R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Je vader lijkt me een bijzonder mens maar je legt zoveel nadruk op de dood. Jij hebt jarenlang een geweldige vader gehad. Een goed mens gekend. Je hebt hem waardig zijn verlies zien dragen hoe onmogelijk dat ook leek op dat moment.quote:Op donderdag 2 december 2010 12:02 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik ga niet alle verhalen lezen maar ik wil jullie wel allemaal heel veel sterkte wensen!
Just remember, you can't climb the ladder of success with your hands in your pockets. ~Arnold Swarzenegger
mijn oma is gister rustig ingeslapen.
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Sterkte!
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Misschien een kleine troost.....
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
quote:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!
Ik lees nog dikwijls mee hier, want het doet deugd om te zien dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft, of die iemand verloren is die zoveel betekend heeft. Ik gun het niemand om zo'n verlies te ervaren, maar het is wel geruststellend om te lezen dat anderen het ook zo moeilijk kunnen accepteren.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.quote:
...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Jack,
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
De reden waarom ik wel dikwijls naar z'n graf ga (minstens 1x per week, soms 2x) is vooral omdat ik niet bij de buurvrouw terecht kan. Dat verwachtte ik in het begin wel, en dat heeft ook de nodige problemen tussen ons gegeven waardoor ik haar bijna een jaar niet meer heb gezien/gesproken. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat ze daar niet op zit te wachten, ik denk dan maar omdat ze het zelf wel lastig genoeg zal hebben. Op zich heb ik ook niet zo heel veel met het graf, ook omdat hij begraven ligt op een plek waar ik hem nooit mee zal associeren, maar voor mij is het wel de enige plek waar ik naartoe kan en waar het me ook wordt toegestaan om m'n ding te doen. De buurvrouw komt zelden naar daar, maar ze heeft er geen problemen mee dat ik het daar onderhoud en zorg dat het er netjes uitziet, en dat waardeert ze ook wel, maar dan op haar manier. Die kerstboom is iets wat ik zelf ook leuk vind om te doen. Ik hielp hem vroeger al vaak met allerlei dingen die hij zelf niet meer kon, en dit is dan zo'n beetje mijn manier om toch nog iets voor hem te kunnen blijven doen, maar misschien toont het ook wel aan dat ik het niet kan loslaten en zou ik dat misschien beter wel doen.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Als jij je er goed bij voelt lekker blijven doen. Alnga je er dagelijks heen. Zo lang jij je er maar prettig bij voelt.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat was in het begin wel zo, maar nu minder. Ik denk dagelijks aan hem en ik moet er voorlopig niet aan denken dat ik hem niet meer zou kunnen bezoeken. Ik weet nog dat ik het eerste jaar lichtjes panikeerde toen ik las dat het kerkhof om 16u sloot in de winter, wist ik toen veel dat echt niemand de moeite doet om die poort om 16u op slot te gooien 
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.quote:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Het heeft enige moeite gekost om m'n vriendin te overtuigen om mee te gaan, maar het is uiteindelijk toch gelukt
Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.quote:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Vandaag is hier ook het eerste jaar voorbij. Ik dacht pas nadat ik hier las, oja kerst enzo komt er aan. Maar dat is dan al de 2e keer zonder mijn moeder 
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
Ik kom er denk ik maar bij in dit topic. Ik heb alleen nog de op gelezen, maar ik moet het even van me afschrijven..
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
