De kunst van het loslaten van je ex #115

Nee, ik kan echt niet meer met hem afspreken denk ik . Dat zou beetje raar zijn nu. Ik was toen 15/16 en echt totaal anders. En hij heeft ook alle contact verbroken toendertijd, wat wel goed heeft geholpen met het verwerken. Misschien als hij me daar nog had aangesproken of me had gesmst, maar nee. Dat gaat hem niet worden. Het scheelde ook dat wij elkaar niet zo snel zouden tegenkomen. Moet eigenlijk wel zeggen dat ik eigenlijk deze ex nodig heb gehad om hem compleet te vergeten . Daar ben ik nu ook bang voor, dat (mijn ex nu dus) hij in mijn hoofd blijft tot ik een ander heb. Wat ik me nu totaal niet kan voorstellen. Eigenlijk was die ex echt een lul toen het uitging, maar nu ben ik echt totaal niet meer boos, maar eerder blij verrast dat ik hem zag, en dat hij er goed uitzag enzo .

Ach ja, ik kan het niet helpen om overal een kans in te zien om gewoon te genieten van leuke dingen
Voel mij echt het tegenovergestelde van gister, zo bizar... en nee ik ben geen vrouw
Heb alweer een paar gasten via hyves en msn gecontacteerd om wat biertjes te gaan drinken. Concrete plannen zijn er nog niet maar het gaat zeker wel gebeurden de komende tijd

Edit: zo mijn avondeten: een hamburger en een half zakje geschrapte worteltjes volgens mij ben ik flink aan het afvallen

[ Bericht 14% gewijzigd door Lallend op 13-05-2010 18:02:45 ]

Ik heb een lekker druk weekend. Gisteren bioscoop, vanavond ff rust, en dan morgen bier drinken met vrienden, zaterdag een concert en zondag een verjaardag .

Helaas heb ik daar minder tijd voor, werk nu tenslotte fulltime.
Ook zo leuk: ik vorig jaar moeite met een baan vinden en had een baantje van een paar uurtjes in de week. Ik kon er van rondkomen dat was het probleem niet maar me ex zat er toen zo ontzettend op te hameren dat ik werk moest zoeken. Had ik uiteindelijk een fulltime baan en had ik veel minder tijd en energie en zin om nog leuke dingen te ondernemen en toen had ze het uiteindelijk uitgemaakt omdat het gevoel er niet meer was
Krijgt ze haar zin is het nog niet goed Ik denk maar zo: ik ben beter af.

Maar het steekt wel dat ik NU ineens zo weinig tijd heb om leuke dingen voor mijzelf te doen.
Ach aan de andere kant is het ook wel lekker dat ik mij zo in mijn werk kan storten en zie best wel met plezier uit naar morgen (moet werken). Moet helaas ook zaterdag werken en dan zit ik alleen, dat is dan weer minder.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 01:45 schreef agter het volgende:

[..]

Oh ja, dat hyves en facebook kijken herken ik zo...dat komt echt keihard in je gezicht terug.
Vrienden die casual iets vertellen over haar ook..eerst doet het je niets, maar als je thuis bent herkauw je ieder woord wat gezegd is.
Ik ben triest...wat dat betreft dan..

Tsja, ik denk dat iedereen wel eens last heeft van jaloezie e.d. Maar dan krijg je alleen maar meer de neiging om te gaan praten, wat totaal niet helpt. Als je een minimaal 3 of 4 weken contact vermijd draai je echt de hele situatie om. Dan kun je in ieder geval weer normaal met haar praten zonder dat ze zich raar of heel gespannen gedraagt. En voor hetzelfde geld mist ze je dan heel erg en dan smeekt ze je om weer verder te gaan

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 19:20 schreef IceCreamm het volgende:

[..]
En voor hetzelfde geld mist ze je dan heel erg en dan smeekt ze je om weer verder te gaan

Nee dat wil je ..... echt eens de rug toegekeerd is in mijn optiek voor altijd de rug toegekeerd. Je zult altijd tweede keus zijn omdat het gras aan de overkant altijd groener is en het vertrouwen voor altijd verbrijzeld zal zijn...
Dit houd mij op de been dat ik bezig ben met het proces om het contact te verbreken.

Mijn ex wil me terug, en hij is heel serieus nu. Ik weet niet wat ik ermee moet, ondanks al die tijd en ondanks het feit dat het nu goed met me gaat en ik m'n eigen leven leidt, maakt het me week.

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 20:38 schreef maartjeh het volgende:
Mijn ex wil me terug, en hij is heel serieus nu. Ik weet niet wat ik ermee moet, ondanks al die tijd en ondanks het feit dat het nu goed met me gaat en ik m'n eigen leven leidt, maakt het me week.

Kan je hem vergeven voor alles wat is gebeurd? Wil jij hem terug? Denk je dat jullie nog een toekomst hebben?

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 20:48 schreef Tegan het volgende:

[..]

Kan je hem vergeven voor alles wat is gebeurd? Wil jij hem terug? Denk je dat jullie nog een toekomst hebben?

Of ik hem terug wil weet ik niet. Ik kan hem wel vergeven en een toekomst heb ik altijd wel voor ogen gehad met hem. Enige wat ons in de weg staat is mijn moeder,

Wat is er met je moeder dan?

Die zit ons al jaren dwars, en écht op hele manipulatieve manieren ('als je met hem doorgaat word het tijd dat je op jezelf gaat' > terwijl ze weet dat dit nu gewoon echt geen optie is voor mij + lullige opmerkingen maken constant ook waar fam. bij is + lullig tegen hem doen op het werk etc.)

Dat deed ze ookal toen het aan was? Gewoon je eigen ding doen, je bent toch volwassen . Toen was het ook geen punt toch?

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 21:04 schreef Tegan het volgende:
Dat deed ze ookal toen het aan was? Gewoon je eigen ding doen, je bent toch volwassen . Toen was het ook geen punt toch?

Ja & jawel. Het eerste jaar moest alles stiekem. We hebben nóóit hier thuis kunnen zijn als mijn moeder thuis was. Hij mocht en mag niet binnen, zo ging het ook met de vriend van m'n zusje. (Die zijn nu 2 jaar samen en nu het tussen mijn ex en mij weer speelt mag de vriend van m'n zusje ineens hier thuis komen, hier blijven slapen, én mee op vakantie. Je snapt wel dat IK niet mee ga met 3 stelletjes.)

Ik doe mijn eigen ding ook zéker wel, alleen m'n moeder is écht in staat mij buiten te flikkeren als het haar écht niet aan gaat staan. En ze is tegen hem ook bot en dat wringt soms gewoon.

Mja, erg jammer dat ze zo dwars zit, maar je moet je eigen geluk/leven niet laten bepalen door je moeder. Lastig wel .

Na een relatie van 4 jaar (2 jaar samenwonen) besloten m'n vriendin en ik 3 weken terug ivm vele irritaties een rustpauze in te lassen. De eerste paar dagen was ze heel emotioneel en zei dat ze ongelukkig zou zijn zonder mij en binnen een week gaf ze aan dat het nooit meer iets zou worden.
Ik snap er geen zak van en wil het ook niet maar dit wetende geef ik haar steeds aan dat ze haar spullen moet komen halen en dan krabbelt ze steeds terug. Ze zegt dan dat dat wel erg snel is en dat ze er over een maand misschien wel anders over denkt en dat soort flauwekul.

Ben godverdomme niet een broek die je een maand in de kast laat liggen en dan maar weer eens aantrekt..

2 maanden geleden toen het net uit was, hier een paar keer gepost en meegelezen en toen mezelf eruit proberen te trekken. Het is redeljiik goed gegaan, lekker gaan stappen, avondjes uit plannen, enzovoorts, maar toch elke paar dagen overvalt me weer het gevoel, en niet alleen van mijn ex en wat er gebeurt is (vreemdgegaan na 3 jaar), maar ook dat ik niet alleen wil zijn. Ik mis ik heel erg de lichamelijke en emotionele intimiteit en iemand hebben om alles mee te delen. Ik probeer nu dat met mijn beste vriendin te doen (het gedeelte van dingen delen en bij iemand je verhaal kwijt kunnen, niet het lichamelijke ) en die kent mij ook door en door, maar ik mis dat op een liefdesrelatie niveau. En ik wil lekker over iemand kunnen dromen, aan iemand denken, iets liefs ervoor doen, enzovoorts..
Zelfs toen ik nog geen vriend had, wilde ik onbewust liever samen zijn dan alleen en heb daar altijd naar verlangd, maar zorg er nu wel voor nu het uit is dat ik leer dat iemand je leven kan verreiken, maar alleen is het niet de bedoeling dat ik diegene nodig heb om gelukkig te kunnen zijn of compleet te zijn. Iemand moet een aanvulling zijn...

Ik kan alleen niet met dit gevoel omgaan ik zoek anderen op, doe veel leuke dingen en voel me dan ook echt wel goed, maar kom dan toch weer terug op bovenstaande..

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 22:00 schreef Lady_1989 het volgende:
2 maanden geleden toen het net uit was, hier een paar keer gepost en meegelezen en toen mezelf eruit proberen te trekken. Het is redeljiik goed gegaan, lekker gaan stappen, avondjes uit plannen, enzovoorts, maar toch elke paar dagen overvalt me weer het gevoel, en niet alleen van mijn ex en wat er gebeurt is (vreemdgegaan na 3 jaar), maar ook dat ik niet alleen wil zijn. Ik mis ik heel erg de lichamelijke en emotionele intimiteit en iemand hebben om alles mee te delen. Ik probeer nu dat met mijn beste vriendin te doen (het gedeelte van dingen delen en bij iemand je verhaal kwijt kunnen, niet het lichamelijke ) en die kent mij ook door en door, maar ik mis dat op een liefdesrelatie niveau. En ik wil lekker over iemand kunnen dromen, aan iemand denken, iets liefs ervoor doen, enzovoorts..
Zelfs toen ik nog geen vriend had, wilde ik onbewust liever samen zijn dan alleen en heb daar altijd naar verlangd, maar zorg er nu wel voor nu het uit is dat ik leer dat iemand je leven kan verreiken, maar alleen is het niet de bedoeling dat ik diegene nodig heb om gelukkig te kunnen zijn of compleet te zijn. Iemand moet een aanvulling zijn...

Ik kan alleen niet met dit gevoel omgaan ik zoek anderen op, doe veel leuke dingen en voel me dan ook echt wel goed, maar kom dan toch weer terug op bovenstaande..

Ik leef 100% met je mee. Het enige verschil in jou en mijn verhaal is de tijd (1 maand geleden) en ons geslacht.

Ik zou zo graag een klein beetje willen weten hoe zij zich onder dit alles voelt. Wat er in haar hoofd omgaat. Eenzaam wakker worden

Ik was gisteren even naar mijn ex. Hij vroeg of ik langs wilde komen. En toen ergens in het gesprek hadden we het over de toekomst enzo. Hij zei dat hij hoopte dat ik over een jaar heel gelukkig ben met iemand die niet hij is. En dat hij dat ook wilde voor hem zelf. Dat deed wel pijn om te horen . Maar hij zei ook dat zijn buurman naar mij vroeg als in 'dat ontzettend lekkere meisje', egoboost . Hij is pas net verhuist, dus zijn buurman weet verder het verhaal niet, behalve dat we hem een keer in de gang tegenkwamen . Maar even serieus, ik voel me wel kut dat hij dat zei .

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 09:22 schreef Tegan het volgende:
Ik was gisteren even naar mijn ex. Hij vroeg of ik langs wilde komen. En toen ergens in het gesprek hadden we het over de toekomst enzo. Hij zei dat hij hoopte dat ik over een jaar heel gelukkig ben met iemand die niet hij is. En dat hij dat ook wilde voor hem zelf. Dat deed wel pijn om te horen . Maar hij zei ook dat zijn buurman naar mij vroeg als in 'dat ontzettend lekkere meisje', egoboost . Hij is pas net verhuist, dus zijn buurman weet verder het verhaal niet, behalve dat we hem een keer in de gang tegenkwamen . Maar even serieus, ik voel me wel kut dat hij dat zei .

Dat soort dingen komen inderdaad hard aan, weet precies wat je bedoelt. Wel tof die opmerking van z'n buurman, weet zeker dat dat echt wel wat met jouw ex deed hoor.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 09:32 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Ze kan waarschijnlijk even niet tegen het idee om je te zien, en ze heeft er nog niet echt een punt achter kunnen zetten. Gebeurt zoveel mensen in dit topic. Een paar weekjes is ook niet al te lang op 4 jaar relatie.

Denk het niet, ze heeft al een paar keer uitgesproken dat het niets gaat worden en dat ze het geen nieuwe kans wil geven. Zelfs helemaal opnieuw beginnen (verliefd worden, daten enzo) ziet ze niet meer zitten.
Praten doet ze de laatste weken alleen nog maar via sms dus dan kan ze antwoord geven wanneer haar het uitkomt, normaal is dat meteen maar als ik iets belangrijks vraag krijg ik vaak géén reactie. Heb haar gisterenavond 2x en vanmorgen een sms gestuurd dat ze haar spullen moet komen halen en sleutels in moet leveren maar nog geen reactie ontvangen.

Ben nu zelf maar haar spullen in gaan pakken en als ze vandaag niets komt halen dump ik het morgen voor haar deur.

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 10:02 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Dat soort dingen komen inderdaad hard aan, weet precies wat je bedoelt. Wel tof die opmerking van z'n buurman, weet zeker dat dat echt wel wat met jouw ex deed hoor.

Mja, dat denk ik ook . Hij wilde er verder ook niet in meer op ingaan. Ik vroeg wat hij dan precies zei, gewoon uit interesse, maar hij wilde het er toen niet meer over hebben. Denk wel zeker dat hij bang is dat ik iemand anders vind, terwijl hij tegelijk dus ook zegt dat hij hoopt dat ik een ander vind. Ik ga morgen naar een concert met een vriendin en een oudcollega die hij niet kent. Hij vroeg me gisteren vrij direct of ik een ander had, en toen ik nee zei vroeg hij meteen, en die <oudcollega's naam> dan? Dat vind ik toch echt het moeilijkste, dat hij niet verder met me wil kan ik nog wel aan, dat hij dan zegt dat hij hoopt dat ik een ander vindt, maar als hij dan denkt dat ik een ander heb dan flipt hij wel even helemaal. Dan vind ik het heel moeilijk om te geloven dat hij niet meer verder met hij wil. Aaah. We moeten beide gewoon niet meer dubbele gevoelens hebben .

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 13:38 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Dat ze zeker weet dat ze niet verder wil wil niet zeggen dat het haar geen pijn doet.
[..]

Same here eigenlijk. Hij wenst je het beste, maar het is toch echt wel even slikken als dat ook daadwerkelijk lijkt te gebeuren.

Maarja, ik wil helemaal niet iemand anders vinden. Ik wil hem nog steeds. En als hij het dan erg moeilijk heeft als hij denkt dat ik een ander heb, dan denk ik, waarom doen we zo moeilijk .

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef Tegan het volgende:

[..]

Maarja, ik wil helemaal niet iemand anders vinden. Ik wil hem nog steeds. En als hij het dan erg moeilijk heeft als hij denkt dat ik een ander heb, dan denk ik, waarom doen we zo moeilijk .

Wat goed voelt en wat werkelijk goed is, is helaas vaak niet hetzelfde...

[ Bericht 0% gewijzigd door EviL_AleX op 14-05-2010 14:17:11 ]

Ik heb niets dat niet goed voelde...

Mja, dat wel, maarja dan wil ik hem nog wel terug, maar hij mij niet, dat verandert niet.

Ik heb het ongeveer 2 maanden geleden uitgemaakt met mijn vriend. Hij was er van overdonderd en nu ziet hij in wat hij fout heeft gedaan in onze relatie. Er was altijd gezeik met andere meiden en ik had het gevoel dat ik vanzelfsprekend voor hem was. Hij wil dat ik hem nog een kans geef en hij zegt er alles aan te gaan doen om mij het vertrouwen in hem weer terug te geven..

Ik vind het alleen zo moeilijk om het verleden los te laten en 'opnieuw' te beginnen.
Maar ik wil het graag een kans geven.

bah, ik dacht dat ik het losgelaten had, heb er in het begin geen moeite mee gehad omdat ik het wel een beetje zat was. maar ik mis haar toch en om haar met anderen te zien doet meer pijn dan verwacht

gelukkig moet ik werken dit weekend dus hoef ik haar niet te zien.

nu maar even boodschappen doen en proberen aan andere dingen te denken.

Hee hoi allen, tjid hier niet meer geweest, gaat ondertussen een stuk beter met me. Ik dump hier weer ff een stukkie tekst. Al is het alleen maar omdat ik het fijn vindt om mijn gedachten te delen

er zijn nu bijna 5.5 maand voorbij sinds mijn ex en ik uit elkaar zijn. Aan het einde van de relatie zat ik tegen een burnout aan. Ondertussen ben ik er voor mijn gevoel eindelijk redelijk uit aan het komen. Wat is er gebeurd en waardoor voel ik me beter?

Eerst heb ik de gangen van mijn ex nog een beetje gevolgd. Zelf nu wil ik soms nog graag weten hoe het met haar gaat. Zeker op rond deze dagen. We hebben zo'n 3 jaar terug rond deze tijd wat gekregen en hebben ook rond deze tijd dingen gedaan zoals stedentrips e.d. Ik weet ook dat ze nu op een kamp is... Het doet me toch nog iets.

Maar voor het grootste deel voel ik me stukken beter. Ik begin weer terug te komen op het punt dat het me allemaal niets uitmaakt. Ja, ik geef nog steeds veel om haar, maar ik hoef niet meer te weten wat ze doet. Ik begin eindelijk het punt te bereiken dat het me allemaal niet zoveel meer scheelt. En dan bedoel ik op de meeste vlakken. Eindelijk begin ik weer in staat te zijn me op mijn eigen dingen te focussen. Het heeft (veel) tijd gekost, maar het voelt goed.

Alleen zijn is nog steeds lastig, maar het gaat ook alweer beter. Ik heb in de tussentijd heel veel zelfhulpboeken gelezen en begrijp nu veel beter waar veel in onze relatie mis ging.

Ik wist al dat mijn ex een gedragsstoornis uit het autistische spectrum had, alleen, hoe je daar mee om moet gaan wist ik nooit. Ze gaf me wel handvaten, maar nu naar veel lezen, weet ik dat wat ze me vertelde niet de goede manier was om met haar om te gaan. Juist door continue duidelijk te maken waar ze het moeilijk mee had, wat zo zwaar was en dat ik het maar enorm makkelijk had, zorgde ze ervoor dat we uit elkaar groeiden.

Toen ik het op mijn werk ook nog eens druk kreeg, had ze het idee dat ik steeds minder voor haar klaar stond. Echter, ik begon (relatief) steeds meer voor haar te zorgen en met haar rekening te houden, terwijl mijn eigen leven er onder leed. Uiteindelijk ben ik dus depressief geworden (hiep hoi ).

Nou ja, geen probleem, ik heb hier heel veel mee geleerd. Niet op zijn minst dat onze relatie al lang problemen had. Niet omdat ik er moeite mee had, maar omdat mijn ex nog met heel veel issues uit vorige relaties zat, met daar bovenop haar psychische problemen. Ze heeft me van alles en nog wat kwalijk genomen en voelde zich vaak gekwetst. Ik zie steeds beter in dat dat niet was om wat ik specifiek zei, maar meer omdat ze nog met oudere issues zat. Ik neem haar niets kwalijk. Het zou alleen fijn zijn geweest om haar (zonder) bagage tegen te zijn gekomen.

Ik wil haar nog steeds graag weer zien. Alleen nu nog niet. Ze mag eerst zichzelf genezen. Als dat niet gebeurt (en de kans is er dat dat nooit goed gebeurt) dan kan ik toch nooit met haar omgaan. Ze zal alles wat ik zeg of doe meteen weer zien als slechte dingen. Ze mag me en zichzelf eerst gaan vergeven wat er mis gegaan is.

Ik schrijf nu regelmatig brieven naar haar (alleen verstuur ze niet) waarin ik haar verteld waarover ik boos was/ben, waar ik mee zat, waar ik bedroefd over ben, waar ik spijt van had, maar bovenal dat ik het haar allemaal vergeef. Ik voel me elke keer als ik dat doe een stuk beter. Ik besef ook keer op keer dat zei dit nooit op die manier gedaan heeft. En daar ging het mis. Terwijl ik merk dat ik een echte spijtbetuiging opschrijf, heeft ze nooit echt spijt vertoond voor haar acties. Ze heeft één keer haar excuses aangeboden voor te laat zijn, en had een keer spijt dat ze me niet haar huis uit gezet had, omdat ik haar dan minder pijn had kunnen doen... Spijt.. naar jezelf kijken... tjsa....

Leermomentje voor mij.

Misschien ook nuttig voor meer mensen hier om eens goed naar zichzelf te kijken alvorens hen ex terug te willen. Nee, ik zeg niet dat ik haar niet terug wil. Maar ook niet da tik haar wel terug wil. Het enige dat ik graag wil is dat ze gelukkig gaat zijn, en ik ook. Dat hoeft niet samen. En misschien ook wel. We zien wel...

Hoe dan ook, de laatste keren dat ik haar toevallig tegenkwam was ze nogal apart afwezig. Zolang ze nog niet goed over me heen is, lijkt het me ook niet meteen goed om met haar te praten. We verzanden dan toch weer in dezelfde issues. Leuk joh, relaties

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 21:49 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Ah, iemand die tot vervelens toe rekening met je gaat houden. Dat heb ik aan vanaf de andere kant mogen beleven. Niets persoonlijks, maar er is niets zo frustrerend als géén knallende ruzie kunnen krijgen omdat je wederhelft constant rekening met je houdt.

Dus volgende keer niet meer doen! Wees jezelf en blijf jezelf. Maar dat had je al door geloof ik

LOL

dat had ik al door. Ik zie ook heel erg in dat dat juist de doodsteek aan het einde van onze relatie was. Het ergste is dat ik het door had en tegen haar gezegd heb dat ik niet begreep waarom ik zo deed, want ik vond het afgrijselijk en ik herkende mezelf gewoon niet meer. Pas nu begin ik te begrijpen waarom ik me zo gedroeg. Ik heb zelfs gezegd dat ik zo nu en dan liever soms een knallende ruzie had, dan wist ik tenminste wat er gaande was en zou de druk van de ketel zijn, maar mijn ex ontweek dat ook altijd en dook huilend in een hoekje, niets meer doen dan me afstoten en geen toenadering toestaan... Dat heeft goed geholpen met me omvormen, ondanks dat ik meerdere keren gezegd heb dat ik echt weinig met zulk gedrag van haar kon en het me vaak niet duidelijk maakte wat er mis was. Ze vond het zelf de ideale methode om met me om te gaan, want dan dacht ik tenminste na over wat ik verkeerd gedaan had.. of beter gezegd, op deze manier hoefde ze niet naar zichzelf te kijken.

Tsja, niets meer aan te doen. Ik ben het grootste deel van de relatie wel compleet mezelf geweest. Probleem was dat mevrouw de ex erg onzeker werd van mijn met andere mensen omgaan, specifiek zijnde een vrouwelijke collega. Ondanks het feit dat ik nimmer en te nooit iets met die collega zou willen hebben ('t is/was mijn beste vriendin), kreeg ik steeds vaker te horen dat ik niet genoeg voor haar klaar stond, dat ik niet genoeg waardering voor haar had, dat ik niet genoeg etc. etc. Over het algemeen kon ik hier redelijk mee overweg en zag het voor wat het was (nl. haar onzekerheid).

Alleen op een gegeven moment werd mevrouw de ex. ook nog depressief omdat ze het idee kreeg dat alles en iedereen tegen haar was. Er was geen goed praten meer aan, ze trok zich steeds verder terug, nam steeds minder contact op en gaf mij de schuld van haar vermoeidheid, omdat ik haar niet genoeg bijstond. Alleen ik kon het op een gegeven moment niet meer aan en heb toen ook gezegd dat het zo niet verder kon.

Ze besloot vervolgens dat het een goed idee was om maar te hopen dat het goed zou komen tussen ons, maar weigerde er over te praten. tijd te nemen om energie terug te winnen of samen hulp te zoeken. Ik ging al een tijd gebukt onder veel stress van het niet lekker lopen tussen ons en drukte op het werk en kon zo niet verder. Heb dat toen compleet ingestort en jankend tegen haar gezegd. Ze was toen heel ondersteunend, maar twee dagen later zei ze dat ik nooit zo gemeen geweest was en dat het goed was dat ik een keer pijn voelde... En bedankt... Daarna kwam de burnout vrij rap en toen kon ik niet anders meer dan alleen maar problemen zien en proberen op te lossen...

Ach, ik ben gelukkig pas man nummer 4 waarbij het op dezelfde manier eindigt, maar heb netjes het continue aantrekken en afstoten van haar bijna 3 jaar, dus toch 2.5 jaar langer vol gehouden dan de rest

Ik denk dat ik dat mag zien als toch wel een sterke persoonlijkheid hebben. Het is nu alleen voor mezelf heel erg van belang om te zorgen dat ik de dingen die ik tussen ons mis zag gaan niet bij een volgende persoon ga zoeken, dus ik neem nog maar even lekker mijn tijd om te "genezen" in tegenstelling tot wat mevrouw de ex normaal doet. Ach, ieder zo zijn manier

En wie weet kan ik op een geven moment weer normaal met haar praten (of beter gezegd, zij met mij...)

[ Bericht 6% gewijzigd door GoedeMan76 op 14-05-2010 23:32:05 ]

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 13:49 schreef Tegan het volgende:

[..]

Maarja, ik wil helemaal niet iemand anders vinden. Ik wil hem nog steeds. En als hij het dan erg moeilijk heeft als hij denkt dat ik een ander heb, dan denk ik, waarom doen we zo moeilijk .

Je maakt jezelf gek door steeds met je ex te praten en te blijven hopen op een goed einde. Verbreek toch voor eventjes al het contact. Dan kunnen jullie beiden wennen aan het idee om zonder elkaar te moeten leven.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 04:00 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Je maakt jezelf gek door steeds met je ex te praten en te blijven hopen op een goed einde. Verbreek toch voor eventjes al het contact. Dan kunnen jullie beiden wennen aan het idee om zonder elkaar te moeten leven.

Been there, done that (een half jaar). Dit vindt toch wel veel fijner. Ookal is het niet slim omdat ik nog gevoelens heb .

quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 21:49 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Ah, iemand die tot vervelens toe rekening met je gaat houden. Dat heb ik aan vanaf de andere kant mogen beleven. Niets persoonlijks, maar er is niets zo frustrerend als géén knallende ruzie kunnen krijgen omdat je wederhelft constant rekening met je houdt.

Dus volgende keer niet meer doen! Wees jezelf en blijf jezelf. Maar dat had je al door geloof ik

Ik kan me voorstellen dat me ex dit ook zo gevoeld heeft over mij.
Al heeft ze dit nooit uitgesproken.
Voor mijn gevoel hield ik inderdaad altijd rekening met haar (en haar hobby's) en die van mij, sja die kwamen niet tot wasdom eigenlijk.
Dat gaat in de toekomst anders zijn/worden ....

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 11:54 schreef Sjechov het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat me ex dit ook zo gevoeld heeft over mij.
Al heeft ze dit nooit uitgesproken.
Voor mijn gevoel hield ik inderdaad altijd rekening met haar (en haar hobby's) en die van mij, sja die kwamen niet tot wasdom eigenlijk.
Dat gaat in de toekomst anders zijn/worden ....

Als er een wederzijds respect was voor hobby's en bezigheden dan had je echt geen probleem gehad. Maar waarschijnlijk had jij een meisje die je wel dacht te kunnen veranderen

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 04:00 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Je maakt jezelf gek door steeds met je ex te praten en te blijven hopen op een goed einde. Verbreek toch voor eventjes al het contact. Dan kunnen jullie beiden wennen aan het idee om zonder elkaar te moeten leven.

Je hebt absoluut gelijk, en ook al is het over, ik wil nog niet 100% loslaten. Ze maakt de fout van haar leven. Maar uiteindelijk moet het van haarzelf komen, niet van mij, noch van haar ouders en vrienden. Heb nog steeds van die momenten dat het leven er soms leeg uitziet, krijg aandacht van vrouwen (ook vrouwelijke collega's) maar heb daar helemaal geen zin in.

quote:

Op zaterdag 15 mei 2010 13:06 schreef Prenzlauer het volgende:

[..]

Als er een wederzijds respect was voor hobby's en bezigheden dan had je echt geen probleem gehad. Maar waarschijnlijk had jij een meisje die je wel dacht te kunnen veranderen

Juist niet.
Ik heb haar alle vrijheid gegeven, maar mezelf het eigenlijk niet gegunt daardoor.
Af en toe moet je ook aan jezelf denken en ik was eigenlijk altijdmaar met/voor haar bezig.
Ben nu aardig druk de schade weer in te halen

Ok het is niet echt een ex. Maar ik voel me nu best wel superkut erdoor dus ik wil het even ergens plaatsen.
Ik heb 2.5 maanden geleden via via een meisje op MSN gekregen en dat klikte echt super goed alleen woont ze best ver weg (anderhalf uur reizen). Nou ja na heel lang chatten en smsen en zo besloten om toch maar eens elkaar in het echt te gaan ontmoeten. Dus dat deden we gister. En het was eigenlijk best wel een succes vond ik. We zijn gewoon in een grasveldje gaan liggen en ze heeft me leren fluiten op grassprietjes en toen hebben we daar een uur of zo hand in hand gelegen en gepraat over vanalles en nog wat. en daarna zijn we een puzzel gaan maken want dat deden we ook altijd op MSN. Echt geniaal. En zij smste erna ook dat ze het gezellig vond en zo. Maar ja toen waren we net weer aant MSNen, en toen was het zo van:
"Mijn moeder zei net: "Zeg is dat eigenlijik serieus, met die jongen van gister?"" en toen begon ze zich dat af te vragen en toen zijn we erover gaan chatten net en toen kwamen we tot de conclusie dat het echt te moeilijk wordt met die afstand (en dat we elkaar dan te erg zouden missen en zo). En dat we dus beter gewoon "vrienden" kunnen blijven. Maar nu voel ik me dus superkut.

Dank je voor de schrijf plek.

Eventuele dingen wat ik wel interessant vind om te weten hoe jullie erover denken:
- Denk je dat ze het echt meent van dat afstand gedoe of zou ze dat gewoon verzinnen omdat ze niet wil toegeven dat ze mij eigenlijk gewoon niet ziet zitten (Ik heb dat haar ook gevraagd en toen zei ze: "jawel dat is het niet, maar ik vind het niet leuk dat ik je nooit kan zien, en dat we alleen elkaars MSN persoontjes kennen".
- Zou het echt niet kunnen werken?

Als een van de twee het niet ziet zitten dan gaat het niet werken.

En ik vermoed wel dat ze het niet helemaal ziet zitten, of het nu is omdat ze achteraf je toch niet zo leuk vond of de afstand maakt dan ook niet echt uit.

.

Nee, het maakt ook niet echt uit waarom ze het niet ziet zitten, maar lijkt me gewoon fijn om te weten.
Dank voor de reactie.

Aaaaaaaaaah, ik kan niet slapen. *te vage situatie om te gaan uitleggen hier *

quote:

Op maandag 17 mei 2010 02:03 schreef Tegan het volgende:
Aaaaaaaaaah, ik kan niet slapen. *te vage situatie om te gaan uitleggen hier *

Waarom zet je het er dan zo expliciet achter? Nu worden we natuurlijk nieuwsgierig.

I know. Sorry. Heb net een soort van brief geschreven naar mijn ex. Dat lucht wel op, maar maakt alles ook meteen zo dramatisch. Ik heb echt ff gehad met alles. School ga ik niet halen dit jaar, werk is ook vreemd, ex, wordt me ff teveel. Het probleem is gewoon dat ik niet over mijn ex ga komen, voor wie net de Grey's Anatomy aflevering heeft gezien. Ik wil niet 50 jaar op hem wachten . Op iets wat nooit gaat gebeuren. Waarom kan ik niet verder gaan met mijn leven.

Geen contact meer hebben is toch echt de beste optie hier. Geef jezelf de kans om die kerel uit je gedachten te wissen, ook wil je dat nu niet. Hij wil jou ook niet (meer), dus is het zonde van je tijd om je steeds weer druk te gaan maken om die dingen. Je ziet/spreekt 'm nu gewoon te veel, waardoor je het niet kan verwerken. Voor hem is het makkelijker en hij staat er wellicht niet echt meer bij stil dat jij het moeilijk hebt. Voor hem is het ook verleden tijd.