Leven/omgaan met een handicap en/of chronische ziekte

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 16:06 schreef -Strawberry- het volgende:
Ik heb heel lang erge acne gehad. Door medicijnen e.d. is het nu beter gelukkig en ik heb geen littekens overgehouden, maar mijn zelfvertrouwen en sociale leven heeft er een enorme deuk van opgelopen. Het was toch echt een enorme belemmering.
En neec dan gaat het niet om jeugdpuistjes. Denk niet dat ik daarnaast nog iets heb....nog niet.

Sinds wanneer is acne een handicap?

Serieus, er "lelijk" uitzien is altijd een belemmering op bepaalde vlakken, maar om het nou een handicap te noemen

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 17:19 schreef Bonzai. het volgende:

[..]

Sinds wanneer is acne een handicap?

Serieus, er "lelijk" uitzien is altijd een belemmering op bepaalde vlakken, maar om het nou een handicap te noemen

Is een ' belemmering ' niet hetzelfde als een handicap?

Het hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn.. om vervelend te zijn. Of mogen alleen 30-minners, die op het randje van de dood hebben gezweefd hier posten ?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 17:19 schreef Bonzai. het volgende:

[..]

Sinds wanneer is acne een handicap?

Serieus, er "lelijk" uitzien is altijd een belemmering op bepaalde vlakken, maar om het nou een handicap te noemen

Acné is een huidaandoening.

quote:

Een aandoening is een afwijking van de gezonde toestand van lichaam of geest.
Het is een overkoepelend begrip voor de verzameling van symptomen, syndromen, klinische tekens, ziekten, handicaps, letsels en vormen van RSI.

Dus de is voor jou.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 17:19 schreef Bonzai. het volgende:

[..]

Sinds wanneer is acne een handicap?

Serieus, er "lelijk" uitzien is altijd een belemmering op bepaalde vlakken, maar om het nou een handicap te noemen

Het is geen handicap, maar ik heb zelf op mijn 16e en vooral 17e erge acne gehad. In die periode zat ik ook met de problemen rond mijn heup, waardoor ik een kunstheup kreeg. Lichamelijk was ik door die heup gehandicapt.

Ik kan je echter als ervaringsdeskundige vertellen dat ernstige acne vele malen zwaarder is, lichamelijk natuurlijk niet, maar geestelijk was het veel zwaarder.

Ik denk dat je best zo erg acne kunt hebben dat het als chronische huidziekte gezien kan worden, en inderdaad vooral de psychische gevolgen lijken me erg heftig. Ik zeg niet dat iedereen met acne *gehandicapt* is ofzo, maar ik denk dat er zeker mensen zijn voor wie het zoveel invloed heeft (gehad) dat ze hier op hun plek zijn.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 17:48 schreef Rubber_Johnny het volgende:

[..]

Is een ' belemmering ' niet hetzelfde als een handicap?

Ok, maar zo kun je iedere lelijkaard gehandicapt noemen, omdat die vaak belemmert zijn op relationeel vlak. Dit mag toch niet de bedoeling zijn van dit topic

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 18:15 schreef Bonzai. het volgende:
Ok, maar zo kun je iedere lelijkaard gehandicapt noemen, omdat die vaak belemmert zijn op relationeel vlak. Dit mag toch niet de bedoeling zijn van dit topic

Het gaat om 1 persoon, doe niet zo moeilijk. Als het hier volstroomt met mensen die een weekje per jaar zich wat minder voelen vanwege hooikoorts mag je klagen

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 18:26 schreef Dipkip het volgende:

[..]

Het gaat om 1 persoon, doe niet zo moeilijk.

Blijkbaar zouden meerdere personen het hier wel als een soort handicap classificeren (scoll effe naar boven ).

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 18:29 schreef Bonzai. het volgende:
Blijkbaar zouden meerdere personen het hier wel als een soort handicap classificeren (scoll effe naar boven ).

Je leest het verkeerd. Het gaat om 1 persoon waarover gediscussieerd wordt of die wel of niet in dit topic thuishoort. Het is niet dat er hier 396 mensen het topic inkomen met discutabele aandoeningen. Het is 1 persoon met acne en een heleboel mensen met andere dingen. Wat maakt 1 persoon nou uit als verder het topic zo goed loopt.

Het gaat er meer om dat iedereen tegenwoordig wel denkt dat hij/zij een aandoening heeft/ beperkt is. Maar laat maar, want off topic idd

Het gaat er meer om dat we allemaal al genoeg onbegrip en opmerkingen in de trant van 'jou mankeert niks' te verduren hebben gehad en niet ook nog elkaar hoeven gaan afvallen op grond van jij bent niet zielig genoeg.

En nu inderdaad graag weer ontopic.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 19:35 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Zouden artsen nou echt zoveel mensen over de vloer krijgen die klagen om niks? Of hebben ze gewoon massaal geen zin om iemand te helpen? Ik zou anders echt niet weten waarom zoveel mensen met ernstige/ serieuze klachten weg worden gestuurd. Moet je alleen al kijken in dit topic, en dat is maar een hele kleine fractie van de mensen met serieuze klachten.
Hoewel dat 'geen zin hebben om te helpen' me trouwens ook sterk lijkt, want waarom wordt dan arts zou je zeggen..

Was in het ziekenhuis vandaag. Ik had het idee dat 90% van energie van de verplegers en artsen ging zitten in het beslissen welke patient geholpen mocht worden,. en welke niet, en dan in welke volgorde.

Meegeweest met een EHBO er en die zat zich vooral druk te maken of hij me ' de EHBO wel binnen kreeg'.

Het lijkt wel een voortdurende strijd tussen artsen die proberen dat hun patiënt geholpen wordt enerzijds en proberen zo min mogelijk zorg uit te delen anderzijds..

En dan wordt je ook door zes! verschillende mensen gezien en beoordeeld (voor 1 klein sneetje!). En lopen er in de ziekenhuislobby ook nog zogenaamde 'gastvrouwen' rond, die niks met medische zorg te maken hebben ook elke maand uitbetaald krijgen.. pff

Met mij gaat het trouwens weer goed paar hechtinkjes gehad.

De zorg. Kost een berg, je krijgt een beetje.

Ik heb geen idee waarom huisartsen zo ontzettend ineffectief zijn. Het gaat me er niet eens om dat ze bij vage klachten iemand liever niet 3x binnenstebuiten keren maar als je alleen al kijkt naar hoe slecht ze de anamnese afnemen, niet doorvragen, hooguit 1 vraag stellen ze je en dan is het al beslist. Als je ook maar iets van een stressfactor in je leven hebt (en wie heeft dat nou niet, laten we wel wezen) dan is alles sowieso psychisch en vragen we niet verder. Misschien omdat ze tegenwoordig zulke korte consulten hanteren, ik heb een huisarts gehad waarbij een standaard consult 3 minuten duurde. 3 minuten, je staat gemiddeld langer bij de kassa stil dan bij je arts!!!

En waarom ziekenhuizen zo prutsen, ik weet het niet. Je zou zeggen dat ze erg op efficientie gericht zijn om kosten te besparen. Maar zoals ik onlangs ook weer zag, zo gaat het dus niet. Uitslagen raken vaker kwijt dan dat ze gewoon zijn waar ze moeten zijn. Ze hebben zelfs een keer mij in mn geheel kwijt geraakt. Verkeerd geparkeerd. Op een dag komt er zo 30-40 man je kamer in. Alleen de schoonmaak al, ik heb op 1 dag 18 mensen geturfd die allemaal 1 dingetje kwamen schoonmaken in mn kamer. Er was een vrouw die alleen het prullebakje deed. Een ander deed de wc maar niet de rest van de badkamer. Een derde nam het tafeltje naast het bed af en ging weer weg. Tien minuten later kwam er een vierde de vloer doen, maar alleen die in de kamer, nog steeds niet die in de badkamer. Enzovoort enzovoort enzovoort. Ik kan me niet voorstellen dat dat nou effectief is het is een grote warboel daar, je moet constant overal bovenop zitten of je krijgt de verkeerde medicijnen, doen ze alsnog wat een arts een uur geleden toch weerroepen heeft, nemen ze bloed af wat een collega 5 minuten eerder al heeft afgenomen voor dezelfde onderzoeken. Man man man.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 19:35 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Zouden artsen nou echt zoveel mensen over de vloer krijgen die klagen om niks? Of hebben ze gewoon massaal geen zin om iemand te helpen? Ik zou anders echt niet weten waarom zoveel mensen met ernstige/ serieuze klachten weg worden gestuurd. Moet je alleen al kijken in dit topic, en dat is maar een hele kleine fractie van de mensen met serieuze klachten.
Hoewel dat 'geen zin hebben om te helpen' me trouwens ook sterk lijkt, want waarom wordt dan arts zou je zeggen..

Dat heb ik mezelf ook wel eens afgevraagd. Bij mij was het helemaal vreemd, omdat ik een gebroken heup had gehad, vanwege een ongeluk met de fiets. Bij zo'n 15% van de gevallen treedt na een breuk heupnecrose op. Dit betekent dat de heupkop afsterft. Als je dus met klachten aankomt neem ik aan dat dit serieus genomen wordt, dit bleek dus helaas niet zo.

In sommige gevallen is het voor de arts natuurlijk moeilijk vast te stellen wat er aan de hand is, omdat de klachten gewoon vreemd zijn. Bij mij was het achteraf echter vrij duidelijk, maar de arts nam het blijkbaar niet zo serieus.

Overigens vind ik dat er in dit topic sowieso bizarre verhalen staan, sommige reacties van artsen zijn voor mij onbegrijpelijk.

[ Bericht 0% gewijzigd door bascross op 18-08-2010 21:33:05 ]

Okay, dan. Ik heb een ASS, met veel psychische klachten zoals stemmingswisselingen, slaapproblemen, concentratieproblemen, onzekerheid en nervositeit. Het is lastig. Medicatie helpt wel iets, maar daarmee zijn de klachten nog niet weg. Ik heb verder een goede baan, met veel nerds, dus daar ben ik niet eens zo afwijkend. Maar met al die problemen is het wel eens zwaar om vol te houden. En ik mis goede sociale contacten. Daar werk ik wel aan.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 09:18 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Ik had het er misschien nog even bij moeten vermelden; ik ben van de categorie astma-patienten die 9 van de 10 keer niet reageert op de medicatie die ik heb (en ik ben al 100x geswitcht, eigenlijk helpt er vrijwel niks). Op de momenten dat ik mijn ouders bel moet ik ook altijd zsm naar een ziekenhuis en zelf rijden tijdens zo'n aanval vind ik echt maar niks. Als mijn vriend thuis is, of als mijn medicatie gewoon helpt, bel ik ze uiteraard ook niet.

Verder probeer ik er altijd wel samen met mijn vriend uit te komen, maar die schrikt zich inderdaad ook altijd nog het leplazerus, waardoor ik behalve met mezelf rustig houden ook nog bezig ben met hem geruststellen, dus dat lukt ook niet altijd even goed...

Ai dat is shit. Anderen gerust moeten stellen is dan ook inderdaad wel het laatste waar je op zit te wachten.
Hopelijk went hij er ook nog eens aan. Al is het dan bij jou niet de bedoeling dat hij er gewoon doorheen slaapt.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 22:22 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Komt waarschijnlijk ook omdat veel aandoeningen die niet duidelijk zichtbaar zijn in eerste instantie als psychisch bestempeld worden. Of je wordt simpelweg als aansteller gezien. Van die stempel kom je vervolgens niet goed meer af waardoor ook andere artsen zo naar je gaan kijken, en dan loop je natuurlijk sowieso al sneller tegen vreemde reacties aan..

Maar moet arsten zich dan door legers aansteller heen vechten zodat ze vreemd opkijken als er wel iets met een jong persoon aan de hand is? Genoeg jongere mensen bekend die toch wel echt iets hebben, Lucille, Maarten, Bart, Guusje, Gordon, Anita.. enz

Ik snap dat eigenlijk ook niet zo goed. En wat ik vooral niet snap, is dat ze zo iemand dan niet doorsturen naar een psycholoog als ze echt denken dat je zo fucked up bent mentaal gezien dat je jezelf ziek maakt. Want dat komt inderdaad voor, maar dan moet jhe daar toch voor behandeld worden

Veel huisartsen zeggen het is psychisch en bedoelen dan ga naar huis en houd je mond. Als je openstaat voor die optie (wat ik jarenlang deed want ja, ik heb ook gewoon shit meegemaakt en weet ik veel of je daar zulke symptomen van kan krijgen, ik wou er gewoon van af!!) dan is het psychische aanpakken vaak ook weer geen optie.

Of zoals ik meemaakte: ik kwam bij de dermatoloog met mn Lyme tekenbeet vlek. Dat is een heel specifieke uitslag, knalrood met een hele scherpe grens tussen rood en gewone huid, en in het midden lichter met weer een klein rood plekje helemaal in het midden (daarom ook wel bull's eye rash genoemd). Nou, die dermatoloog had "nog nooit zoiets gezien" en las in de verwijsbrief "verdenking psychosomatische klachten" en concludeerde automutilatie. Maar hij vond het ook heul errug dus regelde een spoedconsult en een uur later zat ik bij de psychiatrie afdeling van het ziekenhuis, een verdiepinkje hoger. Hebben ze een uur met me gepraat en naar de vlek gekeken en officieel automutilatie uitgesloten (kwam ook in mn dossier te staan).

En daarna mocht ik naar huis. Niet terug naar een dermatoloog of andere arts dus, ook al was die automutilatietheorie dus ontkracht. En toen ik dan maar weer naar de huisarts ging zei hij dat het blijkbaar "onduidelijk" was of het automutilatie was, want de psychiater zei dan wel van niet maar de dermatoloog zei toch van wel

Poll: Is je handicap psychisch of somatisch?
• psychisch
• somatisch
• Niet psychisch, somatisch oorzaak onbekend
<sup>Tussenstand:

Ook een poll maken? Klik hier</sup>

Ik vroeg mij af hoe de verhoudingen hier lagen. Als ik het zo snel gelezen hebben is het voornamelijk psychisch? Ik vroeg mij of hoe het daadwerkelijk zat!
Vandaar de poll

Eerste optie: lichamelijke handicap/beperking, bijvoorbeeld een nierziekte.
Tweede optie: psychisch handicap/beperking, bijvoorbeeld AD(H)D
De laatste optie is voor mensen met 'lastige' diagnosen zoals ME/CVS waarvan het lastig is deze concreet aan te tonen of voor mensen met klachten, maar er kan (nog) geen diagnose aan geplakt worden.

[ Bericht 8% gewijzigd door De_Kardinaal op 20-08-2010 00:26:25 ]

Eigenlijk heb je ook nog een "beide" optie nodig voor mensen die beide hebben, wat natuurlijk ook voorkomt (al is het maar omdat je bijv. ook depressief kan worden als je chronisch ziek bent).

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 00:31 schreef Dipkip het volgende:
Eigenlijk heb je ook nog een "beide" optie nodig voor mensen die beide hebben, wat natuurlijk ook voorkomt (al is het maar omdat je bijv. ook depressief kan worden als je chronisch ziek bent).

Nee die optie is er niet. Met een depressie blijf je nog steeds chronisch ziek hoor dus kan je dat ook aanvinken.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 00:33 schreef De_Kardinaal het volgende:
Nee die optie is er niet. Met een depressie blijf je nog steeds chronisch ziek hoor dus kan je dat ook aanvinken.

Een depressie neemt niet weg dat je een dwarslaesie hebt maar iemand kan ook een dwarslaesie hebben en ook nog eens depressief / autistisch / weet ik veel zijn.

Hoezo zou je niet in beide categorieen kunnen vallen, of overrulet volgens jou het fysieke het psychische?