Hoe is het afgelopen met...

quote:

---

Ik kan het heel goed vinden met een lief meisje van 13,
ik ben zelf inmiddels 17. We hebben veel lol met elkaar als we chatten en willen ook graag gewoon kunnen afspreken, knuffelen e.v. zoenen, maar dat hangt van haar af.
Nou is het volgend probleem:
Haar ouders vinden het leeftijdsverschil te groot en ze mag daarom op geen enkele manier afspreken, ze weten gelukkig niet dat we bellen en vaak chatten met elkaar. Niet dat ze daar iets aan kunnen doen ofzo, gelukkig maar!

Ze wil heel graag wat afspreken, maar wil niet liegen tegen haar ouders. Ze wil het ook niet stiekem doen. Verder heeft ze zelf geen enkel idee voor een oplossing.
De eerste keer dat ze wel hier is geweest was gewoon afgesproken, dat ze samen met een vriendin kwam na school maar toen ze thuis kwam had ze maar verteld dat ze naar het dorp was geweest met die vriendin, maar ze voelde er zich dus wel ontzettend klote onder dat ze had gelogen.
Door zeuren is geen optie want dan wordt ze alleen nog maar korter gehouden.

Heeft iemand advies over hoe we wel samen kunnen afspreken en vooral zodat zij er zich niet schuldig onder voelt??

---

quote:

---

Door Slayher - woensdag 19 december 2001 23:55

--------------------------------------------------------------------------------
Ik heb een hele goede vriendin die ik zowat me hele leven ken. We hebben eigelijk lief en leed gedeeld. Had ik het moeilijk dan was zij er voor mij. Andersom ook.
Sinds een maand gedraagt ze zich heel erg vreemd. Ik heb regelmatig contact gezocht. E-mail, telefonisch langs geweest enzo. Maar telkens zegt zij dat ze geen tijd had. Vandaag ben ik er weer langs geweest en heb ik gevraagd wat er aan de hand is. Ze wilde niks zeggen. Beetje lomp wat ik toen gedaan heb maar het heeft wel geholpen. Ze vertelde me dat ze een maand geleden verkracht is door haar ex-vriend. Ik verschoot me natuurlijk helemaal de pleuris. Ze zei dat ze dat niet zo erg vond. Ze vindt het ergste dat ze vermoedens heeft dat ze daardoor in verwachting is geraakt. Ik zie aan haar dat ze het moeilijk heeft wat natuurlijk te begrijpen is. Ik zou haar graag willen helpen. Alleen ik heb het gevoel dat ze het niet toelaat. Wat ik echt heel erg vind ik heb altijd gezegd dat ik voor haar klaarsta. Ik haar in ieder geval zover gekregen dat een afspraak heeft gemaakt met de huisarst.

Het lijkt mij ook verstandig dat ze aangifte gaat doen. Alleen dat durft ze niet. Ik weet dat ik haar niet kan dwingen daartoe. Maar ik zie hoe moeilijk het ze ermee heeft. Ik voel mezelf eigelijk compleet machteloos. Omdat ik niks voor haar kan doen.Het lijkt alsof ze er niet over wilt hebben.

Nou vroeg ik me dus af of andere mensen hier zijn die in zo`n soort gelijke situatie hebben gehad en hoe zijn jullie daar mee omgegaan. En hoe hebben jullie degene gesteund.

---

quote:

---

Door Slayher - donderdag 20 december 2001 16:34

--------------------------------------------------------------------------------

Ben vandaag bij haar geweest. Het was dus de bedoeling dat ze na de huisarst zou gaan en ik zou meegaan. Dat is dus niet doorgegaan. Ze durfde niet ze schaamt zich. Ik kan op haar inpraten wat ik wil. Ze is niet gegaan. Ik heb daarna nog een lange tijd met haar vader zitten praten. Hij voelt zich eigelijk ook volkomen machteloos. Omdat we allebei weten dat ze niet iemand is die heel erg sterk in haar schoenen staat. Eigelijk zijn we allebei bang dat ze iets raars gaat doen. Dat is dus iets niet wat we willen hebben. Haar vader heeft weer een afspraak gemaakt met de huisarts. Deze is in de middag langsgeweest.
Ondertussen heeft ze wel een zwangerschap test gedaan waaruit blijkt dat ze dus zwanger is. Ik heb veel mensen gezien die het moeilijk hadden maar hoe het met haar gaat is niet beschrijven. Ze zit alleen maar heel stil op de bank, lijkbleek ze zegt niks.

Met haar vader en de huisarst hebben we afgesproken om te kijken hoe het gaat de komende dagen mocht er totaal geen verbetering inzitten in haar situatie. Hebben we besloten om haar op te laten nemen. Ik hoop dat jullie dat niet verkeerd begrijpen. We hebben het gevoel dat ze dan toto rust kan komen. En erover kan praten wat er gebeurt is. Als ze dat deels verwerkt heeft ( hoe verwerk je zoiets in hemelsnaam ) Om dan aangifte te gaan doen. Dat leek ons verlopig de meest logische oplossing

---

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

Nogsteeds die vriendin

quote:

---

een tijdje geleden heb ik hier al een paar topics over geopent. Ik zal nog even een kleine samenvatting geven: er was iemand in mijn leven waar ik het erg (bijzonder) goed mee kon vinden. We waren erg goeie vrienden, gingen er intensief met elkaar om, en het was harttsikke gezellig. Toch ging het fout, op een dag besloot zij (blijkbaar) dat het genoeg was, en heeft ze me op een ontzettend gemene manier laten vallen (hoe precies vertel ik liever niet, maar neem van mij aan dat het erg moeilijk is om iemand dieper te kwetsen dat dat ze bij mij gedaan heeft).
Hierdoor ben ik ontzettend met mezelf in de knoop geraakt en heb ik al m'n zelfvertrouwen/respect verloren. Langzamerhand ben ik toch weer opgekrabbelt, waarna er een hoop duidelijker voor mij is geworden. Oppeens zag ik dat ik niet diegene was die fout bezig was (zoals ze beweerde) dat ik niet diegene was die problemen maakte enz enz. Met andere woorden, alle verwijten die ik op me af geslingert kreeg van haar, sloegen niet op mij maar op haarzelf. Hierdoor ben ik zo ontzettend kwaad geworden (begrijpelijk lijkt mij) helemaal omdat ze wist dat ik het er erg moeilijk mee had, en omdat ze ontzettend goed wist wat ze aan het doen was. Ze heeft me dus moedwillig helemaal neergehaald.

Toch heb ik haar verschillende keren mogelijkheden gegeven om tot een gesprek te komen, maar deze geen van deze mogelijkheden heeft ze aangegrepen. Blijkbaar wil ze dus niet dat we alles uitpraten. Met als gevolg dat er een hoop onbegrip is. Blijkbaar was dit alles voor haar nog niet erg genoeg, want op het moment is ze aan mijn huisgenoten (ja, ook zij is een huisgenote van me) een ontzettend zielig verhaal aan het vertellen, met als gevolg dat iedereen nu "tegen" mij is.

Lekker dus, ik heb nu in mijn huis 6 mensen die kwaad op me zijn, niet de moeite nemen mijn kant van het verhaal te horen (ik heb geen idee wat voor verhaal zij verteld, maar het komt niet eens in de buurt van de waarheid) en dus ben ik niet echt graag thuis.

Dit alles neemt op het moment aardig mijn leven in beslag. Ik baal er ontzettend van dat ik zo onrechtvaardig behandelt wordt, ik vind het onbegrijpelijk dat iemand het durft iemand zo te behandelen zoals zij heeft gedaan (ja, het heeft me echt heel heel heel diep geraakt). En ik verbaas me erover dat mensen die ik al 3 jaar ken (zij woont pas 6 maanden bij ons) mij zo makkelijk laten vallen, en zo makkelijk een zielig verhaaltje geloven.

Maar bovenal wil ik van deze situatie af! Alleen daar ligt het probleem, ik heb geen idee hoe. Uitpraten kan niet meer, ik heb haar meer dan genoeg kansen gegeven hiervoor, en nu is mijn geloof hierin op. Verhuizen gaat ook niet bepaald makkelijk, een kamer vinden is niet de eenvoudigste opgave. Praten met huisgenoten lost ook niets op, naast dat ze me niet (willen) geloven, draai je zo om het probleem heen.

---

Verveolgens ben ik op een ontzetten laffe manier (ordinaire chantage) gedwongen een gesprek met ze aangegaan, en verwachten ze uiterst vreemde beloften van mij. En dat deed ik dus niet. Gevolg is dat een groot deel van mijn huisgenoten me niet aankijkt, en de sfeer niet bepaald goed is hier..

Maar helaas voor hun heb ik mezelf erboven geplaatst, en ga ik vrolik verder met mijn eigen leventje.. Ze draaien wel bij, denk ik..

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

quote:

---

hey all...

ik zit al een tijdje met een probleem: als ik over straat loop heb ik steeds de indruk dat ik voor schut sta. Ik ben verder niet echt opvallend of zo, maar ik voel me altijd alsof ik er als een man in een oranje clownspak uitsteek. Ik ging dan ook bijna nooit naar schoolfeestjes en dergelijke, want overal waar veel mensen zijn voel ik me niet op m'n gemak.
Ik liep vanmiddag ook weer door het winkelcentrum, boodschappen te doen voor 5 december, en ik voelde me na een halfuurtje zo vreselijk dat ik maar weer ben omgedraaid en naar huis ben getreind. Het is zo erg dat als iemand lacht, ik meteen denk dat ze om mij moeten lachen...ik maak me steeds zorgen: "loop ik wel normaal", "zitten m'n kleren goed", "zit m'n haar wel goed", "ben ik lelijk ofzo?"...

Zoals ik al eerde tikte ben ik heel normaal, niet dik, niet mager, niet kort, niet lang, etcetera. Heel normaal eigenlijk.

't Wordt zelfs steeds moelijker om gewoon drie keer per week een uurtje in de trein te zitten om naar college te karren. Fitness is ook al een hel, twee keer in de week.

Dit kan toch niet normaal zijn? Heeft iemand van jullie FOK!kers hier ervaring mee? Misschien een idee over hoe dit tegen te gaan, want straks durf ik al helemaal niet meer de deur uit!

</geratel>

---

Ik heb maar geaccepteerd dat het bij me hoort.

De meeste topics over mijn relatieprobleem waren gepost door mijn ex, ik kan die moeilijk gaan opgraven verder.

quote:

---

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

---

daar word je even stil van. Bij zulke dingen verbleken alle andere liefdesproblemen dus wel even.

Een vriend van me heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd, hij had kanker en kon niet meer genezen worden. Ik weet dus wel hoe je je ongeveer gevoeld hebt. Zoiets vergeet je nooit meer.

Zelf heb ik hier nooit problemen gepost eigenlijk (vandaag opnieuw geregged overigens omdat me pass weg was en me email adres niet meer werkte waarmee ik geregged was). Dus vervolgen kan ik ook niet geven.

Update:

Bijna anderhalf jaar later, zijn mijn ouders nog steeds niet gescheiden. Mijn moeder heeft al 3 verschillende advocaten gehad, mijn pa is bij zijn 2e.
Er is een enorm gevecht ontstaan over het huis, de auto's en de boot, om nog maar te zwijgen over de financiële afwikkeling. het huis is nog niet verkocht, is vorige week pas getaxeerd. Afspraken worden niet nagekomen, praten doen ze niet meer met elkaar.

Ik heb ruim een half jaar geen enkel contact meer met mijn moeder gehad en sinds kort is het heel voorzichtig aan het herstellen. Mijn vader en ik, daarentegen, zien elkaar regelmatig en dat gaat eigenlijk best goed (voor onze begrippen, ieder ander normaal mens zou het nog steeds afschuwelijk slecht noemen). Mijn zus heeft geen contact met hem, weer wel met haar en godzijdank heeft het tot nu toe nog geen invloed op de relatie die ik met mijn zus heb.

Ik heb in die 1½ jaar in ieder geval geleerd dat mijn ouders van geen kanten te vertrouwen zijn, dat ze liegen en bedriegen, om er zelf beter van te worden. Ook heb ik geleerd dat mijn vader wél emoties heeft en dat mijn moeder niet die domme vrouw is, die ze speelt. Dit verhaal is nog lang niet ten einde en ik probeer er zo ver mogelijk vandaan te blijven, maar dat valt niet altijd mee. Helaas.

Van begin dit jaar :

quote:

---

Vrijdagmiddag zou ik met 3 vrienden de stad (Amsterdam) in gaan om wat te drinken, wat te eten en wat spullen te halen. Via het Damrak zouden we naar de Nieuwmarkt gaan om een Thais restaurantje op te zoeken. Nu is de kortste weg van het Damrak naar de Nieuwmarkt natuurlijk over een deel van de Wallen. Na 5 minuten lopen kwamen we op de wallen aan.
We zijn en blijven alle vier van het mannelijke geslacht, en dus kijk je hier en daar even naar binnen.
Tot een moment dat ik, en een van die vrienden ergens naar binnen keken, en daar iets zagen wat ik niet uit mijn hoofd kan krijgen...
Het was een prachtig meisje, met een enorm lief gezichtje. Echt zo een "aardige" uitstraling. Je zou er bijna een witte gloed omheen zien. Je kent het misschien wel, dat je iemand ziet en denkt "WOW", en dan niet alleen het uiterlijk, maar alles..
Nu heb ik hiervoor nooit problemen gehad met de wallen; "als mensen dat willen doen, moeten ze dat lekker doen" dacht ik altijd. Maar zij zag er zo verschrikkelijk ongelukkig uit, ik had daar bijna in janken uit kunnen barsten.
Sinds die tijd krijg ik haar ook gewoon niet meer uit mijn hoofd.
De hele tijd gaan mijn gedachten uit naar hoe haar ouders daar wel niet over moeten denken, waarom zij hier mee is begonnen, wat er wel niet door haar heen moet gaan als er zo een ranzige zweterige 50 jarige kerel op haar ligt...
Hoe vreselijk moet dat wel niet zijn?

Dat moest ik even van me afschrijven ...

---

Maar nogmaals, leuk idee dit!

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

---

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

Zoals een ander al zei:

quote:

---

daar word je even stil van. Bij zulke dingen verbleken alle andere liefdesproblemen dus wel even.

---

P.S.: sorry voor deze off-topic post.. maar dit stukje raakte me toch best wel.

[Dit bericht is gewijzigd door Slayher op 19-05-2002 10:09]

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Hoe kan ik haar helpen
[..]

[..]

Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

Haar ex vriend is wel aangeklaagd en daar loopt nog steeds een onderzoek tegen Weet niet hoelang dat nog gaat duren maar hoop niet al te lang meer.

Ik heb nu alles een plaats gegeven en er leren mee omgaan dat ze voor die oplossing heeft gekozen.

---

Ik wens je heel veel sterkte ermee en blijf erover praten.
Dat lijkt mij het beste.

quote:

---

van begin dit jaar ook:

Ze is er nog wel, maar nie lang meer denk ik....
Ze heeft al 2 operaties ondergaan, nu iets van 2 jaar geleden. 2 vlak achter elkaar. De eerste was omdat ze haar heup gebroken had. Terwijl ze nog aan het herstellen was in het verpleegtehuis kreeg ze een kast over haar heen. Met als gevolg dat ze haar arm heeft gebroken, net onder de schouder.

Weer werd ze geopereerd. Ik ben haar toen gaan opzoeken in het ziekenhuis. Ze was helemaal in de war. Ze leefde weer in de 2e wereldoorlog (toen hadden ze onderduikers in huis) en ze bleef maar zeggen dat mn opa ieder moment thuis kon komen, en haar zo nie mocht zien. Ze lag nog in het ziekenhuis!!

Nu sinds half december gaat het weer slechter met haar. Het was steeds al pieken en dalen, maar ze redde zich nog. Nu waarschijnlijk nie meer. En ze weigert om geholpen te worden in een bejaardentehuis. Ze wil persé zelf voor zich blijven zorgen.

De zondag voor Oud en Nieuw wilde we graag naar haar toe, maar mochten van haar nie langs komen. Vandaag zijn mn ouders langs geweest en zei mn oma dat haar kleinkinderen haar zo nie mogen zien. Ze schijnt onwijs mager te zijn. Je ziet precies hoe haar schedel loopt. En als ze eet zie je precies die scharnieren in haar kaak op en neer gaan.

Ik heb al sinds half december het gevoel dat ik haar nie meer zal zien. Dat het 1 deze weken voorbij is. Ze wil niemand zien, haar kleinkinderen zeker nie. Die mogen haar nie zo zien. Ze hoopt dat ze weer geopereerd wordt, want het schijnt nie goed met haar darmen te gaan. Maar er is een hele grote kans dat ze in die operatie blijft.

Helaas ben ik bang dat hetzelfde zal gaan gebeuren als met mn opa.
Haar niet mogen zien omdat ze zo mager is.
Ze gaat naar het ziekenhuis (en ik mag haar nog steeds nie zien)
Ze komt weer thuis (en nog mag ik haar nie zien)
Ze is er nie meer (en ik mag haar zien in de kist)

Het klinkt hard, maar zo voel ik het op dit moment wel.
Ze is de enige in de familie die nog naar me omkijkt. We zijn beide het zwarte schaap van de familie.
En ik mag nie naar haar toe.

Ik hoop dat ik rond mn verjaardag (over ongeveer 2 weken) wel naar haar toe mag, al is het de laatste keer....
Als ze dat nog gaat halen....

---

Hoe het nu verder moet weet niemand. Ze is nog hartstikke zwak. Ze eet en drinkt amper. Ze is hartstikke mager maar denkt wel dat ze zo naar huis kan, zo zwak en ziek dat ze is.

Gelukkig laat het ziekenhuis haar niet zomaar gaan, maar ze is zo ontzettend eigenwijs....

Goed met haar gaat het dus nog steeds nie, maar ik ben blij dat ik haar nu toch nog 2 keer gezien heb.

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:32 schreef Evil het volgende:

[..]

Met Pasen heb ik haar eindelijk weer eens gezien. Een hele lange tijd nadat ik dit geschreven had.
Nu ligt ze in het ziekenhuis en is ze geopereerd. Ook daar ben ik al een keer langsgeweest.

Hoe het nu verder moet weet niemand. Ze is nog hartstikke zwak. Ze eet en drinkt amper. Ze is hartstikke mager maar denkt wel dat ze zo naar huis kan, zo zwak en ziek dat ze is.

Gelukkig laat het ziekenhuis haar niet zomaar gaan, maar ze is zo ontzettend eigenwijs....

Goed met haar gaat het dus nog steeds nie, maar ik ben blij dat ik haar nu toch nog 2 keer gezien heb.

---

Heel veel sterkte

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:40 schreef oldenzaaltjuh het volgende:

En als je verstandig bent ga je er nog vaker naar toe want het is wel je oma.

Heel veel sterkte

---

En als zij ook al aangeeft dat ze nie wilt dat haar kleinkinderen haar zo zien, moet je dat dan nie een b-tje respecteren??

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:51 schreef Evil het volgende:

[..]

Ze kan nie al te veel bezoek ontvangen, dus iedere dag gaat er weer iemand anders van de familie langs....

En als zij ook al aangeeft dat ze nie wilt dat haar kleinkinderen haar zo zien, moet je dat dan nie een b-tje respecteren??

---

sterkte

quote:

---

Het is uit. Na 1 jaar en 9 maanden te hebben samengewoond is het sprookje voorbij. Nu, 3,5 week na het slechte nieuws doet het me nog steeds meer dan ik toe zou willen geven. Elke poging om haar uit mijn leven te weren krijg ik weer net zo hard terug, omdat het me gewoon niet lukt. Het is misschien wel het bekende "je weet pas wat je hebt als je het moet missen" wat me nu parten speelt, terwijl ik altijd het idee had dat juist dat besef ervoor zorgde dat ik wist dat ik altijd van haar zou blijven houden, wat er ook zou gaan gebeuren...
Maar nu is mijn kijk op de toekomst ineens heel anders. Een leven zonder mijn grote liefde aan mijn zij...

---

quote:

---

Op zaterdag 18 mei 2002 23:49 schreef Slayher het volgende:
Op 5 januari is me vriendin overleden door zelfmoord. Heb het er heel zwaar me gehad. Heeft me veel verdriet gedaan om ik het gevoel heb gehad dat ik gefaald had als vriendin maar weet dat het niet zo was. Ik weet nu waar ze is gelukkig is en dat ik op een dag haar weer zal zien.

---

quote:

---

Op zondag 19 mei 2002 10:55 schreef oldenzaaltjuh het volgende:

Ja idd dat is zo ja. Die opmerking van net was geen aanval he!!! Dat je het niet verkeerd opvat.

sterkte

---

Dank je....

--------------------------------------------------------------------------------
Aargh.. soms kan ie me echt het bloed onder
mn nagels vandaan halen..
en niet zo'n klein beetje ook!!
Vanochtend bracht hij mij en mn moeder naar
het centrum van een stad vlakbij.. en hijzelf
zou weer naar huis gaan..
dus mn ma vraagt of hij eventjes de theekopjes
van vanochtend af wil wassen.
Gaat ie me daar toch achterlijk zitten doen..
"Nee want daar heb ik geen zin in.. En zij (ik dus)
vreet toch ook nooit wat uit, waarom moet ik het
dan wel doen.." Enz enz..

Nou zal ik niet zeggen dat ik het halve huishouden
doe, want dat is gewoon niet zo.
Maar ik doe echt wel meer dan mn vader..
Als hem iets gevraagd wordt, dan moet je op
je knieën gaan liggen voor het gebeurt. Ik probeer
het in ieder geval nog wat sneller te doen..

En de manier waarop ie me beschuldigde ook..
Echt denigrerend. Dus ik ging er vol tegenin.
Jarenlang heb ik hem laten gaan wanneer hij
me de grond intrapte, maar dat doe ik nu niet meer.
Dan maar iets minder lieve vrede in huis, maar ik
laat me niet meer depressief maken door hem als
hij zoiets zegt.

Toen we vanmiddag thuiskwamen waren wonder boven
wonder de theekopjes afgewassen..
Maar toen ik PER ONGELUK vergat iets mee te nemen
naar de woonkamer en hij de keuken inkwam en mn
moeder hoorde zeggen tegen mij dat ik het was
vergeten. Toen begon ie meteen van:"Zie je wel,
dat zij nix uitvreet hier in huis. Ze doet nooit
wat.."

Dus mn ma en ik volop boos en er volop tegenin..
Maar mijn weekend is grotendeels verziekt.
vond het al niet leuk dat ik mn vriend niet zou
zien, maar begrijp het wel; hij moet namelijk
leren voor zn tentamens. Maar nu vind ik het
wel erger.. want hier wordt de sfeer er de komende
uren niet beter op.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest
het ff kwijt..

-------------------------

Inmiddels zijn er nog heel veel irritaties geweest,
maar vorige week zondag heeft mn vader na een heel lang
gesprek met mn opa en oma, ma en hem toegegeven dat hij me als kind zijnde heeft afgewezen.

Als ik als 2-jarige naar hem toekwam om te knuffelen stuurde hij me weg omdat hij moe was en ik maar op mezelf moest gaan zitten..

Het heeft me heel erg veel pijn gedaan dat hij dat zei, en ook dat hij eigenlijk aangaf er niet al teveel aan wil doen om onze band te verbeteren, want hij denkt dat het niet meer goed te maken is..

Die dag ben ik bijna ingestort. Gelukkig kon ik bij mijn vriend terecht en die heeft me opnieuw geweldig opgevangen..

Veel is er dus nog niet verbeterd, maar ik ben in ieder geval blij dat hij het heeft toegegeven..

Mijn wereld stortte gedeeltelijk in, wat moest ik nou? Het eerste meisje waar ik van gehouden had, was vreemd gegaan en het was uit, en daarna hoorde ik dat mijn vader doodgaat.

In die tussentijd heb ik 5 weken een andere vriendin gehad maar dat ging gewoon niet meer, was wel lekker om toch weer bevestiging te krijgen dat meisjes me toch echt leuk vinden, na deze 2 berichten had mijn zelfvertrouwen best wel een flinke deuk gekregen. Die vreemdgaande ex zie ik neit meer trouwens, en ik spreek haar ook niet meer. Toevallig zag ik haar afgelopen zaterdag bij het uitgaan maar hebben we elkaar maar genegeerd. Ik heb dat wijf ook niets meer te zeggen.

Wat mijn vader betreft, dat speelt nog steeds en helaas gaat het alleen maar slechter de laatste tijd, het is nog maar de vraag of hij het einde van het jaar gaat halen want hij wordt de laatste tijd erg snel zwakker.

Wat wel erg fijn was is dat ik ontslag nam bij mijn vorige werk en in februari bij een detacheringsbureau ben begonnen en omdat ze geen plek voor me hadden ik 3 maanden thuis heb gezeten, dat was echt goed want zo kon ik rustig weer tot mezelf komen en de aankomende dood van mijn vader accepteren (voor zover dat mogelijk is uiteraard).

Ik heb nu sinds 2 weken eindelijk een plek en voel me gewoon weer sterker worden, ik zit weer lekker in mijn vel en heb het prima naar mijn zin op mijn werk.

quote:

---

Inmiddels zijn er nog heel veel irritaties geweest,
maar vorige week zondag heeft mn vader na een heel lang
gesprek met mn opa en oma, ma en hem toegegeven dat hij me als kind zijnde heeft afgewezen.

Als ik als 2-jarige naar hem toekwam om te knuffelen stuurde hij me weg omdat hij moe was en ik maar op mezelf moest gaan zitten..

Het heeft me heel erg veel pijn gedaan dat hij dat zei, en ook dat hij eigenlijk aangaf er niet al teveel aan wil doen om onze band te verbeteren, want hij denkt dat het niet meer goed te maken is..

Die dag ben ik bijna ingestort. Gelukkig kon ik bij mijn vriend terecht en die heeft me opnieuw geweldig opgevangen..

Veel is er dus nog niet verbeterd, maar ik ben in ieder geval blij dat hij het heeft toegegeven..

---