Depressie & Angst #1

quote:

Op zondag 3 januari 2010 20:47 schreef TheVotary het volgende:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.

Bij mij kwam mijn angststoornis eerst. Op zich was ik gewoon wel vrolijk de eerste maand, ik was alleen bang om vreemde redenen. De depressie volgde wel heel snel dus, voornamelijk omdat heel veel mensen zich opeens met me gingen bemoeien en omdat ik in hun ogen een slecht persoon was en fout bezig was.
Ik was op dat moment pas 11 jaar, dus het was voor mij vrij heftig dat mensen opeens massaal zo over mij gingen denken, terwijl ik niet expres iets fout deed.

Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 20:47 schreef TheVotary het volgende:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.

Ik weet niet precies wat er eerst was, mn depressie of mijn angstklachten. Ik was 8 jaar, ik kende heel het fenomeen depressie niet. Ik weet alleen dat ik mij heel eenzaam voelde, dat ik me het liefste terugtrok en dat ik de wereld wel kon schieten.

Hallo TS

Ook ik herken je verhaal en ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ik weet hoe je je voelt. Toen ik 15 was begon mijn angststoornis waardoor ik ook depressief werd. Ik was bang voor alles wat met 'de dood' te maken had, en op een gegeven moment kreeg ik 3 hyperventilatie aanvallen per dag en durfde ik nergens meer alleen heen. Niet naar school, niet even naar de winkel.. zelfs tien minuten alleen douchen vielen me zwaar. Mijn huisarts stuurde mij door naar het GGZ waar een meisje van 23 tegenover me zat. Ik kon aan dit meisje nog beter uitleggen wat me mankeerde als zij zelf en hierdoor voelde ik me er niet op mijn gemak. Inmiddels zat ik al een jaar thuis met een angststoornis tot mijn toenmalige schoonmoeder mij vertelde dat zij hetzelfde door had gemaakt en er bovenop is gekomen door MaatKracht. MaatKracht is een organisatie met ervaringsdeskundigen die precies weten wat je voelt en hoe ze je er doorheen moeten helpen. Ikzelf heb 10 sessies gehad en hierna heb ik nooit ergens meer last van gehad. Mijn therapeut (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor wat ze voor me heeft gedaan, zonder haar zat ik hier niet) praatte met mij over mijn problemen als een psycholoog, maar kalmeerde mij ook met adem technieken, wat ook ontzettend fijn was, was dat ik haar áltijd mocht bellen wanneer ik ergens mee zat of als ik een aanval kreeg, ookal was het 3 uur 'snachts. Ook werd ik direct van de anti-depressie medicijnen afgehaald en overgezet naar een natuurlijk medicijn, Laif Staigerwald. In Laif zit Sint-Jans kruid wat je hersenen helpt serotonine aan te maken. Ik weet niet of je al wist wat er precies in je lichaam gebeurd wanneer je gehyperventileerd (naar adem snakt) maar eigenlijk krijgt je lichaam simpelweg teveel zuurstof binnen omdat jij je erg druk maakt. Vanzelfsprekend wordt het minder en houdt het uiteindelijk op wanneer je lichaam de overbodige zuurstof kwijtraakt. Wat je moet doen is niet in een zakje in en uitademen, maar ga rustig ergens zitten. Vertel jezelf in je hoofd dat je wéét dat het hyperventilatie is, en niks anders. Hierna adem je 3 tellen in door je neus, neem je 1 seconde rust, en adem je vervolgens 6 tellen uit door je mond. Dat herhaal je net zolang tot het minder wordt. Heel belangrijk is dat je je hand op je buik legt, en alleen met je buik ademt! Niet met je borst. Ook kan je deze oefeningen elke avond doen om rustig van te worden. Ik hoop echt dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen met mijn verhaal. Als je geïnteresseerd bent in dezelfde therapie kijk dan eventjes op http://www.in-balanz.nl/!

TVP. Ik heb sinds anderhalf jaar last van een vrij zware depressie. Ook ik heb al eerder last gehad van depressieve periodes, ik ben er vooral gevoelig voor in de herfst/winter. Ik sta onder behandeling bij een psycholoog en een psychiater en ik gebruik Efexor.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

Ga hardlopen! Na een week ofzo begin je je opeens echt heel goed te voelen. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd voordat ik er aan begon maar het resultaat is echt.... wow.
Voor de rest probeer zoveel mogelijk er op uit te gaan, kleine dingetjes zoals even lopend boodschappen doen etc kan als lekker werken.

Ben eigenlijk ook al 2 en een half jaar lang neerslachtig.... de ene keer meer dan de andere, maar goed, wil het nog niet echt depressief noemen. Denk ook dat het best wel makkelijk te verhelpen is, door wat te veranderen in mijn leven, een keer echt door te pakken met verschillende dingen, mijzelf eens goed een spiegel voor te houden en mijn denken eens te veranderen. Dat laatste lukt me soms wel, maar val vaak weer terug. Ach en het hoort er ook wel een beetje bij, het is niet erg om je af en toe kut te voelen, maar ik ben ook gewoon niet tevreden met mezelf, en mn leven. Spreek er eigenlijk ook nooit met iemand over, probeer het eerder te verbergen.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

Heb ik ook, ik heb haast een soort van sociale faalangst volgens mij, ben ook bang mensen kwijt te raken door eigen toedoen, of wanneer ik mensen nog maar net ken ben ik al bang dat ze me niets vinden en word ik heel onzeker in gesprekken en sociale situaties en zo..... Erg frustrerend, en slaat ook nog eens nergens op, maar door die angst word het soms nog werkelijkheid ook, en wordt de angst weer groter, echt een vicieuze cirkel gewoon..... Moet echt eens wat aan mijn zelfbeeld/gedachten doen, en ik weet dat ik het allemaal in eigen hand heb en in principe veel meer kan/waard ben dan ik zelf denk. Wanneer ik meer impulsief ben en niet echt nadenk bij alles wat ik doe, voel ik me ook veel beter. Ik heb nu zeeën van tijd(gestopt met werken), denk dat ik maar eens een keer weer flink en regelmatig ga sporten, hoop dat dat wat helpt...

[ Bericht 5% gewijzigd door Stefanovich op 05-01-2010 21:54:28 ]

Ik zie dat er in dit topic al een tijd niet meer is gereageerd, jammer!

Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.

Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.

De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.

Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is

Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.

Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.

Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.

Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat

Tja, ook een tvp van mijn zijde.

Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.

Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.

In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.

Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.

Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.

Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds ) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.

tvp

Ik wil ook reageren hier als het mag
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)

Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...

Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 16:41 schreef SaraST het volgende:
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

Allereerst sterkte met je probleem
Over het drukmaken dat het nooit meer weggaat:
Maak je daar niet druk over, want hoe moeilijk het ook is, de angstgevoelens verdwijnen nooit. Zou ook niet goed zijn, wanneer mensen niet over angst kunnen beschikken, het maakt je tot een persoon met gevoelens.
Probeer het een plaats te geven.
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.