Het geheim van de Romeins Katholieke Kerk: U verliest

quote:

Op vrijdag 29 januari 2010 03:23 schreef teamlead het volgende:


zelden zo'n hoop BS bij elkaar in 1 post zien staan.

Natúúrlijk is die datum gekoppeld aan de maanstand. DUH! Hoe dacht je anders dat de gemiddelde Jood die 40 jaar door een woestijn gesjokt heeft kan achterhalen welke datum een feest is?
En ja, natúúrlijk zijn er meerdere volkeren waar de zon en de maan een belangrijke rol spelen in religie en samenleving.


Als je dan al zonodig vergelijkingen wilt maken met andere religies, kies dan voor wat geloofwaardiger vergelijkingen dan de crap waar je nu mee aan komt zetten. Die zijn met een beetje googlen best te vinden. Er was nog een of andere secte ergens in het Romeinse Rijk met best aardige overeenkomsten (inclusief benamingen voor de Heilige Maagd)
ow: en het eerste paasfeest: ergens rond het jaar 33. Een dag of 40 voor hemelvaart en een dag of 49 voor het eerste pinksterfeest

quote:

The word Easter appears once in the King James version of the Bible.Herod has put Peter in prison, "intending after Easter to bring him forth to the people" (Acts 12:4). Yet in the original Greek text the word is not Easter, but Pesach, that is Passover. So why was the name changed? Please read on, and remember Exodus 34:14; For you shall worship no other god, for the LORD, whose name is Jealous, is a jealous G-d.

"Asherah" the Greek form of this word from the Septuagint is "Astarte", who is the Babylonian goddess of the sea, sea being symbolic of people, and consort of the god El. She was the mother of several gods, including Ba'al, the Babylonian god of the sun. These deities were soon adopted by the Canaanites when they named these female deities the Asherah or Asherim. These deities were made of wood carved from a type of evergreen tree, or often they were set up in Canaanite homes as full trees cut down from a forest. The Asherim normally were highly acknowledged during two specific occasions. First and foremost, they were the fertility gods of the spring equinox, when the days and nights were approximately the same in length, signifying the beginning of living things growing for the summer season. A very common practice in the Canaanite religion was performed on the first Sunday of the equinox. The families would face east to await the rising of the sun, which was the chief symbol of the sun god, Ba'al. Later on during the day, the children of the Canaanite parents would often go and hunt for eggs, which were symbolic of sex, fertility and new life. It was believed that these eggs came from rabbits, which in the pagan world were symbolic of lust, sexual prowess and reproduction. The Canaanites, however, were not the only ones who worshiped rabbits as deities. The Egyptians and the Persians (Babylon) also held rabbits in high esteem because they believed that rabbits first came from the divine Phoenix birds, who once ruled the ancient skies until they were attacked by other gods in a power struggle. When they were struck down, they reincarnated into rabbits, but kept the ability to produce eggs like the ancient birds to show their origins.

Other stories concerning the egg rose later in the Middle Ages by the Anglo-Saxons, where they believed the origin of the Universe had the earth being hatched out of an enormous egg. Decorating eggs came about to honor their pagan gods and were often presented as gifts to other families to bring them fertility and sexual success during the coming year. And secondly, they were highly worshiped and celebrated during the winter solstice. As according to Jer. 10:1-5; Is. 40:19-20; 41:7 and 44:9-20, the pagans would go out into the forest and do one of two things. Either they chopped down a tree and carved a female deity out of it, or they would simply bring the tree into the house and decorate it with gold and silver ornaments symbolizing the sun and the moon while nailing a stand on the bottom so it would not totter or tip over.

Out of this practice came many other variations of these pagan festivals until the Roman Catholic Church adopted the Asherah worship and named it EASTER around 155 A.D. According to the CATHOLIC ENCYCLOPEDIA, Easter was named after a pagan goddess of the Anglo-Saxons named Eostre, the goddess of the dawn. A great controversy arose between the Catholic Church and the Greek Orthodox Church in 325 A.D. on whether to celebrate Easter on Sundays or on whatever day the Jewish Passover fell upon. Unfortunately, the Greeks lost a lot of followers and the Catholics contended that keeping Easter on Sundays would stimulate the practices of both the Christian world and the pagan worshipers. Note that the word CATHOLIC means "universal" or "one world" in thought, concept and practice. Hence, since the original practice of Asherah worship we now have in our time the celebration of Easter, a counterfeit holiday to the true Christian festival of the Passover which was instituted in the Bible and completed in the New Testament when Christ died on the cross as our Passover Lamb.

"...For indeed Christ, our Passover, was sacrificed for us."

quote:

De godin van de maan was een elegante vrouw, altijd werd zij afgebeeld met een konijn in haar armen.

quote:

The origin of the name “Easter” is actually derived from the name “Ishtar”. It is merely one of the various names of the moon goddess.

“Easter was actually a pagan festival observed long before Christ. It is not a Christian name, but is derived from Ishtar, one of the Babylonian titles of an idol goddess, the Queen of Heaven.” - National Council of Churches review, Volume 115, p. 192
The popular icon of Easter is the bunny. Interestingly, Ix Chel, the Mayan moon goddess carries a bunny in her arms. From this alone, we can ascertain its origin – the “Ix Chel Bunny”. From the name, Ishtar, we can determine the name transition as it spread through the other cultures. In some cultures, there are some difficulties in pronouncing the "R", so it is pronounced as "L". From Ishtar, it became Eas-ter, and from Eas-ter, it became Ix-Cher or Ix Chel, according to the accent of the language.

quote:

“Of all the old folklore associated with Easter, the tales and customs concerning the Easter Bunny have probably left the greatest mark on the popular observance of the holiday.” – Encyclopedia of Easter, Carnival, and Lent by Tanya Gulevich, p. 143

“Cozumel is just one of the many place in Mexico sacred to Ix Chel (ez shell) who is often depicted as a maiden, mother and toothless crone. She is also known as the goddess of the moon, and associated with the rabbit, also a lunar creature.” – Sacred Places of Goddess: 108 Destinations by Karen Tate, Brad Olsen, p. 326

During this Lenten season, they fast and abstain from eating meat according to their tradition. On Ash Wednesday and Good Friday, meat is forbidden.


“The basics of the precept are simple: Catholics are obliged to fast — to limit themselves to one full meal or two lighter meals — and abstain — refrain from eating meat — on certain days. Only Ash Wednesday and Good Friday are days of fast and abstinence, and in the United States only the Fridays during Lent are days of abstinence.” - Source


The start of this season follows the lunar cycle, following the first full moon after the spring equinox.


“Easter season. Begins at sundown on the evening before Easter Sunday- the first Sunday following the first full moon after the spring equinox. The equinox usually occurs on March 21, which means the date of Easter can range between March 22 and April 25, depending on the Lunar cycle.” – A spiritual practice for finding God in the moments by Margaret D. McGee, pg. xvi


Since this season is centered around the moon goddess, Ishtar or Easter, the devotees will then proceed with their self-mutilation through self-flagellation and also by nailing themselves on the cross.

“The tradition of self-flagellation during the Lenten season was introduced in the Philippines from Mexico. During those times, public penance was practiced in Spain and the rest of Europe.” – Philippine history by M.C. Halili, p.96

“During Easter season, like other Easter seasons for some three hundred years, the blood of the flagellant Penitent Brotherhood will redden the New Mexico sand” – Journal of American folklore, Vol. 76, p. 216

quote:

Geen nieuwtestamentische reden om Pasen te vieren
Pasen wordt zowat als het belangrijkste feest beschouwd in de Christenheid … terwijl het Nieuwe Testament dit de gelovigen helemaal niet heeft opgelegd. Er is in het Nieuwe testament zelfs geen enkele dag ingesteld die wij zouden moeten vieren! Het enige wat ingesteld werd is de Avondmaal-viering (1Ko 11:23-26) en een vroeg gebruik (Hd 20:7) om op de eerste dag van de week het Avondmaal te vieren, maar zelfs hier is er geen gebod voor een bepaalde dag .
Het Engelse “Easter”
Er zijn andere redenen dan bijbelse waarom de Kerk in de loop van zijn geschiedenis Pasen is be-ginnen vieren. Om dat te begrijpen kunnen we best eens vertrekken van de Engelse benaming voor Pasen: Easter. Dit Engelse woord voor Pasen verschijnt ook (één keer) in de King James Version: in Handelingen 12:4. Daar lezen we dat Herodes Petrus in de gevangenis had gezet “om hem te bewa-ren, daar hij hem na het paasfeest [KJV: Easter] wilde voorbrengen voor het volk”. Maar in de ori-ginele Griekse tekst staat hier niet Easter maar Pascha ().
Pascha
De naam Pascha gaat terug tot het oudtestamentische pascha, de Aramese vorm van het He-breeuwse pèsach. Het was een jaarlijkse Joodse viering die God had ingesteld (Lev 23:5). Het dateert uit de tijd van Mozes toen God de Israëlieten bevrijdde van de slavernij en hun eerstge-borenen spaarde terwijl die van de Egyptenaren stierven (Ex 12:11v; Num 9:2v; Deut 16:1v; 2 Kon 23:21v). Met het ongezuurde brood van dat Pascha en de beker wijn stelde de Heer Jezus het Avondmaal in, als gedachtenis aan Hem en Zijn Nieuwe Verbond. Het Avondmaal is dus niet het Pascha, maar de symbolische vervulling ervan in de vorm van een gedachtenismaal.
Waarom vertaalt de KJV nu pascha met Easter? De benaming Easter - wat de Engelsen Pasen noemen - was reeds lang in gebruik vóór de tijd dat de KJV vertaald werd (uit de Textus Receptus ). De vertalers gebruikten toen de populaire benaming Easter om daarmee duidelijkheid te scheppen bij het grote publiek, alhoewel in de grondtekst eigenlijk het woord pascha staat. Reeds in de vroegste Engelse bijbelversies werd pascha vertaald met Easter en de King James Version is daarin gevolgd, doch enkel in Hand 12:4. Een vrije vertaling dus.
Vanwaar komt “Easter”?
Nu wordt het interessant: de naam Easter is afkomstig van het Saksische woord Eostre of Eastre en staat voor een godin van de Saksen tot wier eer offers werden gebracht in de tijd waarin wij nu het Paasfeest plegen te vieren. De Katholieke Kerk was al vroeg begonnen met het ‘christianiseren’ van grote heidense feesten en zo kwam het dat het feest van Eastre veranderd werd in het zogenaamde ‘feest van de opstanding van Christus’. Het uitgangspunt is dus een puur heidens feest, waarvoor men een nieuw uitgevonden christelijk feest substitueerde. In het Nieuwe Testament wordt de gelo-vigen geen feesten opgelegd - geen enkele - en dus is het een feit dat christenen eigenlijk een hei-dens feest, en, in zijn nieuwe gedaante, een onbijbels feest zijn gaan vieren: een christelijk uitziend substituut. De Roomse kerk heeft dat heidense Eastre-feest ‘gechristianiseerd’ om de heidenen te bekoren en hen op een slinkse manier in de kerk te lijven.
De Catholic Encyclopedia over “Easter”:
The English term, according to the Venerable Bede (De temporum ratione, I, v), relates to Estre, a Teutonic goddess of the rising light of day and spring, which deity, however, is otherwise un-known, even in the Edda (Simrock, Mythol., 362); Anglo-Saxon, eâster, eâstron; Old High German, ôstra, ôstrara, ôstrarûn; German, Ostern. April was called easter-monadh. The plural eâstron is used, because the feast lasts seven days. Like the French plural Pâques, it is a transla-tion from the Latin Festa Paschalia, the entire octave of Easter.
Encyclopaedia Britannica 2003 over “Easter”:
“The Anglo-Saxon priest Venerable Bede in the 8th century derived it from the Anglo-Saxon spring goddess Eostre”.

Eostre, de lentekoningin
Astarte
Asjera/Astarte
Ishtar
Het Engels woord “Easter” komt van de namen “Eostre/Eastre” … “Astarte”, “Ashtaroth”, “Ishtar”.
Astarte werd ingevoerd in de Britse eilanden door de druïden en is slechts een andere naam
voor Beltis of Ishtar van de Chaldeeën en Babyloniërs.

“Eastre” bij de oude Germanen
De oude Germanen (Teutonen) noemden deze godin Ostara. Het Ostarafeest wordt gehouden rond 21 maart als de zon de evenaar passeert van zuid naar noord. Vanaf dat moment worden de dagen langer (‘Lente’) dan de nachten. De cultus rond de godin Ostara was dermate diepgeworteld, dat de kerk, in plaats van haar te vernietigen gelijkstelde aan het Joodse Pesach/Paschafeest. Hier komt het huidige Nederlandse “Pasen” vandaan. Zoals duidelijk moge zijn ontleent het Engelse Easter zijn naam aan Eastre. En, net als de Engelsen, gebruiken de Duitsers de naam van de heidense godin Ostara om daarmee hun “Ostern” (Pasen) aan te duiden.
Ondanks pogingen van het nieuwe geloof, het Christendom, om de cultus te vervangen door zijn eigen opstandingsverhaal heeft het Ostara niet kunnen doen vergeten. Op en rond Pasen houden de mensen nogal wat heidense gebruiken in leven. Sterker nog, ze blijken de laatste tijd aan belangstel-ling te winnen terwijl de Paasviering steeds minder volk trekt in de kerken. Paasvuren, de paashaas en paaseieren, Palmpasen en broodversieringen hebben immers allemaal een heidense oorsprong.
De oorsprong van “Easter” is echter nog ouder
Maar de oorsprong van de naam Eastre en de godin zijn veel ouder - die gaat terug tot Babylonië (Chaldea). Daar werd de godin Ishtar aanbeden. Deze wordt ook genoemd: Astarte, Astoreth of Ashera, afhankelijk van de tijd en/of plaats in streken van de ‘vruchtbare halve maan’.
Zo deed koning Salomo aan Astoreth-aanbidding, terwijl koning Josia ze uitroeide:
“Want Salomo wandelde Astoreth, de god der Sidoniërs, na … Daarom dat zij Mij verlaten, en zich nedergebogen hebben voor Astoreth, de god der Sidoniërs …”
“En de koning [= Josia] gebood de hogepriester Hilkia, en de priesters der tweede ordening, en de dorpelbewaarders, dat zij uit de tempel des HEEREN alle gereedschap, dat voor Baäl, en voor het [beeld van het] bos , en voor al het heir des hemels gemaakt was, uitbrengen zouden … De hoogten ook, die vooraan Jeruzalem waren, dewelke waren ter rechterhand van de berg Mashith, die Salomo, de koning van Israël, voor Astoreth, het verfoeisel der Sidoniers, en voor Kamos, het verfoeisel der Moabieten, en voor Milchom, den gruwel der kinderen Ammons, ge-bouwd had, verontreinigde de koning” (1 Kon 11:5, 33 en 2 Kon 23:4-7, 13)
Microsoft Encarta Encyclopedie 2002 Winkler Prins:
Dit bronzen beeld van de godin Astarte uit de 7de eeuw v. C., te zien in het Archeologisch Museum in Sevilla, werd in de buurt van deze stad in het Carambologebergte gevonden. Op de buitenkant van dit beeld staan de oudst bekende Fenicische teksten gegraveerd. “Astarte, ook Asjera, een van de belangrijkste West-Semitische godinnen, zoals uit de naam blijkt wezens-verwant met de Babylonische Isjtar. Zij is het type van de vruchtbaarheidsgodin, vaak naakt afgebeeld op terra-cotta’s en plaquettes. Daarnaast heeft ze een astraal ka-rakter als hemelgodin; als zodanig is ze verbonden met de Venusster. Ze is bekend uit de teksten van Oegarit, waar ze als helpster van Baäl in zijn strijd tegen Mot en Jammoe optreedt, naast Anat (die een veel dominerender rol speelt). Haar cultus vond ook ingang in Egypte tij-dens het Nieuwe Rijk, o.a. via de in Byblos in zwang
zijnde identificatie met Hathor. Daarnaast vond ze verering in de Hoerritisch-Hetti¬tische wereld. In later tijd is ze bekend als de voornaamste godin der Feniciërs, met tempels in Tyrus en Sidon (vgl. 1 Kon. 11:5; 2 Kon. 23:13), vanwaar haar cultus, vooral ten tijde van koning Achab, in Is-raël doordrong. Zij is vaak nauw geassocieerd met Baäl, en wordt aangeduid als ‘naam’ of ‘ge-zicht’ van Baäl; in Carthago verschijnt zij als Tinnit. Haar associatie met Baäl en het langzaam in elkaar vloeien van de voornaamste West-Semitische godinnegestalten is er voor verantwoor-delijk dat zij al vroeg trekken van overeenkomst vertoont met de krijgsgodin Anat, en in Fenicië steeds meer als dé godin gaat gelden. Als zodanig is zij bekend uit het Oude Testament (o.m. Richt. 2:13; 10:6), waar ze behalve als vruchtbaarheidsgodin ook als ‘Gebiedster des hemels’ voorkomt (Jer. 7:18; 44:17). Haar cultus is in het voetspoor van de Feniciërs over het Middel-landse-Zeegebied verbreid. Als geliefde van Tammoez/Adonis werd zij wel vereenzelvigd met Aphrodite”.
We kunnen Astoreth/Astharoth/Astarte en Asjera als volgt in onze Bijbels terugvinden:
As(h)toreth As(h)tharoth Astarte Asjera
SV KJV NBG SV KJV NBG SV KJV NBG SV KJV NBG
Dt 1:4 Dt 1:4 Astarot
Jz 9:10; 12:4; 13:12, 31 Jz 9:10; 12:4; 13:12, 31 Astarot
Re 2:13; 10:6 Re 2:13; 10:6 Astarte Astharoth Ashtaroth Re 2:13; 10:6 bossen groves Re 3:7
1Sm 7:3, 4; 12:10; 31:10 1Sm 7:3, 4; 12:10; 31:10 Astarte Astharoth Ashtaroth 1Sm 7:3, 4; 12:10; 31:10
1Kn 11:5, 33 1Kn 11:5, 33 Astarte Astoreth Ashtoreth 1Kn 11:5, 33 bos grove(s) 1Kn 15:13; 18:19
2Kn 23:13 2Kn 23:13 Astoret bos grove 2Kn 21:7; 23:4, 7
1Kr 6:71 1Kr 6:71 Astarot
bos grove 2Kr 15:16

Besluit
Bij de viering van het zogenaamde Paasfeest of Easter, hebben wij te maken met een feest dat uit Babylonië (Chaldea) voortkomt. Het is van oorsprong het feest van “de godin” (naast het mannelij-ke Baäl-type). De retorische vraag is dan: Wat hebben wij Christenen daarmee te maken?!
“Welke gemeenschap heeft licht met duisternis? En welke overeenstemming heeft Christus met Belial [= Satan]? ... En welke overeenkomst heeft Gods tempel met afgoden? ...” (2 Korinthiërs 6:14-18).
Waarom zouden wij verder blijven treden op het verderfelijke pad dat de Roomse kerk ooit is opge-gaan en waar de protestantse/evangelische kerken zich niet helemaal van hebben afgekeerd? Laten wij toch het voorbeeld van Josia volgen en niet halfslachtig maar radikaal breken met 1. alles wat tot de afgoden behoort, en 2. alles wat God ons niet heeft geboden te doen.
Als wij een pseudo-christelijke inzetting volgen - in casu de Paasviering - die God ons niet heeft opgedragen, dan voegen wij aan Zijn Woord toe! Toevoegen aan Gods woorden en bevelen is altijd opstandigheid geweest, van Genesis tot Openbaring, en dat zal altijd zo blijven:
“Gij zult tot dit woord, dat ik u gebied, niet toedoen, ook daarvan niet afdoen … Al dit woord, dat ik u gebied, zult gij waarnemen om te doen; gij zult daar niet toedoen, en daarvan niet af-doen” (Deuteronomium 4:2 en 12:32).
“Doe niet tot Zijn woorden, opdat Hij u niet bestraffe, en gij leugenachtig bevonden wordt” (Spreuken 30:6).
“Want ik betuig aan een ieder, die de woorden der profetie van dit boek hoort: Indien iemand tot deze dingen toedoet, God zal hem toedoen de plagen, die in dit boek geschreven zijn. En indien iemand afdoet van de woorden van het boek dezer profetie, God zal zijn deel afdoen uit het boek des levens, en uit de heilige stad, en uit hetgeen in dit boek geschreven is” (Openbaring 22:18-19).