mood te komen, gezellig met pa kletesen. goede muziek op zetten, lekker fokken. Maar het lukt even gewoon niet, maar dat is denk ik wel herkenbaar voor velen van jullie.

Zo lastig dit, voel je je een paar dagen redelijk goed, doet gewoon de dagelijkse dingen, begeeft je zonder al te veel problemen tussen de mensen, maar toch lijkthet of het allemaal soms net te veel is, of je het allemaal niet goed doet of aankan.

Pff misschien moet ik wel dit gewoon even over laten gaan en zal ik me morgen wel weer beter voelen, maar ik ben de wisselvalligheid gewoon zat. Wil me gewoon net zoals 2 jaar terug goed voelen en overdag gewoon mijn dingen kunnen doen..

Maar misschien denk ik hier morgen wel weer anders over. want het gaat steeds beter met me en sta ik er beter voor dan 1 - 1.5 jaar geleden.. Maar toch steeds dat teruggeworpen worden..

Pff

quote:

Op zaterdag 25 december 2010 21:16 schreef GimmeGore het volgende:
Fijne kerstdagen allemaal

Morgen naar mijn ouders toe. Heb er niet echt zin in. Maar ja, ik ga er maar heen met een idee van "let's get is over with" zo dat het niet meer hoeft voor een jaar.

precies zo denk ik er ook over. Vooral de laatste 4 kerst die ik hier in Nederland heb gevierd vindt ik zo saai. Voor mij is het net als 2 zondagen achter elkaar...met het verschil dat ik de dagen ervoor veel te doen heb, aan kleine dingen kopen.
Maar ik moet me toch groot houden, vanwege mijn ma.Zij is echt een kerstfanaat en kan zo overdreven veel genieten van alles en ik dus totaal niet.

En zat van dingen die ik dan weer merk, vanuit andere personen uit, waar ik zo gigantisch van baal. En ieder jaar raak nog ik nog meer teleurgesteld door bepaalde personen.
Maar goed, ik zit nu op bed, en ga straks maar slapen.
En dan nog ff tweede kerstdag door zien te komen en dan nog even oud en noeiw en dan is het weer klaar..ik kan echt niet wachten tot deze dagen over zijn

Ik zie ook zwaar op tegen vrijdag. En ik dacht dat vorig jaar al een ramp was met oud en nieuw. Dat zal dit jaar wel weer niet anders zijn.

Ik heb ook nog geen idee waar ik ben vrijdag op zaterdag, Denk dat het beter is om thuis te blijven in een vertrouwde omgeving, Dan maar alleen het nieuwe jaar ingaan, leuk is anders natuurlijk maar het kan even niet anders.

Sowieso zoals zaterdag hier al gepost, lijk ik weer in een terugval te zijn beland. Zie het allemaal niet meer zitten enzo. Terwijl ik het allemaal 2 weken terug nog allemaal positief in zag.

Vandaag ook ik kon me maar niet toe zetten om iets te doen. Ja boodschappen is me nog net gelukt, maar daar is ook alles mee gezegd. wel heerlijk gekookt en lekker gegeten samen met mijn huisgenote, maar toch dat is even een lichte opleving voel ik me even een half uur goed en wordt het daarna in een keer weer een stuk droeviger, en waarom ben ik somber? Kan niks verzinnen en dat is misschien juist het frustrerende er aan....

Ach ja, misschien toch maar proberen met mijn behandelaren contact te zoeken, misschien weten zij wel een oplossing. Afspraken met hun zijn pas over een paar weken en dat is dus nog best wel een tijdje.

Vervelend dat die "feest"dagen ieder jaar weer zoveel stress opleveren.

Ik ben gewoon weer alleen thuis zoals alle jaren. Al verwacht ik dat het dit jaar een stuk stiller zal zijn. Dus hoef ik niet meer tot 2 uur op te blijven tot al het vuurwerk is afgestoken.

tja, feestdagen zijn altijd stressvol. Vooral voor personen met veel te doen en grotere families.
Voor mij is kerst dus altijd dubbel, want aan de ene kant is het ieder jaar hetzelfde en met dezelfde persoon, maar aan de andere kant is het lekker rustig. Maar toch mis ik de drukte wel.

Oud& nieuw is hier altijd gewoon thuis met zijn 2tjes op de bank tv kijken en ik met pc/ipod..en dan rond half2 ofzo gewoon lekker naar bed, als de buren klaar zijn met het vuurwerk

Iemand hier ervaring met alles opschrijven om het te kunnen verwerken?

quote:

Op dinsdag 28 december 2010 16:43 schreef Tegan het volgende:
Iemand hier ervaring met alles opschrijven om het te kunnen verwerken?

ik heb daar ervaring mee. Het is wel prettig, alleen mij zelf hielp het op kort termijn om even rust te krijgen maar daarna keerde het toch weer terug. Maar als je op dat moment geen andere optie hebt is het heerlijk.
Ik kon na 1x schrijven meestal wel weer een paar dagen vooruit

Volgens mij komt er vanavond ook een docu hierover . Dacht om half 9 op ned2 . Stond een stuk over in de spits

quote:

Op dinsdag 28 december 2010 17:23 schreef cafpow het volgende:

[..]

ik heb daar ervaring mee. Het is wel prettig, alleen mij zelf hielp het op kort termijn om even rust te krijgen maar daarna keerde het toch weer terug. Maar als je op dat moment geen andere optie hebt is het heerlijk.
Ik kon na 1x schrijven meestal wel weer een paar dagen vooruit

quote:

Op dinsdag 28 december 2010 17:25 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, ik heb mijn levensverhaal meerdere keren opgeschreven en als ik ergens mee zit schrijf ik het ook op om het helder te krijgen Geeft vaak wel even rust in mn hoofd, maar het is niet zo dat het op de lange termijn echt werkt.

Hm. Ik wil wel iets wat op de langere termijn werkt. Ik had juist gedacht dat als ik alles opschrijf het ineens ook een heel stuk duidelijker is voor me wat er precies was en dat het dan makkelijker is om alles los te laten. Ik weet alleen echt niet hoe ik daaraan begin.

Zijn er wel langere termijn oplossingen?

quote:

Op dinsdag 28 december 2010 17:31 schreef Nick-GizMo het volgende:
Volgens mij komt er vanavond ook een docu hierover . Dacht om half 9 op ned2 . Stond een stuk over in de spits

Ik ga het niet kijken hoor.
De titel alleen al, "ïedereen depressief", op zo`n documentaire zit ik niet te wachten eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 28 december 2010 18:07 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Ik ga het niet kijken hoor.
De titel alleen al, "ïedereen depressief", op zo`n documentaire zit ik niet te wachten eigenlijk.

Het was maar als tip hoor

Tegan, opschrijven werkt. Want dat is een beetje als het aan iemand vertellen. Voordat je het kunt opschrijven (/vertellen) moet je het eerst duidelijk onder woorden brengen. Door die actie ben je al wat aan het ordenen. En door het uit te schrijven geef je het ook een plekje. Dat geeft ook een beetje opluchting.

Maar naast het uitschrijven heb ik ook veel zelfhulp boeken en trainingen gedaan. Met de nodige vragenlijsten die speciaal ontworpen zijn om inzicht te krijgen in waarom je dingen op een bepaalde manier voelt of doet. En het gekke is, vaak schrijf ik ongeveer hetzelfde maar af en toe komt er dan toch opeens een net iets andere kijk op het geheel of een lightbulb moment.

Hoe je eraan begint? Dat bepaal je zelf. Zulke boekjes zijn makkelijk te vinden, haal ze uit de bieb dan kost het je ook geen geld en zeker in het begin doe je nog wel eens een "miskoop". Want welke schrijver jou wel of niet aanspreekt dat is iets heel persoonlijks.
Of begin een dagboek.

Of een gratitude journal. Dat is een schrift waarin je elke dag 5 dingen opschrijft waar je dankbaar voor bent. Grote dingen, kleine dingen en soms ook best vaak dingen die je al eens eerder genoemd hebt. En soms meer dan 5. Maar nooit minder en je moet het elke dag doen.
Eigenlijk is dat iets heel anders dan dingen van je af schrijven en inzicht krijgen maar het is een leuke en opbouwende oefening. Ik doe het zelf al jaren. Vooral leuk toen ik werd uitgedaagd om achter elkaar 100 dingen op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. Dat was echt een heel aparte ontdekkingsreis

Ik vind het heel moeilijk om te beginnen. Er zijn echt teveel dingen gebeurd. Ik ben nu eindelijk op het punt waar ik eigenlijk hulp wil zoeken en om dat te doen vind ik dat ik eigenlijk alles moet opschrijven, want vertellen gaat me echt nooit lukken. Wil gewoon alles laten lezen door de psycholoog ofzo. Ik las ergens een tip om eerst periodes in je leven te noemen en dan uit iedere periode de defining moments uit te schrijven, dat ga ik proberen denk ik.

Zo'n gratitudeboekje komt bij mij echt niet vol. Zou vandaag niet een ding kunnen noemen...

De strekking van die documantaire op Nederland twee was dat je eerst pillen moest slikken en dan hulp moest zoeken . En tegelijkertijd zeiden ze dat er teveel mensen aan de medicijnen zaten.

Tegan, Sylvana, ik heb het niet gezien (heb geen tv) maar denk niet dat deze discussie ooit zal eindigen. Want er is gewoon geen simpele oplossing. Pillen kunnen helpen maar ik geloof niet dat pillen echt beter kunnen maken. Denk dat het altijd in combinatie met praten moet. Maar ook dat helpt niet altijd. Het blijven toch 2 persoonlijkheden, moet maar net klikken met elkaar en het is ook niet dat je met twee fijne gesprekjes een oplossing hebt.

Hey,

Ik vind nergens echt een topic over Anorexia, maar angst en depressie past er wel in eigelijk...

Tzit hem zo: heb al drie jaar een eetstoornis en ben in behandeling geweest. Maar het lijkst wel of ik er niet van af kom. Tblijft een moeiljik onderwerp om over te praten. Mensen snappen niet wat het is.
Tis niet van mager willen zijn, zo begint het niet.
Ik verloor mijn opa, mijn held, geraakte alle standvastigheid in mijn leven kwijt. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nochtans ben ik sociaal en heb vele vrienden, mijn ouders en vrienden zagen het helemaal niet aankomen.
Anorexia hielp mij de pijn, de verwerking, niet te voelen. Ik had weer een doel, ik voelde mij veilig in de kooi van beenderen.

Ik mis opa nog elke dag. Hij is gestorven, op een maand tijd aan kanker. Niemand wist het, behalve hijzelf. Hij wist het al een jaar!! Maar zei niets, omdat hij niet naar het ziekenhuis wou en omdat hij ons van de 'last' wou besparen. Zo leerde ik later. 1maand, en hij was weg. Ik heb nooit de kans gehad afscheid te nemen, toen ik bij hem kwam was het al te laat. Hij kon niet meer spreken. Zijn geest was dood. 1 laatste blik en een poging om in mijn hand terug te knijpen, dat is het laatste dat ik van hem kreeg. Soms duikt hij op in mijn dromen, dan lijkt het of hij weer leeft.

Heeft iemand tips, om dit te verwerken?

Heb net weer even bijgelezen hier. Ik heb daarstraks na ruim een jaar weer een super lichte angstaanval gehad. Had hem wel onder controle uiteindelijk, maar zal het straks wel even uitleggen.

En Closedwindow ik heb iets soortgelijks meegemaakt op mijn 12/13e en ik zal straks duidelijk reageren. Maar nu ben ik net binnen, en moet nog even bijkomen...

quote:

Op woensdag 29 december 2010 15:20 schreef Sylvana het volgende:
Ik heb de docu ook gezien, maar vond het maar een beetje vaag, omdat die mensen die er verstand van zouden moeten hebben het totaal niet met elkaar eens waren en steeds andere dingen zeiden.

En wat ik juist begreep was dat mensen juist niet meteen aan de pillen moesten gaan, maar eerst gewoon met praten het moesten proberen op te lossen. En dat alleen de hele zware gevallen nog aan de pillen moesten. Dan zouden er van de 800.000 mensen die aan de AD zitten nog 200.000 overblijven.

Zoiets kon ik er ook uithalen, Beetje krom eigenlijk. Nja je zag bij die beurs ook dat ze allemaal andere dingen zeiden :/

Tja, het is niet echt een exacte wetenschap dit.

Ik heb denk ik ook een soort van innerlijke dip, ofzo iets want ik heb me er zelf nooit in verdiept.
Ik voel me laatste tijd gewoon kut, ik denk telkens over alles na wat me dwars zit en ik ga over elk negatief ding wat over me word gezegt nadenken. Maar het vreemde is als ik uiteindelijk met vrienden om ga, ben ik niet chagerijnig ofzo. Pas als ik alleen ben ga ik weer nadenken over alles wat me dwars zit, en me kut voelen.
Weet iemand wat er ongeveer bij mij dwars zit? Ik denk trouwens dat het geen winterdip is aangezien, ik al het hele jaar hier last van heb.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 15:31 schreef caroline88 het volgende:
Tegan, Sylvana, ik heb het niet gezien (heb geen tv) maar denk niet dat deze discussie ooit zal eindigen. Want er is gewoon geen simpele oplossing. Pillen kunnen helpen maar ik geloof niet dat pillen echt beter kunnen maken. Denk dat het altijd in combinatie met praten moet. Maar ook dat helpt niet altijd. Het blijven toch 2 persoonlijkheden, moet maar net klikken met elkaar en het is ook niet dat je met twee fijne gesprekjes een oplossing hebt.

mijn mening is, dat pillen je wel kunnen helpen maar het zijn meer korte termijn en tussentijdse oplossingen. Zo heb ik een hele poos geleden toen mijn depressei/angsten/pdd nos nog niet aan het licht waren gekomen maar ik niks anders kon dan thuiszitten achter de pc totaal afgesloten van alles(niet eens digitale contacte) van de Ha medicijnen gekregen om me een beetje tot rust te krijgen totdat de terapie begon. De eerste periode waarin ik mezelf echt wat aan kon doen en mijn ouder met die angst lipe heeft het wel geholpen. Maar echt een oplossing is het niet.
Want het zit in je "gevoel" en medicijnen kunnen daar niet bij.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 15:48 schreef ClosedWindow het volgende:
Hey,

Ik vind nergens echt een topic over Anorexia, maar angst en depressie past er wel in eigelijk...

-----------------knip ---------------------
Anorexia hielp mij de pijn, de verwerking, niet te voelen. Ik had weer een doel, ik voelde mij veilig in de kooi van beenderen.

Ik mis opa nog elke dag. Hij is gestorven, op een maand tijd aan kanker. Niemand wist het, behalve hijzelf. Hij wist het al een jaar!! Maar zei niets, omdat hij niet naar het ziekenhuis wou en omdat hij ons van de 'last' wou besparen. Zo leerde ik later. 1maand, en hij was weg. Ik heb nooit de kans gehad afscheid te nemen, toen ik bij hem kwam was het al te laat. Hij kon niet meer spreken. Zijn geest was dood. 1 laatste blik en een poging om in mijn hand terug te knijpen, dat is het laatste dat ik van hem kreeg. Soms duikt hij op in mijn dromen, dan lijkt het of hij weer leeft.

Heeft iemand tips, om dit te verwerken?

Hmm..ik heb jaren geleden ruim 12 jaar geleden iets soortgelijks meegemaakt. Een hele goede bekende van mij en mijn ma die is toen plots overleden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar goed, kortom ik heb geen afscheid kunnen nemen, ben 2x naar haar graf geweest, maar ik kan dat nu nog niet aan..dus ik ga niet. Maar ik sta wel op haar verjaardag erbij stil.

Maar goed, pas vorig jaar heb ik het compleet kunnen afsluiten. En toen ze pas overleden was, heb ik tientallen brieven geschreven aan haar, welke ik later verscheurde en weggooide, allerlei gedichtjes ..enz. En pas nu kan ik wat beter over praten hoewel ik nog vaak genoeg dan in tranen uitbarst.

Maar verwerken doet ieder op zijn eigen manier, mischien heb jij geneog aan allles opschrijven, of een paar keer het graf te bezoeken(als hij begraven is), of gewoon te bidden...ieder zijn eigen manier. Maar het lijkt me wel dat jij woede hebt.
Maar het enige wat ik kan zeggen is het komt wel weer goed uiteindelijk het kan mischien jaren duren..of mischein wel 1 maandje maar....voor iedereen is het anders.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 17:16 schreef Moos. het volgende:
Ik heb denk ik ook een soort van innerlijke dip, ofzo iets want ik heb me er zelf nooit in verdiept.
Ik voel me laatste tijd gewoon kut, ik denk telkens over alles na wat me dwars zit en ik ga over elk negatief ding wat over me word gezegt nadenken. Maar het vreemde is als ik uiteindelijk met vrienden om ga, ben ik niet chagerijnig ofzo. Pas als ik alleen ben ga ik weer nadenken over alles wat me dwars zit, en me kut voelen.
Weet iemand wat er ongeveer bij mij dwars zit? Ik denk trouwens dat het geen winterdip is aangezien, ik al het hele jaar hier last van heb.

dit is maar mijn mening en ben geen deskundige ofzo. Maar niemand anders dan jou kan goed weten wat je dwarzit, wel een idee. Maar uit dit kleine stukje valt niet veel op te maken.
Mishcien gebruik je je vrienden/bekenden als een soort vluchtmehtode om niet te denken. Maar denk je telkens over hetzelfde of is dat ieder moment wat anders? want als het iets is dat zich herhaald dat is dat jou "probleem", maar als het telkens anders is, dan is het lastiger en zou je er evt. een profesional bij kunnen betrekken.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou mijn verhaal doe ik in een andere post want deze wordt wel erg lang.

Maar goed, nu mijn verhaal. Hier gaat het niet helemaal lekeer maar ook niet echt slecht. Alles hier gaat naar de maan eerst mijn mobiel, nu de baterij van mijn laptop en de aansluiting voor de adpater is ook beetje per beetje naar de maan aan het gaan. Dus ik zit met kosten die gewoon iets te ver beginnen op te lopen en het zijn voor mij toch ecenciele dingen.
maar goed, vandaag ging ik mobieltjes bekijken en vergelijken, en ik sta bij een metrohalte en er komen gigantische groepe buitenlanders(toeristen uit portugal, italie, spanje, en nog wat landen) echt in groepten van ruim 50 man per afkomst bij het perron staan en toevallig stond ik op ongeveer 1,5 meter van de stoeprand, en de toeristen waren zo druk en hadden gigantische tassen dat ik het gewoon als zag gebeuren dat een mij onver gooide en ik zo voor de metro kwam te liggen...en ik kreeg een lichte paniekaanval daarvan.En ik wilde echt gewoon wegrennen..wat ik niet heb gedaan maar mijn muziek even wat harder gezet en gewoon rustig naar de metrobaan blijven kijken...tot de angstgedachte weg was, maar ik zag mezelf al bijna sterven en liggen enzo..heel erg raar.

Maar goed het nu weer over ben tot rust aan het komen...maar ben wel bekaf, en ga gewoon weer verder met de strijd tegen de depressie waar ik de afegelopen tijd tegen vecht. want ik slaap de laatste tijd slecht of heel weinig. En des te minder ik slaap des te rustiger ik slaap. Maar er komen allerlei gevoelens en angsten in mijn dromen naar buiten, vanwege de vakatnie die eraan komt.en waar ik toch wel tegenop kijk.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 17:16 schreef Moos. het volgende:
Ik heb denk ik ook een soort van innerlijke dip, ofzo iets want ik heb me er zelf nooit in verdiept.
Ik voel me laatste tijd gewoon kut, ik denk telkens over alles na wat me dwars zit en ik ga over elk negatief ding wat over me word gezegt nadenken. Maar het vreemde is als ik uiteindelijk met vrienden om ga, ben ik niet chagerijnig ofzo. Pas als ik alleen ben ga ik weer nadenken over alles wat me dwars zit, en me kut voelen.
Weet iemand wat er ongeveer bij mij dwars zit? Ik denk trouwens dat het geen winterdip is aangezien, ik al het hele jaar hier last van heb.

Het vreemde is, dat ik me meestal om m'n sociale aspecten druk maak, dus vrienden enzo. Maar ik maak nu bijvoorbeeld ook druk waarom ik me druk maak. Heel kut dus.

_*knip*

[ Bericht 96% gewijzigd door Tegan op 31-12-2010 03:13:56 ]

quote:

Op woensdag 29 december 2010 15:48 schreef ClosedWindow het volgende:
Hey,

Ik vind nergens echt een topic over Anorexia, maar angst en depressie past er wel in eigelijk...

Tzit hem zo: heb al drie jaar een eetstoornis en ben in behandeling geweest. Maar het lijkst wel of ik er niet van af kom. Tblijft een moeiljik onderwerp om over te praten. Mensen snappen niet wat het is.
Tis niet van mager willen zijn, zo begint het niet.
Ik verloor mijn opa, mijn held, geraakte alle standvastigheid in mijn leven kwijt. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nochtans ben ik sociaal en heb vele vrienden, mijn ouders en vrienden zagen het helemaal niet aankomen.
Anorexia hielp mij de pijn, de verwerking, niet te voelen. Ik had weer een doel, ik voelde mij veilig in de kooi van beenderen.

Ik mis opa nog elke dag. Hij is gestorven, op een maand tijd aan kanker. Niemand wist het, behalve hijzelf. Hij wist het al een jaar!! Maar zei niets, omdat hij niet naar het ziekenhuis wou en omdat hij ons van de 'last' wou besparen. Zo leerde ik later. 1maand, en hij was weg. Ik heb nooit de kans gehad afscheid te nemen, toen ik bij hem kwam was het al te laat. Hij kon niet meer spreken. Zijn geest was dood. 1 laatste blik en een poging om in mijn hand terug te knijpen, dat is het laatste dat ik van hem kreeg. Soms duikt hij op in mijn dromen, dan lijkt het of hij weer leeft.

Heeft iemand tips, om dit te verwerken?

ClosedWindow, dit is wel een heel aparte combinatie. Heb je ook gezocht op rouwverwerking? Lijkt me dat je verdriet hebt gemengd met boosheid omdat opa er stiekem tussenuitkneep. Erg verwarrend moet dat zijn.

Oudjaars avond weer eens uitgegaan fijn dat ik het heb gedaan

Gelukkig nieuwjaar en de beste wensen jullie allemaal

[ Bericht 33% gewijzigd door ScarFace- op 01-01-2011 14:22:49 ]

Gelukkig nieuwjaar iedereen hier

Hier gisterenavond rustig aan gedaan, want ik hebiets teveel gesnoept de afgelopen dagen en dus had ikg isterenavond lcihte hoofdpijn. Dus gewoon lekker thuis tv gekeken, vuurwerkkijken buiten, een paar buren gegroet. En rond 2 uur mijn nest ingekropen.

Gelukkig nieuwjaar

Oeh bah Sylvana veel sterkte alvast dan

quote:

Op zondag 2 januari 2011 21:18 schreef Sylvana het volgende:
Gelukkig nieuwjaar

Hier is het nieuwe jaar niet echt leuk begonnen. Ben echt al 2 dagen doodop, slaap de hele dag op de bank, mn hoofd is propvol met negatieve gedachten en voel me gewoon echt heel erg depressief

De feestdagen zelf waren allemaal wel heel erg leuk en gezellig, maar het was toch iets teveel van het goede denk ik. En morgen ben ik nog jarig ook, al vier ik het zaterdag pas voor de familie, zie er toch wel erg tegenop.

Heb net gelukkig nog wel een uurtje aan een verslag voor school kunnen werken, wat ik echt al weken uitgesteld heb omdat ik me niet kon concentreren. Nu heb ik iig wat op papier staan, morgen moet ik het concept inleveren, dan vrijdag feedback en volgende week vrijdag definitieve versie inleveren. Dus heb gelukkig nog wel even Over 2 weken heb ik tentamenweek, dus hoop dat ik me tegen die tijd wel wat beter in mn vel voel en gewoon goed kan leren. Want dit schiet echt niet op.

Hoop dat het snel wat beter gaat met je.
En ach, ik zou zeggen als het echt niet gaat, verjaardag aflassen of inkrimpen.
Maar in ieder geval, je hebt nog wat daagjes om tot rust te komen.

Hier gaat het wel goed en slecht tegelijk. Aan de ene kant ben ik zo blij dat de feestdagen er weer op zitten. Wat zijn die lang zeg...en ik verveel me dan altijd te pletter. maar als het goed is gaat daar rustig aan verandering in komen dit jaar.

Verder nou, ja half wel en half niet verkouden..dus dat helpt niet echt mee.
Verder tja probeer ik zo veel mogelijk dingen te doen, vandaag alvast mobieltje besteld en begonnen rustig aan met de inkopen voor de vakantie..moet heel wat kleinigheden verzamelen voor familie.
En begin er zelfs een beetje tegenop te kijken, want het gaat niet zo goed met oma nu, die ik gevallen en heeft een soort scheurtje in een bot net niet gebroken. Maar die zit momenteel aan de afgrond emotioneel dan, en tja ik snap het en begrijp het, maar ze kan dan zo'n kreng worden.
En verder tja, komt er beetje per beetje ook de nodige stress bij kijken. En ik zoek altijd zekerheid en heb moeite met het onverwachte en ik weet dus totaal niet wat ik nu kan verwachten.
Maar goed ik wacht eerst tot ik weer hersteld ben van deze halve verkoudheid en ga nu lekker slapen

Sylvana van harte gefeliciteerd met je verjaardag
Fijn dat het toch al wat beter gaat.

Gaat niet zo lekker hier.
Ik ben op. Leeg. Etc.

Gefeliciteerd Sylvana.

Tja hier niet echt een lekkere dag. Lijkt wel of de angst om weg te gaan steeds groter wordt. Niet leuk dus. Dus maar even naar mijn casemanager gemaild en er met de woonbegeleiding over gehad. Welllicht wordt de afspraak met de psychiater over 2 weken vervroegd, maar dat is nog niet zeker.

Ik ben wel even de stad in geweest vandaag en naar de supermarkt, maar het lucht niet op, het voelt niet alsof ik de angst overwonnen heb.. DIe drempel blijft maar hoog.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 18:08 schreef ScarFace- het volgende:
Gaat niet zo lekker hier.
Ik ben op. Leeg. Etc.

sterkte ermee

quote:

Op maandag 3 januari 2011 18:37 schreef Bos81 het volgende:
Gefeliciteerd Sylvana.

Tja hier niet echt een lekkere dag. Lijkt wel of de angst om weg te gaan steeds groter wordt. Niet leuk dus. Dus maar even naar mijn casemanager gemaild en er met de woonbegeleiding over gehad. Welllicht wordt de afspraak met de psychiater over 2 weken vervroegd, maar dat is nog niet zeker.

Ik ben wel even de stad in geweest vandaag en naar de supermarkt, maar het lucht niet op, het voelt niet alsof ik de angst overwonnen heb.. DIe drempel blijft maar hoog.

jij ook sterkte bos

Sylvana: Happy birthday

hier wel een aardig dagje maar tegelijk een super stom dagje
Eerst de prutser bij otto, waar ik al vanaf 17 december op een bestelling wacht, bel ik op, zeggen ja, wij kunnen niks zien systeem werkt niet mee. Mailtjes reageren ze ook niet op, en de betaling is al gedaan. Daarna val ik van de laatste traptreden en is mijn achterwerk nu mooi blauw maar verder niks aan de hand hoor .
Daarna stort een soort goedkoop klerenkastje van mijn moeder in, nog wat geprobeerd ermee te doen, maar dat gaat niet. Dus een ander gaan kopen bij de leenbakker, na ruim 2 uren vechten met dat stomme staat hij. Ondertussen een vinger opengehaald eraan.
En nu denk ik rustig te gaan zitten achter de pc, blijkt het dat de batterij van mijn laptop nog maar 15 minuten werkt .
En mijn mobiel was vorig jaar al kapot gegaan en heb als alles goed verloopt morgen een nieuwe binnen.

Dus een beter begin van het jaar kan ik niet wensen
en tegelijkertijd spelen de stemmingswisselingen weer op

quote:

Op maandag 3 januari 2011 18:49 schreef cafpow het volgende:

[..]

sterkte ermee

[..]

jij ook sterkte bos

Sylvana: Happy birthday

hier wel een aardig dagje maar tegelijk een super stom dagje
Eerst de prutser bij otto, waar ik al vanaf 17 december op een bestelling wacht, bel ik op, zeggen ja, wij kunnen niks zien systeem werkt niet mee. Mailtjes reageren ze ook niet op, en de betaling is al gedaan. Daarna val ik van de laatste traptreden en is mijn achterwerk nu mooi blauw maar verder niks aan de hand hoor .
Daarna stort een soort goedkoop klerenkastje van mijn moeder in, nog wat geprobeerd ermee te doen, maar dat gaat niet. Dus een ander gaan kopen bij de leenbakker, na ruim 2 uren vechten met dat stomme staat hij. Ondertussen een vinger opengehaald eraan.
En nu denk ik rustig te gaan zitten achter de pc, blijkt het dat de batterij van mijn laptop nog maar 15 minuten werkt .
En mijn mobiel was vorig jaar al kapot gegaan en heb als alles goed verloopt morgen een nieuwe binnen.

Dus een beter begin van het jaar kan ik niet wensen
en tegelijkertijd spelen de stemmingswisselingen weer op

Dank je. Morgen weer naar de psycholoog.
Jij ook

Bos81 ook sterkte ik zou er wel achteraan gaan als je die behoefte sterk hebt om je afspraak met de psychiater te vervroegen.

Sylvana, nog gefeliciteerd met je verjaardag!

Tegan, vwb het opschrijven / van je af schrijven, dat kan heel goed werken. Mits je goed bent met woorden. Anders schiet je er alsnog weinig mee op, en kost het teveel energie om uit je woorden te komen. Wat je dan zou kunnen proberen, is om gewoon te beginnen met typen. Je kiest een startpunt (bijv het begin van je depressieve gevoelens), en schrijft op wat er in je opkomt. Hoeft niet een logisch, goed lopend verhaal te zijn. Je schrijft geen roman, je ventileert je gevoelens en gedachtes.
Als je merkt dat het helpt, kan je proberen het vaker te doen. En dan kan je zelf kiezen of je je teksten opslaat, of dat je ze uitprint en ritueel verbandt of zo. Als in "deze gedachtes raak ik kwijt, samen met het papier waar ze op geschreven staan" (beetje in de cognitieve gedragstherapie-hoek)

closedwindow, ik weet niet echt goed wat ik moet zeggen. Ten eerste gecondoleerd met je opa. Het enige wat ik weet van anorexia, is dat het niet zozeer gaat om het afvallen/dun zijn/zelfbeeld, maar dat er ook een hele sterke controlecomponent in zit. Je hebt geen controle over wat je om je heen gebeurt (opa overlijdt), maar je kan wel controle hebben over wat je in je mond stopt, en over je lichaam(sgewicht). Ik kan me voorstellen dat dat ook een grote rol speelt bij jou.
Maar doe je zelf een plezier (ook al denk je mss dat je het niet waard bent) en vraag hulp bij een geschikte professional.

En wat zijn er veel mensen met wie het minder goed gaat! het is ook het seizoen ervoor, maar dan nog. Bagger is bagger. Ookal is er een verklaring voor. Dus even een knuffel aan iedereen.