Bang zijn om te sterven

quote:

Op maandag 22 februari 2010 15:52 schreef Ribbenburg het volgende:
Een ode aan de dood.
Het leven op aarde verschijnt in een ander licht en het wordt draaglijker door het overwinnen van doodsangst. Het is geen ode aan de dood, want de dood wordt door Jezus' opstanding juist overwonnen.

Verder diskwalificeer je jezelf als serieus gesprekspartner door steeds te spreken van relinuts.

QFT.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 15:52 schreef Ribbenburg het volgende:
Een ode aan de dood.
Het leven op aarde verschijnt in een ander licht en het wordt draaglijker door het overwinnen van doodsangst. Het is geen ode aan de dood, want de dood wordt door Jezus' opstanding juist overwonnen.

Verder diskwalificeer je jezelf als serieus gesprekspartner door steeds te spreken van relinuts.

Het leven op aarde verschijnt in een ander licht? Wat kan ik met zo'n zin? Wie diskwalificeert zich nu als serieus gesprekspartner?

De dood is niet te overwinnen, en al helemaal niet door te geloven in een sprookje. Je denkt het overwonnen te hebben, maar je hebt het niet. En dat is het probleem.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:10 schreef Im.Kant. het volgende:

De dood is niet te overwinnen, en al helemaal niet door te geloven in een sprookje. Je denkt het overwonnen te hebben, maar je hebt het niet. En dat is het probleem.

De dood zelf niet, maar wel de angst er voor.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:12 schreef Xa1pt het volgende:

[..]

De dood zelf niet, maar wel de angst er voor.

Mensen hebben een natuurlijke angst voor de dood nodig. Zonder deze is er iets mis met je. De angst is weg door te geloven dat de dood er niet meer toe doet, of "niet zo erg is".

Hoe kan de angst voor de dood weg zijn, als de dood nog steeds "vervelend" is(lees - iets om te vrezen)?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:15 schreef Im.Kant. het volgende:

[..]

Mensen hebben een natuurlijke angst voor de dood nodig. Zonder deze is er iets mis met je. De angst is weg door te geloven dat de dood er niet meer toe doet, of "niet zo erg is".

En wat is daar precies mis mee?

quote:

Hoe kan de angst voor de dood weg zijn, als de dood nog steeds "vervelend" is(lees - iets om te vrezen)?

Dat heb je zelf al eerder min of meer uitgelegd?

Uiteraard hoort doodsangst bij het leven en kan niemand zonder die angst, ook een christen niet.
Het gaat om een juiste dosering. Te weinig angst leidt tot roekeloosheid, te veel angst leidt tot passiviteit.
Het is volgens mij makkelijker om doodsangst te verwerven dan om het kwijt te raken. Doodsangst krijgen gaat redelijk vanzelf, maar om van doodsangst af te komen is een hulpmiddel wel handig.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 00:17 schreef ebke het volgende:
Nou heb ik toch s een vraagje voor alle gelovigen.
De hemel is het paradijs voor de mens, een plek waar je niet zal lijden, en je verlost word van deze kwade wereld. Je verlangt er dus naar, om daar naartoe te kunnen gaan.
Waarom zijn dan toch bijna alle gelovigen bang om te sterven. En blijven ze liever hier op aarde?
Je zou toch juist harstikke blij moeten zijn als je bijna dood gaat?

ik begrijp dat ook niet....

quote:

Op maandag 22 februari 2010 17:49 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

ik begrijp dat ook niet....

Omdat ze het toch niet helemaal zeker weten.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 18:06 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Omdat ze het toch niet helemaal zeker weten.

Dat zou kunnen. En verder angst voor het onbekende.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 18:11 schreef Triggershot het volgende:
Ook misschien omdat je je familieleden en vrienden niet wil missen?

Als de hemel het ultieme geluk is, dan zal je toch geen gemis voelen als je daar eenmaal bent?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 18:17 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Als de hemel het ultieme geluk is, dan zal je toch geen gemis voelen als je daar eenmaal bent?

Niet in de hemel inderdaad.

Vandaar die behoefte van moslims om hun familieleden zo op het 'rechte pad' te houden. Een mooi recept voor dwingelandij.

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:15 schreef Im.Kant. het volgende:

[..]

Mensen hebben een natuurlijke angst voor de dood nodig. Zonder deze is er iets mis met je. De angst is weg door te geloven dat de dood er niet meer toe doet, of "niet zo erg is".

Hoe kan de angst voor de dood weg zijn, als de dood nog steeds "vervelend" is(lees - iets om te vrezen)?

Een stoffelijk organisme heeft een angst voor de dood nodig, als drijfveer om te proberen te blijven leven. Overigens is die drijfveer overbodig als het organisme zich voortgeplant heeft en veel organismen sterven dan ook kort na een geslaagde voortplanting en opvoeding.

Een onsterfelijk wezen heeft geen angst voor de dood nodig.

Als doodgaan vervelend is, boezemt het angst in. Net zoals de tandarts veel mensen angst inboezemt.

Of een geloof in leven na de dood iemand tot moordzucht aanzet, is onwaarschijnlijk.
a) Wie gelooft in een christelijk of islamitisch hiernamaals, gelooft tegelijk in de heiligheid van het menselijk leven. Uitsluitend en alleen god heeft het leven gegeven en heeft dus ook het recht om dat leven te nemen.
b) Wie gelooft in reïncarnatie gelooft ook, dat het vermoorden van een levend wezen hem komt te staan op negatief karma.

Als je denkt dat er een hiernamaals of reïncarnatie is, wordt de dood makkelijker te dragen.
De dood van een geliefde is beter te dragen. Omdat er geen eeuwig afscheid is, maar een terugzien.
De dood van jezelf is beter te dragen, omdat je mensen niet achterlaat, maar terug zult zien.

Geloof in een hiernamaals of in reïncarnatie dwingt je tot goed leven. Want je krijgt je fouten en nalatigheden op je bord: ofwel van god ofwel door je karma.

Dat sluit niet uit dat god eeuwige en onvoorwaardelijke liefde is. In dat geval zul je met jezelf in het reine moeten komen. Je kunt pas gods eeuwige liefde ervaren, als je jezelf liefhebt.
De opdracht: "Heb je naaste lief als jezelf." heeft een pendant. "Je voelt gods liefde tot waar je jezelf liefhebt."

quote:

Op maandag 22 februari 2010 18:22 schreef Ribbenburg het volgende:
Vandaar die behoefte van moslims om hun familieleden zo op het 'rechte pad' te houden. Een mooi recept voor dwingelandij.

Best logisch toch? Ik zal er ook alles aan willen doen om te voorkomen dat de mensen die ik liefheb in de hel belanden, mocht ik daar heilig in geloven.

Maar inderdaad, hoe kan iemand in de hemel zich gelukkig voelen als je weet dat andere ongelovige vrienden of familieleden zullen branden in de hel. Dan kan je toch nooit optimaal gelukkig zijn, wat wel wordt gezegd van de hemel die het paradijs voorstelt?

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 01:14 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Best logisch toch? Ik zal er ook alles aan willen doen om te voorkomen dat de mensen die ik liefheb in de hel belanden, mocht ik daar heilig in geloven.

Maar inderdaad, hoe kan iemand in de hemel zich gelukkig voelen als je weet dat andere ongelovige vrienden of familieleden zullen branden in de hel. Dan kan je toch nooit optimaal gelukkig zijn, wat wel wordt gezegd van de hemel die het paradijs voorstelt?

Dat kan inderdaad niet. Hoewel er gezegd moet worden dat ieder wel een andere interpretatie van de hemel heeft. Voor de een is het een wazige staat van immateriële gelukzaligheid, voor de ander is het bijna letterlijk het paradijs waar men verenigd wordt met familie e.d.

Dat laat al zien dat het gehele geloof in een leven na de dood onnatuurlijk is. Als je er goed over nadenkt is het logischerwijs onmogelijk. Het druist in tegen álle wetten die ons menselijk maken: Het druist in tegen de natuurlijke, gezonde afkeer van de dood. Het druist in tegen het leven zélf.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 01:14 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Best logisch toch? Ik zal er ook alles aan willen doen om te voorkomen dat de mensen die ik liefheb in de hel belanden, mocht ik daar heilig in geloven.

Maar inderdaad, hoe kan iemand in de hemel zich gelukkig voelen als je weet dat andere ongelovige vrienden of familieleden zullen branden in de hel. Dan kan je toch nooit optimaal gelukkig zijn, wat wel wordt gezegd van de hemel die het paradijs voorstelt?

Dat is ook de reden dat Boeddha terugkwam op aarde.

Ikzelf heb op dit moment verdriet om een vriendin die gevangen zit in een angst voor mannen. Ze is zo ontzettend eenzaam, en onterecht. Ik zie het en heb verdriet.
Anderzijds hebben mensen verdriet om mij, omdat ik gevangen zit in angst/boosheid/verdriet om iets. Zij zien het en hebben verdriet. Zolang ik gevangen zit, kunnen die mensen niet vrij zijn.

Boeddha kwam terug op aarde om alle mensen te verlossen van hun pijn en angst. Want pas als dat gelukt was, kan hij naar het Nirwana. (Verleden/heden opzettelijk!)

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 01:30 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Dat is ook de reden dat Boeddha terugkwam op aarde.

Ikzelf heb op dit moment verdriet om een vriendin die gevangen zit in een angst voor mannen. Ze is zo ontzettend eenzaam, en onterecht. Ik zie het en heb verdriet.
Anderzijds hebben mensen verdriet om mij, omdat ik gevangen zit in angst/boosheid/verdriet om iets. Zij zien het en hebben verdriet. Zolang ik gevangen zit, kunnen die mensen niet vrij zijn.

Boeddha kwam terug op aarde om alle mensen te verlossen van hun pijn en angst. Want pas als dat gelukt was, kan hij naar het Nirwana. (Verleden/heden opzettelijk!)

Daar kan ik me heel goed in vinden. Je kan pas de hemel ervaren als het paradijs, als je weet dat het met de andere mensen die je lief hebt ook helemaal goed komt, of dat ze zich bij je hebben gevoegd.

Tenzij de hemel wordt gezien als een wazige staat van geestelijke gelukzaligheid zoals door Im.Kant. werd genoemd, maar om dat nou in de eeuwigheid mee te maken en niets anders klinkt mij niet echt aantrekkelijk of geloofwaardig. Dan ben ik liever op aarde tot in de eeuwigheid, waar je geluk ten minste met anderen deelt i.p.v. alleen met jezelf.

En neemt niet weg dat ik niet begrijp waarom er dan zoveel mensen zijn die het paradijs als een goed vooruitzicht zien. Er zijn genoeg mensen die niet precies durven te zeggen wat de hemel precies is, misschien dat ze daarom ook bang zijn om te sterven en hun zekerheid met wat ze hebben te verliezen. Maar die mensen die het als een paradijs zien waar je herenigd wordt met familie uiteindelijk, die snap ik niet.

Zo heb ik ooit eens een discussie gehad met een orthodox gelovige die zei dat hij de hemel ook niet als een fijne plek kan zien, omdat als hij daar eenmaal heen gaat er nog altijd familieleden en vrienden op aarde zijn. Dat vond ik wel onverwacht om te horen van iemand die gelovig is. Dan heeft God toch een beetje gefaald in zijn beloning voor een goed leven?