R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
God ja, dat heb ik ook (gehad), dat ik me er niet kon toezetten om naar iets toe te gaan. Ik weet precies hoe je je voelt.quote:Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan
.
Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
Schaam je niet hoor, mensen zoals jij en ik weten hoe het is, en weten dus dat het gewoon soms niet lukt.
Thnx voor jullie lieve reacties. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht en ik heb er heel veel, dus ik denk dat ik wel depressief ben. Komt eigenlijk best hard aan om er een stempel op te plakken Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer.
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.
Lijkt me duidelijk. Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken.
In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.
Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?
Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer. Thnx voor je reactie. Het is zeker iets psychisch ja, en ik denk dat het ook gewoon depressie is. Kan eigenlijk niet anders, ik voel me al een jaar somber, dat is niet meer normaal. Ik weet het zeker: ik ga hulp zoeken.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 06:10 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken
Thnx voor je reactie. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht. Dikgedrukt is wat ik heb:quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 09:46 schreef caroline88 het volgende:
Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.
En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.
Lijkt me duidelijk.
Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken. In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.
Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
Thnxquote:Op dinsdag 3 augustus 2010 12:36 schreef Sylvana het volgende:
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!
Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen
Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.
Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?
Dank je en ja je mag grote delen van je dossier gewoon zelf inzien, behalve de werkaantekeningen van de therapeut, dat is vertrouwelijk. Maar verslagen van bijvoorbeeld de intake, of een eindverslag mag je zelf gewoon inzien. En ik heb het nodig als bewijs voor de IB-groep. (niet alles, maar bepaalde gedeeltes)quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 16:29 schreef Eva4Evah het volgende:
als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
[..]
Thnx
T wordt tijd dat ik dit topic eens even grondig ga lezen...
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.
Ja erg herkenbaar die reacties van je omgeving, daar is mijn moeder ook altijd zo goed in geweest. Mij altijd maar van alles verwijten en totaal geen inlevingsvermogen. Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)
Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)
Wat naarquote:Op woensdag 4 augustus 2010 17:41 schreef Eva4Evah het volgende:
Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.
! 
. Goed zo dat je een afspraak hebt gemaakt! Geeft het je al wat rust nu je weet dat je er iets aan gaat doen? En alles tegen een vreemde eruit gooien is ook heel spannend! Ik hoop voor je dat het goed klikt met die persoon en dat je hem/haar goed kunt gaan vertrouwen.En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.
Ik wens je sterkte en kracht
[ Bericht 2% gewijzigd door Quickie_Butt op 05-08-2010 16:36:22 ]
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
.
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
.
Jje hebt er goed over nagedacht en voor jezelf een doel gesteld. Vind het knap van je dat je er zo over kunt denken, chapeau! Tis ook niet niets zo een behandeling. Eerst inderdaad wat stevige schoenen aantrekken en dan kun je de berg gaan verplaatsen. Begin daarbij wel met het wegdragen van kleine stenen.quote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Thnxquote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:28 schreef Quickie_Butt het volgende:
[..]
Wat naar
En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.
Ik wens je sterkte en kracht
Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling 
) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Phew, ja kan me voorstellen dat je het niet kan opbrengen. Wat erg dat je zoveel angsten hebt.quote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Hopelijk slaat de anti-depressiva aan en kun je de dagbehandeling snel aan, als je er klaar voor bent.
Een goede vriend die met depressies te maken heeft, heeft kort geleden een interviewtje in de Daily Mirror gedaan over zijn ziekte, in het kader van de Britse 'time to change'-campaigne. Misschien ook wel interessant om hier neer te zetten dacht ik (omdat ook in NL het taboe natuurlijk nog steeds groot is):
(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).
(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Jammer dat je er nu nog niet aan toe bent, trek idd eerst maar wat betere schoenen aan en probeer het dan opnieuw. Ik hoop voor je dat de AD werkenquote:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Dat sucks zeker ja als je moeder zo reageert en zich totaal niet ka inleven in hoe jij je voelt en zegt dat ze wel met je wil ruilen. Mijn moeder heeft ook weinig inlevingsgevoel en ik heb sowieso weinig contact met haar, dus ik heb het haar gewoon niet verteld dat het weer kut gaat en dat ik weer in behandeling ga ( ze weet niet eens dat ik al eerder depressief ben geweest en in therapie ben geweest) Die paar uur dat ik haar af en toe zie zet ik gewoon mn blije masker op. Mn schoonmoeder weet er wel van, die kan gelukkig wel normaal reageren en meelevend zijn.quote:
[..]
Thnx
En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Ik heb vanochtend eindelijk een afspraak bij de huisarts kunnen maken, dinsdagmiddag kan ik er terecht. Vind het wel spannend, want is een nieuwe huisarts, dus om dan voor het eerst daar heen te gaan en gelijk mn psychische verhaal te doen is toch wel een beetje eng. Is toch anders dan met een verzwikte enkel ofzo voor het eerst naar een nieuwe dokter gaan.
[ Bericht 42% gewijzigd door _Hestia_ op 06-08-2010 12:14:22 ]
Da's klote van je moeder. Ik heb dat probleem ook altijd bij haar. Enige wat je daaraan kunt doen is eigenlijk niet meer hopen dat ze je ooit gaat begrijpen en geen energie meer in haar steken. Zoveel mogelijk ontwijken is dus verstandig van je!quote:
[..]
Thnx
En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Niet begrijpende familieleden, check! Aan de ene kant heel erg jammer, aan de andere kant, des te beter. Dan kunnen ze zich er ECHT niets bij voorstellen, en hebben ze geen gevoelens die in de buurt komen van wat ik voel. Dat wens je niemand toe, namelijk....
Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!
Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:
Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!
Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:
quote:Op maandag 9 augustus 2010 21:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.
Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.
ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.
ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.
maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen.Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit
naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken) en ik heb het gevoel van alles te missen. Omdat het niet binnenkomt of zo. Het is zó naar. Ik heb dit zó niet gewild. Ik heb ieder keer als in dit topic gepost werd, mezelf gelukkig geprezen dat ik daar geen last van had...
en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....
oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
