Help mijn kind is slim! Hoe ga je om met hoogbegaafdheid? #2

Ik vraag me af (geen aanval hoor), zijn jullie nooit bang dat je met zo'n HB-etiket het risico loopt je kind juist verder weg te trekken uit de maatschappij en er een overdreven narcistisch meisje/jongetje van te maken die door zijn ouders altijd maar verteld is dat een evt. probleem niet aan hem/haar ligt, maar aan 'de anderen'? Hoe bewaar je een evenwicht en zorg je ervoor dat het kind ook voldoende leert om zijn/haar eigen boontjes te doppen en op gelijkwaardige voet om te gaan met 'de anderen'? (Ik weet het allemaal niet zo met die HB-hype moet ik zeggen, en ik twijel er nogal aan of ik er nu veel gelukkiger van was geworden als mijn wat hogere niveau dan gemiddeld zo'n aandacht had gekregen. Ik verveelde me regelmatig op school, maar daar verzin je zelf ook wel dingetjes op, en bovendien is het m.i. helemaal niet slecht om daar zelf mee te leren omgaan in een 'gewone' klas.)

quote:

Op vrijdag 2 juli 2010 22:28 schreef -sabine- het volgende:

[..]

Vertel eens........................

Kga op lurkstand, tikken is ff lastig.

Van hun website

quote:

HINT Nederland is een federatie van verschillende regionale HINT verenigingen.
In 1994 werden de eerste lokale HINT verenigingen opgericht door verontruste ouders van hoogbegaafde kinderen die zagen dat er ondanks veel gepraat, weinig gedaan werd voor de positie van het hoogbegaafde kind.
De bestaande stichtingen en verenigingen die zich met hoogbegaafdheid bezig hielden, beperkten zich tot het geven van informatie, het organiseren van bezigheden voor hoogbegaafden en het meepraten over hoogbegaafdheid in verschillende landelijke overlegorganen. HINT probeert evenwel door op lokaal niveau actief mensen en instanties te benaderen zowel structurele veranderingen te realiseren als individuele gevallen te helpen.
Veel leerkrachten en professionele hulpverleners beschouwen hoogbegaafdheid of hoge intelligentie als een luxe probleem. Zij gaan echter voorbij aan de vele kinderen die door hun hoogbegaafdheid en de daarmee samenhangende andere leerwijze ernstig in de problemen komen.
Gelukkig constateren wij een kentering in de benadering van meer- en hoogbegaafden. Zowel kinderen als volwassenen lijken steeds meer ruimte te krijgen om zich -op de hun zo eigen wijze- te ontplooien. Steeds meer onderwijsinstellingen onderkennen de problemen die hoogbegaafde kinderen en jongeren ervaren en laten zich door ons informeren over de mogelijkheden om hier iets aan te doen of nog beter om ze te voorkomen.

Meer info op www.hintnederland.nl

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 03:07 schreef keesjeislief het volgende:
Ik vraag me af (geen aanval hoor), zijn jullie nooit bang dat je met zo'n HB-etiket het risico loopt je kind juist verder weg te trekken uit de maatschappij en er een overdreven narcistisch meisje/jongetje van te maken die door zijn ouders altijd maar verteld is dat een evt. probleem niet aan hem/haar ligt, maar aan 'de anderen'? Hoe bewaar je een evenwicht en zorg je ervoor dat het kind ook voldoende leert om zijn/haar eigen boontjes te doppen en op gelijkwaardige voet om te gaan met 'de anderen'? (Ik weet het allemaal niet zo met die HB-hype moet ik zeggen, en ik twijel er nogal aan of ik er nu veel gelukkiger van was geworden als mijn wat hogere niveau dan gemiddeld zo'n aandacht had gekregen. Ik verveelde me regelmatig op school, maar daar verzin je zelf ook wel dingetjes op, en bovendien is het m.i. helemaal niet slecht om daar zelf mee te leren omgaan in een 'gewone' klas.)

Natuurlijk is het niet erg om je te vervelen, maar als je signalen van je kinderen krijgt die verstrekkende gevolgen gaan inhouden, wordt het m.i. tijd om heel hard aan de bel te trekken. Een hype ? Ik weet het niet, ik weet wel dat het niet mijn wens is voor mijn kids om hb te zijn. Gelukkig zijn vind ik belangrijker.
Een sticker HB hoeft niet te betekenen dat iemand buiten de maatschappij komt te staan. Gelukkig zijn wij er als ouders/opvoeders ook bij en kun je wellicht eea in goede banen leiden.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 03:07 schreef keesjeislief het volgende:
Ik vraag me af (geen aanval hoor), zijn jullie nooit bang dat je met zo'n HB-etiket het risico loopt je kind juist verder weg te trekken uit de maatschappij en er een overdreven narcistisch meisje/jongetje van te maken die door zijn ouders altijd maar verteld is dat een evt. probleem niet aan hem/haar ligt, maar aan 'de anderen'?

Als je dat zou doen denk ik wel dat je problemen zou krijgen met je kind Maar dat is dus ook niet de manier om ermee om te gaan. Je probeert dingen te regelen voor je kind zodat zijn leven zoveel mogelijk gewoon verloopt, extra's voor hem te regelen die in zijn gewone dagelijkse leventje passen. Leren ze op school over de Romeinen? Neem hem mee naar een museum over de Romeinen, waar hij van alles vindt waarover hij jóu kan vertellen Een ander kind doe je daar waarschijnlijk geen plezier mee.

Ik vind dat de zinvolle vraag van keesjeislief wel heel makkelijk wordt afgedaan als 'dat is niet slim want dat past niet bij het kind'. Ik kom uit een klein dorp en heb op een dorpsschool gezeten met een grote verscheidenheid aan kinderen. De een hield van boeken, de ander van voetbal. Sommige kinderen hadden thuis problemen, andere kinderen konden op school niet zo goed meekomen, en weer andere kinderen gingen later natuurkunde of filosofie studeren. Voor elk kind was een plaats en niemand voelde zich meer of minder dan een ander.

Ik erger me bijvoorbeeld aan je laatste opmerking, Rewimo. Allereerst ergert je opmerking me omdat je er vanuit lijkt te gaan dat informatie over de Romeinen alleen interessant is voor een bijzonder slim kind. Ook krijg ik er het gevoel bij dat het alleen belangrijk is een bijzonder slim kind te prikkelen en te stimuleren. Het is mijns inziens de taak van ouders en onderwijzers om juist NIET aan te sluiten bij de belevingswereld van een kind maar om die wereld te verruimen. Een kind dat geen interesse heeft in de Romeinen verdient het evenzeer om meegenomen te worden naar een museum. Je houdt zulke kinderen 'klein' door minder van ze te verwachten. Dit vind ik een voobeeld van een subtiele manier waarop je het ene kind het gevoel kan geven 'meer' te zijn dan de ander terwijl het andere kind zich er 'minder' door voelt.

Nee, wat ik bedoel is dat je een kind dat zoiets niet interesseert beter kunt meenemen naar een ander soort museum. Iets wat voor dát kind leuk is en aansluit bij zijn belevingswereld. Een kind meenemen naar een museum met dingen die het niet interesseert heeft geen zin.

Maar daar ben ik het juist niet mee eens, aansluiten bij de belevingswereld. In het voortgezet onderwijs is dat momenteel een hype. Het maakt niet uit wat kinderen lezen, áls ze maar lezen, en dat hoopt men dan te bereiken door 'aan te sluiten bij de belevingswereld'. Inmiddels wordt zelfs geprobeerd geschiedenisstof in de vorm van een MSN-chat aan de man te brengen.

Het gevaar van een vicieuze cirkel dreigt als je iets met een kind niet doet omdat je denkt dat hij daar 'toch niet van houdt'. Het kind toont geen interesse in de Romeinen, de ouders doen er niets mee en dus blijft de wereld van dat kind beperkt tot bijvoorbeeld voetbal. Ik zou zo'n kind voetbal vanzelfsprekend niet ontnemen, maar ik zou hem bijvoorbeeld wel meenemen naar Xanten. Zoals ik al zei: het is mijn taak om mijn kind dingen aan te bieden die zijn belevingswereld verruimen. Dat begint al op heel jonge leeftijd en dat houdt niet zomaar op.

Ik zie dit ook vaak bij de vmbo-kinderen waar ik mee werk. Op jonge leefijd gingen ouders mee naar de bibliotheek (of ging het kind met de ouders mee) en op een bepaald moment hield dat op. Die jongeren geven er vlaak blijk van dat ze dat best jammer vinden. Er wordt minder van hen verwacht en dus doen ze minder. Je ziet dat het hun zelfbeeld verandert: ik ben nu eenmaal iemand die niet van lezen houdt / die lui is / die houdt van makkelijke dingen / die niet slim genoeg is om te lezen. Ik ben dan ook een groot voorstander van het hebben van (hoge) verwachtingen, ook (of misschien juist) bij jongeren die door anderen 'opgegeven' zijn.

De aanpak is waarschijnlijk anders bij zulke jongeren. Misschien wordt er een groter beroep gedaan op je eigen vaardigheid om een onderwerp aansprekend te maken. Ik weet hoe dan ook zeker dat ik de Romeinen voor elk kind tot een interessant onderwerp kan maken. Als ik een onderwijzer zou zijn op school dan zou ik dat ook moeten kunnen, want élk kind op de basisschool krijgt die stof en behoort erbij betrokken te worden.

Claudia ik ben het totaal niet eens met je. Wij nemen onze VMBO kinderen (ja ik ben ook VMBO docent) overal mee naar toe, maar zodra het buiten hun belevingswereld of interesse valt, gaan ze klooien en klieren. Jammer maar het is niet anders. Zo gaan wij naar Artis, als werkveldonderzoek voor de 3e klassen, elk kind kan dan zijn eigen onderwerp kiezen en er mee aan de slag. Helaas is er altijd een groep die het niets vind, want het sluit niet aan bij zijn of haar ontwikkeling. Dat kan, maar dan zoeken wij wel naar iets wat wel aansluit. Zo ben ik al een paar keer naar het Joods Museum geweest, er vlak bij. En wat bereik ik dan ? Gemotiveerde leerlingen die werkelijk iets doen wat ze leuk vinden, das toch fijn !

En dat ze niet meer naar de bieb gaan ? Tja, misschien de een wel en de ander niet. Ik zie verschrikkelijk veel betrokken ouders die niets liever dan hun kind in de bieb zouden willen zien, maar het niet voor elkaar krijgen. Waarom denk je dat op veel VMBO scholen leesuren zijn opgenomen in de lessen tabel ? En wat te denken van de horde aan leerlingen bij mij op school met enorme leesachterstanden, die willen wel maar kunnen eenvoudig weg niet. Gelukkig zijn er nu bijv Daisyreaders.
Nee Claudia, jij scheert nu iedereen over een kam en dat kan niet, iedereen heeft recht op passend onderwijs, of je nu een iq van 40 of van 150 hebt.
En ouders thuis die juist aansluiten bij de belevingswereld van hun kind : ga er lekker mee door !

Christan heeft op school een compleet Romeins schoolkamp gehad. Met spelletjes, toga maken, muziekinstrumenten maken, eten, bezoek aan Xanten enz.

Hij vond het geweldig! Andere kinderen interesseerde het voor geen meter meer nadat het afgelopen was, hij is nog weken bezig geweest met het onderwerp. En naar aanleiding daarvan hebben we samen uren door het Valkhof gezworven

Ze krijgen het allemaal aangeboden, maar hoe ze daarmee omgaan verschilt per kind. Die van ons vindt het prachtig, en dan vind ik het zelf ook leuk om hem meer te laten zien over zo'n onderwerp.

Hier hebben ze geschiedenis op school, groep 6 had het over de 2e wereld oorlog. Geen makkelijk onderwerp. Oudste Mukszoon vond het een prachtig onderwerp, is er ingedoken, heeft veel gelezen, gezien op tv (ja ook over de bommen op Heroshima etc) en ik merk dat hij daardoor ook anders naar bijv. oorlog is gaan kijken als spel. Andere kinderen in zijn klas vonden de 2e wereld oorlog vooral lang geleden...

Het valt mij juist op hoe ontzettend flexibel die belevingswereld is. De enige uitzondering die ik er vooralsnog op heb gevonden zijn jongeren die al op jonge leeftijd kiezen voor een specifiek vak. Als je weet dat je later iets met sleepboten wilt gaat doen is het moeilijk om je op school te motiveren voor bijvoorbeeld het lezen van fictie. Het is de vraag of je zulke jongeren daartoe moet stimuleren of zelfs ertoe moet verplichten. In ons huidige onderwijsstelsel wordt voor dat laatste gekozen omdat men elk kind breed onderlegd aan zijn volwassen leven wil laten beginnen met een scala aan keuzemogelijkheden. Het is de vraag of dat reëel is.

Ik scheer iedereen over één kam in die zin dat ik vind dat voor alle kinderen de hoofdfunctie van het onderwijs is om hun wereld te verruimen, ook voor vmbo-jongeren. Je ziet het vaak aan het einde van het vmbo: meisje ziet het allemaal niet meer zitten omdat ze in een vroeg stadium voor de bekende weg heeft gekozen en die weg niet blijkt te bevallen. Heel tragisch is dat, en je hoopt dan maar dat dat soort jongeren met wat volharding en de juiste begeleiding op nieuwe paden geholpen worden.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 10:09 schreef Rewimo het volgende:
Christan heeft op school een compleet Romeins schoolkamp gehad. Met spelletjes, toga maken, muziekinstrumenten maken, eten, bezoek aan Xanten enz.

Hij vond het geweldig! Andere kinderen interesseerde het voor geen meter meer nadat het afgelopen was, hij is nog weken bezig geweest met het onderwerp.

Nou ja, dat hoeft toch ook niet? Ik heb het van de week nog over Seneca, Nero, Cicero en Caesar gehad, maar die Romeinse rakkers interesseren mij ook niet bovenmatig.

Hartstikke leuk initiatief van school! Wij zijn ook een keer naar Xanten geweest en kregen een papiertje met vragen en opdrachten mee die we moesten maken. Ik vond het maar saai en we hebben niet veel meer gedaan dan ons vervelen en keten. En dan heb je het over gymnasiasten, hè?

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 10:16 schreef Muks het volgende:
Hier hebben ze geschiedenis op school, groep 6 had het over de 2e wereld oorlog. Geen makkelijk onderwerp. Oudste Mukszoon vond het een prachtig onderwerp, is er ingedoken, heeft veel gelezen, gezien op tv (ja ook over de bommen op Heroshima etc) en ik merk dat hij daardoor ook anders naar bijv. oorlog is gaan kijken als spel. Andere kinderen in zijn klas vonden de 2e wereld oorlog vooral lang geleden...

Oh, dat was bij oudste in zijn klas wel anders. Daar waren de meeste kinderen enthousiast over het onderwerp tweede wereldoorlog. Ze hebben het als thema gehad (groep 5).
Misschien ligt het ook wel aan de leerkracht. Hoe hij/zij het allemaal brengt.

Ik kan misschien nog het volgende aan mijn opmerking toevoegen om het wat meer te onderbouwen. Na de middelbare school ben ik wiskunde gaan studeren. Het is een lastige studie, vooral omdat je qua abstract denkvermogen een behoorlijk steile groeispurt moet maken, grofweg de helft van de eerstejaars, allemaal slimme jongens en meisjes die graag willen, redt het uiteindelijk niet. (Dat zal bij vergelijkbare studies niet veel anders zijn denk ik, maar ik beperk me even tot mijn eigen ervaringen, ik ben nog steeds werkzaam als academicus en maak daarom ook nu nog veel wiskundestudenten mee).

Het punt is dat degenen die het wel redden vrijwel zonder uitzondering juist niet de "mensa-types" zijn. Om een grove typering (!) te geven, deze "mensa-types" blijken over het algemeen niet de weerstand te hebben om zich te redden in zo'n omgeving. Ze hebben niet het vermogen om om te gaan met teleurstellingen, kunnen moeilijk accepteren dat ze niet meer als bijzonder wonderkind worden gezien (omdat er ten slotte vrijwel uitzondering een nog iets slimmere student rondloopt) en hebben heel veel moeite om zichzelf opnieuw uit te vinden, want dat is wat er eigenlijk moet gebeuren.

Wat ik hiermee maar mee wil zeggen is het volgende. Als je als kind en tiener opgroeit met een grote nadruk op de bijzonderheid van je intellect (of een ander talent), wordt dat een essentieel onderdeel van je persoonlijkheid. Vergis je er niet in hoe goed een kind is in het oppikken van dat soort signalen: als het maken van een slimme opmerking genoeg is om pa en ma te laten glimmen van trots, gaat dat een heel eigen leven leiden en wordt het maar zo een 'means to an end'. Als je dat niet voldoende leert relativeren, en niet voldoende leert dat het slechts 'e'en van de facetten is die een leven en een persoonlijkheid maken waarnaast je ook een berg andere eigenschappen moet ontwikkelen, ga je geheid tegen hele grote problemen aanlopen op latere leeftijd, zoals de "mensa-types" bijv. bij mijn studie.

Ik ben bang dat het plakken van zo'n HB-etiketje in veel gevallen een stap in de richting van zo'n "mensa-type" is. Er zijn altijd kinderen geweest die slimmer waren dan de rest, net zoals er talloze andere eigenschappen zijn die ervoor kunnen zorgen dat een kind niet bij de 'main stream' hoort. Al die 'afwijkende' kinderen moeten zich zien te redden. Het beste wat je m.i. als ouder kunt doen is weliswaar op de achtergrond de boel in de gaten houden en het kind het gevoel te geven het door dik en dun te steunen en lief te hebben, maar verder het kind zoveel mogelijk zijn eigen zaken te laten uitzoeken, en al helemaal verre te blijven van het kind het gevoel geven dat het een uitzonderingspositie heeft door wat voor etiketje dan ook te plakken (uiteraard tenzij echt niet anders mogelijk). Ondanks alle ongetwijfeld goede bedoelingen, maak je het je kind hiermee m.i. (op wat langere termijn) namelijk eerder veel moeilijker dan makkelijker.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 03:07 schreef keesjeislief het volgende:
k verveelde me regelmatig op school, maar daar verzin je zelf ook wel dingetjes op, en bovendien is het m.i. helemaal niet slecht om daar zelf mee te leren omgaan in een 'gewone' klas.)

Kinderen zijn erg flexibel. Ze kunnen ook leren omgaan met gescheiden ouders, armoe, een chronische ziekte. Er mee leren omgaan is dan de troostprijs. Het neemt niet weg dat het toch niet de optimale omstandigheden zijn voor een kind.

Ik heb mij superintelligente kind in de periode dat zijn hersens zich aan het ontwikkelen waren en hij als kid de wereld aan het onderzoeken en ontdekken was 6 uur per dag opgesloten in een hok waar hij bijna niks leerde maar hij kan nu wel heeeel goed met verveling omgaan hoor!

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 11:41 schreef Rubber_Johnny het volgende:

[..]

Kinderen zijn erg flexibel. Ze kunnen ook leren omgaan met gescheiden ouders, armoe, een chronische ziekte. Er mee leren omgaan is dan de troostprijs. Het neemt niet weg dat het toch niet de optimale omstandigheden zijn voor een kind.

De ontwikkeling van een leven is veel te complex om het, buiten een aantal essentiele punten, over 'ideale omstandigheden' te hebben. Een kind dat zijn hele leven van alles nagedragen wordt om zogenaamde 'ideale omstandigheden' te creeeren loopt een groot risico om een verwend nest te worden, terwijl een kind dat zelf op zoek moet naar een oplossing in een lastige situatie veel meer leert over zichzelf en zijn verhouding tot de wereld. Je kunt ook de andere kant op redeneren, maar ik hoop dat je mijn punt begrijpt: je kunt over het algemeen helemaal niet van te voren besluiten wat 'ideale omstandigheden' zijn. Ik neig naar de gedachte dat het over het algemeen beter is als een kind zelf oplossingen zoekt voor 'niet-ideale omstandigheden', of wat hij/zij als dusdanig ervaart.

quote:

Ik heb mij superintelligente kind in de periode dat zijn hersens zich aan het ontwikkelen waren en hij als kid de wereld aan het onderzoeken en ontdekken was 6 uur per dag opgesloten in een hok waar hij bijna niks leerde maar hij kan nu wel heeeel goed met verveling omgaan hoor!

Wat bedoel je hier precies?

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 11:56 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

De ontwikkeling van een leven is veel te complex om het, buiten een aantal essentiele punten, over 'ideale omstandigheden' te hebben. Een kind dat zijn hele leven van alles nagedragen wordt om zogenaamde 'ideale omstandigheden' te creeeren loopt een groot risico om een verwend nest te worden, terwijl een kind dat zelf op zoek moet naar een oplossing in een lastige situatie veel meer leert over zichzelf en zijn verhouding tot de wereld. Je kunt ook de andere kant op redeneren, maar ik hoop dat je mijn punt begrijpt: je kunt over het algemeen helemaal niet van te voren besluiten wat 'ideale omstandigheden' zijn. Ik neig naar de gedachte dat het over het algemeen beter is als een kind zelf oplossingen zoekt voor 'niet-ideale omstandigheden', of wat hij/zij als dusdanig ervaart.
[..]

Wat bedoel je hier precies?

Er is wel een verschil tussen dat ene uurtje verveling waar hij inderdaad zelf mee moet leren omgaan, (en zelf creatiever van wordt) en elke dag 6 verveling in een heel belangrijke periode.

Als een hoogopgeleid persoon n geen werk kan vinden en in een callcenter of data entry baantje terecht komt komt dan hebben we ook medelijden met hen, en zijn we niet blij voor hem dat hij nu eindelijk kan leren omgaan met verveling. Kennelijk vinden we die laatste vaardigheid toch niet zo belangrijk.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 11:33 schreef keesjeislief het volgende:


Het punt is dat degenen die het wel redden vrijwel zonder uitzondering juist niet de "mensa-types" zijn. Om een grove typering (!) te geven, deze "mensa-types" blijken over het algemeen niet de weerstand te hebben om zich te redden in zo'n omgeving. Ze hebben niet het vermogen om om te gaan met teleurstellingen, kunnen moeilijk accepteren dat ze niet meer als bijzonder wonderkind worden gezien (omdat er ten slotte vrijwel uitzondering een nog iets slimmere student rondloopt) en hebben heel veel moeite om zichzelf opnieuw uit te vinden, want dat is wat er eigenlijk moet gebeuren.
.

Wil je je kid niet zo'n mensa type laten worden dan kan het misschien nuttig zijn om het op een speciale school voor hoogbegaafden te doen. Ik zeg niet dat dit de weg voor ieder kind maar ik denk dat dat juist dit kinderen met beide benen op de grond zet.
Mijn persoonlijke ervaring zegt dat je je juist speciaal gaat voelen als je de professor van de klas bent, ipv een van de 23 leerlingen in een talentenklasje

In het begin heb je wel iets van ' wauw', ik doe mee aan een programma voor de superslimmen! Maar alles went. Op een gegeven moment is het ook gewoon school, en zie je jezelf als die gemiddelde leerling die je ten opzichte van de groep ook bent.

Sterker nog, er zijn verschillende onderzoeken die zeggen dat als je een hoogbegaafd kind in een hoogbegaafden klasje zet, zijn zelfvertrouwen (op schools gebied) omlaag gaat.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 11:44 schreef Grijs het volgende:

[..]

Dit geeft nou net aan waarom er wel extra aandacht nodig is voor hoogbegaafde kinderen. Ze hebben het potentieel, maar leren niet om te leren, leren geen discipline aan om te leren. En dat is waar we met school regelmatig over praten, zodat hij leert om wel ergens zijn tanden in te zetten, door te zetten, niet gelijk op te geven als hij het niet direct begrijpt. En dat moet met stof die hij niet beheerst, anders leert hij dat niet.

Zoals eerder gezegd, ik begrijp de gedachtegang, maar ik ben bang dat het zijn doel voorbij schiet. Zoals een beetje geprobeerd aan te geven in m'n vorige post, grofweg is het zo dat de kinderen die het bij een studie wiskunde wel redden degenen zijn die vroeger geen speciale begeleiding hebben gekregen. Ik zou je willen vragen dat echt eens goed tot je te laten doordringen. Ik denk dat dat komt omdat ze veel beter geleerd hebben zichzelf te redden in 'suboptimale omstandigheden'.

Zoals al eerder gemeld, ik heb vroeger op de basisschool ook mijn dingen gehad, zoals me geweldig ergeren aan het trage tempo bij klassikaal boeken lezen waardoor ik vaak al een heel eind vooruit was en op m'n flikker kreeg bij een zeldzame voorleesbeurt omdat de leraar dacht dat ik niet zat op te letten; nooit een beurt voor het bord bij zinsontleding krijgen waardoor dat een heel saai onderdeel voor me werd; betrapt worden op fraude bij het nakijken (omdat ik ver voorliep op de rest met rekenen mocht ik zelf mijn eigen werk nakijken, maar ik verveelde me zo met steeds diezelfde rijtjes sommetjes dat ik bij hele rijen sommen een onzinantwoord invulde en het vervolgens goed rekende) etc. etc. Ik heb nooit een etiketje gekregen of speciale aandacht, maar ben toch erg goed terecht gekomen. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat ik er uiteindelijk een hele hoop van geleerd heb en vraag me sterk af of het me beter was vergaan als ik een andere behandeling had gekregen.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 11:56 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

De ontwikkeling van een leven is veel te complex om het, buiten een aantal essentiele punten, over 'ideale omstandigheden' te hebben. Een kind dat zijn hele leven van alles nagedragen wordt om zogenaamde 'ideale omstandigheden' te creeeren loopt een groot risico om een verwend nest te worden, terwijl een kind dat zelf op zoek moet naar een oplossing in een lastige situatie veel meer leert over zichzelf en zijn verhouding tot de wereld.

Ik ben het ontzettend met je eens. Het probleem dat hieraan ten grondslag ligt is dat het kind leert dat er in beginsel vanalles mis is met de wereld (de school houdt hem niet goed genoeg bezig, zijn klasgenootjes zijn niet slim genoeg om zijn spreekbeurt te begrijpen). Er vloeit hier ook een claim uit voort, namelijk dat anderen hun best moeten doen om hem bezig te houden en te begrijpen.

Ik zou mijn kind, in navolging van de existentialistische filosofie, willen leren dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen leven, ookal is hij in allerlei externe omstandigheden geworpen en kan hij daar in strikte zin niet verantwoordelijk voor zijn. Wat daar bijvoorbeeld bij hoort is dat het zijn taak is om een spreekbeurt begrijpelijk te maken voor zijn publiek. De meest aangename academici zijn mijns inziens ook diegenen die zeer moeilijke materie voor een breed publiek toegankelijk kunnen maken.

Dat neemt niet weg dat ik begrijp dat ouders de voorwaarden zo gunstig mogelijk voor hun kind willen maken. Laten we wel wezen: ik kijk ook eerst naar rapporten van de onderwijsinspectie vooraleer ik een basisschool voor mijn kind uitzoek. Het 'stigma' zou ik echter koste wat het kost willen vermijden.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 12:10 schreef Rubber_Johnny het volgende:

[..]

Er is wel een verschil tussen dat ene uurtje verveling waar hij inderdaad zelf mee moet leren omgaan, (en zelf creatiever van wordt) en elke dag 6 verveling in een heel belangrijke periode.

Als een hoogopgeleid persoon n geen werk kan vinden en in een callcenter of data entry baantje terecht komt komt dan hebben we ook medelijden met hen, en zijn we niet blij voor hem dat hij nu eindelijk kan leren omgaan met verveling. Kennelijk vinden we die laatste vaardigheid toch niet zo belangrijk.

Het is onzin dat een slimmer kind zich 6 uur per dag verveelt op school. In mijn vorige post heb ik wat voorbeelden gegeven uit mijn eigen verleden, maar qua taal, rekenen, lezen etc. kun je heel vaak gewoon je eigen gang gaan, zelf zo ver vooruit werken als je wilt (op mijn school destijds nog niet, maar tegenwoordig vrijwel onbeperkt) en hoef je je dus niet te vervelen of door iemand te laten tegenhouden. Bovendien zijn er pauzes en gym, waarin je kunt leren om te gaan met andere kinderen die misschien wat minder slim zijn. Ook erg essentieel.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 12:22 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Het is onzin dat een slimmer kind zich 6 uur per dag verveelt op school. In mijn vorige post heb ik wat voorbeelden gegeven uit mijn eigen verleden, maar qua taal, rekenen, lezen etc. kun je heel vaak gewoon je eigen gang gaan, zelf zo ver vooruit werken als je wilt (op mijn school destijds nog niet, maar tegenwoordig vrijwel onbeperkt) en hoef je je dus niet te vervelen of door iemand te laten tegenhouden. Bovendien zijn er pauzes en gym, waarin je kunt leren om te gaan met andere kinderen die misschien wat minder slim zijn. Ook erg essentieel.

voor de dromers onder ons: niks mis met heerlijk urenlang naar buiten staren en wegdromen en de stiekemerds hebben ook nog wel eens de neiging om standaard een eigen boek mee te sjouwen.