Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat #73

ik zie het maar zo, ik heb weinig andere keuze...

quote:

Op zaterdag 9 januari 2010 16:02 schreef prinseszondererwt het volgende:
Mijsje, dat is ook echt niet raar joh. Ik vind het zo knap, al die spuiterds hier. Denk niet dat ik dat zo makkelijk zou doen hoor.

PZE; ik dacht dat ook, ik heb zelfs ook hard geroepen dat ik nooit het medische traject in zou gaan vanwege een kinderwens en nu zit ik er midden in en staat het voor de deur...
Ik heb zelfs altijd gezegd dat er alleen maar kindjes van ons samen komen, maar denk dat ik zelfs andere opties ga overwegen als het samen niet lukt Je verlegt wel steeds je eigen grenzen hierin...

Ja poezebeest dat ken ik wel hoor.

het verleggen van de grenzen herken ik ook heel erg. (ik mezelf injecties geven? echt niet!!! ehm, nou, oke, ik doe het wel... )
maar kindjes komen hier echt alleen van ons samen (tenzij we echt iets met een donor ofzo moeten, dan moeten we daar nog over praten...) bij mij zijn pleegkinderen of adoptiekinderen ook welkom, maar mijn man wil daar echt niet aan. dat is een gevoel van hem dat ik wel moet moet respecteren. wat dat betreft verlegt mijn man iets minder de grenzen...

Adoptie- en pleegkinderen zijn hier ook heel zeker een no-go, daar is geen discussie over mogelijk. Zowel voor mijzelf als voor mijn Dit komt met name vanwege mijn werkgerelateerde ervaring hiermee. Toen iemand de mogelijkheid van een donor opperde wees ik dit ook meteen af maar dat is toch iets waar ik toch wat langer over na wil denken als er echt geen zaad is van mijn .

met een donor heb ik denk ik ook niet zo heel veel moeite mee (ja, wel dat we dat nodig zouden hebben... hebben we niet hoor, maar stel dat...) maar ik weet eigenlijk niet hoe mijn man daar dan over denkt... op zich was bij mijn man alles goed, dus daar zou het niet aan moeten kunnen liggen...

Wij hadden wel papieren ingevuld voor pleegouderschap. Maar dan natuurlijk alleen permanente opvang. Maar opeens was ik zwanger en we hebben maar 2 kamers, dus ging het even niet door.

Misschien als we eens groter huis hebben dan wil ik er zeker nog eens over denken. Ik weet namelijk dat je van andermans kind net zoveel houdt als je eigen kind.

daar ben ik het mee eens Ticootje, ik denk ook dat ik van andermans kind net zoveel kan houden als van een kind van mezelf... ik denk ook dat ik voor permanente opvang van een pleegkind zou kunnen gaan. Mijn man ziet dat alleen anders, en als hij er niet voor de volle 100% achterstaat, denk ik niet dat het een goed idee is om daarmee te beginnen. het is niet niks, en als het echt niet bevalt/lukt, is het niet zomaar even een kapotte blender (bv) die je even terugbrengt naar de winkel... (zo ziet hij dat...)

winterstormpje, je staat erbij!

PZE; dat is ook zo, nog even niet verder denken dat op dit moment nodig is

Op de Hyve van een vriendin in 'jullie' schuitje vond ik het volgende gedicht. Het is door haarzelf geschreven (5 jaar bezig, 3e ivf in maart) en ik wilde het hier graag even delen. Misschien is er iemand die er wat mee kan. Het raakt mij diep....

Als je als meisje wordt geboren,
en voor je verjaardag vraag je standaard een pop.
Dan is het toch wel duidelijk,
je bent een moeder in de dop.

De pop verdwijnt eens naar de zolder,
je bent al groot en niet meer klein,
Heel enkel komt ie weer tevoorschijn,
want moederen is toch wel fijn.

Fluitend loop je door je leven,
met een hobbel hier en daar,
Met 16 voel je je volwassen,
want met je opleiding ben je klaar.

Klaar voor het “grote” leven,
een vaste vriend, je hebt werk en een huis,
Eens maak je dan de keuze:,
ja, een kindje hoort hier thuis.

Lachend begin je aan dit avontuur,
samen ga je er helemaal voor,
Na maanden nog geen succes,
en het leven, dat gaat door.

Ook de jaren sluipen zo voorbij,
zonder hetgeen waar je zo op hoopt
Verdriet, wanhoop en veel pijn,
als je voor een ander weer kleertjes koopt.

Samen ondergaan we het,
soms huilend en soms stil
We praten en we zwijgen,
weer mislukt, een bittere pil.

Al 5 jaar lang: “De beste wensen”,
en hopend op een vruchtbaar Nieuwjaar,
Het word ons door velen toegewenst,
en wij, wij wensen het elkaar.

Vaak verlang ik terug naar vroeger,
toen ik nog speelde met een pop,
Nog geen weet van wat er komen zou,
maar gewoon, een moeder in de dop......

Djoeke

EDIT : voor de (helaas) nieuwelingen in dit topic, ik ben een oudgediende.... Mijn zoon is geboren na 3 jaar teleurstelling, 6 mislukte IUI's en 1 geslaagde IVF. Ik wens jullie allemaal, stuk voor stuk, hetzelfde.

[ Bericht 5% gewijzigd door McLaura op 10-01-2010 08:52:11 ]

quote:

Op zaterdag 9 januari 2010 19:29 schreef Brighteyes het volgende:
winterstormpje, je staat erbij!

Thank u Brighteyes!

Wat een mooi gedicht, McLaura, recht uit het hart. En idd, de pop om te moederen, de wensen met nieuwjaar, de teleurstelling als het weer eens mislukt is... ik vrees dat we het hier allemaal zo goed herkennen.

Echt een heel erg mooi gedicht... ik ben er stil van...

Laura, wat een prachtig gedicht! Dank je dat je dat met ons wilde delen!
moest wel even een traantje laten, het is heel treffend...

quote:

Op zondag 10 januari 2010 09:58 schreef leonieke het volgende:
Wat een mooi gedicht, McLaura, recht uit het hart. En idd, de pop om te moederen, de wensen met nieuwjaar, de teleurstelling als het weer eens mislukt is... ik vrees dat we het hier allemaal zo goed herkennen.

Inderdaad... en al die andere wensen... de volgende sinterklaas moeten wij voor ons eigen kind cadeautjes kopen, de laatste kerst samen, we hebben volgend jaar hopelijk een extra feestdag, etc.

Dit jaar vieren wij onze eerste moeder- en vaderdag, tijdens de zwangerschap vonden we dat stom

McLaura, dat gedicht.

McLaura, wat een mooi gedicht...

Heb ook even moeten slikken bij dit gedicht, ookal zijn wij nog geen jaren bezig, het omschrijft wel precies het gevoel, mooi hoor.

Dat is een heel mooi gedicht, McLaura en beschrijf precies wat ik eigenlijk al jaren voel, ook al zijn wij pas een jaar serieus met ons kinderwens bezig.

Ik heb een vraag aan degene die ervaring hebben met het oogsten en later terugplaatsen van ei(tjes). Hoe hebben jullie dat ervaren? Duurde het lang, deed het pijn? Ben daar heel erg benieuwd naar, omdat bij mij toch steeds dichterbij komt (waarschijnlijk eind deze week). Ben overigens afgelopen zaterdag weer voor een meting naar de gyn geweest. Van de 8 eitjes waren er nog maar 2 doorgegroeid. Beide rond de 10 mm. Was wel een beetje teleurgesteld, maar volgens de gyn hoefde ik me echt geen zorgen te maken. Morgenochtend moet ik weer terug voor een nieuwe meting en zal bepaald worden wanneer ze gaan oogsten.

Mijn ervaring was niet heel prettig, maar dat was vooral omdat ik heel veel follikels had. Op het eind was het echt niet meer te harden. De eerste follikels heb ik niets van gemerkt, dus als je verdoving krijgt dan zal dat bij jou wellicht ook goedkomen
Wel balen dat er van de 8 maar 2 doorgegroeid zijn. Verwacht de gyn nog wel dat die andere ook gaan groeien de komende dagen? Zegt hij daarom dat je je geen zorgen hoeft te maken?

Sunshine, ik heb de punctie niet als enorm onprettig ervaren. Het is vervelend, je ligt met je benen in beugels en je voelt het wel. Ik vond het een soort menstruatie-achtige steken. De terugplaatsing was een eitje (uh, ohnee, twee embryo's )

Ik had geloof ik 9 eitjes, 5 bevruchtingen en 1 topembryo. Het topembryo is teruggeplaatst met een embryo van mindere kwaliteit. Eén ervan is Thijs geworden.
De andere 3 waren niet van voldoende kwaliteit om in te vriezen.

Bedankt voor jullie reacties CP en McLaura. Is toch fijner om van ervaringsdeskunidgen te horen hoe het voelt dan van een gyn.
En CP, de gyn zei inderdaad dat ze nog door kunnen groeien en dat het best zo kan zijn dat de 2 follikels die geoogst kunnen worden, heel goed van kwaliteit zijn. Dus ik duim maar gewoon dat dat zo is. Morgen weet ik meer!!

[ Bericht 0% gewijzigd door Sunshine69 op 11-01-2010 23:31:53 ]

De punctie doet gewoon pijn. Maar er is wel een verschil of ze er maar 8 aan hoeven prikken of 40.
Terugplaatsen doet geen pijn.