Ik denk zelf dat ze de nacht prima doorkomt. Ze is nu zoveel sterker dan op het moment dat ze de eerste vaccinaties kreeg!
Als ze wel een aantal dalingen heeft, so be it. Dat hebben andere kindjes misschien ook wel, maar die hangen de nacht na de prikjes niet aan een monitor.

Emma heeft inderdaad al een ritme. FLES! NU! - Knuffeluh! - slapen - FLES! NU! en repeat enzo.

Ze slaapt aardig ok door; we geven rond 11 uur 's avonds de laatste fles. Met een beetje geluk komt ze dan om 3 uur weer en de volgende doet D. rond 6 uur, voor 'ie naar z'n werk gaat.
In haar eentje zijn vindt ze moeilijk; ze is gewend dat er altijd mensen c.q. geluid om haar heen zijn. Daar proberen we haar nu langzaam aan te laten wennen.
Het valt mij eerlijk gezegd 100% mee. Ik was bang dat ik als een soort veredelde monitor continue in haar zou prikken om te kijken of het nog wel goed gaat. Daarin kan ik me redelijk beheersen gelukkig!
Wel merk ik dat ik het hele ziekenhuis gebeuren totaal nog niet verwerkt heb. Ik heb een geheugen als een zeef, ben continue afgeleid tijdens b.v. telefoongesprekken, etc.
Als mijn telefoon gaat en het is een 'blocked' nummer schiet ik meteen in de stress; op die manier werden we altijd door het ziekenhuis gebeld.
Ik merk ook dat ik nu de afgelopen maanden aan het herbeleven ben, vooral de eerste maand begint nu terug te komen. Dus, 's nachts nachtmerries over momenten waarop ze blauw aanliep, de keer dat ze gereanimeerd is, het afsterven van haar voorvoet en zo kan ik nog heel veel dingen noemen.
Het praten met familie en vrienden lucht tot nu toe helaas niet echt op, niemand weet/snapt wat je hebt meegemaakt.
Met D. kan ik er heel goed over praten maar ik heb toch besloten ook eens met een psycholoog te gaan praten. Met iemand die het niet zelf heeft meegemaakt en er dus wellicht een nuchtere kijk op heeft en me hopelijk wat handvaten kan geven om op sommige aspecten wat meer grip te krijgen.
Mijn werkgever heeft me ziekgemeld na mijn bevallingsverlof. Volgens de mensen van het UWV vertoon ik 'een volkomen normale reactie op een abnormale situatie'; kortom: overspannen.
De huisarts omschreef dat ook wel mooi vond ik: 'Overspannen is gewoon dat je een tijdje te veel spanning hebt gehad.'
Daar kan ik me best prima in vinden!
Jeetje, het klinkt allemaal wel zwaar zo nu ik het zo opschrijf. Zo voelt het eigenlijk niet. Ik ben vooral aan het genieten van m'n kleine muppetje, van ons als gezinnetje!
We zijn van plan om van 't weekend een dagje naar mijn ouders te gaan; 100 kilometer rijden van hier. Dat voelt echt als een heel avontuur; ik ben al maaaanden Rotterdam niet uitgeweest.
M'n moeder is van de aankondiging an sich al helemaal hyper geworden. Ben benieuwd of er een box in de woonkamer staat inmiddels.
Hebben jullie ouders/schoonouders trouwens spullen aangeschaft die gebruikt kunnen worden als hun kleinkind er is of sjouwen jullie alles zelf mee?
Simmu; ik merk dat ik er moeite mee heb bepaalde dingen te posten, met jou in m'n achterhoofd. Ik weet dat jij van de openheid bent maar ik kan me ook maar zo voorstellen dat bepaalde dingen bij jou keihard aankomen.
Onze situaties zijn eventjes een klein beetje te vergelijken geweest maar voor het grootste gedeelte ook juist totaal niet. Wil je het alsjeblieft melden als ik iets post wat jij even niet kunt hebben? Desnoods via PM?