PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] Deel 30 - Wat een TVP!

quote:

Op maandag 11 januari 2010 19:18 schreef DeHovenier het volgende:
Farcry 2 FTW

Die heb ik op de PC, ik vond de single player erg leuk.. maar multiplayer doe ik niet meer op de pc vanwege de vele hacks enzo.

hmm..dat van tegen jezelf praten heeft iedereen deels wel denk ik.
Ik had dat zo'n 6 maanden terug zo vaak. Meestal tijdens het bestuderen van wiskunde(nogal lastig) deed ik meestal mijn pc aan, koptelefoon op, muziek op een volumen waarvan ik deels afgesloten werd van buitenaf. En begon op papier te krassen en te doen..en blijkbaar kraamde ik dan van alles uit..want een tante begon op bepaald moment te lachen..tijdens het eten. Of ik wel in de gaten had dat ik van alles uitkraamde tijdens mijn studiemomenten.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 21:11 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

En heb je daar moeite mee, of ermee leren leven?


Die afwijking heb ik dus ook, al weet niemand daarvan. Het past echt bij autisme.
Nee, wie voor een dubbeltje geboren is zal nooit een kwartje worden. Bepaalde vreemde gedragingen en ook preoccupaties zal ik mijn leven lang last van houden. Werk of geen werk.

Ik heb dit altijd al gedaan en heb me er nooit echt druk om gemaakt. Ik schijn de hele dag gesprekken te voeren, ik wist het deels niet eens. Ik weet dat ik soms in gedachten gesprekken voerde met andere mensen (uit mijn omgeving, of zelfs van tv) en ook dat ik tegen objecten praat (hoewel ik heus wel weet dat ze niet leven of terugpraten). Op een gegeven moment vroeg m'n vriend eens met wie ik stond te praten - ik scheen in m'n eentje in de badkamer hele gesprekken te voeren, maar ik heb er geen idee van. Op dat moment vond ik het wel een beetje genant, maar nou ja - wat zal ik zeggen... Ik doe zoveel genante dingen, dat dat ene beetje voor hem ook niet meer uitmaakt. Hij vindt niks mis met me, vindt me soms wat apart of kinderachtig, maar hij gelooft helemaal niet dat het een afwijking zou zijn, dat vindt ie onzin. En voor mezelf kan het me geen moer schelen of ik tegen mezelf, de spiegel, de konijnen op de kinderboerderij of de fles afwasmiddel praat. Zolang ik het maar gezellig vind en er niemand kwaad mee doe. Het zal wel een reden hebben, het zal me wel op een of andere manier helpen met iets, anders zou ik het vast niet doen.

Had ook geen idee dat het typisch zou zijn voor autisme overigens. Ik ken nog iemand die het doet en die is volgens mij niet autistisch (nooit over gehoord, of problemen in die richting volgens mij) en de mensen die ik ken die Asperger hebben doen het volgens mij niet (of niet als ik in de buurt ben iig en met allebei ben ik best veel tijd samen geweest, ook op dezelfde kamer geslapen e.d.).

Wat grappig. Ik vind t ook niet genant, eerder aandoenlijk.
Voerde zelf vroeger hele gesprekken met mijn paard, echt heel stom. Nouja vonden anderen, ik vond t wel gezellig
Ik kan me nog wel herinneren dat ik een keer heel zenuwachtig was en om rustig te worden in mijn hoofd een liedje zong, althans, dat dacht ik. Ik zong blijkbaar hardop en nog vals ook

Wat ik wél zeer zeker herken is in je hoofd een dialoog voeren. Doe dat ook heel veel, om dingen voor mijzelf te relativeren. En later werk ik t uit op de mail. Meestl gebruik ik daar een dierbare voor zoals vorig jaar een hele goeie vriend, en nu af en toe mijn vriend (ik mail de dialogen ook )
Frappante is dat dit 2 mensen zijn die mij nagenoeg het beste kennen (al zie ik die vriend zelden door drukte) maar die vriend is qua karakter een kopie van mij, en mijn vriend.. Die kent me gewoon door en door. Dat maakt relativeren wel makkelijk omdat ik vrij goed kan inschatten wat de reactie zou zijn.
En das vrij bizar want eigenlijk hoef ik geen live-feedback meer omdat ik dusdanig alles uitstippeln dat ik een anders reactie al heb gehad voor ik die daadwerkelijk heb gekregen

Pfff ben bezig met een week vakantie voordat ik van baan wissel, krijg ik niet, in ruil wil ik elke week een langer weekend. Nu is t maar de vraag of dit wordt toegekend.. maar ik heb zoiets van

Ik heb ook asperger, al weleens gezegd hier ook.
Dit is wel een leuk filmpje deze jongeman verteld op een leuke manier veel zaken met humor

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 11:17 schreef Cassandra87 het volgende:
Wat grappig. Ik vind t ook niet genant, eerder aandoenlijk.
Voerde zelf vroeger hele gesprekken met mijn paard, echt heel stom. Nouja vonden anderen, ik vond t wel gezellig
Ik kan me nog wel herinneren dat ik een keer heel zenuwachtig was en om rustig te worden in mijn hoofd een liedje zong, althans, dat dacht ik. Ik zong blijkbaar hardop en nog vals ook

Wat ik wél zeer zeker herken is in je hoofd een dialoog voeren. Doe dat ook heel veel, om dingen voor mijzelf te relativeren. En later werk ik t uit op de mail. Meestl gebruik ik daar een dierbare voor zoals vorig jaar een hele goeie vriend, en nu af en toe mijn vriend (ik mail de dialogen ook )
Frappante is dat dit 2 mensen zijn die mij nagenoeg het beste kennen (al zie ik die vriend zelden door drukte) maar die vriend is qua karakter een kopie van mij, en mijn vriend.. Die kent me gewoon door en door. Dat maakt relativeren wel makkelijk omdat ik vrij goed kan inschatten wat de reactie zou zijn.
En das vrij bizar want eigenlijk hoef ik geen live-feedback meer omdat ik dusdanig alles uitstippeln dat ik een anders reactie al heb gehad voor ik die daadwerkelijk heb gekregen

Pfff ben bezig met een week vakantie voordat ik van baan wissel, krijg ik niet, in ruil wil ik elke week een langer weekend. Nu is t maar de vraag of dit wordt toegekend.. maar ik heb zoiets van

tja ik hield weleens gesprekken met katten. Alleen heb ik er nu geen een meer. Maar ik praat altijd tegen ze. Maar dat is in mijn familie vrij normaal, iig een tante en mijn ma praten vaak tegen de huisdieren. En ik zelf ben dan ook dol op dieren, vooral katten omdat ik sinds baby al een kat had.

En het voeren van een dialoog in je hoofd heb ik zelf vrij vaak. En ik kan dan van alles bespreken, en vooral met mensen waarvan ik redelijk kan inschatten hoe ze reageren. Ik kan me daar ook vrij aan ergeren. En de gesprekken zijn dan echt super willekeurig..kunnen over van alles gaan. Maar meestal zijn het onderwerpen die me dwars zitten.
Ik weet alleen niet of ik dit altijd al heb gehad, ben pas ongeveer een half jaar er echt bewust van.

En ga nu ff dat filmpje bekijken.

Hoe zit het met de erfelijkheid van Asperger/PDD NOS?

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 03:46 schreef Apfelsaft het volgende:
Hoe zit het met de erfelijkheid van Asperger/PDD NOS?

Volgens mij zijn het ook voornamelijk de zoontjes die t erfen, althans de kans is groter toch?

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 10:57 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Volgens mij zijn het ook voornamelijk de zoontjes die t erfen, althans de kans is groter toch?

Oui.

Hey juup mag ik je wat persoonlijks vragen? In dezelfde trant. Volgens mij heb ik dit al eens in t algemeen gevraagd, hoe t zat met erfelijkheid en de overweging, maar voor zover ik weet zijn jij en logician de enige met kinderen. Was wel benieuwd hoe iedereen staat tegenover een kinderwens en eventuele erfelijkheid (vermits er een kinderwens aanwezig is uiteraard)
Heeft dat bij jou ook nog een grote rol gespeeld?

Lijkt me sowieso een moeilijk besluit. Je kan niet met 100% zeggen dat je kind niets erft, maar ook niet of dat wel het geval zou zijn. En is dat dan het 'risico' waard.. In hoeverre dat een risico is zal natuurlijk per persoonlijke mening verschillen..
Maar het lijkt mij wel een heel moeilijk besluit. Te meer omdat mij wel kan voorstellen dat de wens voor een kindje sámen, van 2 partners die van elkaar houden, erg meeweegt tegenover bijv adoptie of KID.

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 11:17 schreef Cassandra87 het volgende:
Hey juup mag ik je wat persoonlijks vragen? In dezelfde trant. Volgens mij heb ik dit al eens in t algemeen gevraagd, hoe t zat met erfelijkheid en de overweging, maar voor zover ik weet zijn jij en logician de enige met kinderen. Was wel benieuwd hoe iedereen staat tegenover een kinderwens en eventuele erfelijkheid (vermits er een kinderwens aanwezig is uiteraard)
Heeft dat bij jou ook nog een grote rol gespeeld?

Lijkt me sowieso een moeilijk besluit. Je kan niet met 100% zeggen dat je kind niets erft, maar ook niet of dat wel het geval zou zijn. En is dat dan het 'risico' waard.. In hoeverre dat een risico is zal natuurlijk per persoonlijke mening verschillen..
Maar het lijkt mij wel een heel moeilijk besluit. Te meer omdat mij wel kan voorstellen dat de wens voor een kindje sámen, van 2 partners die van elkaar houden, erg meeweegt tegenover bijv adoptie of KID.

Jij mag dat.

Het heeft bij ons een enorm grote rol gespeeld mbt het wel of niet "nemen" van een kind. Wij hebben er jaren over nagedacht en altijd gezegd "nee wij doen het niet want het risico is te groot (mede omdat aan de kant van mijn vrouw haar familie ook autisme aanwezig is)", maar op een gegeven moment werd het verlangen zo enorm groot dat wij er toch voor wilden gaan. Toch zijn wij spreekwoordelijk niet over 1 nacht ijs gegaan, want wij zijn er pas aan begonnen toen wij beiden zoiets hadden van "oké, nu hebben wij genoeg geleerd in het leven en met/over autisme, nu zijn wij sterk genoeg om een eventueel kind met autisme op te voeden". Wij zijn tot na de geboorte wel angstig geweest of onze dochter autisme zou hebben of niet, maar zoals het er nu naar uit ziet is zij geen autist zeg maar.
Tevens hebben wij vroeg een geslachtsbepaling laten doen omdat wij graag) en dan hadden wij ons daar op kunnen instellen. Niet dat het krijgen van een meisje een garantie biedt op geen autisme.
Ik heb de afgelopen jaren enorm veel over mezelf en autisme geleerd dat ik nu kan zeggen "ik kan mijn dochter een gedegen opvoeding geven zonder dat zij last zal hebben van mijn autisme".

Adoptie is voor mij nooit een oplossing geweest, omdat ik simpelweg geen kind kan opvoeden dat niet van mij is zeg maar. Ik mis dan het stukje "eigen bloed" en daar kan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet mee overweg.

tvp

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef Juup© het volgende:

[..]

Jij mag dat.

Het heeft bij ons een enorm grote rol gespeeld mbt het wel of niet "nemen" van een kind. Wij hebben er jaren over nagedacht en altijd gezegd "nee wij doen het niet want het risico is te groot (mede omdat aan de kant van mijn vrouw haar familie ook autisme aanwezig is)", maar op een gegeven moment werd het verlangen zo enorm groot dat wij er toch voor wilden gaan. Toch zijn wij spreekwoordelijk niet over 1 nacht ijs gegaan, want wij zijn er pas aan begonnen toen wij beiden zoiets hadden van "oké, nu hebben wij genoeg geleerd in het leven en met/over autisme, nu zijn wij sterk genoeg om een eventueel kind met autisme op te voeden". Wij zijn tot na de geboorte wel angstig geweest of onze dochter autisme zou hebben of niet, maar zoals het er nu naar uit ziet is zij geen autist zeg maar.
Tevens hebben wij vroeg een geslachtsbepaling laten doen omdat wij graag) en dan hadden wij ons daar op kunnen instellen. Niet dat het krijgen van een meisje een garantie biedt op geen autisme.
Ik heb de afgelopen jaren enorm veel over mezelf en autisme geleerd dat ik nu kan zeggen "ik kan mijn dochter een gedegen opvoeding geven zonder dat zij last zal hebben van mijn autisme".

Adoptie is voor mij nooit een oplossing geweest, omdat ik simpelweg geen kind kan opvoeden dat niet van mij is zeg maar. Ik mis dan het stukje "eigen bloed" en daar kan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet mee overweg.

Zijn jullie al lang samen? Groot respect voor jullie beiden want het zal lang niet altijd even makkelijk zijn
Je hebt t trouwens over vroege geslachtsbepaling, had dit eventueel verschil gemaakt, of meer voorbereiding an sich?

Ik zit er wel eens over na te denken omdat ik de hele kwestie interessant vind (:@ ik heb een tic voor maatschappelijke onderwerpen/dilemma's ) Gelukkig is dit nog lang niet van toepassing voor mij daar ik de eerst komende 4 a 5 jaar nog niet aan kinderen denk of wil denken (Na 5 jaar met mijn ex samen te zijn geweest, aanwezige wens paar missers en een nare breuk ben ik toch heeeel erg huiverig..)
Ik weet wel dat mijn moeder met hetzelfde zat want toen ik in de planning was is er huntington in de familie ontdekt (heb ik van horen zeggen, ik ken die familieleden namelijk niet zelf ) en toen zij zwanger was van mij kwam mijn oom in zijn eerste psychose terecht en heeft ze doodsangsten uitgestaan dat ik later ook psychoses zou krijgen. Tsjaaa..

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 10:57 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Volgens mij zijn het ook voornamelijk de zoontjes die t erfen, althans de kans is groter toch?

Mijn vader wordt momenteel onderzocht, en ik herken me in een behoorlijk aantal punten. Ik heb eigenlijk weinig last hiervan, eigenlijk alleen als het op (intieme) relaties aankomt. Is het nodig om hulp te zoeken en een diagnose te laten stellen? En aan wat voor hulp moet ik dan denken? Zie het eigenlijk niet zo zitten om van alles over mezelf te vertellen tegen een (vreemde) psycholoog...

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 13:22 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Zijn jullie al lang samen? Groot respect voor jullie beiden want het zal lang niet altijd even makkelijk zijn
Je hebt t trouwens over vroege geslachtsbepaling, had dit eventueel verschil gemaakt, of meer voorbereiding an sich?

Ik zit er wel eens over na te denken omdat ik de hele kwestie interessant vind (:@ ik heb een tic voor maatschappelijke onderwerpen/dilemma's ) Gelukkig is dit nog lang niet van toepassing voor mij daar ik de eerst komende 4 a 5 jaar nog niet aan kinderen denk of wil denken (Na 5 jaar met mijn ex samen te zijn geweest, aanwezige wens paar missers en een nare breuk ben ik toch heeeel erg huiverig..)
Ik weet wel dat mijn moeder met hetzelfde zat want toen ik in de planning was is er huntington in de familie ontdekt (heb ik van horen zeggen, ik ken die familieleden namelijk niet zelf ) en toen zij zwanger was van mij kwam mijn oom in zijn eerste psychose terecht en heeft ze doodsangsten uitgestaan dat ik later ook psychoses zou krijgen. Tsjaaa..

Wij zijn dit jaar 10 jaar samen.
De geslachtsbepaling had geen verschil gemaakt, maar was idd nodig ter voorbereiding op wat mogelijk komen zou gaan dan.

Ik lees trouwens vaker dat mensen ondanks een diagnose weinig hinder ervaren in de praktijk.
Spelen een paar dingen mee. Je hebt kans dat een kind ook bijv autistisch is, aangezien je (in t algemeen, niet iemand in t bijzonder) weinig last hebt van autisme zou dit de keuze tot kinderen makkelijker maken, of niet omdat de kans aanwezig is dat autisme bij het kind steviger aanwezig is..
Zelfde geldt voor een lastige jeugd (pesterijen bijv) maar eenmaal volwassen toch redelijk stabiel zijn, is de gewetensvraag, waag je het erop dat een kind dezelfde lastige jeugd zal ervaren?
Maar aan de andere kant is die kans áltijd aanwezig..
Dat zou overigens mijn grote struikelblok zijn, ik heb niets erfelijks, maar ben als de dood dat ik dezelfde opvoeding zal geven als dat mijn moeder mij heeft gegeven.
Nouja nu stop ik maar met erover nadenken, anders krijg ik nog eens hoofdpijn
Zet t de komende 5 jkaar wel in de ijskast

Kan me niet concentreren op mn werk, zat ff te surfen.
Wil heel graag met vriendlief op vakantie maar aangezien mijn woning wordt opgeleverd zit ik wat krap. We hadden daarom een ander alternatief. Nog even verder gesurfd en ben een rondreis noorwegen tegen gekomen voor een mooi betaalbare prijs Dat lijkt me wel wat. Kan ik vriendje hopelijk ook weer blij mee maken

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 14:06 schreef Apfelsaft het volgende:

[..]

Mijn vader wordt momenteel onderzocht, en ik herken me in een behoorlijk aantal punten. Ik heb eigenlijk weinig last hiervan, eigenlijk alleen als het op (intieme) relaties aankomt. Is het nodig om hulp te zoeken en een diagnose te laten stellen? En aan wat voor hulp moet ik dan denken? Zie het eigenlijk niet zo zitten om van alles over mezelf te vertellen tegen een (vreemde) psycholoog...

Een diagnose heeft ook nadelen. Bijvoorbeeld bij het afsluiten van een levensverzekering (sommige verzekeraars weigeren mensen met autisme vanwege een verhoogd risico op psychoses). Als je weinig last heb, raad ik je niet aan om een diagnose te laten stellen. Als je een diagnose krijgt, ga je misschien een heel andere identiteit vormen. De autismecultuur leren kennen.

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 10:23 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Zo ver ik weet is het gewoon erfelijk. Ik meen zelfs, maar weet niet zeker, dat het alleen maar erfelijk is. Ik dacht dat het niet 'spontaan' kan ontstaan (zuurstofgebrek bij geboorte, met in het latere leven erop lijkende symptomen daargelaten).

Dat is nog niet helemaal duidelijk. Er zijn gevallen bekend waarbij er op latere leeftijd een diagnose is gesteld, en er bij de geboorte ook 'problemen' waren. Maar er was(kort geleden) nog geen sluitend bewijs of het erfelijk/niet erfelijk was, al ging het vermoeden naar wel erfelijk.

Maar goed, ben jij ook een asperger/pdd-nos'er RRGJL?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 16:07 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Hmm, nouja het zit wel opvallend vaak in families in ieder geval..

Wat je vraag betreft:
[..]

Ja klopt, mijn vader wordt binnenkort getest, en bij mijn zusje is pdd-nos geconstateerd.

Hoi, ik ben Odette, 22 jaar, en waarschijnlijk binnenkort ook een vaste poster in dit topic

27 Januari heb ik een afspraak met de psychiater om te gaan kijken naar een mogelijke autisme-spectrum-stoornis waarbij gedacht wordt aan asperger. Bij mij dus.

Ik ben al een jaar of drie in allerlei therapieën geweest maar het heeft tot nu toe nooit geleidt tot de gewenste resultaten, ik blijf problemen ondervinden op het sociale vlak die steeds terug komen. Het is voor het eerst dat ik mezelf echt herken in een beschrijving van een stoornis, en ik hoop dat het deze keer wel klopt zodat ik tenminste eindelijk concreet kan gaan werken aan mijn problemen op sociaal gebied. Steeds weer te horen krijgen dat mensen je niet meer willen zien omdat je ''raar'' bent, gaat echt aan je vreten. Ik hoop dat ik nu eindelijk kan leren om tot op een zekere hoogte ''normaal'' te kunnen functioneren.

Ik hoop voor je dat je net als de rest hier een labeltje krijgt. Al weet je het nog niet zeker, je kunt altijd al gaan inlezen in wat asperger/pdd-nos is. Dan kun je in ieder geval een beetje vooruitlopen. Daar zul je zeker sociaal veel baat bij hebben.

Btw, ik heb hier nooit gepost, maaruh ik ben een asperger

Het valt mij op dat er steeds meer mensen binnenvallen met een (vermoedelijke) diagnose, alsof t stempeltje steeds eerder wordt gegeven en ook veel makkelijker

Nou moet ik zeggen dat ik steeds meer en meer herken van een autist in mij zelf terwijl ik toch wel vrij zeker kan zeggen dat ik geen autisme heb. Maar bij mij is het meer nurture dan nature, dingen die mij hebben gevormd in t verleden waardoor ik moeite heb met bepaalde dingen, dan dat dit iets is wat ín mij zit oid. Dus ik krijg het vermoeden dat een dergelijk stempel inderdaad veel te makkelijk wordt gegeven (en vermoedens veel te snel worden uitgesproken)
Maar dat schijnt een nieuwe trend te zijn tegenwoordig

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 16:38 schreef Cassandra87 het volgende:
Het valt mij op dat er steeds meer mensen binnenvallen met een (vermoedelijke) diagnose, alsof t stempeltje steeds eerder wordt gegeven en ook veel makkelijker

Nou moet ik zeggen dat ik steeds meer en meer herken van een autist in mij zelf terwijl ik toch wel vrij zeker kan zeggen dat ik geen autisme heb. Maar bij mij is het meer nurture dan nature, dingen die mij hebben gevormd in t verleden waardoor ik moeite heb met bepaalde dingen, dan dat dit iets is wat ín mij zit oid. Dus ik krijg het vermoeden dat een dergelijk stempel inderdaad veel te makkelijk wordt gegeven (en vermoedens veel te snel worden uitgesproken)
Maar dat schijnt een nieuwe trend te zijn tegenwoordig

Lijkt me niet, er is altijd een heel team van specialisten die zo een diagnose geeft, en (uit eigen ervaring) wordt dat pas na een intensieve periode van gesprekken en testen gedaan. Het is wel zo dat het vroeger aanzienlijker minder werd gedaan. Deels omdat wat in je omgaat voor jezelf moest houden, en deels omdat er tegenwoordig veel meer kennis is.