PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] # 70 Autofiep.

quote:

Op donderdag 4 november 2010 21:02 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ik hoop dat je een beetje de rust hebt kunnen hervinden

quote:

En juist als je na 5, 6 jaar fotograferen op alle soorten feesten die er zijn denkt dat je alles wel hebt meegemaakt, wordt je gevraagd te fotograferen in Bloomingdale, in, hoe onverwacht, Bloemendaal. Ik liep op pornofeesten rond in onderzeeërs, in het tot tv-studio veredelde Gelredome van Tiesto waar het publiek vooral werd geacht niet in de weg te lopen, moest orgieënde feestgangers mijn hotelkamer uit zien te krijgen na een lak-en-leer fetish feest in de kalksteengrotten ergens bij Maastricht. ‘Of ik niet gewoon mee wilde doen’. Stond op openingen van nieuwe clubs waar 10, misschien 12 man op af kwamen, Mysteryland, Extrema, Dance Valley,achteraf toestanden waar de locals na een avondje voetballen nog even wat Desperado’s kwamen scoren, hun voetbalspullen in grote tassen nog met zich meedragend. Kindertenten hoog in het Noorden waar er nog net geen karaoke draaide. Ik dacht dat ik het allemaal wel gezien had.

Toch niet.

Want toen moest ik naar Bloomingdale. En die tent zet nieuwe standaards. Bloomingdale is namelijk zonder enige twijfel en zonder ook maar enige concurrentie de pauperigste tent van Nederland. Zonder enige twijfel loopt daar het meest verdwaalde volk van Nederland rond. In ieder geval dan die avond. En da’s jammer, want de muziek was deze keer echt top. Deze keer wel. Ik verdenk al die DJ’s er namelijk van het hele jaar door allemaal dezelfde CD te gebruiken en hooguit een andere shuffle te gebruiken. Stellen ze in Januari ergens in onderling overleg samen zodat ze het hele jaar niet meer over de muziek hoeven na te denken. Lachen ons allemaal uit. Avond na avond hoor ik dezelfde ongeïnspireerde club-shit aan me voorbij gaan. Maakt niet uit welke DJ er staat. Een paar uitzonderingen hooguit, dat waren denk ik degenen die niet aanwezig waren op die meeting. Ik vind Billy the Klit – what’s in a name - wel erg okay de laatste tijd en ik moet altijd wel lachen om Don Diablo. Gaat het deze keer 10 minuten of 20 minuten duren voordat hij de sfeer helemaal kapot heeft gedraaid en iedereen zouteloos om zich heen staat te kijken? Dramatisch. Schijnt hem niet te deren. Het publiek ook niet, als hij er staat is het vol en de mooiste, ook jongste, meiden staan daar altijd hun natte slipjes voor zijn neus uit te wringen. Ik wou dat ik hem was, misschien kan hij mij die bijbaan geven, sta ik tijdens fotograferen ook niet meer in de weg en is zijn altijd veel te serieuze manager ook weer blij.

Maargoed, ik was dus in Bloomingdale en kon in aanvankelijk nog wel lachen om al het totaal opgefokte en doorgeslagen gedoe. Een soort apie kijken. Het gaf me zelfs een gevoel van trots, je kunnen afmeten aan dat soort lui geeft je eigen normen en waarden namelijk nieuw elan zeg maar. Tussen al deze willoze merkensletjes (ja er is dus kennelijk nog een niveau onder breezerslet) en al deze zo een trailerpark weggelopen gangster wannabe’s (ja, er is dus kennelijk nog een niveau onder Sjonnie) voel je je al snel toch wel erg, uhhhm, normaal en nuchter en maatschappelijk betrokken enzo. Maar al snel werd het afgrijselijk irritant. Er was daar ook een soort van geheime deal gaande ook, iedereen droeg zonnebrillen en iedereen keek boos. Maar ik wist er niets van, niemand had me ervan verteld en ik voelde me wat buitengesloten. En het was al zo donker. Het was ook niet de ondragelijk hitte van 35 graden en luchtvochtigheid 100, of de constatering dat meisjes met te dure kleertjes, teveel make-up en te dure tasjes ook afgrijselijk naar zweet kunnen ruiken. Het was niet eens het feit dat er ongeveer 1000 man teveel aanwezig was en niemand nog maar stap kon zetten. Het was de constatering dat ik kennelijk de enige was die het allemaal zo ervoer. Het waren niet de Sjonnie en Anita’s nieuwe stijl die raar waren, het was ik. Ik vraag me al jaren af wat er gebeurt met jonge mensjes als je ze dag in dag uit blootstelt aan allesoverheersende MTV-onzin en lifestyle-leegheid. Ik heb geen kinderen, ik kan het niet echt weten, maar veel goeds kan daar niet van komen lijkt me en dat dacht ik gisteren dus bevestigd te zien.

Totdat ik me dus realiseerde dat ik de enige in de hele wijde omgeving van Bloemendaal was die het zo zag. Niet zij zijn ontspoord, ik ben het. Kan wel kloppen. Ik heb bijvoorbeeld ook geen tv. Ik zie geen MTV. Ik kan al die Idols en Gouden Kooi programma’s niet meer aanzien. En lifestyle doet me niets, ik heb nog een oude Sony telefoon. En mijn gympen zijn nog van vorig jaar. 29¤ bij de Bristol in ons winkelcentrum…

--------------------------------------------------
Het is afgrijselijk, alleen aan het aanzicht van zo’n ding geeft me al de koude rillingen. Terwijl zo’n ding juist lekker warm ligt. Alleen de gedachte al aan zo’n klotsend, wiebelig kreng doet me al huiveren. Terwijl de meeste juist extra gestabiliseerd zijn.

Je kan gerust stellen dat ik trauma heb opgelopen. Een psychische glitch, naast natuurlijk de genetisch meegegeven programmeerfouten in mijn kop. Ik heb namelijk, ik zal het maar eerlijk toegeven, een serieuze fobie.

Een paar jaar geleden heb ik me eens gewaagd aan een one-night stand. Met een hele bijzondere vrouw. Een grooooooooote vrouw. Geen maatje 36 maar juist het tegendeel. Ik geloof zelfs fotomodel. Met dubbele maten ver in het alfabet, mooi blond haar, lekker koppie en superslim. In haar klasse de ‘perfect ten’. Daar was echt helemaal niets mis mee. Wat een speelgoed allemaal. Ik was al een jaar of twee vrijgezel en vond eigenlijk dat het wel eens tijd werd om eens te kunnen meepraten over dat soort dingen. Zij vond mij leuk, ik was na wat pittige MSN-sessies niet meer te houden en niemand die we er verdriet mee zouden doen. Ideaal. Om 11 uur ‘s nachts nog even snel gedoucht, schoon ondergoed aan, lekker luchtjeen hoppa in de auto naar haar toe…

De stemming zat er bij binnenkomst ook meteen al goed in en in no-time was al dat lekkers voor mij. Ik kwam ogen en vooral handen tekort om het allemaal te kunnen bevatten. Dat beloofde wat voor de rest van de nacht. Ik ben namelijk toch al niet de meest zelfverzekerde persoon met onbekende vrouwen - sterker nog, ik had tot die tijd nooit eerder een one-night stand gehad - dus ik was op dat moment al blij dat het bloed stroomde waar het moest stromen. Niets had mij echter voorbereid op wat ik toen ging meemaken. In films praten ze er niet over, mijn vrienden hebben me er nooit over ingelicht - terwijl sommige van mijn vrienden toch weten waar ze over praten - en uit schoolboeken kende ik het ook niet.

Liggend op mijn rug, mijn handen meer dan gevuld, mijn hoofd wellustig begraven tussen de vijfde letter uit alfabet, dubbel, ging ze na wat voorspel op me liggen. Ik voelde hoe ze haar voluptueuze lichaam over me heen vleide. En vleide. En vleide. En vleide. Damn, zo groot was ze nou toch weer niet? In mijn herinneringen werd het zelfs donker om me heen. “Your mother is so big” hoorde ik Eddy Murphy nog roepen, “Your mother is so big, sooo big, that last night after I had sex with her, I rolled-over twice, still on the bitch”. Het duurde even maar uiteindelijk begon ik te beseffen wat er aan de hand was. Het waterbed! Ik lag op mijn rug diep, diep, diep wegzonken in het waterbed. Niets, niemand, noch ik, noch het waterbed was opgewassen tegen zo’n grote hoeveelheid veel pure liefde. Als er op dat moment iemand binnen zou komen, zou hij (of zij) niets anders van mij hebben gezien dan misschien hooguit nog een spartelende beentje of armpje. Mijn spartelende beentje of armpje. Afgrijselijk, ergens daaronder lag ik. Ik probeerde me nog moedig te weren, maar zo’n fokking waterbed dempt ook gewoon alle heupactie. Het was echt hopeloos, nauwelijks meer dan wat laffe deiningen. Zelfs mijn diepste concentratie en een snel opgeroepen visualisatie van een kamer vol huppelende, schaarsgeklede, overhitsige paaldanseresjes konden mij niet meer redden. Een no go. Een trauma was geboren. Waterbedfobie.

Hoe het is afgelopen kan ik mij serieus niet meer herinneren. En als ik het me wel kon herinneren, zou ik dat natuurlijk never nooit niet vertellen, het lag niet aan haar, het lag niet aan mij, I blame the waterbed. Weet wel dat ik ver uit de buurt blijf van vrouwen met waterbedden. De enige manier om dit trauma kwijt te raken, zo zie ik het, is een herkansing…

-------------------------------------------------

Mijn vrienden vinden me maar een vreemde snuiter. Dit was nu al de derde keer dat ik moest overgeven na het drinken van teveel Fanta. Ja, ik kan het ook niet helpen, ik heb een onverzadigbare lust naar Fanta en drink er net zoveel van tot ik moet kotsen.

De Fanta gutst dan in een onsmakelijke en onwelriekende mix van met maagzuren verdunde Fanta en brokjes halfverteerd voedsel uit mijn mond en neusgaten. Meestal maak ik er ook nog boerende en kotsende geluiden bij en soms fart ik er zelfs bij. Van Fanta ga je namelijk enorm ruften. Er zit ook iets in die Fanta waar ik hoofdpijn van krijg de volgende dag. Om nog over de enorme vetophoping rond mijn buik maar te zwijgen. Een Fantabuik noemen ze dat. Mijn vrienden vinden dit dus raar. “Wie drinkt er nou zoveel Fanta dat hij er van moet overgeven en er de volgende dag hoofdpijn van krijgt?”. Ik overweeg dan ook serieus om maar over te stappen op bier. Dan is dat gedrag sociaal ineens helemaal geaccepteerd.

quote:

Op zaterdag 6 november 2010 12:17 schreef EchtGaaf het volgende:
knip

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 13:05 schreef EchtGaaf het volgende:
Ik begin te vrezen, Schaal_9, dat ze jou als een soort proefkonijn hebben aangenomen en jou tot maat der dingen hebben gebombaardeerd?

quote:

Op zaterdag 6 november 2010 22:59 schreef EchtGaaf het volgende:

Het bericht bedoelde ik ook niet ter ontmoediging. Het is juist goed dat dergelijke berichten in de media verschijnen, dan krijgt het probleem hopelijk de aandacht, vooral in de politiek

Tja, schokkend hoor, ik had het verhaal gelezen over dat meisje en die jongen.

Het is erg gelukkig dat je zo tevreden bent over je reinintegratiebureau. Ik hoop echt, als de tijd daar voor is , dat ze je kunnen helpen met passend werk. Werk dat jij goed aankan en past bij jouw persoon.

Ik vind het bemoedigend dat je ondanks alle moeilijkheden toch steeds weer licht lijkt te zien. Probeer dat vast te houden, het is wel een kwaliteit die jij hebt: opstaan als je valt

quote:

Op zondag 7 november 2010 21:03 schreef Cassandra87 het volgende:
Ja hoor, maar ik heb niet echt veel te vertellen, dat gaat geheel offtopic
Hoe is t met jou Ikke?

quote:

Op zondag 7 november 2010 21:05 schreef ikke043 het volgende:

[..]

Goed, 't ziet er naar uit dat ik de komende 10 weken vrij heb. Ik kan momenteel geen stage vinden
Maarja, dat geeft weer andere mogelijkheden

Ik zag dat je je appartement te koop hebt staan Dus ben je al verhuisd naar het nieuwe??