Depressie & Angst #1

Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:13 schreef EggsTC het volgende:
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 00:56 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.

Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.

en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..

Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 20:57 schreef caroline88 het volgende:

[..]

Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?

Nog een beetje hetzelfde liedje. Moeilijk om mezelf in woorden uit te drukken

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.

Altijd wel het proberen waard dus

quote:

Op woensdag 14 juli 2010 21:22 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.

Ik heb bij mijn vorige depressie al een keer 1 jaar verlenging gekregen, maar met dat extra jaar erbij is het nu in oktober helemaal op. En ik heb al die jaren ook maximale stufi gehad en zit ook met die 10-jaar regeling. Ben al 6 jaar bezig, dus moet die nieuwe studie in 4 jaar afronden, wat weer extra druk geeft. Toen met die 1 jaar extra heeft de psych waar ik op dat moment onder behandeling was verklaring geschreven, maar die beste man heb ik nu al jaren geen contact meer mee, dus kan ook moeilijk naar hem terug gaan. Maar dus maar aanmelden bij Dimence en hopen dat ik daar een diagnose of verklaring kan krijgen. Zou idd erg veel rust geven als ik gewoon 4 jaar kan studeren zonder me zorgen te hoeven maken over een enorme schuld of het laatste jaar helemaal zelf moeten zien te betalen, want heb geen idee hoe ik dat moet doen.

Kan trouwens weer eens niet slapen vannacht. Ben om half 11 naar bed gegaan, om 1 uur er al even uit geweest en even wat gelezen, om kwart voor 2 weer opnieuw naar bed gegaan, maar het wil nog steeds niet lukken De ene nacht slaap ik amper, en de volgende nacht slaap ik dan weer heel veel om het in te halen. Echt fucked up is dat

Ddit: De huisarts was vandaag niet aanwezig ( is altijd zo als je hem nodig hebt. Morgen maar weer proberen dus)

[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 15-07-2010 11:43:03 ]

Ik stap toch maar de drempel over om hier te posten...

Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...

Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.

Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?

Welkom! Ik herken de ervaring, de gedachte dat het niet eerlijk is. Gelukkig is er de laatste tijd meer begrip voor depressie gekomen en meer aandacht voor diagnose en behandeling.

Sterkte.

Hi lieve lezers

Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee

quote:

Op maandag 19 juli 2010 20:36 schreef Givenchi3 het volgende:
Hi lieve lezers

Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee

Allereerst, wat goed dat je hier je verhaal neerschrijft. Het delen met mensen (ook al ken je ze niet) kan al een beetje opluchting geven.

Bepaalde dingen uit jouw verhaal herken ik wel. Begin april (ongeveer) is bij mij een depressie geconstateerd door de psycholoog. Enkele weken daarna ben ik gestart met het slikken van antidepressiva. Die dosis heb ik stapje voor stapje opgebouwd, maar de depressie is zeker nog niet weg.

Maargoed, terugkomend op jouw verhaal..

Ik maak uit je verhaal op dat je veel dingen voor de toekomst negatief inziet. Het afstuderen gaat je niet lukken, een eventuele vriendin zal een relatie niet zien zitten, een leuke baan vinden zal niet gaan lukken.

Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen te kijken naar dingen die in jouw ogen niet (gaan) lukken, maar ook dingen die op dit moment wel goed gaan. Het is belangrijk om vooral te kijken naar het nu en niet teveel naar de toekomst (hoewel ik uit eigen ervaring weet dat dat superlastig is).

Verder is het misschien behulpzaam om te kijken hoe reeel je gedachten zijn. Hoe reeel is het dat jij straks met je HBO-diploma geen leuke baan gaat vinden? Hoe reeel is het dat het afstuderen never-nooit meer gaat lukken.

Mijn depressie is ook tot uiting gekomen tijdens het afstuderen (ook HBO) en juist de stuctuur die de studie me nog gaf, hield me op de been. Juist daardoor had ik nog structuur een een doel voor ogen. Inmiddels ben ik afgestudeerd. Ja, en dan nu een baan zoeken. Dat is ook iets waarmee ik zit. Ik leg mezelf op in ieder geval 1 uur per dag te zoeken naar werk. Door mezelf bepaalde 'taken' op te leggen probeer ik voor mezelf een doel voor ogen te houden, en dat valt zeker niet altijd mee, maar probeer in ieder geval elke dag iets voor jezelf te plannen. Boodschappen doen, een stukje fietsen, de hond uitlaten.. net wat voor jou van toepassing is.

Geef in ieder geval niet op. Het schijnt dat een depressie altijd weer over gaat (hoewel ik dat zelf ook niet altijd durf te geloven). En blijf, als je die behoefte hebt, je verhalen gewoon delen met anderen, in je naaste omgeving en/of op FOK!.

Sterkte.

Ik heb het labeltje 'Angststoornis' opgeplakt gekregen..
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)

Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.

Ik word niet goed van bepaalde persoonlijkheden, bijvoorbeeld op waar ik gewerkt heb. Daar was zo'n maatschappelijk werkster(moest ik mee samenwerken), dat was eigenlijk een wolvin in schaapskleren en arrogant ook nog. En dan word ik ontslagen en dan gaan zulke lui gaan maar 'lekker' door, tenminste financieel wel, terwijl ze eigenlijk helemaal niet zo kundig was. Heb gelukkig tijdens mijn werk dat ook terug laten blijken, door bijvoorbeeld terug arrogant te doen en dan stond die toch meteen op de achterste benen, ging mij daarna onderhuids terugpakken. Maar zulk soort figuren verkeren dan toch in een soort machtspositie. Ik probeer het maar zo snel mogelijk te vergeten, maar het vervelende is dat je zulke zuigers met dezelfde trekjes altijd ergens anders wel weer tegenkomt. Ik probeer er maar van te leren en er niet te diep op in te gaan. Dan verdwijnen die nare klachten als sneeuw voor de zon.

De huisarts is met vakantie. Aangezien ik net verhuisd ben en nog niet eerder bij deze huisarts ben geweest vind ik het ook een beetje raar om gelijk naar een vervanger te gaan voor zoiets. Volgende week is hij als het goed is weer terug.

Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg.