Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Sterkte ari_zahav!
Het gaat misschien in eerste plaats over jouw hond, maar onrechtstreeks zeker ook wel over je vader, dus ik denk dat je bericht zonder meer welkom is hier. Op je 9de je vader verliezen is niet makkelijk volgens mij. Ik was zelf 22 en dat vond ik al erg jong. Ik hecht mezelf niet zo bijzonder veel aan huisdieren, maar ik denk dat het gewoon een andere manier is van met een verlies omgaan. Ik heb het zelf geprojecteerd op mijn buurman die ik als vervanger ben gaan zien, maar die ben ik vorig jaar ook verloren...

Mooie zin trouwens, ik probeer het al meer dan een jaar en het is verdomd niet eenvoudig
Ik hoop alleen dat het geen 16 jaar gaat duren.

Nogmaals, sterkte (ook aan de anderen) !

Moet hier effe wat kwijt.

Wat is een menserende dood? Wat als je nu gewoon maar ouder en ouder wordt en maar niet sterft. Waar ga je dan aan dood? Ook als je door een beroerte erbij ligt als een pop, maar intussen doorademt. Je eet en drinkt niks. De artsen en familie besluiten je wat te helpen bij je "staking" en er wordt gekozen voor geen sondevoeding en geen infuus. Resultaat: je "versterft".

Dit is het verhaal van mijn 98-jarige oma, van wie ik gisteravond afscheid heb genomen (geen idee of ze iets hoorde, maar beter de gok nemen, niet?). Allemaal kunnen we er min of meer vrede mee hebben, ze had dit niet gewild en een sondevoeding/infuus had het slechts een weekje kunnen rekken. Maar ze ligt er f*cking mensonterend bij!! Snelle benauwde ademhaling, ogen af en toe open, traantje. Je bent 98 en je hebt een lang leven achter de rug. Ik denk aan alle jonge mensen die sterven. De vergelijking is waardeloos, doodgaan is niet leuk.

Conclusie: ook al denk je dat je voor een stokoud iemand een juiste beslissing hebt genomen, het valt me vies tegen. Ik wil dat ze snel lekker gaat slapen.

Mijn oma is verleden week (zaterdag) overleden, op een voor mij en man heel belangrijke dag. Ik kon die dag ook niet echt verdrietig zijn, Ik moest lachen en wilde het niet laten merken. De crematie had mijn moeder (het was haar moeder) zoveel verdriet dat ik weer niet kon huilen.En dat heb ik tot nu toe nog niet gedaan.

Oma is in december opgenomen in het ziekenhuis,na een hersenbloeding,Ze was verlamd en daarna heeft ze nog eentje gehad. Vier weken geleden werd ze naar zo'n tehuis overgebracht (kon niet meer lopen, niet meer praten) en toen ging het alleen maar bergaf, en zaterdag is ze dus overleden.

Ik merk aan mezelf dat ik "opgelucht"ben, Ik mis haar verschrikkelijk maar de laatste weken waren slopend (elke dag langsgaan, en de laatste week echt elke dag acht uur) en ik ben blij dat ze nu rust heeft. Ik ben een heel emotioneel persoon, normaal jank ik overal om maar dat heb ik nu tot op de dag van vandaag nog niet gedaan. niet in het mortuarium, Niet bij het sluiten van de kist, niet toen ze net overleden was, en ook niet bij de crematie.

Mensen zeggen maar steeds "je mag best huilen hoor"en dat wil ik ook wel,maar dat kan ik niet.Voel me bijna slecht dat ik niet huil.

Lieve Quoi, jou stukje had het mijne kunnen zijn, Mijn oma was dan "pas"77 maar die lag er de laatste dagen wel hetzelfde bij.Dikke knuffel.Mijn oma kreeg ook niets meer, geen sonde, geen medicijnen meer, ze kon niet meer slikken, kon niets meer zelf.Wij hebben zeven keer of zo afscheid genomen. Elke keer gedacht "Nu kan het de laatste keer zijn"........Sterkte.

Er is niks mis mee als je niet moet huilen. Dat moet ieder voor zich uitmaken.
Ik heb bij m'n vader welgeteld 1x gehuild en dat was het dan, en al helemaal niet als anderen erbij waren.
Bij m'n buurman die voor mij de plaats van m'n vader innam heb ik verschillende keren en zelfs maanden nadien nog gehuild, maar ook nooit als anderen erbij waren.

Niks om je slecht over te voelen dus.

quote:

Op vrijdag 19 maart 2010 16:25 schreef Tammymara het volgende:

Lieve Quoi, jou stukje had het mijne kunnen zijn, Mijn oma was dan "pas"77 maar die lag er de laatste dagen wel hetzelfde bij.Dikke knuffel.Mijn oma kreeg ook niets meer, geen sonde, geen medicijnen meer, ze kon niet meer slikken, kon niets meer zelf.Wij hebben zeven keer of zo afscheid genomen. Elke keer gedacht "Nu kan het de laatste keer zijn"........Sterkte.

Dankje voor je berichtje, Tammymara.

Gister een verschrikkelijke dag ook. Gisteravond is ze overleden. Het gevoel dat overheerst is opluchting, merk ik. Ik ben zo blij dat ze daar niet meer alleen ligt te strijden (er kwamen veel mensen, maar ze lag natuurlijk ook wel eens een paar uur alleen).

Nu met het uitzoeken van muziek, gedichtje, speech etc etc, komen er fijne herinneringen boven. Ben eigenlijk in staat om naar haar huis te rijden en dat ze daar nog zit. Maar ze is er niet meer, en dat gemis zal nog wel komen. Maar he, 98 jaar. Dankbaar haar zolang in ons midden te hebben gehad. Nu het laatste doen dat we nog kunnen: een mooie dienst verzorgen.

En Tammymara, ik heb ook nog geen traan gelaten. Die heb ik gister allemaal al gelaten gedurende de dag, op het strand, in haar ouwe buurtje waar ik even doorheen ben gewandeld. Ik heb mezelf toen al met de volle lading geconfronteerd, waardoor het nu lijkt mee te vallen. We -pa en ik- hebben eigenlijk vooral veel gelachen bij het uitzoeken van alles (ze was nogal 'uitgesproken' in alles, dus zou toch overal commentaar op hebben gehad).

Het is goed zo.

^{wow, wat een openhartigheid op Fok!}

Het is nu.. 3 maanden geleden dat de vader van mijn vriendin is overleden. Plotseling, uit het niets. Was een hele goede man, heeft vd zomer nog ons huis verbouwd en deed geen ene vlieg kwaad. Mij rijst de vraag op waarom hij, en niet een oorlogsmisdadiger van 80+ die zijn hele leven mensen gedood heeft.

Vriendin + schoonmoeder zijn er helemaal kapot van en ik probeer wat te ondersteunen waar mogelijk.. en daarnaast mijn eigen verdriet een plaatsje geven. Denk nog regelmatig terug aan 'het telefoontje'.. en de eerste dagen erna.. brrrrrrrr

Sterkte av-zahav, Quoi en Tammymara!

Ik heb zelf niet gehuild op sommige begrafenissen. En dat was inderdaad omdat ik voor die tijd allang gehuild had..... Wat Jack ook zegt, het is maar net wat er bij jou past.

Sport-life, ik ken die waarom? vraag.
Op die vraag krijg ik nooit antwoord, dus ik stel hem niet. Ik vraag me af: Wat kan ik van die persoon leren?
Sterkte!

Ik ben er (nog) niet aan toe mijn eigen verhaal hier te posten, maar lees wel mee en veel posts zijn erg herkenbaar. Dat geeft wel een zekere mate van troost.

Sterkte allemaal. Het is hard werken.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2010 18:30 schreef Dzjenn. het volgende:
Ik ben er (nog) niet aan toe mijn eigen verhaal hier te posten, maar lees wel mee en veel posts zijn erg herkenbaar. Dat geeft wel een zekere mate van troost.

Sterkte allemaal. Het is hard werken.

Sterkte Dzjenn!

Ah...
Gecondoleerd Quoi...
Misschien omdat het hier nog allemaal "vers"is , Maar het is zo herkenbaar.
Veel sterkte de komende dagen.

vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden

en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 20:42 schreef StephenP het volgende:
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden

en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:

Stef Bos - Papa

Mooi StephenP!

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 20:42 schreef StephenP het volgende:
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden

en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:

Stef Bos - Papa

mooi is dat het, iemand die je mist op een bepaalde manier terugzien in jezelf

sterkte

Is toch niet zo gek? Het is heel anders dan je vader.Mooi dat je zo afscheid heb kunnen nemen.
Sterkte morgen!

Mij doet een recent overlijden van een "vreemde" wel weer iets... Motorrijder uit een topic waar ik ook veel kom, 19, is eergister doodgereden door een verkeerd inhalende automobilist. Ken hem niet persoonlijk, maar stond een leuke rit op de planning.

En nu kunnen we woensdag de laatste eer bewijzen

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 21:14 schreef Bill_E het volgende:
vandaag, bijna een half jaar na het overlijden van mijn vader ( zie OP van topic 1 ) de kist van de opa van mijn vriendin dicht gemaakt en morgen de crematie.. Het gekke is, dit doet me niets..
Hij is 86 geworden en had toch al de wens om te sterven.. Prima toch ? Ik heb vorige week vrijdag afscheid van hem genomen toen hij het laatste sacrament kreeg. Ik heb hem bedankt voor alles en een goede reis gewenst. En verteld dat hij het rustig aan moest doen. Hier heb ik weinig emotie over, ik kende de man dan ook nog maar 5 jaar maargoed.

Dit staat gewoon in zoon ander contrast dan me vader.

Morgen eens kijken of ik bij de crematie nog emotie's heb.
Verder sterkte aan iedereen hierboven, ik post niet veel maar lees alle verhalen!

Lijkt me erg normaal. Je stond veel dichter bij je vader dan bij deze man die je uiteindelijk "maar" 5 jaar gekend hebt. Er is z'n aardige leeftijd, het feit dat je nog maar net afscheid hebt moeten nemen van je eigen vader, ... Dingen die gewoon meespelen en invloed hebben hoe je hiermee omgaat. Ik denk dat het in dit geval vooral belangrijk is dat je er bent voor je vriendin als ze daar nood aan heeft.
Bij mij was het eerder omgekeerd. Ik heb veel meer emoties gehad bij het overlijden van m'n buurman dan dat ik bij m'n vader had. En dat simpelweg omdat ik veel dichter bij m'n buurman stond qua gevoel dan bij m'n vader.

Cocktailprikker, sterkte! Ik geloof best dat het raar doet om dat mee te maken, ook al kende je hem niet (in het echte leven). Misschien dat je die rit nog wel kan doen als een soort eerbetoon aan hem (of is dat wat je gaat doen woensdag) ?

Nee, woensdag wordt hij begraven, en er komt een erehaag van motoren als hij binnen komt. De rit komt er zeer waarschijnlijk nog wel

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 17:27 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nee, woensdag wordt hij begraven, en er komt een erehaag van motoren als hij binnen komt. De rit komt er zeer waarschijnlijk nog wel

Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!

Heb afgelopen weekend een paasboom gezet op het kerkhof.
Enkel wilden de geschilderde plastic paaseitjes niet echt meewerken toen het begon te regenen (wat een gore troep is dat zeg) De houten dingetjes houden het vooralsnog, op een paar uitzonderingen na, wel goed uit.

Dus volgend jaar maar een keer op zoek naar waterbestendig materiaal om erin te hangen

quote:

Op zondag 28 maart 2010 19:59 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!

Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motoren

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 12:51 schreef Jack. het volgende:
Heb afgelopen weekend een paasboom gezet op het kerkhof.
Enkel wilden de geschilderde plastic paaseitjes niet echt meewerken toen het begon te regenen (wat een gore troep is dat zeg) De houten dingetjes houden het vooralsnog, op een paar uitzonderingen na, wel goed uit.

Dus volgend jaar maar een keer op zoek naar waterbestendig materiaal om erin te hangen

Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?
Leuk dat je dat doet zo'n boom!

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 14:19 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motoren

Hmmm, ik moet het even kwijt.
Mijn zus was een biker en overleed door een motorongeluk.
Nu ik het zo lees, komt het weer terug, die motoren bij haar crematie enzo.....
Mijn ouders gaven niks om motoren, maar ze konden het erg waarderen, al die motoren.
Fijn dat het mooi was Cocktail!

quote:

Op donderdag 1 april 2010 17:41 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?
Leuk dat je dat doet zo'n boom!

Ach, er hangen genoeg van die houten spulletjes in, dus 't is niet dat hij kaal staat nu ofzo
Ik ben daarstraks nog eens gaan kijken en hij staat er nog mooi bij, ook de bloemen errond staan mooi in bloem. Leuk om dat te zien.

Over twee weken is hij jarig, en ik de dag nadien jarig. Dat wordt alweer de 2de keer dat ik het zonder hem moet vieren
Vorig jaar heb ik me die 2 dagen ontzettend druk zitten maken omdat ik het maar niet kon vatten dat ik dat niet meer samen kon vieren...

quote:

Op zondag 4 april 2010 19:27 schreef Jack. het volgende:


Over twee weken is hij jarig, en ik de dag nadien jarig. Dat wordt alweer de 2de keer dat ik het zonder hem moet vieren
Vorig jaar heb ik me die 2 dagen ontzettend druk zitten maken omdat ik het maar niet kon vatten dat ik dat niet meer samen kon vieren...

Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om

Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.

quote:

Op zondag 4 april 2010 19:29 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om

Ik hoop dat ik het die dag ook druk genoeg zal hebben. Voor 's avonds heb ik iig wel al een etentje op restaurant vastgelegd met m'n buren. Zij hebben ongeveer dezelfde leeftijd als m'n overleden buurman, en ze weten heel goed hoe moeilijk het afgelopen jaar en het afscheid was/is voor mij. Dus is ook een beetje als dank naar hen toe, en ik heb de gezochte afleiding, dus perfecte planning zo

quote:

Op zondag 4 april 2010 19:30 schreef Say-Ahh het volgende:
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.

Hulp is ook niet the magic word ofzo. Dat helpt enkel als je er zelf ook voor open staat, en er ook gebruik van wil maken. Ik heb er ook een tijd aan gedacht om een psycholoog ofzo te raadplegen omdat ik met mezelf geen blijf meer wist. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet overtuigd was dat zo iemand mij op dat moment kon helpen, omdat ik er oa gewoon niet voor open stond. Ik ben nadien nog een eind dieper gezakt tot ik mezelf voor een keuze stelde, en op dat moment waren er mensen die me eruit gehaald hebben. Inmiddels enkele maanden verder, ben ik blij dat ik die evolutie heb doorgemaakt.

Ik kan er ook lang niet met iedereen goed over praten, maar ik heb wel mensen waarmee ik dat nu kan. Ik denk dat dat het belangrijkste is, dat je iemand hebt waarmee je de juiste klik hebt om er vrij over te kunnen praten. Voor sommigen kan dat professionele hulp zijn, voor anderen zoals mezelf werkt het beter als dit iemand uit je eigen omgeving is (iemand die op de juiste momenten de juiste dingen zegt/doet). Soms moet je die persoon ook ontdekken. Ik had voordien nooit gedacht dat ik mezelf zo open zou kunnen geven tov de mensen waar ik nu grote steun aan heb, dus dat was een erg fijne vaststelling.

Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig

Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren

quote:

Op woensdag 7 april 2010 20:02 schreef Jack. het volgende:
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig

Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren

Dat ken ik wel, dat je bij bepaalde data een dip hebt. Ik vind dat na 8 jaar nog moeilijk. Het voordeel vind ik dat ik het nu herken. Vroeger dacht ik dat niet door de datum kwam.

Werd vanochtend heel vroeg ook wakker huilend om mijn ma, terug denkend aan wat we door hebben moeten maken Gaat echt geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..

even een tvp.

mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..

Wat ontzettend rot voor je kwiews
Sterkte

kwiwi sterkte

quote:

Op vrijdag 9 april 2010 00:42 schreef kwiwi het volgende:
even een tvp.

mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..

Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.