De kunst van het loslaten van je ex - deel #113

Gezien de stilte in dit topic is iedereen samen met mij over zijn/haar ex heen?

Wel grappig; ik kwam dit verhaal tegen van de week toen ik wat ouwe relatietopics aan het doornemen was. Het is bijna precies hetzelfde als mijn verhaal:

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:23 schreef sprunky het volgende:
Dit is idd een heel breed onderwerp

Ik heb 1,5 jaar met mijn ex gehad. We gingen er vanuit dat we elkaar goed kende. we bouwden constant op en we dachten al goed na over later. en ik was voor 100% open en eerlijk tegen haar. dat kon ik ook gewoon voor mijn gevoel tegen haar.
Op een gegeven kwam uit het niets dat zei het uitmaakte. zonder dat we ooit over schijnbare problemen gesproken hebben of gevraagd hebben iets anders te doen. binnen 3minuten ging er voor mij iets verloren wat ik toch heel lang had willen bewaren en waar ik heel veel voor over had.
In het begin was ik er kapot van maar had wel de gedachten van die draait warschijnlijk wel bij dit zit gewoon ergens mee. maar na een periode dat ze me ging negeren, en rare argumenten gaf begon ik boos te worden. op de persoon waar ik al die tijd zoveel van hield. Ik wist ook niet echt wat ik moest denken, want ik kreeg mijn antwoorden niet.

Voor mij was het idee heel raar. ik miste iemand heel veel terwijl die ander gewoon doorgaat zonder een gevoel van leegte. terwijl ik toch 1,5 jaar alles met haar deelde. alles met haar plande en waar ik alles voor haar was of wilde zijn.

Ik wist niet echt wat ik moest, we wonen niet bij elkaar in de buurt. dus elkaar tegen komen zal niet gebeuren. zal je elkaar dan nooit meer zien? terwijl je toch zo intiem en altijd bij elkaar was.
Mischien heb ik dat geforceerd omdat ik woede had. de manier van uitmaken was niet normaal, plus dat ze de gedachtes nooit met mij deelde of besproken heeft.. en het voor haar gewoon pijnloos over kwam terwijl ze wist dat ik verdriet en moeite had. daarbij kwam niet alle woede vanuit mij maar heeft zei ook hele rare beslissingen genomen.
Het hoeft geen spel te zijn van wie begon er eerst?

Ik zou eerder het verleden "vergeten" om alsnog nog normaal met elkaar om tegaan. dat zal alleen voor haar tegen haar eigen principes in zijn. Helaas dat het zo gelopen is dus.

Achteraf moet ik maar denken nog genoeg andere leuke meiden op de wereld wat ik toen opgebouwd had, kan ik absoluut ook met iemand anders opbouwen. je leert ervan en je weet het voor de volgende relatie.
maar mijn standpunt is wel dat mensen/vrouwen in mijn geval onvoorspelbaar zijn.

En voor nu zeg ik: tabee en succes iedereen met de verwerking! Ik blijf voorlopig even weg hier.

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 05:38 schreef MOD het volgende:
Gewoon maar door gaan.
Mijmeren en mijmeren over hoe nu verder, maar we gaan al.
De tijd staat niet stil, alleen ik zelf als ik er aan denk.
Maar waar kan je je aan vast houden als er niks meer is.
Ik hou nog van haar, hoewel de liefde afzwakt en het hunkeren er naar steeds minder wordt, is het wel zo dat het gemis blijft.
Maar ik kan niet wachten op haar, want zij gaat ook gewoon door. Misschien heeft ze al iemand anders, of huilt ze nog elke dag. Ik weet het niet en ik zal het ook niet te weten krijgen.
Maar het maakt niet uit. Ik kan alleen maar voor me zelf zorgen en hopen.

Maar waar hoop ik nog op. Een vriendschap met mijn ex is slechts bitter na de maaltijd. Of is dat een illusie die ik hoog hou om niet weer gekwetst te raken?

Ik zie in dat andere meisjes leuk zijn en misschien wel leuker, maar ik kan het me niet voorstellen dat ik binnen nu en een jaar met een ander rond loop. Ik wil het niet. Mijn liefde is bestemd voor mijn ex of anders niemand. Voorlopig.

Maar misschien loop ik zo wel iemand beters mis. Ik heb geen zin meer om er over te mijmeren.
Ze zit nog in mijn hoofd terwijl ze weg raakt uit mijn hart. Was het maar andersom.
Van ik hou van je naar "Ik niks je" tot ze in de vergetenheid raakt en het ooit mijn lieve vriendinnetje was. Een tijd waarop ik kan terug kijken naar leuk en aardig, maar niks meer.

Bagetalliseren tot een gebeurtenis dat niet echt belangrijk was. Niet bijzonder meer en eigenlijk niet speciaal. Gewoon een moment in het leven waar je gevoelens even heel anders waren tegen over die persoon. Maar dat is het niet. Het was wél speciaal en het was wél belangrijk en het was wél bijzonder. Niet zomaar iets maar het meest dierbare in mijn leven tot nu toe.

Hobbies beginnen weer leuk te worden en nieuwe contacten worden steeds interessanter. Nochtans zou ik graag met mijn ex nieuwe dingen doen. Maar dat gaat niet meer.

Want wat is los laten? Het gevoel laten verwelken tot een dorre geurloze putpurri waarin behoeftes geen rol meer spelen en het slechts de zoveelste episode is in je leven? Totaal geen interesse meer een geen speciaal gevoel? Geen gedachtes meer van "hee laten we weer eens wat doen?" Niet belangrijk genoeg om nog contact te onderhouden, ondanks dat gene wat je hebt mee gemaakt?

Ben ik niet meer welkom? Ik weet het niet. Het maakt me ook allemaal niet meer uit. In mijn hoofd blijft ze zitten en in mijn hart heeft ze een heel speciaal plekje. Waar ook ter wereld ze is en met wie ze ook ooit zal trouwen. Hoe erg ze me haat en hoe boos ze ook op me is, ze zal altijd het meisje zijn en blijven waar ik een heel bijzondere tijd, band en relatie mee heb gehad.

Ik hoop dat het goed met haar gaat en dat ze zelf ook nog eens terug kan kijken naar een goede tijd. Niks romantiseren, niks dramatiseren. Het is zoals het is en het was zoals het was.

Ja ik hou van je, nog steeds.

Mooi geschreven MOD, ik denk dat je de gevoelens van velen hier bij de horens pakt. De mijne wel in ieder geval...

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 05:38 schreef MOD het volgende:

Ik hoop dat het goed met haar gaat en dat ze zelf ook nog eens terug kan kijken naar een goede tijd. Niks romantiseren, niks dramatiseren. Het is zoals het is en het was zoals het was.

Ja ik hou van je, nog steeds.

MOD, mooi geschreven ...vooral dit laatste stukje

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 05:38 schreef MOD het volgende:
Gewoon maar door gaan.
Mijmeren en mijmeren over hoe nu verder, maar we gaan al.
De tijd staat niet stil, alleen ik zelf als ik er aan denk.
Maar waar kan je je aan vast houden als er niks meer is.
Ik hou nog van haar, hoewel de liefde afzwakt en het hunkeren er naar steeds minder wordt, is het wel zo dat het gemis blijft.
Maar ik kan niet wachten op haar, want zij gaat ook gewoon door. Misschien heeft ze al iemand anders, of huilt ze nog elke dag. Ik weet het niet en ik zal het ook niet te weten krijgen.
Maar het maakt niet uit. Ik kan alleen maar voor me zelf zorgen en hopen.

Maar waar hoop ik nog op. Een vriendschap met mijn ex is slechts bitter na de maaltijd. Of is dat een illusie die ik hoog hou om niet weer gekwetst te raken?

Ik zie in dat andere meisjes leuk zijn en misschien wel leuker, maar ik kan het me niet voorstellen dat ik binnen nu en een jaar met een ander rond loop. Ik wil het niet. Mijn liefde is bestemd voor mijn ex of anders niemand. Voorlopig.

Maar misschien loop ik zo wel iemand beters mis. Ik heb geen zin meer om er over te mijmeren.
Ze zit nog in mijn hoofd terwijl ze weg raakt uit mijn hart. Was het maar andersom.
Van ik hou van je naar "Ik niks je" tot ze in de vergetenheid raakt en het ooit mijn lieve vriendinnetje was. Een tijd waarop ik kan terug kijken naar leuk en aardig, maar niks meer.

Bagetalliseren tot een gebeurtenis dat niet echt belangrijk was. Niet bijzonder meer en eigenlijk niet speciaal. Gewoon een moment in het leven waar je gevoelens even heel anders waren tegen over die persoon. Maar dat is het niet. Het was wél speciaal en het was wél belangrijk en het was wél bijzonder. Niet zomaar iets maar het meest dierbare in mijn leven tot nu toe.

Hobbies beginnen weer leuk te worden en nieuwe contacten worden steeds interessanter. Nochtans zou ik graag met mijn ex nieuwe dingen doen. Maar dat gaat niet meer.

Want wat is los laten? Het gevoel laten verwelken tot een dorre geurloze putpurri waarin behoeftes geen rol meer spelen en het slechts de zoveelste episode is in je leven? Totaal geen interesse meer een geen speciaal gevoel? Geen gedachtes meer van "hee laten we weer eens wat doen?" Niet belangrijk genoeg om nog contact te onderhouden, ondanks dat gene wat je hebt mee gemaakt?

Ben ik niet meer welkom? Ik weet het niet. Het maakt me ook allemaal niet meer uit. In mijn hoofd blijft ze zitten en in mijn hart heeft ze een heel speciaal plekje. Waar ook ter wereld ze is en met wie ze ook ooit zal trouwen. Hoe erg ze me haat en hoe boos ze ook op me is, ze zal altijd het meisje zijn en blijven waar ik een heel bijzondere tijd, band en relatie mee heb gehad.

Ik hoop dat het goed met haar gaat en dat ze zelf ook nog eens terug kan kijken naar een goede tijd. Niks romantiseren, niks dramatiseren. Het is zoals het is en het was zoals het was.

Ja ik hou van je, nog steeds.

Misschien leuk om te weten:


Ziek van liefdesverdriet: serieus probleem

Hevige verliefdheid is fatastisch. Ze geeft gelukzalige gevoelens, maar kan bij een verbroken relatie ook heftige ontwenningsverschijnselen veroorzaken. Wat er dan gebeurt, is te vergelijken met het plotseling en zonder hulpmiddelen moeten afkicken van een ernstige verslaving.

Door José van der Sman

Wat is liefde? Dat lijkt een gemakkelijke vraag voor wie het geluk heeft in zijn leven liefde te mogen geven en ontvangen. Maar bedenk maar eens een definitie. De dichters onder ons doen niet anders dan moedige pogingen, maar blijven toch vaak steken in vage omschrijvingen.

Met poëten schieten we niet veel op als we de werkelijke essentie van liefde proberen te vinden, zo constateert de Australische filosoof John Armstrong in zijn boek De filosofie van de liefde. En evenmin hebben we iets aan de cynici die beweren dat liefde niet meer is dan een illusie, of een combinatie van vriendschap en seks. Die zijn duidelijk nooit verliefd geweest.

Antwoord
Misschien moeten we eens kijken of wetenschappers een antwoord hebben? Per slot van rekening doen ze al jaren onderzoek naar de dwingende vraag ‘wat is liefde?’

Welnu, ze nemen met een grote mate van stelligheid aan dat liefde een kwestie van vlees en bloed is. Hoewel er veel sciencefictionfilms zijn gemaakt waarin robots plotseling emoties beginnen te vertonen, vinden veel wetenschappers het een bespottelijk idee dat machines ooit gevoelens zouden kunnen ontwikkelen.

Hart
Wat gebeurt er met dat vlees en bloed als iemand verliefd wordt? Veel. Vooral in het begin, als de passie nog groot is, begint bij elke ontmoeting met de geliefde het hart sneller te kloppen, de ademhaling en de doorbloeding van het lichaam te verbeteren.

De zweet- en talgklieren gaan feromonen afscheiden. Dit zijn geurstoffen die de seksuele gevoelens en verlangens van de ander stimuleren zonder dat hij of zij zich ervan bewust is. De zaadballen en eierstokken gaan meer testosteron produceren. Ook hierdoor nemen de lustgevoelens toe.

In de hersenen komt een chemisch proces op gang dat waarschijnlijk begint met het aanmaken van extra fenylthylamine (afgekort: PEA). De uitwerking van deze stof is te vergelijken met die van amfetamine: het geeft ons een buitengewone energie en uithoudingsvermogen. Verder stimuleert verliefdheid de aanmaak van noradrenaline, een signaalstof in de hersenen die aanzet tot de productie van adrenaline. Dit verhoogt de alertheid en concentratie.

Dopamine
In de kern van de hersenen wordt bij verliefdheid de productie van dopamine aangejaagd. Deze neurotransmitter speelt een belangrijke rol bij gevoelens van welbevinden. Veel dopamine zorgt voor euforie, passie en intens geluk.

Ook in de hormoonhuishouding verandert van alles. Bij verliefdheid worden twee stoffen aangemaakt die de behoefte aanjagen om te knuffelen en je te hechten aan een ander: vasopressine en oxytoxine. Ook het endorfinegehalte in het lichaam stijgt. Dit is een lichaamseigen hormoon dat te vergelijken is met morfine: het bestrijdt pijn en ontspant. Al met al zorgen deze hormonen voor een heerlijk ontspannen en rustig gevoel.

Al deze biochemische veranderingen in het lichaam geven een enorme kick, die volgens sommige wetenschappers te vergelijken is met de kick van harddrugs. Hoe intenser de verliefdheid, hoe groter de ‘verslaving’ aan het heerlijke gevoel. En hoe harder de klap aankomt als de ander het uitmaakt.

Afkicken
Wat er dan gebeurt, is te vergelijken met het plotseling en zonder hulpmiddelen moeten afkicken van een ernstige verslaving. Want zo mag liefdesverdriet wel worden beschouwd, volgens de onderzoekers die verstand hebben van de fysieke onthoudingsverschijnselen van een verloren liefde.

Niet het hart breekt, maar de hersenen slagen er maar moeilijk in om terug te schakelen naar een evenwichtige biochemische toestand. Dezelfde stoffen die al die plezierige lichamelijke en geestelijke reacties en gevoelens veroorzaakten, kunnen met evenveel overmacht het omgekeerde bewerkstelligen: heftige gevoelens van woede, wraakzucht, verdriet, neerslachtigheid, vermoeidheid, onveiligheid, angst, afkeer.

Vooral in het begin zijn die gevoelens ook nog vermengd met de oude emoties van de liefde: verlangen, behoefte aan fysiek contact, aan gehechtheid. En juist dat maakt liefdesverdriet zo verwarrend en moeilijk voor het verstand om greep op te krijgen.

Aanpassen
Wat is eraan te doen? Niet zo veel, is de mistroostige boodschap van de kenners. Er zit niets anders op dan de rit in de emotionele achtbaan uit te zitten. Want het lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.

Ga in elk geval niet met jezelf in gevecht door de gevoelens te bestrijden. Laat ze komen, praat erover, schrijf erover, schreeuw het uit. Probeer wel afleiding te zoeken om de getormenteerde geest rust te gunnen. Leef gezond. Wees bedacht op een depressie en zoek zo nodig professionele hulp. En ga vooral niet onmiddellijk een nieuwe relatie aan om de gevoelens van angst en verlies te compenseren. Die is gedoemd te mislukken.

Bron

Ik mis m zo wil zo graag dingen aan hem vertellen, lekker gek doen, festivals, knuffelen

Heb je het zo erg te pakken?

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 12:17 schreef vosss het volgende:
Heb je het zo erg te pakken?

jah alles laat me aan hem denken

Even de frisse lucht in misschien een idee?

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 11:31 schreef Mint_Clansell het volgende:
Misschien leuk om te weten:


Ziek van liefdesverdriet: serieus probleem

Hevige verliefdheid is fatastisch. Ze geeft gelukzalige gevoelens, maar kan bij een verbroken relatie ook heftige ontwenningsverschijnselen veroorzaken. Wat er dan gebeurt, is te vergelijken met het plotseling en zonder hulpmiddelen moeten afkicken van een ernstige verslaving.

Door José van der Sman

Wat is liefde? Dat lijkt een gemakkelijke vraag voor wie het geluk heeft in zijn leven liefde te mogen geven en ontvangen. Maar bedenk maar eens een definitie. De dichters onder ons doen niet anders dan moedige pogingen, maar blijven toch vaak steken in vage omschrijvingen.

Met poëten schieten we niet veel op als we de werkelijke essentie van liefde proberen te vinden, zo constateert de Australische filosoof John Armstrong in zijn boek De filosofie van de liefde. En evenmin hebben we iets aan de cynici die beweren dat liefde niet meer is dan een illusie, of een combinatie van vriendschap en seks. Die zijn duidelijk nooit verliefd geweest.

Antwoord
Misschien moeten we eens kijken of wetenschappers een antwoord hebben? Per slot van rekening doen ze al jaren onderzoek naar de dwingende vraag ‘wat is liefde?’

Welnu, ze nemen met een grote mate van stelligheid aan dat liefde een kwestie van vlees en bloed is. Hoewel er veel sciencefictionfilms zijn gemaakt waarin robots plotseling emoties beginnen te vertonen, vinden veel wetenschappers het een bespottelijk idee dat machines ooit gevoelens zouden kunnen ontwikkelen.

Hart
Wat gebeurt er met dat vlees en bloed als iemand verliefd wordt? Veel. Vooral in het begin, als de passie nog groot is, begint bij elke ontmoeting met de geliefde het hart sneller te kloppen, de ademhaling en de doorbloeding van het lichaam te verbeteren.

De zweet- en talgklieren gaan feromonen afscheiden. Dit zijn geurstoffen die de seksuele gevoelens en verlangens van de ander stimuleren zonder dat hij of zij zich ervan bewust is. De zaadballen en eierstokken gaan meer testosteron produceren. Ook hierdoor nemen de lustgevoelens toe.

In de hersenen komt een chemisch proces op gang dat waarschijnlijk begint met het aanmaken van extra fenylthylamine (afgekort: PEA). De uitwerking van deze stof is te vergelijken met die van amfetamine: het geeft ons een buitengewone energie en uithoudingsvermogen. Verder stimuleert verliefdheid de aanmaak van noradrenaline, een signaalstof in de hersenen die aanzet tot de productie van adrenaline. Dit verhoogt de alertheid en concentratie.

Dopamine
In de kern van de hersenen wordt bij verliefdheid de productie van dopamine aangejaagd. Deze neurotransmitter speelt een belangrijke rol bij gevoelens van welbevinden. Veel dopamine zorgt voor euforie, passie en intens geluk.

Ook in de hormoonhuishouding verandert van alles. Bij verliefdheid worden twee stoffen aangemaakt die de behoefte aanjagen om te knuffelen en je te hechten aan een ander: vasopressine en oxytoxine. Ook het endorfinegehalte in het lichaam stijgt. Dit is een lichaamseigen hormoon dat te vergelijken is met morfine: het bestrijdt pijn en ontspant. Al met al zorgen deze hormonen voor een heerlijk ontspannen en rustig gevoel.

Al deze biochemische veranderingen in het lichaam geven een enorme kick, die volgens sommige wetenschappers te vergelijken is met de kick van harddrugs. Hoe intenser de verliefdheid, hoe groter de ‘verslaving’ aan het heerlijke gevoel. En hoe harder de klap aankomt als de ander het uitmaakt.

Afkicken
Wat er dan gebeurt, is te vergelijken met het plotseling en zonder hulpmiddelen moeten afkicken van een ernstige verslaving. Want zo mag liefdesverdriet wel worden beschouwd, volgens de onderzoekers die verstand hebben van de fysieke onthoudingsverschijnselen van een verloren liefde.

Niet het hart breekt, maar de hersenen slagen er maar moeilijk in om terug te schakelen naar een evenwichtige biochemische toestand. Dezelfde stoffen die al die plezierige lichamelijke en geestelijke reacties en gevoelens veroorzaakten, kunnen met evenveel overmacht het omgekeerde bewerkstelligen: heftige gevoelens van woede, wraakzucht, verdriet, neerslachtigheid, vermoeidheid, onveiligheid, angst, afkeer.

Vooral in het begin zijn die gevoelens ook nog vermengd met de oude emoties van de liefde: verlangen, behoefte aan fysiek contact, aan gehechtheid. En juist dat maakt liefdesverdriet zo verwarrend en moeilijk voor het verstand om greep op te krijgen.

Aanpassen
Wat is eraan te doen? Niet zo veel, is de mistroostige boodschap van de kenners. Er zit niets anders op dan de rit in de emotionele achtbaan uit te zitten. Want het lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen.

Ga in elk geval niet met jezelf in gevecht door de gevoelens te bestrijden. Laat ze komen, praat erover, schrijf erover, schreeuw het uit. Probeer wel afleiding te zoeken om de getormenteerde geest rust te gunnen. Leef gezond. Wees bedacht op een depressie en zoek zo nodig professionele hulp. En ga vooral niet onmiddellijk een nieuwe relatie aan om de gevoelens van angst en verlies te compenseren. Die is gedoemd te mislukken.

Bron

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 12:35 schreef vosss het volgende:
Even de frisse lucht in misschien een idee?

misschien wel ja eerst maar eens even n uur onder de douche en hopen dat mn gezwollen kikkerogen wat wegtrekken

Hebben jullie nou ook niet dat je even weg wil van de computer? Het is dat ik er voor mijn werk 8 uur per dag achter moet zitten, maar sinds mijn relatie over is heb ik eigenlijk totaal geen sjoege om 's avonds ook achter dat ding te kruipen.

Toen ik mijn ex nog in de gaten hield online, zat ze, sinds het over is tussen ons, weer elke dag van vroeg tot laat op de sites waar ze claimde zo'n hekel aan te hebben. Ieder zijn eigen ding natuurlijk, maar het laat me wel zien dat ze eigenlijk verder geen leven heeft naast haar computer.

Maar ik heb ook geen behoefte meer aan de rest van mijn MSN-contacten. Bel maar als je me wil spreken. Vind het anders zo onpersoonlijk. Op de een of andere manier heb ik er niks aan: lullen tegen een schermpje.

[ Bericht 16% gewijzigd door Mint_Clansell op 20-04-2010 13:12:22 ]

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 13:04 schreef Mint_Clansell het volgende:
Hebben jullie nou ook niet dat je even weg wil van de computer? Het is dat ik er voor mijn werk 8 uur per dag achter moet zitten, maar sinds mijn relatie over is heb ik eigenlijk totaal geen sjoege om 's avonds ook achter dat ding te kruipen.

Toen ik mijn ex nog in de gaten hield online, zat ze, sinds het over is tussen ons, weer elke dag van vroeg tot laat op de sites waar ze claimde zo'n hekel aan te hebben. Ieder zijn eigen ding natuurlijk, maar het laat me wel zien dat ze eigenlijk verder geen leven heeft naast haar computer.

Maar ik heb ook geen behoefte meer aan de rest van mijn MSN-contacten. Bel maar als je me wil spreken. Vind het anders zo onpersoonlijk. Op de een of andere manier heb ik er niks aan: lullen tegen een schermpje.

Ja hoor, vind ik heel herkenbaar. Voor mijn werk zit ik ook 8 uur per dag achter de pc, maar dan ga ik niet op Fok zitten, dan werk ik. Nu neem ik even een kijkje hier na m'n werkdag, straks even koken en dan vanavond maar weer m'n eigen sociale leven opzoeken. Merk ook wel dat ik heel erg de drang had om hier van alles te posten toen het allemaal nog vers was. Nu valt die drang wel mee, op een enkel zwak moment 's ochtends vroeg na dan. Het leven gaat door en zij maakt er geen deel meer van uit. Dat is jammer, dat doet pijn. Maar ik ben altijd goed geweest in het zélf leuke dingen opzoeken, daar heb ik niemand voor nodig.

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 12:59 schreef zwartedoos het volgende:

[..]

misschien wel ja eerst maar eens even n uur onder de douche en hopen dat mn gezwollen kikkerogen wat wegtrekken

Zeg zd, je staat toch niet nog steeds onder de douche wel?

Ik geloof dat ik terugkom op het feit dat ik een paar topics terug heb gezegd dat mijn ex-vriendin naar alle waarschijnlijkheid borderline zou hebben. Ik denk nu dat het 'm meer in emotionele verwaarlozing zit. Dit klopt ook veel beter bij haar gedrag, reacties en wat ze me allemaal heeft verteld over haar jeugd en exen... En toch hou ik van haar.

[ Bericht 13% gewijzigd door Mint_Clansell op 20-04-2010 19:53:56 ]

quote:

Op dinsdag 20 april 2010 19:11 schreef vosss het volgende:

[..]

Zeg zd, je staat toch niet nog steeds onder de douche wel?

nee hoor haha _{msn heeft kuren kan ook aan die laptop liggen}

Ik kan haar verdomme maar niet vergeten, ik blijf gewoon aan haar denken.. Terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Ik weet niet waarom ik nog aan haar denk.. Maar het is zo verdomde kut.

Ze heeft me geblokkeerd (en ws verwijderd op MSN), ik zie vrolijke reacties van haar op een ander forum.. Het maakt haar gewoon helemaal geen zak uit volgens mij dat ze me niet meer spreekt. In één van haar laatste mails zei ze zelfs dat ze onze relatie als een negatief ding uit het verleden beschouwd. Dat doet echt pijn. Vooral na alles wat er is gezegd tussen ons.

En soms denk ik helemaal niet aan haar en voel ik me top en kan ik de hele wereld aan en kan ze de hoogste boom in, maar als ik dat wel doe lijkt alles meteen zo uitzichtloos. Dan voel ik me zo stom dat ik aan haar denk.

En het bizarre is dat ik bij mijn voorgaande exen helemaal niet zulke gevoelens had. Daar zat ik helemaal niet in een emotionele achtbaanrit. Maar nu is het anders. En dat uitgerekend degene waar ik het meeste van hield zo op mijn ziel is gaan staan door dat soort opmerkingen te maken...

'S ochtends als ik net wakker ben voel ik me echt depri, maar als ik op m'n werk ben gaat het wel. Maar als je 's avonds thuiskomt en je kunt aan niemand vertellen hoe je dag was, of vragen hoe haar dag was... Bah, wanneer houdt dit gezeik eens op?

Ik laat me iedere keer weer in de val lokken door mijn ex.... Nu wilde ze met me praten over het contact, dus ik een beetje blij. Stuurt ze vannacht weer een k*t mailtje dat ik haar genoeg "gemanipuleerd" heb en dat ze hierbij al het contact verbreekt.... Neem dan ook geen contact op. Of zou ze mij juist lekker de grond in willen boren? Hopelijk houdt ze zich dan eens aan haar afspraken. Egoïst. Kan er nu helaas niet meer van slapen

Edit: na een uurtje slapen voelt het alsof er een hele last van mijn schouders afgegleden is. Argh, ups & downs.....

[ Bericht 10% gewijzigd door Xanthas op 21-04-2010 06:59:01 ]

Gisteravond vroeg een vriendin van me of ik nog wel eens contact heb met m'n ex. Nou nee dus. En als ik de laatste reacties hier zo lees moet ik daar eigenlijk blij mee zijn! Voor m'n gevoel ben ik goed bezig met stapjes maken naar een gelukkig leven als vrijgezel. En dat zonder rebound, ik neem het er gewoon lekker zelf van, grijp alle kansen aan in het leven om er wat leuks van te maken.

Ik denk nog elke dag aan mijn ex, maar elke dag waarop ik iets leuks beleef zorgt ervoor dat het gevoel van een gebroken hart een stukje minder wordt. De drang om dingen met haar te willen delen wordt ook minder. Het zal vast nog wel een keer als een boemerang terugkomen, maar dan weet ik tenminste het medicijn om me snel wat beter te voelen. En dat is afleiding zoeken, dingen doen die ik leuk vind of nog graag had willen doen, wat ondernemen, het liefst met vrienden. Dat is dan ook de enige tip die ik mee kan geven.

quote:

Op woensdag 21 april 2010 02:06 schreef Mint_Clansell het volgende:
'S ochtends als ik net wakker ben voel ik me echt depri, maar als ik op m'n werk ben gaat het wel. Maar als je 's avonds thuiskomt en je kunt aan niemand vertellen hoe je dag was, of vragen hoe haar dag was... Bah, wanneer houdt dit gezeik eens op?

Dit is zo herkenbaar ... en het ergste is dat ik vooral een maatje mis.....zou natuurlijk nu elke dag mijn ouders kunnen bellen, maar dat is toch anders.....

quote:

Op woensdag 21 april 2010 03:05 schreef MOD het volgende:
Maar bij mij komt het omdat ik erg weinig sociaal contact heb en er ook niet open voor sta. Sinds ik klaar ben met mijn vorige opleiding zijn al mijn vrienden richting alle windstreken vertrokken en ik maak nu eenmaal niet snel nieuwe vrienden. En dat maakt het des te specialer en minder vanzelfsprekender dat ik wél iemand gehad heb die verder ging dan een doorsnee vriend.

Daar heb ik ook zo ongeveer last van. Ik ben nu 30. Ik heb redelijk wat vrienden, maar die wonen allemaal niet echt in de buurt en moeten bovendien doordeweeks gewoon werken, net zoals ik. De meesten hebben ook een relatie, een kind, wonen samen of zijn getrouwd. Dus mensen die roepen: ' Ga lekker in het weekend stappen met je vrienden!' snappen mijn situatie niet echt. Tuurlijk ga ik wel eens terrassen en stappen, maar dat moet in het weekend en zoiets moet ook worden gepland. Spontaan gaat gewoon niet meer. Het kutte voor mij is dat ik dus doordeweeks ('s ochtends/'s avonds) in een soort van gat val. In het weekend vermaak ik me wel.

quote:

Op woensdag 21 april 2010 05:04 schreef Xanthas het volgende:
Ik laat me iedere keer weer in de val lokken door mijn ex.... Nu wilde ze met me praten over het contact, dus ik een beetje blij. Stuurt ze vannacht weer een k*t mailtje dat ik haar genoeg "gemanipuleerd" heb en dat ze hierbij al het contact verbreekt.... Neem dan ook geen contact op. Of zou ze mij juist lekker de grond in willen boren? Hopelijk houdt ze zich dan eens aan haar afspraken. Egoïst. Kan er nu helaas niet meer van slapen

Edit: na een uurtje slapen voelt het alsof er een hele last van mijn schouders afgegleden is. Argh, ups & downs.....

Sommige vrouwen zijn echt onmogelijk, onbegrijpelijk en irritant..Behoorlijk vals/kinderachtig om dit zo te doen als je het mij vraagt.

Ik heb vandaag de hele dag rond gelopen met de behoefte om mijn ex op te zoeken op de universiteit en haar een klap te geven. Stomme trut, geef mijn hart terug. Maar ik ben beter dan haar. Ik verdien meer. Iemand die me trouw blijft. (of ik heb te veel grey's anatomy gekeken)