Simmu

wat goed van haar!
En Senna ook al bijna een dreumes
Hier de schrik van mijn leven gehad... ik wilde vanmiddag gaan fietsen met Joep, gezellig naar kinderboerderij, dus buggy mee achterop, ik dacht net ziek geweest, dus dan is de mei tai zo warm...
Joep voorin het zitje, buggy zat er al op, maar dan moet je dat gevaarte nog door de poort krijgen en de deur weer dicht, dus ik zet Joep en fiets even te leunen tegen de muur. (doe ik nooit meer! morgen naar de fietsenmaker voor een standaard die een motor kan dragen). Ik doe de deur dicht, kijk achter om en zie mijn fiets gaan, richting grond, ik laat alles vallen, probeer mijn fiets te pakken en kedeng, zo Joep met zijn koppie op de grond

ik kan gewoon niet uitleggen wat voor een stress en adrenaline en door mijn lijf gierde. Joep krijsen tuurlijk, ik was zo gestressd dat ik mijn fiets haast niet omhoog kreeg. Joep eruit, alles laten liggen, naar binnen. Joep bekeken, geen wond, wel gillen en gillen. Twijfel, wat moet ik doen. Ik dacht, ik bel gewoon 112, dan hoor ik wel of het voor niets is of dat ze komen. Ze vonden het toch wel nodig om even te kijken, want hij is tuurlijk van een behoorlijke hoogte naar beneden gekomen. Die waren er echt binnen 2 minuten. Joep bekeken, toch mee naar het ziekenhuis. Gelukkig schijnt het allemaal mee te vallen, na 3 uur op het ziekenhuis te hebben gezeten, mochten we naar huis met een wekadvies. Maar god, wat voel ik me schuldig zeg. Mijn arme kind. Hij huilde zoals ie nog nooit heeft gedaan en heeft nu wel een dikke bult.
Die mensen van de ambulance zijn trouwens wel super, hebben mijn fiets nog opgeruimd, deuren dicht gedaan, Joep kreeg een knuffel. Mijn telefoon en spullen bij elkaar gezocht.