OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik meen me ook te herinneren dat het er los van staat.quote:Op dinsdag 1 februari 2011 13:46 schreef wickie het volgende:
Oja, Claudia dat vroeg ik me nog af. Bloedverdunners en het bloeden na de bevalling, of dat dan langer en heftiger is. Maar schijnbaar niet dus.
Miss: in principe 6 weken na de bevalling, maar ik moet de afspraak nog maken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oh ja, die bloedingen waardoor je met 2!! van die grote maandverbanden moet rondlopenquote:
[..]
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.De naweeen waren wel idioot heftig, maar ik heb ook het idee dat dat hoort bij mijn snelle herstel. De bloedingen zijn nu (na ruim 2 weken) al opgehouden en mijn baarmoeder zat al heel vroeg in de kraamweek flink laag.
Ikzelf bloedde niet lang, een goeie week maar en oh! Naweeën! Brings back memories 
Zit je daar met de kraamvisite die krengen weg te zuchten. En ze kijken je dan ook nog vreemd aan, want het meerendeel vind het maar raar dat je die hebt
Hihi, ben idd verbaast dat je dat niet weetquote:Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.Normaliter ben ik heel nieuwsgierig, maar ik merk dat er toch best veel is wat ik niet weet.
Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Die veter ook dan? Lijkt me wel hè? En waar smeren ze die gel dan?quote:
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.quote:
Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.quote:
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Zie het als een uitdaging
De gel wordt in de baarmoedermond ingebracht. Tenzij je al gebroken vliezen hebt geloof ik, dan wordt (een ander soort gel) ook bij nr 11 gespoten. Maar dan spreek ik uit herinnering van inmiddels 4 jaar geleden, dus ik ben niet 100% zeker.
De gel wordt in de baarmoedermond ingebracht. Tenzij je al gebroken vliezen hebt geloof ik, dan wordt (een ander soort gel) ook bij nr 11 gespoten. Maar dan spreek ik uit herinnering van inmiddels 4 jaar geleden, dus ik ben niet 100% zeker.
ballonkatheter wordt ook inde baarmoedermond gezet en de veter wordt bij mijn weten rondom de baarmoedermond geplaatst. Maar met die laatste heb ik helemaal geen ervaring.
Daar hebben we google voorquote:Op dinsdag 1 februari 2011 13:53 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.
1.Eileider, 2.Blaas, 3.Schaambeen, 4.G-plek, 5.Clitoris,
6.Urinebuis, 7.Vagina, 8.Eierstok, 9.Dikke darm.
10.Baarmoeder, 11.Fornix Uteri, 12.Baarmoederhals, 13.Endeldarm, 14.Anus
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?quote:
[..]
Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.
Wup, wat weet je een hoop!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
quote:
Gelukkig, dan is m'n diploma toch terecht
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
De G-spot is nog ietwat omstreden, toch?
Wel goed om dat gesprek te hebben inderdaad, Claudia, als je met nog zoveel vragen zit.
Ik heb nooit een gesprek gehad, is ook nooit sprake van geweest, maar goed, ik had een redelijke bevalling en hoef ook niets verklaard te zien voor een eventuele tweede
Wel goed om dat gesprek te hebben inderdaad, Claudia, als je met nog zoveel vragen zit.
Ik heb nooit een gesprek gehad, is ook nooit sprake van geweest, maar goed, ik had een redelijke bevalling en hoef ook niets verklaard te zien voor een eventuele tweede
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het is in principe goed zo en mijn lief wil absoluut geen derde, maar ik wil de optie wel openhouden. Ik weet nu hoe snel mijn gevoel over dit soort dingen kan veranderen en ik wil het mezelf ook toestaan om niet alles kapot te rationaliseren.quote:
[..]
Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?
Ik zal nu wel iets minder snel gevolg geven aan gevoelens, want een derde zou wel heel onpraktisch zijn in veel opzichten, met name carrièretechnisch. Lena kwam wat dat betreft op een ideaal moment. Maar goed, dat zijn allemaal luxeproblemen. Ik ben dolblij met de twee kinderen die we hebben en ik prijs me gelukkig dat we hierin überhaupt iets te kiezen hebben.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.quote:Bij Lena ging de uitdrijving zo snel dat er geen tijd was om me een verdovingsspuit te geven tijdens een van de laatste weeen, dus ik heb het verdoofd en gehecht worden heel bewust meegekregen. Ik heb er echter weer geen centje pijn van gehad!
Volgens mij moeten we ook niet willen weten hoe dat hechten precies in elkaar steekt. Ze hadden eerst gezegd "2 hechtingen" en daarna waren het er ineens veel meerquote:
[..]
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.
[..]
Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Ze tellen dus alleen de uitwendige hechtingen, van binnen werken ze in laagjes of ik weet niet wat. too much information En naweeën zijn leuk, hè? PR vroeg toen het ergste voorbij was "ik wist niet dat er nog een kind in zat!
" Het waren echt weeën, zoals de dag ervoor. Lekker, met een hongerige baby naast je om 2 uur 's nachts
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?quote:
[..]
Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Had Neve's verhaal og niet eerder geplaatst, maar had het gelukkig al een poos geleden geschreven....
Dit verhaal begint op 12 oktober, om ongeveer 8 uur ‘s ochtends. D moest er vroeg uit om te gaan werken en ik was met hem opgestaan om even samen te douchen. Eigenlijk doen we dat niet zo vaak, en met die dikke buik was het ook niet erg makkelijk. Maar op de een of andere manier bedacht ik dat het er voorlopig misschien niet meer van zou komen.
Ik was die ochtend wakker geworden omdat ik heel nodig moest plassen en even dacht ik wat vruchtwater te verliezen. De verloskundige die ik na wat aarzelen wakker belde raadde aan om het even af te wachten en te kijken of er meer zou volgen. D was inmiddels gaan werken. Toen ik de telefoon ophing voelde ik voor het eerst een wat zeurende steken in mijn buik... zou het dan toch?! Omdat ik nog niet zeker was wát ik voelde rommelde ik eerst wat in huis, ik lakte zelfs nog mijn teennagels en ik besloot even naar de apotheek en de kiosk te lopen. Beneden aan de trap moest ik toch even diep zuchten en toen de dame in de kiosk enthousiast vroeg hoe lang ik nog moest, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen.
Thuis was ik er nu behoorlijk van overtuigd dat het echt begonnen was. Ik belde D, die nog midden in een item zat, probeerde een douche en poogde te timen hoe ver de weeen apart kwamen. Tot mijn verbazing timede ik weeen om de minuut en hoewel me dat niet leek te kloppen, werd ik wel wat nerveuzer en belde D waar hij bleef. Hij vond me terwijl ik hangend over de rand van het bed rugweeen weg aan het zuchten was. Ook hij ging met de stopwatch aan de slag en omdat hij ook zag dat de weeen erg dicht opeen zaken belden we de verloskundige nog maar eens.
De eerste verloskundige kwam tegen twaalf uur. Ik wist niet zo goed meer hoe ik moest staan, dus raadde zij aan achterstevoren op een stoel te zitten. Dat maakte me iets comfortabeler, maar niet voor heel lang. Rond drie uur kwam Wendela, de verloskundige van mijn eigen praktijk. Zij keek voor het eerst hoe ver ik was, maar eigenlijk bleek er nog niet veel aan de hand: één centimeter. In overleg besloten we dat ze mijn vliezen zou breken, omdat ik met zulke snelle weeen niet heel lang zou kunnen blijven zitten. Het vruchtwater kwam met een enorme plons; ik moest een beetje lachen bij het idee dat ik eerder had gedacht dat die paar druppels ’s ochtends het echte werk al waren. Het water had wel een rare kleur en hoewel Wendela dacht dat er waarschijnlijk niet op dat moment in was gepoept, moesten we wel gelijk naar het ziekenhuis.
De rit naar het ziekenhuis was, zoals op de zwangerschapscursus al was aangekondigd, een rit om niet te vergeten. De weeen zetten nu echt hard door, dus hing ik afwisselend aan de handgreep boven de deur of ramde ik in op de deur zelf. D slaagde erin verkeersdrempels te vermijden, niet door rode lichten te rijden én met mij mee te zuchten. Ik heb geen idee hoe ik het ziekenhuis ben ingekomen, maar er stond gelukkig wel al iemand op ons te wachten die ons gelijk meenam naar een verloskamer.
Eigenlijk vroeg ik gelijk al om een ruggeprik. Ik vond dat het genoeg was geweest: niet alleen waren de weeen behoorlijk gemeen, ze kwamen zo snel dat ik geen tijd had om me te herstellen tussendoor. Helaas was het ontzettend druk in het ziekenhuis. Ik werd getoucheerd en bleek inmiddels drie centimeter ontsluiting te hebben, de baby en ik werden aangesloten op allerlei apparatuur, maar de anestesist liet op zich wachten. D probeerde van alles voor me te betekenen, maar ik wilde nergens van weten. Ik wilde geen massage en geen washandjes. De verloskundige en hij konden alleen maar helpen met ademhalen en het fijnste was dat hij er gewoon wás.
Na dik twee uur wachten, net voor zeven uur, was daar de anestesiste. Het zetten van de prik was even spannend, omdat je even heel stil moet zitten; bepaald niet makkelijk tussen de weeen door. Maar de ruggeprik zelf was een soort oase: binnen enkele minuten voelde ik geen weeen meer; ik kon eindelijk ontspannen. De sfeer veranderde onmiddellijk: ik kon een beetje kletsen met de verloskundige en met een half oog met D voetbal volgen. D heeft me nog uren voorgelezen. De rust leek z’n vruchten af te werpen: de tussenstand was zes centimeter.
Tegen tien uur was de wisseling van de wacht: Judith, de verloskundige ging naar huis en in plaats daarvan kwam een jonge nachtarts. Hij was bezig met een onderzoek naar de effectiviteit (of het gebrek daaraan) van weeen waarvan ik al eerder had gezegd dat ik eraan zou meewerken. De uren die zouden volgen zou hij nog vaak binnenkomen om me te checken, maar de ontsluiting leek te blijven hangen op 6 centimeter. We wisten al dat de baby een sterrenkijker zou zijn (met het hoofdje naar beneden, maar met het gezichtje naar voren gericht, in plaats van naar achteren) en dit leek de vordering van de ontsluiting in de weg te zitten. Ik lag inmiddels op mijn zij, om te kijken of de baby wilde draaien en ik kreeg wee-opwekkers, die langzaamaan boven het effect van de ruggeprik heen kwamen. Iedere keer wanneer de arts kwam kijken was ik weer benieuwd, maar het bleek iedere keer weer gewoon zes centimeter te zijn. Nou ja, één maal was het zesenhalf, maar ik had de indruk dat dat vooral werd gezegd om me niet de moed te doen verliezen. Ik was zo langzamerhand echt moe, heel moe.
Om half vier was de laatste check, en nog steeds was de ontsluiting niet meer dan zes centimeter. De arts was nu behoorlijk direct: eigenlijk hadden we alles geprobeerd en de enige andere optie was een keizersnee. Dat was toch wel even moeilijk: we hadden ons op veel dingen voorbereid, maar dit niet en dan na ruim 18 uur... We kregen een momentje om er even samen over te praten, maar direct daarna was de ok vrij en moest ik snel voorbereid worden.
Door alle hectiek waren D en ik vooral met de operatie bezig en niet met het feit dat we binnen hele korte tijd ouders zouden zijn. Gelukkig kon D bij me blijven tijdens de procedure en ook de fijne anestesiste van eerder die avond was erbij. Zij was geweldig in me geruststellen en legde uit wat er gebeurde. Bij mijn hoofd werd een tentje gemaakt en de ruggeprik werd zwaarder gemaakt. D zat naast me in een groene overall en mijn positietrui (die hij vervolgens nog dagen heeft gedragen) en alle ok medewerkers kwamen even kennismaken. Eén iemand bood zelfs aan het foto’s maken van D over te nemen. Toen de anestesiste kwam melden dat de operatie gaande was en mijn ergste zenuwen even weg waren realiseerde ik me ineens dat het zover was: nog een paar minuten en we zouden ons kleine meisje zien. Ik weet niet of ik nog de kans heb gehad dat tegen D te zeggen, want bijna op hetzelfde moment hoorden we haar; achteraf zei de gynaecologe dat, toen ze mijn baarmoeder openmaakte, ze recht aangekeken werd, alsof ze wilde zeggen: “waar bleven jullie nou?”. We hoorden een klein kreetje, toen een hardere en daar was ze... Neve.
Vanaf de tafel kon ik zien hoe ze haar droogwreven en hoe D de navelstreng doorknipte. Het was 4:15 uur en gewikkeld in een doek, met een roze mutsje op kon D haar dicht bij mij houden. Ze was zo mooi en gaaf en heel erg stil en ik kon alleen maar huilen van alle spanning en emotie.
Terwijl ze mij hechtten, ging D met Neve in de couveuse (het was heel koud op de gang) terug naar de verloskamer boven, samen met zuster Diane, die er de hele tijd was bijgeweest en die later zelfs als getuige op de geboorteacte zou komen.
Ik moest naar de verkoeverkamer, waar een strenge zuster mij alleen wilde laten gaan als mijn hartslag was gedaald. Pas na een half uur had ik haar er van overtuigd dat dat waaschijnlijk voorlopig niet ging gebeuren en wilde zij iemand bellen om mij naar boven te brengen. Ik wilde zó graag naar de verloskamer!
D had al die tijd stilletjes in de verloskamer gezeten met een mondkapje op voor de koortslip en kleine Neve in zijn armen. Ze hadden haar nog niet aangekleed, zodat ze bloot tegen mij aan kon liggen. Diane liet ons een poosje alleen om even alleen maar naar haar te kijken en haar warme lijfje te voelen. Zo ontzettend fijn. Daarna werden we geholpen om de eerste keer aan de borst te voeden, wat eigenlijk gelijk best goed ging. Pas na een aantal uur hebben we onze ouders gebeld: “Goedemorgen oma”. Oma moest ook huilen.
De eerste dagen in het ziekenhuis waren we gesloopt, veel pijn en een enorm gebrek aan slaap. Maar ik herinner me vooral de lieve en betrokken verpleging en artsen. De laborante die D hielp met de eerste luier, de kinderarts die mij naar het toilet hielp, en de schoonmaakster die Neve met graagte van me overnam toen ik even moeilijk lag. Ik herinner me het transparante wiegje dat vlak naast mijn bed kon staan, zodat ik midden in de nacht nog steeds verbaasd naar Neve kon kijken. En ik herinner me hoe D en ik, toen ik weer een beetje kon staan, samen heel lang gearmd in het wiegje hebben staan kijken. Mooi.
Dit verhaal begint op 12 oktober, om ongeveer 8 uur ‘s ochtends. D moest er vroeg uit om te gaan werken en ik was met hem opgestaan om even samen te douchen. Eigenlijk doen we dat niet zo vaak, en met die dikke buik was het ook niet erg makkelijk. Maar op de een of andere manier bedacht ik dat het er voorlopig misschien niet meer van zou komen.
Ik was die ochtend wakker geworden omdat ik heel nodig moest plassen en even dacht ik wat vruchtwater te verliezen. De verloskundige die ik na wat aarzelen wakker belde raadde aan om het even af te wachten en te kijken of er meer zou volgen. D was inmiddels gaan werken. Toen ik de telefoon ophing voelde ik voor het eerst een wat zeurende steken in mijn buik... zou het dan toch?! Omdat ik nog niet zeker was wát ik voelde rommelde ik eerst wat in huis, ik lakte zelfs nog mijn teennagels en ik besloot even naar de apotheek en de kiosk te lopen. Beneden aan de trap moest ik toch even diep zuchten en toen de dame in de kiosk enthousiast vroeg hoe lang ik nog moest, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen.
Thuis was ik er nu behoorlijk van overtuigd dat het echt begonnen was. Ik belde D, die nog midden in een item zat, probeerde een douche en poogde te timen hoe ver de weeen apart kwamen. Tot mijn verbazing timede ik weeen om de minuut en hoewel me dat niet leek te kloppen, werd ik wel wat nerveuzer en belde D waar hij bleef. Hij vond me terwijl ik hangend over de rand van het bed rugweeen weg aan het zuchten was. Ook hij ging met de stopwatch aan de slag en omdat hij ook zag dat de weeen erg dicht opeen zaken belden we de verloskundige nog maar eens.
De eerste verloskundige kwam tegen twaalf uur. Ik wist niet zo goed meer hoe ik moest staan, dus raadde zij aan achterstevoren op een stoel te zitten. Dat maakte me iets comfortabeler, maar niet voor heel lang. Rond drie uur kwam Wendela, de verloskundige van mijn eigen praktijk. Zij keek voor het eerst hoe ver ik was, maar eigenlijk bleek er nog niet veel aan de hand: één centimeter. In overleg besloten we dat ze mijn vliezen zou breken, omdat ik met zulke snelle weeen niet heel lang zou kunnen blijven zitten. Het vruchtwater kwam met een enorme plons; ik moest een beetje lachen bij het idee dat ik eerder had gedacht dat die paar druppels ’s ochtends het echte werk al waren. Het water had wel een rare kleur en hoewel Wendela dacht dat er waarschijnlijk niet op dat moment in was gepoept, moesten we wel gelijk naar het ziekenhuis.
De rit naar het ziekenhuis was, zoals op de zwangerschapscursus al was aangekondigd, een rit om niet te vergeten. De weeen zetten nu echt hard door, dus hing ik afwisselend aan de handgreep boven de deur of ramde ik in op de deur zelf. D slaagde erin verkeersdrempels te vermijden, niet door rode lichten te rijden én met mij mee te zuchten. Ik heb geen idee hoe ik het ziekenhuis ben ingekomen, maar er stond gelukkig wel al iemand op ons te wachten die ons gelijk meenam naar een verloskamer.
Eigenlijk vroeg ik gelijk al om een ruggeprik. Ik vond dat het genoeg was geweest: niet alleen waren de weeen behoorlijk gemeen, ze kwamen zo snel dat ik geen tijd had om me te herstellen tussendoor. Helaas was het ontzettend druk in het ziekenhuis. Ik werd getoucheerd en bleek inmiddels drie centimeter ontsluiting te hebben, de baby en ik werden aangesloten op allerlei apparatuur, maar de anestesist liet op zich wachten. D probeerde van alles voor me te betekenen, maar ik wilde nergens van weten. Ik wilde geen massage en geen washandjes. De verloskundige en hij konden alleen maar helpen met ademhalen en het fijnste was dat hij er gewoon wás.
Na dik twee uur wachten, net voor zeven uur, was daar de anestesiste. Het zetten van de prik was even spannend, omdat je even heel stil moet zitten; bepaald niet makkelijk tussen de weeen door. Maar de ruggeprik zelf was een soort oase: binnen enkele minuten voelde ik geen weeen meer; ik kon eindelijk ontspannen. De sfeer veranderde onmiddellijk: ik kon een beetje kletsen met de verloskundige en met een half oog met D voetbal volgen. D heeft me nog uren voorgelezen. De rust leek z’n vruchten af te werpen: de tussenstand was zes centimeter.
Tegen tien uur was de wisseling van de wacht: Judith, de verloskundige ging naar huis en in plaats daarvan kwam een jonge nachtarts. Hij was bezig met een onderzoek naar de effectiviteit (of het gebrek daaraan) van weeen waarvan ik al eerder had gezegd dat ik eraan zou meewerken. De uren die zouden volgen zou hij nog vaak binnenkomen om me te checken, maar de ontsluiting leek te blijven hangen op 6 centimeter. We wisten al dat de baby een sterrenkijker zou zijn (met het hoofdje naar beneden, maar met het gezichtje naar voren gericht, in plaats van naar achteren) en dit leek de vordering van de ontsluiting in de weg te zitten. Ik lag inmiddels op mijn zij, om te kijken of de baby wilde draaien en ik kreeg wee-opwekkers, die langzaamaan boven het effect van de ruggeprik heen kwamen. Iedere keer wanneer de arts kwam kijken was ik weer benieuwd, maar het bleek iedere keer weer gewoon zes centimeter te zijn. Nou ja, één maal was het zesenhalf, maar ik had de indruk dat dat vooral werd gezegd om me niet de moed te doen verliezen. Ik was zo langzamerhand echt moe, heel moe.
Om half vier was de laatste check, en nog steeds was de ontsluiting niet meer dan zes centimeter. De arts was nu behoorlijk direct: eigenlijk hadden we alles geprobeerd en de enige andere optie was een keizersnee. Dat was toch wel even moeilijk: we hadden ons op veel dingen voorbereid, maar dit niet en dan na ruim 18 uur... We kregen een momentje om er even samen over te praten, maar direct daarna was de ok vrij en moest ik snel voorbereid worden.
Door alle hectiek waren D en ik vooral met de operatie bezig en niet met het feit dat we binnen hele korte tijd ouders zouden zijn. Gelukkig kon D bij me blijven tijdens de procedure en ook de fijne anestesiste van eerder die avond was erbij. Zij was geweldig in me geruststellen en legde uit wat er gebeurde. Bij mijn hoofd werd een tentje gemaakt en de ruggeprik werd zwaarder gemaakt. D zat naast me in een groene overall en mijn positietrui (die hij vervolgens nog dagen heeft gedragen) en alle ok medewerkers kwamen even kennismaken. Eén iemand bood zelfs aan het foto’s maken van D over te nemen. Toen de anestesiste kwam melden dat de operatie gaande was en mijn ergste zenuwen even weg waren realiseerde ik me ineens dat het zover was: nog een paar minuten en we zouden ons kleine meisje zien. Ik weet niet of ik nog de kans heb gehad dat tegen D te zeggen, want bijna op hetzelfde moment hoorden we haar; achteraf zei de gynaecologe dat, toen ze mijn baarmoeder openmaakte, ze recht aangekeken werd, alsof ze wilde zeggen: “waar bleven jullie nou?”. We hoorden een klein kreetje, toen een hardere en daar was ze... Neve.
Vanaf de tafel kon ik zien hoe ze haar droogwreven en hoe D de navelstreng doorknipte. Het was 4:15 uur en gewikkeld in een doek, met een roze mutsje op kon D haar dicht bij mij houden. Ze was zo mooi en gaaf en heel erg stil en ik kon alleen maar huilen van alle spanning en emotie.
Terwijl ze mij hechtten, ging D met Neve in de couveuse (het was heel koud op de gang) terug naar de verloskamer boven, samen met zuster Diane, die er de hele tijd was bijgeweest en die later zelfs als getuige op de geboorteacte zou komen.
Ik moest naar de verkoeverkamer, waar een strenge zuster mij alleen wilde laten gaan als mijn hartslag was gedaald. Pas na een half uur had ik haar er van overtuigd dat dat waaschijnlijk voorlopig niet ging gebeuren en wilde zij iemand bellen om mij naar boven te brengen. Ik wilde zó graag naar de verloskamer!
D had al die tijd stilletjes in de verloskamer gezeten met een mondkapje op voor de koortslip en kleine Neve in zijn armen. Ze hadden haar nog niet aangekleed, zodat ze bloot tegen mij aan kon liggen. Diane liet ons een poosje alleen om even alleen maar naar haar te kijken en haar warme lijfje te voelen. Zo ontzettend fijn. Daarna werden we geholpen om de eerste keer aan de borst te voeden, wat eigenlijk gelijk best goed ging. Pas na een aantal uur hebben we onze ouders gebeld: “Goedemorgen oma”. Oma moest ook huilen.
De eerste dagen in het ziekenhuis waren we gesloopt, veel pijn en een enorm gebrek aan slaap. Maar ik herinner me vooral de lieve en betrokken verpleging en artsen. De laborante die D hielp met de eerste luier, de kinderarts die mij naar het toilet hielp, en de schoonmaakster die Neve met graagte van me overnam toen ik even moeilijk lag. Ik herinner me het transparante wiegje dat vlak naast mijn bed kon staan, zodat ik midden in de nacht nog steeds verbaasd naar Neve kon kijken. En ik herinner me hoe D en ik, toen ik weer een beetje kon staan, samen heel lang gearmd in het wiegje hebben staan kijken. Mooi.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
bij een knip zetten ze volgens mij idd tijdens een perswee een verdoving. Had ik ook bij m'n eerste, bij Jan werd ik pas verdoofd na de bevalling voor het hechten van het ingescheurd zijn.quote:
[..]
Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik heb idd ook bij Bram tijdens een perswee verdoving gekregen voor de knip en bij Eline erna voor het hechten.
Hik, wat bijzonder dat ze de artsen al zo aankeek. Dat vind ik echt een bijzonder verhaal 
Hier ook een verdoving voor de knip tijdens de persweeën. En een ruggenprik voor het hechten. Dus ik denk niet dat ze verdoven zodat je het hoofdje niet voelt staan ofzo, maar echt voor de knip. Dat ik het hoofdje niet voelde staan wat een fijne bijkomstigheid
Hier ook een verdoving voor de knip tijdens de persweeën. En een ruggenprik voor het hechten. Dus ik denk niet dat ze verdoven zodat je het hoofdje niet voelt staan ofzo, maar echt voor de knip. Dat ik het hoofdje niet voelde staan wat een fijne bijkomstigheid
ik heb een verdoving gekregen ivm knip en vaccuumpomp enzo..
maar blijkbaar niet goed, want t hoofdje voelde k mooi wel staan
maar blijkbaar niet goed, want t hoofdje voelde k mooi wel staan
De verdoving zit alleen in je perineum, dat staan voel je natuurlijk rondom. Dat was wel hels. Ik wil best nog een keer bevallen, maar zullen we dat stukje even overslaan?
Is dat echt zo akelig? Ik kan me dat hele 'staan' niet herinneren moet ik zeggen. Alleen dat ik na wat achteraf de een na laatste wee was niet meer verder durfde te persen.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
