Japan (maar dan even niet in Japan maar in Guam), deel II

1 jaar in Japan, maar dan niet in Tokyo

Het is hier nu echt lente!

Afgelopen week weer Engelse les gegeven, dit was de 3e keer, en je kunt merken dat ze de smaak te pakken hebben gekregen. Alle oefeningen die ik tijdens de les geef, worden goed uitgevoerd. Iedereen doet mee en ze hebben er nog plezier in ook. Deze keer stond het houden van een telefoongesprek in het Engels en een ontmoeting in het buitenland op het programma. In een oefening moest een student een Amerikaanse leverancier spelen, een andere student de telefonist/telefoniste en de derde was de Japanse student hier in Japan. Ik had zelf wat situaties bedacht, die ze verder zelf in moesten vullen. In een geval moest de Japanse student de leverancier in de VS bellen, waarbij tegen de Amerikaanse ingenieur geklaagd moest worden dat het apparaat van zijn bedrijf, niet werkte. De opdracht was om te laten merken dat de student kwaad was. Dat ging heel erg aardig, alhoewel de studenten die de rol van Amerikaan moesten invullen, daar wel wat moeite mee hadden. Het Amerikaanse "How are you today?" was wel heel erg magertjes. En blijkbaar was de enige reden om echt kwaad te kunnen zijn, die ze hier konden bedenken, dat het apparaat in de fik was gevlogen, waardoor de student zware brandwonden had. En er wordt wat afgelachen. Dat is niet zo vanzelfsprekend. Japanners zijn bloedserieus, en om ze zo gemakkelijk te zien lachen, is heel apart. Sommige studenten hadden moeite met het idee dat zij zelf de leverancier moesten bellen. Normaal zou hun professor dat doen. In een andere oefening ging het om een persoonlijke ontmoeting op een conferentie, waarbij hun professor hen voorstelde aan een Europese onderzoeker, waarna zij aan die onderzoeker een vraag moesten stellen. Ook dat was erg vreemd, omdat in het echt de Japanse professor die vraag zou stellen. Ook dat is een onderdeel van deze cursus, om de Japanse studenten bekend te maken met het idee dat ze zich minder verlegen kunnen gedragen.

Ondertussen bestaat mijn lab uit een onderzoeker (ik) en een MS student. In Nederland en de VS heb ik ook nog wel eens met studenten samengewerkt, maar Japanse studenten zijn van een heel ander slag. Die doen wat ze wordt opgedragen, en zijn niet tevreden totdat het perfect is. Daar hoef je als mentor niet strak bovenop te zitten. Hangt natuurlijk wel een beetje van de student af - er lopen er hier nogal wat rond die de kwaliteiten missen om een goede ingenieur te worden - maar ik mag niet klagen. Deze week moest hij - voor het eerst in zijn leven - een voordracht houden, en dat ging zo vloeiend, dat het wel leek alsof hij dat 100 keer had gedaan. In mijn eerste twee maanden hier sprak ik geregeld met een Tjechische student van een andere universiteit. Hij legde mij uit dat de Japanners nog steeds de Samurai mentaliteit hebben. Ik kon me daar weinig bij voorstellen, maar nu ik van dicht bij mee kan maken hoe Japanners zich op bepaalde taken voorbereiden, snap ik waar hij het over heeft. Een erg professionele houding, gecombineerd met een perfecte beheersing van skills en een inzet van meer dan 100%. Waar vind je dat nog in de wereld?

Meer goed nieuws. De afgelopen week ben ik bij onze industriele partner geweest. Het lijkt er heel voorzichtig op dat het idee dat ik een half jaar geleden bedacht had, een heel erg goed idee is. Een schot in de roos. Ik verwacht dan ook dat het binnenkort heel erg druk gaat worden, en dat we een product op de markt kunnen brengen, dat voor de volle 100% aan mijn denkraam ontsproten is. Het leuke is dat dit allemaal niet voor niets gebeurt. Ik heb indertijd een patent geschreven, dus er zitten royalties aan vast. Geen flauw idee hoe stevig dat patent is, dat ga ik deze week eens uitpluizen, maar het zou wel eens om heel veel royalties kunnen gaan.

Soms word je geconfronteerd met een Golden Opportunity, en dan is het zaak daar volledig gebruik van te maken, met als gevolg dat andere zaken op een lager pitje komen te staan. Dit is zo'n kans. KAA, NWS en POL waren de afgelopen jaren een leuke afleiding, maar de laatste maanden is er zo veel veranderd, dat die afleiding nu niet meer zo wenselijk is, en dat het tijd wordt om JMDNIT (voorlopig) te stoppen. Misschien dat ik er nog eens een boekje over schrijf.

Terugkijkend op dit eerste jaar in Japan is de conclusie dat het in het begin echt niet gemakkelijk was. En eigenlijk is daar niet veel aan veranderd. De cultuur hier is lastig te doorgronden, en het feit dat de taal zo anders is, en niet zo gemakkelijk aan te leren, maakt het leven hier niet eenvoudig. Maar voor succes moet je je aanpassen. Ik heb vroeger nogal wat concerten bezocht, en in een moshpit kun je het gemakkelijkste overleven als je blijft springen, als je flexibel bent. Blijf je staan, dan krijg je het moeilijk. Een andere vergelijking die ik heel bruikbaar vind, is dat je niet naar American Football moet kijken met het idee dat je naar voetballen zit te kijken. Het zijn twee verschillende sporten, die allebei hun voor- en nadelen hebben. Maar het zijn twee schitterende sporten - rugby kan trouwens nog mooier zijn - en als je er oog voor hebt, dan kun je van alledrie deze sporten genieten. Hetzelfde geldt voor het leven hier. Heb oog voor wat er mooi is aan dit land en de mensen, en je kan met volle teugen genieten. Maar ga niet sikkeneuren omdat het hier bijvoorbeeld in de winter verschrikkelijk koud in huis is, omdat Japanners hun huizen niet isoleren en nog nooit van een centrale verwarming hebben gehoord. Voor je het weet is het lente.



[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-03-2010 08:11:07 ]

quote:

Op zondag 14 maart 2010 17:47 schreef AnneX het volgende:
Weet je Lyrebird... vooruitlopend op je boekje ... kun je toch zo af en toe nog eens column (regelmatig) plaatsen ?

Hoef je niet op te lepelen van langer geleden en vers uit je mind en dan heb je t.z.t. stof om een boekje van te maken... bijvoorbeeld.
En wij genieten van je ervaringen verweg.

Goed punt, en de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Soep

Als mensen gaan associeren bij het woord "Japan", dan hoor je vaak "sushi" en "lekker eten". Als je goed zoekt, dan kun je inderdaad lekker eten, maar als je tussen studenten zit, dan komt er niet veel van dat zoeken, en kan het gebeuren dat je drie keer per dag soep eet.

Soep, ze zijn er gek van. De afgelopen twee dagen ben ik met de studenten op stap geweest, naar een retreat van onze universiteit in de bergen. De universiteit heeft er een gebouwtje staan, met een grote keuken, stapelbedden en natuurlijke stoombaden.

Effe tussendoor: die stoombaden he. Het is best apart om in je blote kont in zo'n stoombad te gaan zitten, maar dat water is vaak godgloeiens heet. Ik heb het niet zo op heet water, maar ik ben wel een bikkel, dus kiezen op elkaar en dat water in. Maar lekker is anders. Een ander probleem is dat andere Japanners ook gebruik van zo'n bad maken, vaak tegelijkertijd, en met name als je na de spits in zo'n bad terecht komt, dan is het een behoorlijk grauw soepje waar van alles in drijft waar je niet te lang over na moet denken.

Op weg naar deze afgelegen plek gingen we 's middags in een restaurant lunchen. Iedereen aan de soba of udon. Dat zijn twee spaghetti variaties die worden geserveerd in een bouillon met verschillende toppings. Ik kies dan meestal udon; de meeste studenten kiezen soba. Soba is een ietswat grijzige spaghetti, en udon is net zo wit als spaghetti, maar dan veel dikker. Dikke slierten. Op zich best te eten hoor, maar net zoals met veel andere gerechten in Japan heb je na een kop soba snel weer honger.

Ik keek dan ook uit naar het dinee. We zaten na de lezingen al vroeg aan het bier, en om zeven uur zouden we gaan eten. In het vorige topic schreef ik over eenzelfde gebeurtenis, maar dat was afgelopen zomer, toen we buiten eten konden koken. Ook nu hadden een aantal studenten voorbereidingen gemaakt. Op het menu stond, jawel drie keer raden, soep. Geen gewone soep, dat moet ik ze nageven, maar nabe. Amy Chavez heeft er eerder een briljant stuk over geschreven:

Making nabe entails cooking veggies and meat in a boiling stock made from seaweed or fish. Typical nabe ingredients are leeks, cabbage, mushrooms, tofu and fish, thrown into an earthenware pot and set out on the table so everyone can pick and choose from the pot. Ingredients are continually added as more space in the pot is freed up. Nabe is not limited to these ingredients, however. Practically anything can go into a pot of nabe, including a whole fugu, cow colons and old baseballs. If it wasn't edible before it went in, it will be after.

Daar is weinig van gelogen. Ik eet geen vlees, iets dat Japanners erg gek vinden, maar heb ondertussen een groepje Japanners om me heen verzameld die maar al te graag meedoen met het niet eten van vlees, als dat een optie is. Dus voor ons hadden ze een nabe gemaakt waarin geen vlees zat. In onze schaal zat kabeljauw, groene kool, zeewier, shi-take champions en kleine paddestoelen met lange stelen, tofu en oesters. Bijna hetzelfde recept als dat Amy Chavez hierboven geeft.

Tja, dan heb ik dus een uur later weer honger. Gelukkig hadden ze voor voldoende snacks bij het bier en de sake gezorgd. Jammer genoeg iets te weinig whisky. Dat moet de volgende keer beter.

Net als de vorige keer werd er met z'n allen opgeruimd, waarna we rond een uur of elf naar bed gingen. De studenten sliepen met z'n zessen of achten in een kamer met stapelbedden. Wij als hoogleraren hadden het wat luxer, dacht ik, met vier man op een kamer. Helaas heb ik twee wat oudere collega's die allebei notoire snurkers zijn, dus van slapen kwam niet zo veel terecht. Het hielp ook al niet dat ik geen "normaal" kussen had, maar zo'n typisch Japans geval, dat gevuld is met knikkers. Of zijn het noten? Kijk, in het geval dat ik word geconfronteerd met snurkende collega's, gebruik ik meestal een kussen op mijn hoofd, in plaats van onder mijn hoofd. De geluidsisolatie van die zak knikkers was nog verbazend goed, maar een verenkussen, of beter twee, had voor een betere nachtrust gezorgd.

De studenten hadden zo te horen ook problemen met die zak knikkers, want een aantal had besloten om het feest op de gang voort te zetten tot een uur of zes 's ochtends. Toch zagen ze er allemaal behoorlijk fris uit bij het ontbijt. De meeste studenten natuurlijk aan de soep; ik hield het bij broodjes.

Nog een lezing en toen terug naar huis. Onderweg zouden we met z'n allen gaan eten. Eens kijken, wat zou het dit keer worden. Yep, soba en udon.

Ergens is het wel begrijpelijk. Soba is relatief goedkoop en onze studenten hebben het niet breed. Maar ik heb een uur later weer honger... eens kijken ik nog ergens een reep chocola heb liggen.

Deflatie

In Japan hebben ze al een aantal jaren last van deflatie. Dat betekent dat goederen en diensten goedkoper worden. Prima voor de consument natuurlijk, maar het nodigt wel uit tot het uitstellen van aankopen, waardoor de economie steeds stroever gaat draaien. Maar op zich wel geinig, want de prijzen blijven maar dalen. Maar de lonen ook! Ergens anders in de wereld kan ik het me niet voorstellen dat werknemers zo'n ingreep over zich heen laten gaan, maar in Japan wordt zo'n loonsverlaging geslikt. Ook de buitenlandse studenten zagen hun toelage de afgelopen drie jaar flink gekort worden, alhoewel deze dit jaar "slechts" bevroren werd. Ook mijn loon is dit jaar bevroren, wat dankzij de deflatie dus gezien zou kunnen worden als een loonsverhoging. Dat doe ik niet. Het is gewoon k met p.

Sakura

De beroemde Sakura (桜 of 櫻 of さくら), oftewel de cherry blossom, kersenbloesems zijn te zien! Vorig jaar ben ik de week nadat ze in bloei stonden aangekomen, en heb dit fenomeen gemist. Wel spectaculair hoor. De hele winter zijn het kale bomen, en nu in de lente staan ze in bloei.



U wilt hier links parkeren. Mag dat?



Voor de Japanners is dit een mooie gelegenheid om met z'n allen naar buiten te gaan, en in het gras te gaan zitten (tweede foto), en sake te drinken. Nee, die kinderen drinken geen sake. De foto's zijn bij onze universiteit genomen. Aan de linkerkant in de tweede foto zie je misschien nog net een tentje dat de plaatselijke middenstand heeft opgezet om bananen met chocolade, sake en koekjes te verkopen. Het loopt niet zo lekker daar: ze hebben de voorkant richting de straat gezet, wat het wat lastig maakt voor de voetgangers daar om te zien wat ze nou verkopen. De automobilisten hebben wel goed zicht, maar die kunnen daar dan weer niet parkeren. Een beetje on-Japans.

[ Bericht 6% gewijzigd door Lyrebird op 08-04-2010 10:05:59 ]

Hoesten

Eerder gepost in het POL forum.

quote:

Ik woon nu (al meer dan een jaar) in Japan, en ik ken geen ander land waar zo veel zaken "automatisch" afgedwongen worden. In dit land lopen bijvoorbeeld heel veel mensen met een mondkapje rond. Dat ziet er echt heel idioot uit. Als Westerling zou je misschien denken dat ze dat doen om zichzelf te beschermen tegen uitlaatgassen, SARS en stof. Maar nee, dat doen ze om andere mensen te beschermen tegen ziektekiemen. Dit heeft een keerzijde: mensen die lekker vrijzinnig rond lopen te hoesten zonder mondkapje worden daar wel op aangekeken. Behoorlijk idiote situatie, niet? Maar daar waar ik normaal een keer of vier per jaar snipverkouden ben, heb ik het afgelopen jaar geen enkele verkoudheid gehad. Voor de goede orde, ik droeg dus zelf geen kapje. Een maand geleden ben ik naar de VS geweest, en kwam terug met een afgrijselijke verkoudheid. Zou het dan toch aan die kapjes liggen?

Met die verkoudheid in mijn hoofd heb ik heel lang gewikt en gewogen, maar ben uiteindelijk met een mondkapje (praktijk)les gaan geven. Ik heb me dus aangepast aan een rare Japanse regel, die niet door de overheid is opgedrongen, maar die de "(goede) burgers om mij heen" samen met elkaar hebben afgesproken. Zou jij hetzelde doen?

De beste vakbond

Japanners werken hard. Erg hard. Als ik met mijn collega's van een andere universiteit hier in Japan samenwerk, dan beginnen we om half tien 's ochtends, en dan gaan we tot een uur of 11 's avonds door. Een half uur voor lunch, en hoe ze het volhouden zonder avondeten, geen flauw idee, maar ze doen het zo.

Bij mij in de supermarkt werkt een heel oud kromgebogen vrouwtje. Die werkt als een bezetene, ondanks het feit dat haar handen krom zijn. Iedere dag weer. In het weekend staat ze bij een andere supermarkt, die wat dichter bij mijn werk ligt.

Het is een houding waar "den Nederlander", vooral zij die onterecht de WAO in zijn gesodemietert, een puntje aan kunnen zuigen. Niet lullen maar poetsen. In Japan zie je heel weinig buitenlanders. Het werk "dat wij niet willen doen" wordt door Japanners gedaan.

Kortom: de Japanners weten van aanpakken. Voor een vakbond lijkt er dan ook geen ruimte te zijn.

Wat mij - en eerder met mij een Franse collega die ik hiervoor de credits moet geven - opvalt, is dat er een groep in Japan is, die wel een erg goede vakbond heeft. Het zijn de pinautomaten. Dit klinkt belachelijk, maar het is waar. Mensen werken zonder problemen langer dan 12 uur op een dag, maar o wee als de heilige pinautomaat na zessen haar bek open moet trekken. In sommige gebieden gebeurt dat dus gewoon niet en is de flappentap gesloten na vijf of zes uur, en bij ons in de buurt moet je dan een boete van 105 yen betalen. Ik vraag me af of de lasrobots bij Toyota ook zo'n gunstige CAO hebben.

quote:

Op zondag 13 juni 2010 12:37 schreef erik666 het volgende:
Zou Japan al wat betaalbaarder geworden zijn voor de gewone toerist? Ik zou zo een weekje Tokyo willen gaan doen maar heb geen idee wat ik aan eten en hotel kwijt ben, iemand?

Wij betalen voor een hotel in Tokyo meestal tussen de 7000 en 10000 yen. Dat is goedkoper dan wat je in het Mid-Westen van de VS of in de meeste Europese steden betaalt. Maar de kamertjes zijn wel erg klein.

Eten kun je voor minder dan 1000-1500 yen, eten is relatief goedkoop in Japan.

Reizen is erg duur. Kleine stukjes met de trein kosten relatief veel geld.

Nope. Wat me wel opvalt, was dat het vannavond op het werk - de wedstrijd begon hier om 11 uur 's avonds - niet druk was. Slechts een student, terwijl er normaal rond die tijd 20 rondlopen. Verder was het op straat uitgestorven. Dus voetbal kijken dat doen ze wel, maar het WK zo uitbundig beleven zoals wij doen, nou nee.