Ik heb eigelijk nooit in deze reeks willen posten en eigelijk wil ik dat nog steeds niet (vandaar deze kloon... iets met ontkenningsfase

), maar ik ben toch nieuwsgierig.
Ik voel me eigelijk altijd eenzaam

ik ben eigelijk best sociaal (in mijn hoofd dus ja

) maar heb toch geen vrienden en ook verder niemand waar ik buiten internet mee omga. Ik heb niemand om mee te kunnen praten en niemand om leuke dingen mee te kunnen doen. Ik heb wel vriendschappen gehad in het verleden maar dit was vaak maar kort. Ik ben blijkbaar vaak toch te anders en daardoor val ik buiten de toon. Ik weet namelijk nooit echt iets te zeggen. Gesprekken of discussies voeren kan ik eigelijk niet. Ik kan prima antwoorden geven op iemands vragen maar als iemand niks vraagt dan zeg ik ook liever niks.
Voel me ook niet prettig om te moeten praten of om ook maar enigszins de druk te voelen om iets te moeten zeggen. Ik kan dan ook voelen dat mensen me daardoor saai vinden en dat ze liever met iets anders bezig zijn.
Vaak heb ik op dat soort momenten ook liever dat ze weer weggaan of zich met iemand anders bezig houden zodat ik die druk niet zo voel.
Maar aan de andere kant vind ik het dan weer heel erg jammer dat ze zo denken, dat ik niet weet wat ik moet zeggen of een gesprek langer dan 10 seconden draaiende kan houden. In mijn hoofd kan ik dat namelijk heel goed, en kan ik gesprekken over de meest idiote onderwerpen voeren met ja.. met niemand eigelijk

Op internet kan ik dit ook bijvoorbeeld op msn kan ik urenlang praten over gebakken lucht. Heb er dan ook echt plezier in en het gaat allemaal vanzelf. Maar als ik diegene met wie ik op internet zo leuk praatte dan irl ontmoet...
Ik heb in mijn leven al bij diverse hulpinstanties voor autisme gelopen enzo en dat is allemaal leuk en aardig, maar in de praktijk schiet ik er bar weinig mee op. Vaak wordt me daarin ook aangeboden om met groepsactiviteiten enzo mee te doen iets wat ik best leuk vindt maar aan de andere kant dus ook verschrikkelijk vindt. Ik weet immers dat ik er toch geen vrienden zal maken omdat ik toch niks weet te zeggen. En dan vind ik het al snel ook weer steeds minder leuk worden om er heen te gaan, weer druk te voelen... het weer te 'verpesten' bij nieuwe mensen die ongetwijfeld heel aardig zijn.
In mijn hoofd woedt een constante tweestrijd en dat ben ik zolangzamerhand spuugzat

ik wil graag onder de mensen zijn en vrienden maken, maar als ik die kans dan krijg dan wil ik alleen maar weg... weg

ik kan goed leren en in die trainingsgroepen voor sociale vaardigheden enzo lukt het dan ook wel (in de oefensituaties)... maar in de praktijk of een nieuwe situatie met nieuwe mensen begint de ellende weer van voren af aan.
Zijn er hier die dit (deels) herkennen? En hoe gaan jullie daarmee om?