Ik heb het allemaal even moeten laten bezinken voordat ik het wilde posten.Gistermiddag ben ik naar het Erasmus MC geweest voor verder onderzoek. Toen ik daar aankwam bleek er geen afspraak ingepland te staan... Gelukkig hebben ze dat snel gefixt en werd er een gynaecoloog opgetrommeld. Hij moest uit het Sophia kinderziekenhuis komen maar gelukkig was hij er een kwartiertje later al.
Toen hij er was mochten we meteen door de onderzoekskamer in. Eerst waren er wat opstartproblemen met de pc maar daar heb ik hem mee kunnen helpen. Tsja, je bent IT'er of niet he.

De onderzoeksresultaten uit het vorige ziekenhuis werden doorgenomen. Wat hem opviel was dat alle meetresultaten prima in verhouding waren dus de eerste logische vraag was of ik 100% zeker ben van mijn zwangerschapstermijn. Helaas, dat ben ik. Dat wordt ook bevestigd door de echo's die van week 6 t/m 12 in het Erasmus zijn gemaakt toen ik meedeed aan een onderzoek daar.
Vervolgens startte hij met de echo. Het eerste wat het kindje deed was vól uithalen naar het echo-ding wat op je buik wordt gezet. De reactie: 'Zo, er zit in ieder geval leven in!'
Het kindje ligt nog steeds in dezelfde, toch wel wat vreemde, dubbelgeklapte houding als tijdens de 20 weken echo. Dit kan wijzen op te weinig spierspanning in het lijfje. De felle, gerichte schoppen die het kindje geven spreken dat dan weer tegen.
De groeiachterstand van 3 weken (op een termijn van 25 weken) werd ook door deze gynaecoloog weer bevestigd. Wel is het kindje nog gegroeid ten opzichte van afgelopen dinsdag! Alle organen etc. lijken in orde maar helaas kon dat door de houding van het kindje niet zo goed bekeken worden als dat de gynaecoloog zou willen.
Mijn placenta is prima. Ik heb voldoende vruchtwater. De navelstreng is niet 100% ok maar dat verklaart de groeiachterstand niet. Ook de werk en verhuizing gerelateerde stress en drukte kunnen niet een dergelijke impact op de groei hebben.
Kortom, alle voorwaarden om het kindje goed te laten groeien zijn aanwezig maar de groeiachterstand is een feit en is daardoor zorgwekkend.
Er is nu een vervolgplan opgesteld. Aankomende maandag heb ik een vruchtwaterpunctie. Dinsdag weer een echo om te kijken of het kindje nog gegroeid is ten opzichte van gisteren, om naar de houding te kijken en om hopelijk alle organen te kunnen beoordelen.
Woensdagavond krijg ik de uitslag van alle onderzoeken, ook de vruchtwaterpunctie, al!
Here comes the nasty part.
Er zijn 3 (eigenlijk 4) mogelijke scenario's aldus de gynaecoloog.
1. Ik heb een infectie opgelopen waar ik zelf nauwelijks iets van gemerkt heb maar wat wel flinke impact op het kindje heeft.
Info.
2. Het kindje heeft een chromosale afwijking. In het gunstigste geval is dit het Down-syndroom. Nou heb ik een combinatietest laten doen in het begin van de zwangerschap. De uitslag was dat de kans daarop vrijwel nihil is. Het kindje vertoont op dit moment ook geen kenmerken van het Down-symdroom. De gynaecoloog sluit deze optie dan ook vrijwel uit.
Dan blijven de andere chromosale afwijkingen over. Dit zijn dan de 'niet met het leven verenigbare afwijkingen' zoals ze dat zo fijn kunnen omschrijven. Kortom; het kindje heeft dan gewoon geen kans.
3. Er wordt geen oorzaak voor de groeiachterstand gevonden. Dit is natuurlijk de meest gunstige optie mits het kindje wel blijft groeien en de achterstand niet veel groter wordt. Op een voldragen zwangerschap is een achterstand van een week of drie niet zo'n ramp. Mocht het deze optie worden dan wordt ik vanaf donderdag opgenomen omdat de kans dat het kindje eerder komt ontzettend groot is. Komt het niet eerder, dan nog moet ik blijven zodat het kindje en ik gemonitord kunnen worden.
Het kindje weegt nu zo'n 450 gram. Als er geen afwijking gevonden wordt dan moeten we hopen dat ze zo lang mogelijk wil blijven zitten, pas vanaf 500 gram maakt ze een kans om uberhaubt te overleven; bij die 500 gram vechten de artsen er voor.
Als er geen afwijking wordt gevonden kan het natuurlijk ook zo zijn dat ze toch ineens een groeispurt maakt, zeker bij 100% bedrust, en dat er uiteindelijk paniek om niks is geweest.
't was ontzettend kut om de ouders en schoonouders op de hoogte te brengen. Voor mijn ouders is het het eerste kleinkind, voor mijn schoonouders de 13e maar de klap kwam bij beiden even hard aan.
We zouden morgen gaan verhuizen maar dat hebben we uitgesteld. De huur is toch nog niet opgezegd en het nieuwe huis staat er ook nog wel als wij er aan toe zijn!
Dus ja, nu is het afwachten tot de uitslagen binnen zijn. Ik ben zelf eigenlijk best rustig en nuchter op het moment. Ik heb samen met mijn lief keihard gehuild toen we thuis waren en de belronde er op hadden zitten.
Ik was zo kapot dat ik ook gewoon heerlijk geslapen heb, voor het eerst in weken eigenlijk.
Wij hopen dat er geen oorzaak is voor de groeiachterstand en dat 'ons Teigetje' een eerlijke kans maakt op een gezonde toekomst.
Als we woensdag een slechte uitslag krijgen is dat vroeg genoeg om in paniek te raken en boos te worden om dit 'onrecht'en om plannen te maken voor die vervolgstappen.
Tot die tijd heeft dat gewoon geen zin, we weten eigenlijk net zo weinig als afgelopen dinsdag, en al die negatieve energie zal de groei al helemaal niet ten goede komen.
Dat neemt niet weg dat ik me bij vlagen gewoon ontzettend kut voel... (en als de dood ben voor die vruchtwaterpunctie.)