Er zit wel een soort van brug tussen mijn gedachtes, vingers, jouw ogen en interpretatie.
Het enige dat ik zie is dat je op van alles nog wat commentaar heb met een vaak kritische ondertoon.
Dat gene wat jij leest is maar een fractie van wat er in mijn hoofd afspeelt. Ik ben er enorm veel en misschien wel veel te bewust mee bezig, maar ik probeer het op mijn eigen manier een plekje te geven.
Loslaten en ergens aan denken/over piekeren zijn twee verschillende dingen. Dat zij, de relatie en de breuk dus constant door mijn hoofd spoken zegt niet zo veel over de mate waarop ik haar heb los gelaten.
Het is als een zoute druppel op een gloeiende plaat. Het borrelt, sist en springt in het rondte, geladen met alle emoties, verlangens, gedachtes en herinneringen. Zodra die zijn verdampt hou je niks anders over dan een glinsterende kristal met hier en daar een scherp puntje, dat je altijd met je mee draagt. Je mag er naar kijken, maar aanraken doet pijn.
Ja heel metaforisch, maar als je uitkomt tot de kern van alle gedachtes, zie je in dat het niks anders is dan het in stand houden van gevoelens die gekoppeld zijn aan bepaalde herinneringen. Maar in het verleden leven heeft geen zin als ik zie wat er om mij heen gebeurd, en vooral als ik zie wat zij met haar leven doet. Mij vergeten en verder gaan. Dan kan ik ook niets anders doen, ook al zit het er nog wel allemaal.
Dus nee, echt losgelaten heb ik het nog niet, maar de last die ik elke dag op mijn schouders mee draag wordt steeds minder. Oude herinneringen moeten worden aangevuld door nieuwe, dus veel ondernemen en mee maken. Het is nog steeds jammer, klote, moeilijk en stom, maar op den duur ga ik haar minder missen en dat doe ik nu al.
Wat mij betreft is het een blijvertje. Waar ik andere ex-stellen elkaar met stront zie overgooien, zie ik wel de potentie in van een hechte vriendschap tussen ons. Het is zoeken naar de juiste balans. Even de tijd voor je zelf en daarna zien we wel wat er nog zit tussen ons qua chemie.
Koester ik dan hoop? Zou je kunnen denken... Ik koester het goede en ik zie wel wat er van komt. De bal ligt bij haar en ze gaf het zelf aan, een vriendschap. En ondertussen schroom ik niet om het mij weer naar mijn zin te krijgen met andere olijke dames uit de omgeving.
Mijn doel van het posten op dit forum is dat ik het van me af kan schrijven. Dat lucht op en komt uiteindelijk niet bij mijn ex op haar bord. En dat doe ik voornamelijk op de zwakke momenten. Dus wellicht zien julder mij enkel als een jammerlijke faalkneus die er maar in blijft hangen.. Ik wil het gewoon niet bagatelliseren en afdoen als "ach, het was mijn eerste grote liefde" en "het stelde niet zo veel voor, wat een drama om niks." Want dat is gewoon zonde, het stelde zeker wel wat voor.
quote:
Ach, het is niet erg als je nog elke dag aan je ex denkt. Het gaat er meer om hoe je er aan denkt.
Klopt als een bus.