PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] Deel 31 - Vakantieplannen?

TerugVindPervasieveOntwikkelingsStoornis!(of heb ik nou asperger? )

ken je de grap van robuust die met de psycholoog wil babbelen? de psycholoog is ziek zit dus nu al 2 weken te wachten, minder

quote:

Op donderdag 21 januari 2010 22:13 schreef francis998 het volgende:

[..]

en geld heb uitgegeven die ik nog niet eens binnen heb..

Herkenbaar

Bij mij gaat het altijd zo. 9 van de 10x weet ik dat er geld mijn kant op komt dus dan ga ik weer is grote uitgaven doen.

Nu ook, weet dat ik bijna ¤3000 aan belasting de komende maanden ga krijgen. en ik zit nu al weer te bedenken waar ik het aan uit ga geven.

Wou het eerst besteden voor mijn verhuizing maar dat gaat de komende tijd niet meer gebeuren gezien het feit dat ze mij als woningzoekende hebben uitgeschreven doordat ik niet heb gereageerd op de opschoningsactie ruim 3 jaar geleden. (had die hele brief niet gekregen dus vandaar)
Dus dan maar wat geld uitgeven aan leuke dingen zoals een midi controller en een nieuwe tv. heb nu een 32" lcd, wil eigenlijk toch wel een 40" of groter
Moet ik maandag alleen niet vergeten om mij weer overnieuw in te schrijven anders woon ik over 10 jaar nog steeds waar ik nu zit.

goed idee je weer in te schrijven.
En dat van geld uitgeven, ik ben iets te impulsief soms..en kan dan nogal wata aankopen doen.
Het heeft ook invloed dat ik misschien over zo'n 5 maanden uit NL vertrek..dus heb ik de neiging allerlei in kopen te doen..die ik daar waar ik heen ga niet kan vinden.
Maar eigenlijk zou ik nog moeten afwachten..want ik weet niet eens of ik ga..
Sowieso komt er binnekort een kleren-kast schoonmaak aan..waarin allerlei ouwe rommel de deur uit gaat. Maar nog niet, ben nog te verkouden..

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 12:30 schreef Autidude het volgende:

[..]

Zoiets.. maar dan; verminderd om kunnen gaan met gevoelens. Dat is wel iets typisch autistisch, maar bij mij persoonlijk is er dan nog het probleem dat ik Emotionele Regulatie Stoornis (heel mooi woord voor borderline) heb.
En ik heb inprincipe een hele goede rem, en zal ook veel eerder zelfdestructief handelen. Maar er is een grens, gebasseerd op alleen al dat ik die gedachtes heb en dat ik zulke indicidenten kan begrijpen.
Daarbij ben ik ook nog eens redelijk gevoelloos voor zaken als dood en rampen enzo, ik kan soms heel erg verdrietig zijn en je moet ook absoluut niet aan dieren komen enzo of zwakke mensen. Dan heb ik heel erg veel liefdevolle emoties naar het slachtoffer zeg maar, alleen dan ben ik dus tegelijkertijd wel zo koud en kill om de meest vreselijke dingen te doen met de dader.. zonder enige wroeging.

Als je dat zo zegt, wat ik normaal nooit doe, dan klink je net als een monster en een vreselijk kort lontje. Maar het valt reuze mee, en het zit vooral in mijn hoofd. Dat is zo'n onzichtbaar gedeelte waar ik dagelijks mee moet leven en camoufleren. Ik zeg bijvoorbeeld ook altijd dat ik een hekel heb aan mensen, terwijl ik weet dat er ook goede mensen zijn.. maar die zijn zeldzaam en kom ik weinig tegen en het kost mij teveel moeite om ze te vinden en steeds te filteren en alle maskers die ik moet dragen, dat het voor mij beter is om te accepteren dat ik "anders" ben en gewoon mijn eigen dingetje moet doen en niet meer geforceerd proberen mee te doen.

Ik begrijp schoolincidenten ook wel alleen nu ik ouder ben realiseer ik me dat ik meer waarde ben gaan hecten aan sociale relaties. Dus ik vind het erg jammer als zo'n schoolincident gebeurt voor beide partijen. Misschien dat ik volwassener ben, dat ik m,inder autistisch ben geworden, ik zit minder in de knoop over mijzelf. Ik had trouwens nog nooit gehoord dat bedrijven specifiek autisten wilden hebben als werknemer

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 11:51 schreef Babbelvis het volgende:

[..]

Ik herken het zelf ook niet. En toch lijkt het gezien de discussie een aantal posts terug dat ELKE autist een lopende tijdbom is. Ik vind dit eigenlijk zeer zorgelijk als je zulke gedachten hebt en het heeft volgens mij ook echt niks met autisme te maken.

In principe is ieder mens tot zoiets in staat, enkel is er slechts een kleine groep die er toe komt (uit zichzelf of gedwongen)
Maar daarom kan je het nog wel begrijpen, tenminste, ik denk dat ik een groot deel ervan begrijp.
Heeft dat begrijpen wat met autisme te maken? Misschien wel, misschien niet. Ik ken maar weinig autisten, dus misschien zit ik op dat punt even niet goed.

quote:

Het lijkt mij dat als je gewoon normaal leeft en je hebt leren leven met je autisme je dit soort gedachten helemaal niet hoort te hebben.

Wat is gewoon? Wat is normaal? Waarom mag je bepaalde gedachten niet hebben? Kan je voorkomen bepaalde gedachten te hebben dan?

quote:

Wat ik misschien wel voor kan stellen is dat als je niet met je zelf door 1 deur kan om dat je zoals mij vroeger nog niet wist dat je asperger had en dus wel wist dat je een soort van andere gedachtegang had dan de doorsnee persoon maar dat je door anderen gewoon als een vreemd kind werd weggezet. Wat ik dan kan begrijpen is dat je een haat kan dragen tegen mensen, maar ja... als je er heel eerlijk over nadenkt.

Dat is niet zo heel eerlijk. Gelukkig zijn de meeste mensen wel eerlijk...

quote:

Is het de ander zijn fout dat ze jou niet kunnen begrijpen?

Niet willen begrijpen of niet willen accepteren, ja, dat is hun fout.

quote:

Ik had in mijn basisschool tijd wel 3 jaar last van zelfmoordneigingen, hoe vaak ik wel niet bij het onbeveiligde spoorwegovergang stond om er voor de trein te springen kan ik echt niet meer op 1 hand tellen. maar aangezien ik dit nu typ heb ik het gelukkig niet gedaan . Zou ik mijn leven moeten vergooien omdat een paar onwetende prutsers gewoon ronduit dingen zeggen zonder er over na te denken wat ze eigenlijk teweeg brengen met hun woorden?

Ik vind zelfmoord geen oplossing, wens het mijzelf en anderen niet toe. Maar toch, af en toe steekt de gedachte wel op, hoe vreemd ook, hoe zeer ook ik het niet wil. Maar gelukkig is het maar 1 gedachten tussen die ontelbaar andere.

edit; sorry verkeerde topic

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 21:35 schreef Stupendous76 het volgende:

Ik vind zelfmoord geen oplossing, wens het mijzelf en anderen niet toe. Maar toch, af en toe steekt de gedachte wel op, hoe vreemd ook, hoe zeer ook ik het niet wil. Maar gelukkig is het maar 1 gedachten tussen die ontelbaar andere.

Ik heb veel zelfmoordgedachtes, gelukkig de laatste tijd minder.. maar het zal altijd wel een beetje blijven spoken denk ik. Vorig jaar heb ik ook 6 keer een poging gedaan. Maar, en trust me, zelfmoord plegen met medicijnen is nog best lastig En je wilt ook eigenlijk echt niet meemaken als het niet lukt.

En ik ga niet voor een trein springen enzo, en de enige reden waarom ik dat niet doe is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik het overleef en dat ik dan wakker wordt in het ziekenhuis zonder armen of benen enzo. Mijn psych weet dit ook, en hij en mijn moeder zeggen ook allebei; ja, dat zou typisch iets zijn wou jou weer zou overkomen..

Maar ik heb het niet altijd, alleen vaak wel en ik weet ook waar het vandaan komt, want ik heb niet echt een doel of een nut in het leven.. althans ik zie hem nog niet. Ik denk ook dat de reden van het bestaan ook echt zo huisje boompje beestje is, dat je een gezinnetje moet stichten of voortplanten enzo en ik denk ook dat mensen samen horen te zijn, dat je een levenspartner hoort te hebben. Anders schakelt de natuur je ook vanzelf wel uit, eenzame mensen worden ook minder oud enzo, het is allemaal de natuur.

Dus vraag ik mijzelf heel vaak af wat ik nog doe hier, wat feitelijk mijn doel of nut is. En ik vind het ook niet erg om jong te sterven ofzo omdat ik heel erg het gevoel heb dat mijn taak erop zit en dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben. Zo voelt het echt, ik leef in een gevangenis en ben mijn tijd aan het uitzitten.
Maar stiekum blijf ik hoop houden dat ik "gratie" krijg en nog een "iets" vind, maar dat is allemaal onduidelijk want dat "iets" kan van alles zijn. Een vriendin/gezin, een belangrijke baan/functie, .. mijn boek (?) ..

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:07 schreef Autidude het volgende:

[..]

Ik heb veel zelfmoordgedachtes, gelukkig de laatste tijd minder.. maar het zal altijd wel een beetje blijven spoken denk ik. Vorig jaar heb ik ook 6 keer een poging gedaan. Maar, en trust me, zelfmoord plegen met medicijnen is nog best lastig En je wilt ook eigenlijk echt niet meemaken als het niet lukt.

En ik ga niet voor een trein springen enzo, en de enige reden waarom ik dat niet doe is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik het overleef en dat ik dan wakker wordt in het ziekenhuis zonder armen of benen enzo. Mijn psych weet dit ook, en hij en mijn moeder zeggen ook allebei; ja, dat zou typisch iets zijn wou jou weer zou overkomen..

Maar ik heb het niet altijd, alleen vaak wel en ik weet ook waar het vandaan komt, want ik heb niet echt een doel of een nut in het leven.. althans ik zie hem nog niet. Ik denk ook dat de reden van het bestaan ook echt zo huisje boompje beestje is, dat je een gezinnetje moet stichten of voortplanten enzo en ik denk ook dat mensen samen horen te zijn, dat je een levenspartner hoort te hebben. Anders schakelt de natuur je ook vanzelf wel uit, eenzame mensen worden ook minder oud enzo, het is allemaal de natuur.

Dus vraag ik mijzelf heel vaak af wat ik nog doe hier, wat feitelijk mijn doel of nut is. En ik vind het ook niet erg om jong te sterven ofzo omdat ik heel erg het gevoel heb dat mijn taak erop zit en dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben. Zo voelt het echt, ik leef in een gevangenis en ben mijn tijd aan het uitzitten.
Maar stiekum blijf ik hoop houden dat ik "gratie" krijg en nog een "iets" vind, maar dat is allemaal onduidelijk want dat "iets" kan van alles zijn. Een vriendin/gezin, een belangrijke baan/functie, .. mijn boek (?) ..

Dat laatste klinkt erg herkenbaar. En als buitenbeentje is het niet gemakkelijk, zeker niet in je eentje.
Stiekem is jouw hoop ook mijn hoop

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:07 schreef Autidude het volgende:

[..]

Ik heb veel zelfmoordgedachtes, gelukkig de laatste tijd minder.. maar het zal altijd wel een beetje blijven spoken denk ik. Vorig jaar heb ik ook 6 keer een poging gedaan. Maar, en trust me, zelfmoord plegen met medicijnen is nog best lastig En je wilt ook eigenlijk echt niet meemaken als het niet lukt.

En ik ga niet voor een trein springen enzo, en de enige reden waarom ik dat niet doe is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik het overleef en dat ik dan wakker wordt in het ziekenhuis zonder armen of benen enzo. Mijn psych weet dit ook, en hij en mijn moeder zeggen ook allebei; ja, dat zou typisch iets zijn wou jou weer zou overkomen..

Maar ik heb het niet altijd, alleen vaak wel en ik weet ook waar het vandaan komt, want ik heb niet echt een doel of een nut in het leven.. althans ik zie hem nog niet. Ik denk ook dat de reden van het bestaan ook echt zo huisje boompje beestje is, dat je een gezinnetje moet stichten of voortplanten enzo en ik denk ook dat mensen samen horen te zijn, dat je een levenspartner hoort te hebben. Anders schakelt de natuur je ook vanzelf wel uit, eenzame mensen worden ook minder oud enzo, het is allemaal de natuur.

Dus vraag ik mijzelf heel vaak af wat ik nog doe hier, wat feitelijk mijn doel of nut is. En ik vind het ook niet erg om jong te sterven ofzo omdat ik heel erg het gevoel heb dat mijn taak erop zit en dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben. Zo voelt het echt, ik leef in een gevangenis en ben mijn tijd aan het uitzitten.
Maar stiekum blijf ik hoop houden dat ik "gratie" krijg en nog een "iets" vind, maar dat is allemaal onduidelijk want dat "iets" kan van alles zijn. Een vriendin/gezin, een belangrijke baan/functie, .. mijn boek (?) ..

Hmm..ik moet zeggen dat ik me ergens in dit verhaal wel herken.
Ik ben niet zo'n huisje/boompje/beestje type, iig nog niet..maar vraag mezelf ook regelmatig af wat het doel van alles is..als je uiteindelijk toch weer vertrekt(sterft). En daarna weet/herinner je je ook niks meer.
En zelfmoordideen heb ik wel gehad, maar veel verder kom ik niet, durf het niet en zou het mijn familie ook niet willen aandoen.
Wel weet ik nog dat toen ik zo'n 15 jaar ofzo was..ik mijn eigen pols begon te schuren met schuurpapier..maar zodra het pijn deed en een beetje begon te bloeden ben ik gestopt.
En het gevoel de tijd uit te zitten heb ik zo vaak,

Voor wat ik las gaat depressie in sommige gevallen goed samen met autisme.

Iig ik ga nu pitten, kijken of ik morgen wat beter ben

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 23:12 schreef francis998 het volgende:

[..]

Hmm..ik moet zeggen dat ik me ergens in dit verhaal wel herken.
Ik ben niet zo'n huisje/boompje/beestje type, iig nog niet..maar vraag mezelf ook regelmatig af wat het doel van alles is..als je uiteindelijk toch weer vertrekt(sterft). En daarna weet/herinner je je ook niks meer.
En zelfmoordideen heb ik wel gehad, maar veel verder kom ik niet, durf het niet en zou het mijn familie ook niet willen aandoen.
Wel weet ik nog dat toen ik zo'n 15 jaar ofzo was..ik mijn eigen pols begon te schuren met schuurpapier..maar zodra het pijn deed en een beetje begon te bloeden ben ik gestopt.
En het gevoel de tijd uit te zitten heb ik zo vaak,

Voor wat ik las gaat depressie in sommige gevallen goed samen met autisme.

Iig ik ga nu pitten, kijken of ik morgen wat beter ben

Haha, ja, je zou/kan er goed depressief van worden
Toch, ondanks de diepte- en hoogtepunten, depressief? Kan me het niet voorstellen eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 14:03 schreef Autidude het volgende:
Ja maar mensen klagen wel als er meer belasting betaald moet worden of als er ergens op gekort wordt om een gat op te vullen. Punt is dat er meer geld moet komen in onze staatkas, dat is een maatschappelijk probleem voor ons allemaal, een probleem in eigen land. En we hebben er allemaal last van en we vinden het allemaal erg vervelend, maar als er ergens een natuurramp gebeurt dan kunnen daar bakken met geld heen.

Ik vind dat dat geld beter besteed kan worden. En ik vind dat niet egoistisch of hypocriet. En waar je kan helpen moet je ook gewoon helpen, hulp bieden is net zo goed en fijn als hulp krijgen. Maar je moet niet jezelf wegcijferen.

Even wat anders, wie heeft hier een autipas en hoe gebruik je die?

Ja, de heroverwegingen van de overheid raken alle terreinen. Alleen op buitenlandse uitgaven wordt niet bezuinigd, denk bijvoorbeeld ook aan de JSF. Ik heb geen autipas.

Maar je kunt er bij een aantal attracties in Disneyland Parijs voorrang krijgen, zodat je nog meer uit je bezoek kan halen. Ook bij Walibi World kun je de wachtrijen vermijden.

http://www.autipas.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=16

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 00:40 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Haha, ja, je zou/kan er goed depressief van worden
Toch, ondanks de diepte- en hoogtepunten, depressief? Kan me het niet voorstellen eigenlijk.

het kan wel, zowieso ze gooien als je zm neigingen hebt meestal alles richting depressie, die dan weer verschillende oorzaken kan hebben.
Maar het is idd lastig voor te stellen.

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:07 schreef Autidude het volgende:

[..]

Ik heb veel zelfmoordgedachtes, gelukkig de laatste tijd minder.. maar het zal altijd wel een beetje blijven spoken denk ik. Vorig jaar heb ik ook 6 keer een poging gedaan. Maar, en trust me, zelfmoord plegen met medicijnen is nog best lastig En je wilt ook eigenlijk echt niet meemaken als het niet lukt.

En ik ga niet voor een trein springen enzo, en de enige reden waarom ik dat niet doe is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik het overleef en dat ik dan wakker wordt in het ziekenhuis zonder armen of benen enzo. Mijn psych weet dit ook, en hij en mijn moeder zeggen ook allebei; ja, dat zou typisch iets zijn wou jou weer zou overkomen..

Maar ik heb het niet altijd, alleen vaak wel en ik weet ook waar het vandaan komt, want ik heb niet echt een doel of een nut in het leven.. althans ik zie hem nog niet. Ik denk ook dat de reden van het bestaan ook echt zo huisje boompje beestje is, dat je een gezinnetje moet stichten of voortplanten enzo en ik denk ook dat mensen samen horen te zijn, dat je een levenspartner hoort te hebben. Anders schakelt de natuur je ook vanzelf wel uit, eenzame mensen worden ook minder oud enzo, het is allemaal de natuur.

Dus vraag ik mijzelf heel vaak af wat ik nog doe hier, wat feitelijk mijn doel of nut is. En ik vind het ook niet erg om jong te sterven ofzo omdat ik heel erg het gevoel heb dat mijn taak erop zit en dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben. Zo voelt het echt, ik leef in een gevangenis en ben mijn tijd aan het uitzitten.
Maar stiekum blijf ik hoop houden dat ik "gratie" krijg en nog een "iets" vind, maar dat is allemaal onduidelijk want dat "iets" kan van alles zijn. Een vriendin/gezin, een belangrijke baan/functie, .. mijn boek (?) ..

Dat laatste herken ik zeer goed, maar ik probeer het allemaal wat te relativeren. Dat helpt me goed als ik weer in een depressie lijk te komen.

Verder moet je jezelf gewoon een doel stellen. Ikzelf Ben ook geen huisje, boompje, beestje-strever ( mijn god, ben net 19 :/ ) maar ik heb andere doelen gesteld. Zo wil ik persé nog eens een zware militaire functie vervullen, meerdere opleidingen in het hoger onderwijs volgen.
Nu heb ik dus plannen gemaakt om na dit academisch jaar op de TU( civiele techniek) te beginnen. En na het eerste jaar ben ik oud genoeg om naar commando te solliciteren. Tot die tijd blijf ik me daar gewoon op voorbereiden, en als het faalt, nouja, dan maar verder studeren en na afloop kijken of ze me bij het vreemdelingenlegioen willen.

Maar het is gewoon belangrijk(en ik denk met name voor een ass) om een duidelijk doel te stellen. Dan heb je in ieder geval een houvast om je door de zware tijden te halen. Buiten je familie en vrienden om natuurlijk:9

[ Bericht 4% gewijzigd door ikke043 op 23-01-2010 11:26:25 ]

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 11:20 schreef ikke043 het volgende:

[..]

Dat laatste herken ik zeer goed, maar ik probeer het allemaal wat te relativeren. Dat helpt me goed als ik weer in een depressie lijk te komen.

Verder moet je jezelf gewoon een doel stellen. Ikzelf en ook geen huisje, boompje, beestje-strever ( mijn god, ben net 19 :/ ) maar ik heb andere doelen gesteld. Zo wil ik persé nog eens een zware militaire functie vervullen, meerdere opleidingen in het hoger onderwijs volgen.
Nu heb ik dus plannen gemaakt om na dit academisch jaar op de TU( civiele techniek) te beginnen. En na het eerste jaar ben ik oud genoeg om naar commando te solliciteren. Tot die tijd blijf ik me daar gewoon op voorbereiden, en als het faalt, nouja, dan maar verder studeren en na afloop kijken of ze me bij het vreemdelingenlegioen willen.

Maar het is gewoon belangrijk(en ik denknmet name voor een ass) om een duidelijk doel te stellen. Dan heb je in ieder geval een houvast om je door de zware tijden te halen. Buiten je familie en vrienden om natuurlijk:9

Dat herken ik, ik zelf heb ook altijd veel doelen gehad, en heb ze nog. Alleen is het lastig als het voor jou belangerijkste doel niet haalbaar blijkt...en je het moet uitstellen.
Maar idd een doel heeft zijn vor/tegen kant, het kan je zowel uit een diep dal helpen..of een kleine trigger zijn om juist in zo'n dal te komen.
Allemaal imo

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 09:21 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ja, de heroverwegingen van de overheid raken alle terreinen. Alleen op buitenlandse uitgaven wordt niet bezuinigd, denk bijvoorbeeld ook aan de JSF.

Ja, die miljardenverslindende JSF zal zeker komen. Daar is wel geld voor. Kunnen ze het weer bij de sociale zekerhied weer weghalen. Zeker met een VVD in de regering.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 11:27 schreef francis998 het volgende:

[..]

Dat herken ik, ik zelf heb ook altijd veel doelen gehad, en heb ze nog. Alleen is het lastig als het voor jou belangerijkste doel niet haalbaar blijkt...en je het moet uitstellen.
Maar idd een doel heeft zijn vor/tegen kant, het kan je zowel uit een diep dal helpen..of een kleine trigger zijn om juist in zo'n dal te komen.
Allemaal imo

Jah, ik ken het. Ik wol na mijn havo naar het korps mariniers, maar haalde het geneeskundug niet. Dus nu ga ik een stapje hoger terwijl ik mijn zwakheden probeer te verbergen

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 15:12 schreef robuust89 het volgende:
TerugVindPervasieveOntwikkelingsStoornis!(of heb ik nou asperger? )

ken je de grap van robuust die met de psycholoog wil babbelen? de psycholoog is ziek zit dus nu al 2 weken te wachten, minder

Goeie grap. Zoiets heb ik ook met mijn trajectbegeleider gehad

Gisteren voelde ik mij rot en dacht aan iemand die miste. Toe realiseerde ik mij dat ik op zo'n moment gevangen ben van mijn eigen gedachten.
Alhoewel ik dat al wist. Is het wel goed om zoiets te realiseren. Zodat je de negatieve spiraal kan doorbreken.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 09:21 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Ja, de heroverwegingen van de overheid raken alle terreinen. Alleen op buitenlandse uitgaven wordt niet bezuinigd, denk bijvoorbeeld ook aan de JSF. Ik heb geen autipas.

Maar je kunt er bij een aantal attracties in Disneyland Parijs voorrang krijgen, zodat je nog meer uit je bezoek kan halen. Ook bij Walibi World kun je de wachtrijen vermijden.

http://www.autipas.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=16

Ik weet wat de autipas is, ik heb er namelijk zelf wel 1. Maar ik vroeg mij af wie daar, van hier, nog meer gebruik van heeft gemaakt en wat je er dan precies mee doet. Ik heb er nog geen gebruik van gemaakt maar ik draag hem wel altijd bij me. Dat vooral omdat ik "op slot" kan raken en dan ben ik nog wel redelijk genoge om die pas te laten zien, dat is voor mij een betere uitdrukking om duidelijk te maken dat je mij met rust moet laten dan dat ik ga lopen dreigen en al. Ook dus voor de politie enzo, voor mocht er iets gebeuren waarbij ik even mezelf niet ben, dat dan een beetje duidelijk is dat ik dan mezelf niet ben en dat je mij eigeniljk een beetje voorzichtig uit moet laten razen. Want het komt alitjd wel weer goed.

En van die pretparken is wel een prettige bijkomstigheid, dat is ook een reden waarom ik het vraag. Je hebt idd bijvoorbeeld bij Walibi dat je niet in de rij hoeft te staan, en op 1 autipas mogen 4 mensen.. Dus dat zou een leuke meeting/uitje kunnen zijn? Maar niet alle pretparken hebben dat, de Efteling wil niet meewerken .. Maar bij Disney in Parijs is het weer super geregeld, daar heb je heel veel begrip en voordeeltjes.. je mag dan ook bij de parade in een soort van VIP room enzo

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:07 schreef Autidude het volgende:
En ik ga niet voor een trein springen enzo, en de enige reden waarom ik dat niet doe is omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik het overleef en dat ik dan wakker wordt in het ziekenhuis zonder armen of benen enzo. Mijn psych weet dit ook, en hij en mijn moeder zeggen ook allebei; ja, dat zou typisch iets zijn wou jou weer zou overkomen..

Lief van je ma & hulpverlener.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 15:45 schreef BlueMage het volgende:

[..]

Lief van je ma & hulpverlener.

Realitiveren

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 15:45 schreef BlueMage het volgende:

[..]

Lief van je ma & hulpverlener.

Nee, die kennen mij heel erg goed en weten ook precies hoe onvoorstelbaar veel pech ik heb en rare dingen meemaak.. dus het is een hele goede vorm van begrip en het voelt ook als een warme deken, dus het is NIET negatief. Want ik ga ervan uit dat je je post een beetje negatief bedoelde?
Het is een soort van begrip dat ze uiten dat ze begrijpen wat ik voel maar ook een soort van gedeeld gevoel voor de realtiteit en mijn eigen visie daarop.

Ondertussen zit ik nu al ruim 5 minuten te bedenken hoe gruwelijk mooi en grappig een stukje uit 1 van de zinnetjes uit mijn vorige post is "Wie daar, van hier, " Schitterend eigenlijk, en daar zit ik nu dus al een tijdje over te denken.. superleuk mooi stukje taal Vind ik, en dat deed ik gewoon onbewust... maar nu ik het teruglees vind ik het supergeweldig Is dat ook herkenbaar? Of dat je tig keer je eigen teksten en reacties daarop terugleest?

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 13:40 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Goeie grap. Zoiets heb ik ook met mijn trajectbegeleider gehad

Gisteren voelde ik mij rot en dacht aan iemand die miste. Toe realiseerde ik mij dat ik op zo'n moment gevangen ben van mijn eigen gedachten.
Alhoewel ik dat al wist. Is het wel goed om zoiets te realiseren. Zodat je de negatieve spiraal kan doorbreken.

hmmm..idd. Ik zelf merk dit regelmatig en heb o.a. met het besluit wel vertrekken/niet vertrekken.
En neig dan in een spiraal terecht te komen..en eruit komen is lastig..maar als je de spiraal herkent is het goed mogelijk.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 15:52 schreef Autidude het volgende:

[..]

Nee, die kennen mij heel erg goed en weten ook precies hoe onvoorstelbaar veel pech ik heb en rare dingen meemaak.. dus het is een hele goede vorm van begrip en het voelt ook als een warme deken, dus het is NIET negatief. Want ik ga ervan uit dat je je post een beetje negatief bedoelde?
Het is een soort van begrip dat ze uiten dat ze begrijpen wat ik voel maar ook een soort van gedeeld gevoel voor de realtiteit en mijn eigen visie daarop.

Ondertussen zit ik nu al ruim 5 minuten te bedenken hoe gruwelijk mooi en grappig een stukje uit 1 van de zinnetjes uit mijn vorige post is "Wie daar, van hier, " Schitterend eigenlijk, en daar zit ik nu dus al een tijdje over te denken.. superleuk mooi stukje taal Vind ik, en dat deed ik gewoon onbewust... maar nu ik het teruglees vind ik het supergeweldig Is dat ook herkenbaar? Of dat je tig keer je eigen teksten en reacties daarop terugleest?

Ik zelf snap er niet echt helemaal het schitterende aan.
Maar je eigen tekst teruglezen, doet ieder mens denk ik. Hangt er ook vanaf hoe belangerijk het is.
Zelf lees ik soms de ontvangen en verzonden mailtjes na, ook al zijn ze maanden/jaren geleden verzonden

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 16:25 schreef francis998 het volgende:

[..]

hmmm..idd. Ik zelf merk dit regelmatig en heb o.a. met het besluit wel vertrekken/niet vertrekken.
En neig dan in een spiraal terecht te komen..en eruit komen is lastig..maar als je de spiraal herkent is het goed mogelijk.
[..]

Ik zelf snap er niet echt helemaal het schitterende aan.
Maar je eigen tekst teruglezen, doet ieder mens denk ik. Hangt er ook vanaf hoe belangerijk het is.
Zelf lees ik soms de ontvangen en verzonden mailtjes na, ook al zijn ze maanden/jaren geleden verzonden

Jammer genoeg moest ik gisteren nog steeds aan die ene persoon denken. Iemand waarmee ik iets had afgesproken. Later op de dag zat ik te kletsen met een collega vroeg hij. Heb je nog wat gehoord van die date. Ik had echt

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 16:34 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Jammer genoeg moest ik gisteren nog steeds aan die ene persoon denken. Iemand waarmee ik iets had afgesproken. Later op de dag zat ik te kletsen met een collega vroeg hij. Heb je nog wat gehoord van die date. Ik had echt

Dat is zeker balen..zoets vergelijkbaars maak ik ook vaak mee. De meeste kennisen van mn..die vragen hoe het gaat..en welke studie ik ga doen..in augustus/september..maar ik weet niet eens of ik dan nog hier ben. Dus zeg ik simpelgenoeg...'k weet niet...ben nog aan 't kijken..maar die vragen heb ik echt een hekel aan op dit moment.
Mede doordat ik er niet met mijn moeder over durf te praten.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 16:51 schreef francis998 het volgende:

[..]

Dat is zeker balen..zoets vergelijkbaars maak ik ook vaak mee. De meeste kennisen van mn..die vragen hoe het gaat..en welke studie ik ga doen..in augustus/september..maar ik weet niet eens of ik dan nog hier ben. Dus zeg ik simpelgenoeg...'k weet niet...ben nog aan 't kijken..maar die vragen heb ik echt een hekel aan op dit moment.
Mede doordat ik er niet met mijn moeder over durf te praten.

Ik had zoiets voel ik mij net weer wat beter. Komt er zo'n vraag. Ach zo erg was het nu ook weer niet. Alleen wel toevallig. Dat ik juist daarvoor aan diegene zat te denken.