NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Sorry hoor. Niet zo bijdehand doen. Je ziet dat het in Teheran is, je ziet Iraanse kentekens, je ziet een nieuwe witte Hyundai Grandeur daar staan. Doe wat aan je algemene ontwikkeling i.p.v. overal uitleg van te vragen. En ja ik ga letterlijk op je in, omdat op een domme vraag een dom antwoord komt.quote:Op maandag 28 december 2009 10:48 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Ja, door wie? En waar?
Dit soort beelmateriaal vereist natuurlijk enige uitleg. Dit is zo een contextloos propagandafilmpje wat net zo goed in 2004 in de Bijlmer opgenomen kan zijn.
Dat kan, maar het lijkt me niet waarschijnlijk dat je op een brommer rond rijdt tijdens rellen.quote:Op maandag 28 december 2009 10:50 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Waar valt uit af te leiden dat dit individu door de oproerpolitie is aangereden?
Hij kan toch niet zo goed van een bromfiets geflikkerd zijn?
Daar twijfel ik niet aan. Ik neem direct aan dat dit ergens in Iran is. Maar domweg filmpjes (met gruwelijke inhoud) plaatsen, zonder enige uitleg over de inhoud ervan, heeft weinig zin denk ik. Want waar dient het voor? Wat moet het vertellen? Dat er gruwelijkheden en slachtoffers bij rellen komen kijken, lijkt me duidelijk.quote:Op maandag 28 december 2009 11:00 schreef Lagrinta het volgende:
[..]
Sorry hoor. Niet zo bijdehand doen. Je ziet dat het in Teheran is, je ziet Iraanse kentekens, je ziet een nieuwe witte Hyundai Grandeur daar staan. Doe wat aan je algemene ontwikkeling i.p.v. overal uitleg van te vragen. En ja ik ga letterlijk op je in, omdat op een domme vraag een dom antwoord komt.
Die filmpjes bestaan namelijk ook wel van Hoek van Holland, de banlieus van Parijs, over die gemolesteerde Roma's in Ierland.
Bovendien is het nergens verboden kritisch te zijn. Je moet juist blij zijn dat mensen zich kritisch durven op te stellen. Dat levert doorgaans veel meer informatie op. Kennelijk is het volgens bepaalde lieden in deze topicreeks not done, maar daar heb ik lak aan. Want ik houd me gewoon aan de regels en dit is een volstrekt rationele aangelegenheid voor mij.
Waarom niet? Je moet je toch verplaatsen? En een brommer is wendbaar, snel en beweegt zich makkelijk door binnensteden.quote:Op maandag 28 december 2009 11:08 schreef rece het volgende:
[..]
Dat kan, maar het lijkt me niet waarschijnlijk dat je op een brommer rond rijdt tijdens rellen.
Als de beelden jou niet interesseren, dan klik je er toch gewoon niet op? Ik althans probeer een indruk te krijgen van wat er daar gebeurt, en bij het ontbreken van pers zijn deze filmpjes de enige bron.quote:Op maandag 28 december 2009 11:09 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Daar twijfel ik niet aan. Ik neem direct aan dat dit ergens in Iran is. Maar domweg filmpjes (met gruwelijke inhoud) plaatsen, zonder enige uitleg over de inhoud ervan, heeft weinig zin denk ik. Want waar dient het voor? Wat moet het vertellen? Dat er gruwelijkheden en slachtoffers bij rellen komen kijken, lijkt me duidelijk.
Die filmpjes bestaan namelijk ook wel van Hoek van Holland, de banlieus van Parijs, over die gemolesteerde Roma's in Ierland.
Vanaf hier kunnen wij toch niks met zekerheid zeggen. We kunnen ons alleen inleven. Vraag dan ook niet om feiten man. Dat jij gelooft in gemorste jam terwijl het gros gewoon bloed ziet is leuk. Voeg zelf iets toe, probeer zelf dingen te verklaren maar hou eens op over feiten. Feiten zie je vrijwel nergens als je niet ter plekke bent. Je kan dan ook wel stoppen met het journaal uitzenden.quote:Op maandag 28 december 2009 11:09 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Daar twijfel ik niet aan. Ik neem direct aan dat dit ergens in Iran is. Maar domweg filmpjes (met gruwelijke inhoud) plaatsen, zonder enige uitleg over de inhoud ervan, heeft weinig zin denk ik. Want waar dient het voor? Wat moet het vertellen? Dat er gruwelijkheden en slachtoffers bij rellen komen kijken, lijkt me duidelijk.
Die filmpjes bestaan namelijk ook wel van Hoek van Holland, de banlieus van Parijs, over die gemolesteerde Roma's in Ierland.
Bovendien is het nergens verboden kritisch te zijn. Je moet juist blij zijn dat mensen zich kritisch durven op te stellen. Dat levert doorgaans veel meer informatie op. Kennelijk is het volgens bepaalde lieden in deze topicreeks not done, maar daar heb ik lak aan. Want ik houd me gewoon aan de regels en dit is een volstrekt rationele aangelegenheid voor mij.
Je moet ten eerste Perzisch kunnen verstaan om te horen wat de omstanders zeggen. Je hoort duidelijk mensen die roepen dat hij omvergereden is door de oproerpolitie. Die mensen waren namelijk getuigen van het voorval. Ten tweede lijkt het mij stug dat, gezien het feit dat alleen de regering geweld gebruikt, hij/zij uit het niets gewond is geraakt. Probeer niet zo overdreven kritisch te zijn en telkens bijdehand doen.
Je trekt alleen dingen in twijfel. Kom je daar verder mee? Probeer je in te leven.quote:Op maandag 28 december 2009 11:10 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Waarom niet? Je moet je toch verplaatsen? En een brommer is wendbaar, snel en beweegt zich makkelijk door binnensteden.
[ Bericht 4% gewijzigd door paddy op 29-12-2009 02:01:56 ]
Ik ga nu trouwens even bezig met het maken van een samenvatting over de Islamitische revolutie van 30 jaar geleden. Zoals beloofd.
Ten eerste, azerbaycanen zijn gewoon Turken. Ze zijn azerbaycanen genoemd om Turken te verdelen. Het Russische spelletje van verdeel en heers. Ik doelde eigenlijk totaal niet op azerbaycanen in Iran. Ik weet dat zij totaal niet klagen. Ik had het eigenlijk over Baluchistan. Volgens mij is daar wel een significante seperatistische beweging. Maar goed jij weet het wel beter, dan ik natuurlijk.quote:Op maandag 28 december 2009 04:45 schreef sz90 het volgende:
[..]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Dit zijn de landkaarten van Zwitserland en Spanje. Op deze landkaarten van Zwitserland en Spanje zie je ook de taalgrenzen. Ik laat ze even zien voor de mensen die niet weten hoe het zit met de Iraniërs. Ook in Iran heb je regionale talen en dialecten zoals je in Nederland het Fries in Friesland hebt. Ik heb zelf familie uit Tabriz uit het Azarisprekende noordwesten van Iran.
Er zijn inderdaad wel separatisten in Iran. Het aantal is echter niet noemenswaardig. In mijn hele familie of andere azari Iraniërs ken ik niemand die separatistische gedachten heeft. Het valt me juist op dat mijn azari familie nationalistischere Iraniërs zijn dan veel andere Iraniërs. Ik verbaas me er dan ook vaak over als ik berichten of filmpjes op internet zie met azaris die zich zouden willen afscheiden van Iran. Meestal zijn het Azerbeidjanen of Turken (ja... vraag me niet waarom turken zich ermee bemoeien) die filmpjes plaatsen van azaris die protesteren tegen de regering, maar daar maken ze dan iets separatistisch van.
De Iraanse regering is een erg slechte regering, maar toch is het minderhedenbeleid van deze regering veel beter dan dat van de omringende landen. In Turkije was het een aantal jaar geleden bijv. niet eens toegestaan om als koerd koerdisch te spreken en bestonden koerden niet eens. Het waren 'bergturken'. Ook in Irak hebben de koerden het niet bepaald fijn gehad onder saddam.
In Iran is de leider/dictator van het land een azari (khamenei) en ook de presidentskandidaat mousavi komt uit iraans azarbaijan. In de azarisprekende gebieden in Iran sprak hij voor een groot deel azari. Een koerdische presidentskandidaat uit turkije die koerdisch praat in de koerdische gebieden zou waarschijnlijk meteen opgepakt worden wegens het beledigen van het turkszijn of iets dergelijks. Zelfs in Nederland zou het niet helemaal geaccepteerd worden dat een friese politicus in friesland fries zou spreken en dat niet-friezen het dus niet zouden verstaan.
Ook heb je azari concerten, boeken, voorstellingen, tv kanalen, radio, etc. Ons azari-zijn is verbonden met het Iraans-zijn. Dat wij ons zouden willen afscheiden van ons land is dus grote onzin en een belediging. Ik hoop dat de mensen die dit denken dit eindelijk eens begrijpen.
Hopelijk wordt dit regime zo snel mogelijk afgezet en wordt Iran een democratie.
Zendebad Iran va hame Iraniha!
Zendebad Irane azad!
Marg bar doshmane Iran!
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Nee, ook de Beloetsjistanen streven niet naar separatisme. Abdolmalek Rigi, leider van de Beloetsjistaanse verzetsbeweging Jundallah, zegt zelf:quote:Op maandag 28 december 2009 11:32 schreef Burakius het volgende:
[..]
Ten eerste, azerbaycanen zijn gewoon Turken. Ze zijn azerbaycanen genoemd om Turken te verdelen. Het Russische spelletje van verdeel en heers. Ik doelde eigenlijk totaal niet op azerbaycanen in Iran. Ik weet dat zij totaal niet klagen. Ik had het eigenlijk over Baluchistan. Volgens mij is daar wel een significante seperatistische beweging. Maar goed jij weet het wel beter, dan ik natuurlijk.
quote:Rigi described himself as an Iranian and denies that his goal is to form a separate Baluchistan autonomous region. Rather, his goal is to improve conditions for ethnic Baluchis
En die aanslagen dan?quote:Op maandag 28 december 2009 11:37 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Nee, ook de Beloetsjistanen streven niet naar separatisme. Abdolmalek Rigi, leider van de Beloetsjistaanse verzetsbeweging Jundallah, zegt zelf:
[..]
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Je bedoelt de aanslagen gericht tegen de Iraanse regering? Fout natuurlijk, maar het regime heeft dat zelf over zich afgeroepen.quote:
Oke dus ze zijn tegen het regime, maar zijn niet seperatistisch? Denk je dat de USA hun op één of andere manier zou kunnen manipuleren zodat ze onafhankelijkheid willen?quote:Op maandag 28 december 2009 11:43 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Je bedoelt de aanslagen gericht tegen de Iraanse regering? Fout natuurlijk, maar het regime heeft dat zelf over zich afgeroepen.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Nee, voor geen goud.quote:Op maandag 28 december 2009 11:44 schreef Burakius het volgende:
[..]
Oke dus ze zijn tegen het regime, maar zijn niet seperatistisch? Denk je dat de USA hun op één of andere manier zou kunnen manipuleren zodat ze onafhankelijkheid willen?
Stel dat er een revolutie komt, en er komt een democratisch systeem á la Turkije of Frankrijk (maakt even niet uit). Wat wordt dan de nieuwe Iraanse verhouding tegenover de USA denk jij?quote:
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
quote:Op maandag 28 december 2009 11:17 schreef Lagrinta het volgende:
[..]
Je trekt alleen dingen in twijfel. Kom je daar verder mee? Probeer je in te leven.
Er is niks mis met twijfel. Ik heb vanuit opleidingswegen geleerd dat de kwaliteit van je bronnen de validiteit van je aangedragen informatie bepaalt. En wat ik nu doe is niets anders dan die wetenschap hanteren. Dat het voor mensen als AryaMehr een zuiver emotionele aangelegenheid betreft heb ik uiteraard respect voor, maar dat neemt niet weg dat er altijd ruimte moet zijn voor discussie, kritiek en twijfel. De fundamenten onder een discussieforum.
[ Bericht 20% gewijzigd door paddy op 29-12-2009 02:03:04 ]
Maar je vraagt zo naar de bekende weg. Deze filmpjes en foto's zijn alles wat we hebben. Of wil je ook in twijfel trekken dat het volk opnieuw in opstand is gekomen.quote:Op maandag 28 december 2009 12:11 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Er is niks mis met twijfel. Ik heb vanuit opleidingswegen geleerd dat de kwaliteit van je bronnen de validiteit van je aangedragen informatie bepaalt. En wat ik nu doe is niets anders dan die wetenschap hanteren. Dat het voor mensen als AryaMehr een zuiver emotionele aangelegenheid betreft heb ik uiteraard respect voor, maar dat neemt niet weg dat er altijd ruimte moet zijn voor discussie, kritiek en twijfel. De fundamenten onder een discussieforum.
[ Bericht 16% gewijzigd door paddy op 29-12-2009 02:03:44 (stuk uit de quote verwijderd) ]
Het interesseert me zeker, anders zou ik hier niet posten. Ik probeer een zuiver (lees: zo zuiver mogelijk) beeld van de situatie te krijgen. En daarin is ruimte voor beide kanten van het verhaal en alle nuances.quote:Op maandag 28 december 2009 11:14 schreef Disana het volgende:
[..]
Als de beelden jou niet interesseren, dan klik je er toch gewoon niet op? Ik althans probeer een indruk te krijgen van wat er daar gebeurt, en bij het ontbreken van pers zijn deze filmpjes de enige bron.
Tot nu toe vind ik het een warrig verhaal, vol stofwolken en onduidelijkheden. Ik kan alleen vaststellen dat er grote onvrede heerst onder een grote groep (voornamelijk) jongemannen en ze zich ernstig verzetten tegen de autoriteiten.
Alleen dan is voor mij de hamvraag. Wat willen ze? Hoe zien ze de toekomst en het ideaalbeeld? En is Mousavi dan de verlosser. Ik kan het me níet voorstellen, als je de palmares van die man bekijkt.
Zouden ze zich realiseren dat door een enorme internationale handelsboycot, op grond van zeer dubieuze argumenten, het land economisch wordt verlamd? Dan kun je je ook richten tegen diezelfde internationale lobby. Althans, ik vind dat een denkbaar signaal.
Eens, ik zie je echter alleen maar vragen stellen bij alles wat gezegd wordt. Ik zie totaal geen eigen initiatief om te denken hoe de situatie is.quote:Op maandag 28 december 2009 12:11 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Nee, gelukkig zijn er mensen zoals jij. Die steeds -als het te ingewikkeld dreigt te worden- met een scheldwoord op de proppen komt. Sterke manier van zelfprofilering hoor. Het maakt indruk! Ik hoop dat je thuis een iets minder opvliegend karakter hebt, want anders zal je theeservies wel uit plasticbekertjes bestaan en je lapjeskat aan een angststoornis lijden.
Er is niks mis met twijfel. Ik heb vanuit opleidingswegen geleerd dat de kwaliteit van je bronnen de validiteit van je aangedragen informatie bepaalt. En wat ik nu doe is niets anders dan die wetenschap hanteren. Dat het voor mensen als AryaMehr een zuiver emotionele aangelegenheid betreft heb ik uiteraard respect voor, maar dat neemt niet weg dat er altijd ruimte moet zijn voor discussie, kritiek en twijfel. De fundamenten onder een discussieforum.
Dit topic is een mix van verslaglegging en discussie over hetgeen daar gebeurt. Jij wil alles het filter van jouw goedkeuring en opvattingen laten passeren, in wezen gaan al jouw posts over jouw wereldbeeld en wordt alles gebruikt als kapstok om je eigen mening aan op te verkondigen. En neigen daardoor vaak naar offtopic zijn.quote:Op maandag 28 december 2009 12:11 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Nee, gelukkig zijn er mensen zoals jij. Die steeds -als het te ingewikkeld dreigt te worden- met een scheldwoord op de proppen komt. Sterke manier van zelfprofilering hoor. Het maakt indruk! Ik hoop dat je thuis een iets minder opvliegend karakter hebt, want anders zal je theeservies wel uit plasticbekertjes bestaan en je lapjeskat aan een angststoornis lijden.
Er is niks mis met twijfel. Ik heb vanuit opleidingswegen geleerd dat de kwaliteit van je bronnen de validiteit van je aangedragen informatie bepaalt. En wat ik nu doe is niets anders dan die wetenschap hanteren. Dat het voor mensen als AryaMehr een zuiver emotionele aangelegenheid betreft heb ik uiteraard respect voor, maar dat neemt niet weg dat er altijd ruimte moet zijn voor discussie, kritiek en twijfel. De fundamenten onder een discussieforum.
Maak dan een apart topic: 'de wereld zoals ik het zie'. Een soort online versie van de gpeie oude mr G.J.B. Hilterman.
Jij stelt voorwaarden aan de chaos die een opstand nu eenmaal is. Je wilt dat wij ons met onze posts van filmpjes of berichten verantwoorden en dat de makers van de filmpjes deze van context voorzien. Zo werkt een opstand nu eenmaal niet en ik begrijp niet dat je blijft vragen naar wat onmogelijk is.quote:Op maandag 28 december 2009 12:37 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Het interesseert me zeker, anders zou ik hier niet posten. Ik probeer een zuiver (lees: zo zuiver mogelijk) beeld van de situatie te krijgen. En daarin is ruimte voor beide kanten van het verhaal en alle nuances.
Tot nu toe vind ik het een warrig verhaal, vol stofwolken en onduidelijkheden. Ik kan alleen vaststellen dat er grote onvrede heerst onder een grote groep (voornamelijk) jongemannen en ze zich ernstig verzetten tegen de autoriteiten.
Alleen dan is voor mij de hamvraag. Wat willen ze? Hoe zien ze de toekomst en het ideaalbeeld? En is Mousavi dan de verlosser. Ik kan het me níet voorstellen, als je de palmares van die man bekijkt.
Zouden ze zich realiseren dat door een enorme internationale handelsboycot, op grond van zeer dubieuze argumenten, het land economisch wordt verlamd? Dan kun je je ook richten tegen diezelfde internationale lobby. Althans, ik vind dat een denkbaar signaal.
Nou moet ik toegeven dat na cynische reacties als van Mylene (notabene een mod) op mijn persoon, mijn bijdragen ook een licht provocatief karakter krijgen. Goed, ik liet me verleiden, niet heel sterk geacteerd.quote:Op maandag 28 december 2009 12:38 schreef Lagrinta het volgende:
[..]
Eens, ik zie je echter alleen maar vragen stellen bij alles wat gezegd wordt. Ik zie totaal geen eigen initiatief om te denken hoe de situatie is.
Ik begeef mij in de fase van het vragen stellen, omdat ik het godsonmogelijk vind hier een rationeel verhaal aan op te hangen. De situatie is (historisch en actueel) complex en zeer zwaar beladen.
AryaMehr doet erg zijn best wat betreft de informatievoorziening. Maar hij is zo vooringenomen (hetgeen in volstrekt begrijp in zijn geval, alle respect daarvoor), dat ik ook benieuwd ben naar het onderbelichte gedeelte. Zelfs dit verhaal kent twee kanten en twee partijen.
Laat dat dan leerzaam voor mij zijn, als het kennelijk zo werkt.quote:Op maandag 28 december 2009 12:43 schreef Disana het volgende:
[..]
Jij stelt voorwaarden aan de chaos die een opstand nu eenmaal is. Je wilt dat wij ons met onze posts van filmpjes of berichten verantwoorden en dat de makers van de filmpjes deze van context voorzien. Zo werkt een opstand nu eenmaal niet en ik begrijp niet dat je blijft vragen naar wat onmogelijk is.
Ja, het is inderdaad een beetje zo dat je het topic een bepaalde richting die jou beter past lijkt op te sturen. Waarom onderga je de berichtgeving niet net zo als wij, met alle beperkingen die eraan zitten. Niemand weet hoe het daar precies is en waartoe dit zal leiden, dat kun je als gegeven accepteren.quote:Op maandag 28 december 2009 12:50 schreef Chooselife het volgende:
[..]
Laat dat dan leerzaam voor mij zijn, als het kennelijk zo werkt.
kunnen we ontopic gaan . please,,dat boeid mij echt meer,, dan wat choosediges er wel /niet van vind .
zonde dat er weer een topic verkracht wordt .
zonde dat er weer een topic verkracht wordt .
Maar hoe kun je ook een goed oordeel vormen als je te weinig gegevens hebt?quote:Op maandag 28 december 2009 12:38 schreef Lagrinta het volgende:
[..]
Eens, ik zie je echter alleen maar vragen stellen bij alles wat gezegd wordt. Ik zie totaal geen eigen initiatief om te denken hoe de situatie is.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Misschien vormen wij wel geen goed oordeel. Misschien het NOS knip plak journaal ook niet. Dat moet ieder voor zich weten. Maar ga geen uitleg vragen die niemand toch heeft.quote:Op maandag 28 december 2009 13:03 schreef Kees22 het volgende:
[..]
Maar hoe kun je ook een goed oordeel vormen als je te weinig gegevens hebt?
Aryamehr had wel wat extra uitleg, want hij kan verstaan wat er gezegd wordt en lezen wat er bij de filmpjes staat. En verder herkende iemand Teheran. Dat zijn nuttige verhelderingen.quote:Op maandag 28 december 2009 13:07 schreef Lagrinta het volgende:
[..]
Misschien vormen wij wel geen goed oordeel. Misschien het NOS knip plak journaal ook niet. Dat moet ieder voor zich weten. Maar ga geen uitleg vragen die niemand toch heeft.
Ik vind het wel goed dat iemand een beetje waakt tegen overhaaste conclusies. Juist in spannende situaties, zoals deze.
Overhaastig verkeerde conclusies trekken is een kwaal die erg tot uiting komt op FOK en rechtzetten is er bijna nooit bij.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
En toch krijg ik een hoop weerstand te verwerken, inclusief admin en moderators. Zelfs op persoonlijke titel, voor zover dat kan op een forum.quote:Op maandag 28 december 2009 13:24 schreef Kees22 het volgende:
[..]
Aryamehr had wel wat extra uitleg, want hij kan verstaan wat er gezegd wordt en lezen wat er bij de filmpjes staat. En verder herkende iemand Teheran. Dat zijn nuttige verhelderingen.
Ik vind het wel goed dat iemand een beetje waakt tegen overhaaste conclusies. Juist in spannende situaties, zoals deze.
Overhaastig verkeerde conclusies trekken is een kwaal die erg tot uiting komt op FOK en rechtzetten is er bijna nooit bij.
Periode voor de revolutie:
Mossadegh:
Mossadegh was een telg van de Kadjaren-familie, had gestudeerd in Parijs en Zwitserland, en was gepromoveerd in rechten. Hij had zijn hele leven gewijd aan de zaak van de Iraanse nationale soevereiniteit en een constitutioneel staatsbestel. Op zijn initiatief stemde de Majlis (Iraans parlement) op 15 maart 1951 voor nationalisatie van de Iraanse olie-industrie en op 28 april 1951 benoemde ze Mossadegh tot premier. De Britten stelden toen een blokkade in. Hierdoor kon er geen olie meer worden geëxporteerd. Met steun van de Amerikanen en Britten werd toen de eerste democratisch gekozen premier van Iran met een coup afgezet. Mossadegh werd gearresteerd, het leger en Zahedi namen de macht over en de sjah keerde terug. Mossadegh werd uiteindelijk door een militaire rechtbank schuldig bevonden aan hoogverraad, maar mocht de rest van zijn leen onder huisarrest blijven.
Dit alles zorgde voor meer vervreemding van de Iraniërs ten opzichte van de sjah. Ook werd Amerika niet langer door de Iraniërs als hun droomprins gezien. Het beroofde de VS grotendeels van de bekoring die ze eerder op het volk hadden uitgeoefend als een rechtschapen alternatief ten opzichte van de oudere mogendheden.
Na afzetting van Mossadegh:
Na de coup hield de regering van e sjah de politiek strak in het gareel. Bij de verkiezingen voor de achttiende Majlis werden de kandidaten door het regime aangewezen, met een gehoorzaam parlement als het gewenste resultaat. In 1955 ontsloeg de sjah Zahedi en nam feitelijk zelf het landsbestuur op zich. Mossadegh's Nationaal Front werd ontbonden en Tudeh-aanhangers (Iraanse marxistisch-leninistische partij) werden meedogenloos vervolgd door een veiligheidsdienst - vanaf 1957 SAVAK geheten - die met hulp van de CIA en de Israëlische veiligheidsdienst Mossad steeds efficiënter optrad, maar ook steeds gewelddadiger.
Landhervormingen en migratie naar de grote steden:
In 1960 lanceerde de sjah een wetsvoorstel voor landhervormingen. Het landhervormingsprogramma ging van start in 1963, maar met gemengde resultaten. De grootgrondbezitters die onteigend zouden worden, mochten elk één dorp houden, maar sommige landheren wisten de bepalingen te ontduiken, bijvoorbeeld door hun eigendom aan verwanten te schenken of door gemechaniseerde landbouwbedrijven op te richten, waarvoor het programma niet gold. Doordat de landhervorming gepaard ging met een algemeen beleid tot mechanisatie van de landbouw was er voor deze arbeiders bovendien opeens minder werk. Het eindresultaat was werkloosheid op het platteland en een versnelde trek van dorpsbewoners naar de steden, met name Teheran, op zoek naar banen. Volgens schattingen was de binnenlandse migratie in 1972-1973 opgelopen tot een hoogte van 8% per jaar en omstreeks was Teheran uitgedijd tot een stad van 4.5 miljoen inwoners.
In Teheran trokken deze mensen naar de armere stadsdelen aan de zuidkant, die nauwelijks meer dan sloppenwijken waren. Vaak vestigden zich hele groepen uit een dorp of streek op dezelfde plek, waarbij zich vaak ook een moellah uit dezelfde streek voegde, die in deze onzekere ontwortelde omstandigheden een zeker gezag uitoefende.
Economie raakt oververhit:
De economie raakte echter oververhit, er was te veel geld in omloop voor te weinig goederen, er waren knelpunten en tekorten en de inflatie gierde omhoog, in het bijzonder voor dingen als huishuren en levensmiddelen, en vooral in Teheran. Aanvankelijk stelde de sjah de kleinhandelaren verantwoordelijk voor de prijsstijgingen, en hij stuurde bendes, gesteund door de SAVAK, de bazaars in die zogenaamde profiteurs en hamsteraars moesten arresteren. Er werden winkels gesloten, 250.000 boetes uitgedeeld en 8000 winkeliers kregen een gevangenisstraf- maar dat alles veranderde absoluut niets aan de onderliggende economische realiteit. De arrestaties en boetes werden opgeteld bij de lijst grieven die de ambachtslieden en kooplui van de bazaar al koesterden, met als voornaamste dat ze hun producten en handel steeds verdrongen zagen door importeren, nieuwe fabrieken, wijkwinkels en supermarkten.
Anti-Amerikaanse sentimenten in Iran:
Na de coup tegen Mossadegh werd de VS al niet meer gezien als de droomprins. Wat bij veel Iraniërs kwaad bloed zette was de nieuwe wet die door het Iraans parlement, met steun van de sjah, werd aangenomen. De nieuwe wet die aan Amerikaans militair personeel in Iran het equivalent van diplomatieke onschendbaarheid toekende. Khomeini in een toespraak over de nieuwe wet:
''Ze hebben het Iraanse volk nog een trap lager gezet dan een Amerikaanse hond. Als iemand een hond overrijdt die van een Amerikaan is, wordt hij vervolgd. Zelfs als de sjah in eigen persoon een hond van een Amerikaan zou overrijden, wordt hij vervolgd. Maar als een Amerikaanse kok de sjah overrijdt, het hoofd van de staat, dan heeft niemand het recht hem iets ten laste te leggen''
In 1970 wemelde Teheran van de Amerikanen. James A. Bill heeft geschat dat er tussen 1944 en 1979 tussen 800.000 en 850.000 Amerikanen in Iran hebben gewoond of het hebben bezocht, en dat het aantal verblijvende Amerikanen steeg van minder dan 8000 in 1970 tot bijna 50.000 in 1979. Alleen al in de defensie-industrie rond Isfahan werkten zo'n tienduizend Amerikanen. Natuurlijk deden sommige Amerikanen die in Iran verbleven hun best het land te begrijpen, maar velen deden dat niet. Voor het grootste deel leefden de Amerikanen een volledig afgescheiden bestaan: ze deden hun boodschappen in het Amerikaanse legerdepot - het grootste ter wereld in zijn soort - en woonden vaak in omheinde compounds alleen voor Amerikanen - Veel Britse expats woonden ook zo.
De Amerikaanse school liet alleen kinderen toe met een Amerikaans paspoort - in tegenstelling tot Amerikaanse scholen in andere landen - en incidentele suggesties om de kinderen ook iets over Iran te leren bleven doorgaans zonder gevolg: een lid van het schoolbestuur zei in 1970 dat het beleid was samen te vatten als 'Geen Iran op school'. In het midden van de jaren 1960 nam een Amerikaans ziekenhuis in Teheran een aantal goed opgeleide Iraans verpleegkundigen in dienst als aanvulling op het eigen personeel. De Iraniërs mochten zelfs onder elkaar geen Perzisch spreken en hadden geen toegang tot de personeelskantine, die was voorbehouden aan Amerikaanse burgers. Ze moesten in de conciërgekamer eten.
Het ziekenhuis behandelde alleen Amerikaanse patiënten en toen op een dag een wanhopige vader naar binnen wilde met zijn kind dat zojuist op de straat daarbuiten door een auto was overreden, werd hij weggestuurd met de boodschap dat hij maar vervoer naar ander ziekenhuis moest regelen. Andere Amerikanen, in het bijzonder diegene die voor het Vredeskorps werkten, werkten samen met gewone Iraniërs en werden hogelijk gewaardeerd. Maar de meerderheid was in Iran voor het geld en de luxueuze levensstijl, die ze zich thuis niet hadden kunnen veroorloven. Bill zei hierover:
''Toen de goudkoorts uitbrak en de contracten werden uitgebreid, nam de Amerikaanse aanwezigheid toe. Zowel het allerbeste als het allerslechtse dat Amerika te bieden had, was in steden van Iran te aanschouwen. Naarmate de tijd verstreek en de aantallen groeiden, vond een steeds groter contingent gelukszoekers en financiële aasgieren, aangevuld door mensen die onlangs baanloos en gedesillusioneerd uit Zuidoost-Azie waren teruggekeerd, de weg naar Iran. Bedrijven met miljardencontracten hadden mankracht nodig en namen onder tijdsdruk blind en lichtzinnige mensen aan. In Isfahan kwamen haat, racisme en onwetendheid samen toen Amerikaanse werknemers negatief en agressief reageerden op de Iraanse samenleving''
Iraniërs lieten zich niet onbetuigd en er vonden incidenten tussen Amerikaanse burgers en Iraniërs plaats die leidden tot krantenartikelen over dronken en obsceen gedragende Amerikanen, wat bij droeg aan anti-Amerikaanse sentimenten.
Spanningen Zuid-Teheran:
Daarnaast bestond er nog een andere spanning, binnen de Iraanse samenleving. De jonge mannen van Zuid-Teheran, pas aangekomen uit hun traditionele gemeenschappen op het platteland, zonder werk of op z'n hoogst in het bezit van een slecht betaalde baan, met weinig vooruitzicht op de mogelijkheid om de komende jaren te trouwen of een gezin te onderhouden, werden als ze een bus of taxi naar het centrum namen geconfronteerd met aantrekkelijke jonge vrouwen uit de middenklasse die opzichtig over straat liepen, geld te over hadden, zonder begeleiding of met vriendinnen waren, zich kleedden in onthullende westerse dracht en pronkten met vrijheid, geld, schoonheid en - vanuit een bepaald gezichtspunt - zedeloosheid. Op reclamezuilen kondigden opzichtige affiches met schaars geklede vrouwen de nieuwste films aan, en het gebrek eraan, gaat niet alleen over geld - het gaat ook over seks en verlangen. Teheran was een stad van ambities, maar aan het eind van de jaren 1970 was het voor velen een stad van wrok, gefrustreerde verlangens en gefrustreerde ambities geworden.
Politiek klimaat werd repressiever en harder:
Naarmate de jaren 1970 voortschreden, werd het politieke klimaat onder de sjah repressiever en harder, terwijl het regime steeds minder voeling met de Iraanse samenleving had. De SAVAK bestreed ondertussen een nieuwe vijand: radicale bewegingen die bereid waren geweld tegen het regime te gebruiken, met name de marxistische Fedajin en de Mujaheddin e-Khalq (MKO), die allebei marxisme en islam combineerden. De SAVAK dijde steeds verder uit en het gebruik van martelmethoden werden gemeengoed. In 1975 bestempelden Amnesty International de regering van de sjah als een van de ergste schenders van mensenrechten in de wereld.
Afstand tussen de Iraniers en de sjah werd groter:
De sjah zelf ontmoette zelden gewone Iraniërs, verplaatste zich per helikopter van de ene plaats naar de andere en bezichtigde parades en andere evenementen gewoonlijk vanuit een speciale kogelvrije glazen. In 1971 hield hij een ceremonie bij de historische ruines van Persepolis en Pasargadae, om het 2500-jarige bestaan van de Iraanse monarchie te vieren. De totale kosten bedroegen maar liefst 100 of zelfs 200 miljoen dollar. Voor de meeste Iraniers toen betekenden de Achaemeniden echter weinig: ze waren waarschijnlijk nooit in Persepolis geweest, terwijl hun kennis van het antieke Iran uit de verhalen van Ferdowsi's Shahname stamde en geen verband hield met wat er al dan niet bij Herodotus te lezen viel of wat er op archeologische vindplaatsen was ontdekt. Er bestond weliswaar al vele jaren een antiklerikale, op secularistische gerichte tendens in het nationalistische denken, die zich op de pre-islamitische, monarchale traditie van Iran beriep, maar dat was wel een erg smalle basis voor deze zelfprojectie van het regime. Voor de meeste mensen was het Iraans erfgoed van islamitische origine, zodat de frivole festiviteiten te Persepolis hen slechts verbijsterden. De sjah verving ook nog eens de islamitische kalender door een kalender die als jaar 1 de troonsbestijgingen van Cyrus de Grote nam, wat onder de meeste Iraniers opnieuw ergernis en verbijstering opwekte.
Mossadegh:
Mossadegh was een telg van de Kadjaren-familie, had gestudeerd in Parijs en Zwitserland, en was gepromoveerd in rechten. Hij had zijn hele leven gewijd aan de zaak van de Iraanse nationale soevereiniteit en een constitutioneel staatsbestel. Op zijn initiatief stemde de Majlis (Iraans parlement) op 15 maart 1951 voor nationalisatie van de Iraanse olie-industrie en op 28 april 1951 benoemde ze Mossadegh tot premier. De Britten stelden toen een blokkade in. Hierdoor kon er geen olie meer worden geëxporteerd. Met steun van de Amerikanen en Britten werd toen de eerste democratisch gekozen premier van Iran met een coup afgezet. Mossadegh werd gearresteerd, het leger en Zahedi namen de macht over en de sjah keerde terug. Mossadegh werd uiteindelijk door een militaire rechtbank schuldig bevonden aan hoogverraad, maar mocht de rest van zijn leen onder huisarrest blijven.
Dit alles zorgde voor meer vervreemding van de Iraniërs ten opzichte van de sjah. Ook werd Amerika niet langer door de Iraniërs als hun droomprins gezien. Het beroofde de VS grotendeels van de bekoring die ze eerder op het volk hadden uitgeoefend als een rechtschapen alternatief ten opzichte van de oudere mogendheden.
Na afzetting van Mossadegh:
Na de coup hield de regering van e sjah de politiek strak in het gareel. Bij de verkiezingen voor de achttiende Majlis werden de kandidaten door het regime aangewezen, met een gehoorzaam parlement als het gewenste resultaat. In 1955 ontsloeg de sjah Zahedi en nam feitelijk zelf het landsbestuur op zich. Mossadegh's Nationaal Front werd ontbonden en Tudeh-aanhangers (Iraanse marxistisch-leninistische partij) werden meedogenloos vervolgd door een veiligheidsdienst - vanaf 1957 SAVAK geheten - die met hulp van de CIA en de Israëlische veiligheidsdienst Mossad steeds efficiënter optrad, maar ook steeds gewelddadiger.
Landhervormingen en migratie naar de grote steden:
In 1960 lanceerde de sjah een wetsvoorstel voor landhervormingen. Het landhervormingsprogramma ging van start in 1963, maar met gemengde resultaten. De grootgrondbezitters die onteigend zouden worden, mochten elk één dorp houden, maar sommige landheren wisten de bepalingen te ontduiken, bijvoorbeeld door hun eigendom aan verwanten te schenken of door gemechaniseerde landbouwbedrijven op te richten, waarvoor het programma niet gold. Doordat de landhervorming gepaard ging met een algemeen beleid tot mechanisatie van de landbouw was er voor deze arbeiders bovendien opeens minder werk. Het eindresultaat was werkloosheid op het platteland en een versnelde trek van dorpsbewoners naar de steden, met name Teheran, op zoek naar banen. Volgens schattingen was de binnenlandse migratie in 1972-1973 opgelopen tot een hoogte van 8% per jaar en omstreeks was Teheran uitgedijd tot een stad van 4.5 miljoen inwoners.
In Teheran trokken deze mensen naar de armere stadsdelen aan de zuidkant, die nauwelijks meer dan sloppenwijken waren. Vaak vestigden zich hele groepen uit een dorp of streek op dezelfde plek, waarbij zich vaak ook een moellah uit dezelfde streek voegde, die in deze onzekere ontwortelde omstandigheden een zeker gezag uitoefende.
Economie raakt oververhit:
De economie raakte echter oververhit, er was te veel geld in omloop voor te weinig goederen, er waren knelpunten en tekorten en de inflatie gierde omhoog, in het bijzonder voor dingen als huishuren en levensmiddelen, en vooral in Teheran. Aanvankelijk stelde de sjah de kleinhandelaren verantwoordelijk voor de prijsstijgingen, en hij stuurde bendes, gesteund door de SAVAK, de bazaars in die zogenaamde profiteurs en hamsteraars moesten arresteren. Er werden winkels gesloten, 250.000 boetes uitgedeeld en 8000 winkeliers kregen een gevangenisstraf- maar dat alles veranderde absoluut niets aan de onderliggende economische realiteit. De arrestaties en boetes werden opgeteld bij de lijst grieven die de ambachtslieden en kooplui van de bazaar al koesterden, met als voornaamste dat ze hun producten en handel steeds verdrongen zagen door importeren, nieuwe fabrieken, wijkwinkels en supermarkten.
Anti-Amerikaanse sentimenten in Iran:
Na de coup tegen Mossadegh werd de VS al niet meer gezien als de droomprins. Wat bij veel Iraniërs kwaad bloed zette was de nieuwe wet die door het Iraans parlement, met steun van de sjah, werd aangenomen. De nieuwe wet die aan Amerikaans militair personeel in Iran het equivalent van diplomatieke onschendbaarheid toekende. Khomeini in een toespraak over de nieuwe wet:
''Ze hebben het Iraanse volk nog een trap lager gezet dan een Amerikaanse hond. Als iemand een hond overrijdt die van een Amerikaan is, wordt hij vervolgd. Zelfs als de sjah in eigen persoon een hond van een Amerikaan zou overrijden, wordt hij vervolgd. Maar als een Amerikaanse kok de sjah overrijdt, het hoofd van de staat, dan heeft niemand het recht hem iets ten laste te leggen''
In 1970 wemelde Teheran van de Amerikanen. James A. Bill heeft geschat dat er tussen 1944 en 1979 tussen 800.000 en 850.000 Amerikanen in Iran hebben gewoond of het hebben bezocht, en dat het aantal verblijvende Amerikanen steeg van minder dan 8000 in 1970 tot bijna 50.000 in 1979. Alleen al in de defensie-industrie rond Isfahan werkten zo'n tienduizend Amerikanen. Natuurlijk deden sommige Amerikanen die in Iran verbleven hun best het land te begrijpen, maar velen deden dat niet. Voor het grootste deel leefden de Amerikanen een volledig afgescheiden bestaan: ze deden hun boodschappen in het Amerikaanse legerdepot - het grootste ter wereld in zijn soort - en woonden vaak in omheinde compounds alleen voor Amerikanen - Veel Britse expats woonden ook zo.
De Amerikaanse school liet alleen kinderen toe met een Amerikaans paspoort - in tegenstelling tot Amerikaanse scholen in andere landen - en incidentele suggesties om de kinderen ook iets over Iran te leren bleven doorgaans zonder gevolg: een lid van het schoolbestuur zei in 1970 dat het beleid was samen te vatten als 'Geen Iran op school'. In het midden van de jaren 1960 nam een Amerikaans ziekenhuis in Teheran een aantal goed opgeleide Iraans verpleegkundigen in dienst als aanvulling op het eigen personeel. De Iraniërs mochten zelfs onder elkaar geen Perzisch spreken en hadden geen toegang tot de personeelskantine, die was voorbehouden aan Amerikaanse burgers. Ze moesten in de conciërgekamer eten.
Het ziekenhuis behandelde alleen Amerikaanse patiënten en toen op een dag een wanhopige vader naar binnen wilde met zijn kind dat zojuist op de straat daarbuiten door een auto was overreden, werd hij weggestuurd met de boodschap dat hij maar vervoer naar ander ziekenhuis moest regelen. Andere Amerikanen, in het bijzonder diegene die voor het Vredeskorps werkten, werkten samen met gewone Iraniërs en werden hogelijk gewaardeerd. Maar de meerderheid was in Iran voor het geld en de luxueuze levensstijl, die ze zich thuis niet hadden kunnen veroorloven. Bill zei hierover:
''Toen de goudkoorts uitbrak en de contracten werden uitgebreid, nam de Amerikaanse aanwezigheid toe. Zowel het allerbeste als het allerslechtse dat Amerika te bieden had, was in steden van Iran te aanschouwen. Naarmate de tijd verstreek en de aantallen groeiden, vond een steeds groter contingent gelukszoekers en financiële aasgieren, aangevuld door mensen die onlangs baanloos en gedesillusioneerd uit Zuidoost-Azie waren teruggekeerd, de weg naar Iran. Bedrijven met miljardencontracten hadden mankracht nodig en namen onder tijdsdruk blind en lichtzinnige mensen aan. In Isfahan kwamen haat, racisme en onwetendheid samen toen Amerikaanse werknemers negatief en agressief reageerden op de Iraanse samenleving''
Iraniërs lieten zich niet onbetuigd en er vonden incidenten tussen Amerikaanse burgers en Iraniërs plaats die leidden tot krantenartikelen over dronken en obsceen gedragende Amerikanen, wat bij droeg aan anti-Amerikaanse sentimenten.
Spanningen Zuid-Teheran:
Daarnaast bestond er nog een andere spanning, binnen de Iraanse samenleving. De jonge mannen van Zuid-Teheran, pas aangekomen uit hun traditionele gemeenschappen op het platteland, zonder werk of op z'n hoogst in het bezit van een slecht betaalde baan, met weinig vooruitzicht op de mogelijkheid om de komende jaren te trouwen of een gezin te onderhouden, werden als ze een bus of taxi naar het centrum namen geconfronteerd met aantrekkelijke jonge vrouwen uit de middenklasse die opzichtig over straat liepen, geld te over hadden, zonder begeleiding of met vriendinnen waren, zich kleedden in onthullende westerse dracht en pronkten met vrijheid, geld, schoonheid en - vanuit een bepaald gezichtspunt - zedeloosheid. Op reclamezuilen kondigden opzichtige affiches met schaars geklede vrouwen de nieuwste films aan, en het gebrek eraan, gaat niet alleen over geld - het gaat ook over seks en verlangen. Teheran was een stad van ambities, maar aan het eind van de jaren 1970 was het voor velen een stad van wrok, gefrustreerde verlangens en gefrustreerde ambities geworden.
Politiek klimaat werd repressiever en harder:
Naarmate de jaren 1970 voortschreden, werd het politieke klimaat onder de sjah repressiever en harder, terwijl het regime steeds minder voeling met de Iraanse samenleving had. De SAVAK bestreed ondertussen een nieuwe vijand: radicale bewegingen die bereid waren geweld tegen het regime te gebruiken, met name de marxistische Fedajin en de Mujaheddin e-Khalq (MKO), die allebei marxisme en islam combineerden. De SAVAK dijde steeds verder uit en het gebruik van martelmethoden werden gemeengoed. In 1975 bestempelden Amnesty International de regering van de sjah als een van de ergste schenders van mensenrechten in de wereld.
Afstand tussen de Iraniers en de sjah werd groter:
De sjah zelf ontmoette zelden gewone Iraniërs, verplaatste zich per helikopter van de ene plaats naar de andere en bezichtigde parades en andere evenementen gewoonlijk vanuit een speciale kogelvrije glazen. In 1971 hield hij een ceremonie bij de historische ruines van Persepolis en Pasargadae, om het 2500-jarige bestaan van de Iraanse monarchie te vieren. De totale kosten bedroegen maar liefst 100 of zelfs 200 miljoen dollar. Voor de meeste Iraniers toen betekenden de Achaemeniden echter weinig: ze waren waarschijnlijk nooit in Persepolis geweest, terwijl hun kennis van het antieke Iran uit de verhalen van Ferdowsi's Shahname stamde en geen verband hield met wat er al dan niet bij Herodotus te lezen viel of wat er op archeologische vindplaatsen was ontdekt. Er bestond weliswaar al vele jaren een antiklerikale, op secularistische gerichte tendens in het nationalistische denken, die zich op de pre-islamitische, monarchale traditie van Iran beriep, maar dat was wel een erg smalle basis voor deze zelfprojectie van het regime. Voor de meeste mensen was het Iraans erfgoed van islamitische origine, zodat de frivole festiviteiten te Persepolis hen slechts verbijsterden. De sjah verving ook nog eens de islamitische kalender door een kalender die als jaar 1 de troonsbestijgingen van Cyrus de Grote nam, wat onder de meeste Iraniers opnieuw ergernis en verbijstering opwekte.
Khomeini:
Ruhollah Khomeini werd in september 1902 geboren in Khomein, een kleine stad tussen Isfahan en Teheran. Hij kwam uit een familie van seyyed - afstammelingen van de profeet - waarin de patriarchen vele generaties lang moellahs waren geweest en oorspronkelijk wellicht uit Nishapur afkomstig waren. Hij trok op later leeftijd naar Qom om te gaan studeren. Khomeini had een sterk gevoel van eigenwaarde - en van de waardigheid van de oelama als klasse - en ging altijd verzorgd en schoon gekleed - hij wendde niet de onverschilligheid voor kleding of uiterlijk voor die sommige jonge moellahs aan de dag legden. In de jaren 1930 studeerde hij filosofie en erfan. Hij begon te doceren en te schrijven. Hij onderscheidde zich door een combinatie van intellectuele scherpte, nieuwsgierigheid en onconventionaliteit. In het begin van de jaren '60 trokken zijn colleges over ethiek al grote en immer groeiende aantallen studenten, van wie sommige hem als hun marja beschouwden, hun rolmodel.
De gebeurtenissen van 1963-1964 maakten Khomeini tot de leidende politieke figuur in de oppositie tegen de sjah, samen met Mossadegh, die echter nog steeds onder huisarrest stond en daardoor onschadelijk was gemaakt. Khomeini, die persoonlijk afkerig was van het constitutionalisme, had er in het openbaar altijd nauwlettend voor gezorgd positief over de grondwet te spreken. Met zijn aanval op de nieuwe wet die de status van Amerikaanse militairen regelde, beoogde hij de nationalisten voor zich te winnen, van wie sommige tot dan toe wellicht wantrouwig tegenover een geestelijke hadden gestaan. Intellectuelen als Al-e Ahmad schaarden zich enthousiast achter hem. Het was deze politieke methode - het aan de orde stellen van grieven onder het volk en het vermijden van uitspraken over kwesties die zijn aanhangers konden verdelen - waarmee hij zichzelf later tot nationale leider zou maken. Khomeni was vanaf 1964 echter weg uit Iran en uit de Iraanse politiek. Binnen Iran lag de pers aan banden en heerste de censuur, waren de verkiezingen doorgestoken kaart en legde de SAVAK de Tudeh en andere dissidenten het zwijgen op met vervolgingen, arrestaties en opsluiting.
Tijdens zijn verbanning had Khomeini niet alleen het regime bedolven onder een stroom van kritische boodschappen en toespraken - die Iran werden binnengesmokkeld en vervolgens werden verspreid, vaak met behulp van cassetebandjes - maar tevens zijn gedachten uitgewerkt tot een complete theorie over islamitisch staatsbestuur. Hij zette die uiteen in een boek dat was gebaseerd op lezingen die hij in 1970 in Najaf had gehouden en dat was getiteld: Hokumat-e Eslami: Velayat-e Faqih (Islamitisch staatsbestuur: het regentschap van de jurust).
Ontevredenheid:
Het radicale islamisme van Ali Shariati (stief in 1977), dat tegelijk volledig Iraans en volledig modern was, heeft grote invloed uitgeoefend op de generatie studenten die in de jaren 1970 tot wasdom kwamen. Ten gevolge van de inflatie, gevolgd door economische neergang en deflatie, was onder veel Iraniers, inclusief welgestelde Iraniers, twijfel ontstaan over de veronderstelde gestadige groei en economisch zekerheid. Er hadden ook verscheidene incidenten plaatsgevonden waarbij de sjah zich belachelijk had gemaakt of de dingen niet meer in hand leek te hebben.
Revolutie
In januari 1978 verscheen er in de krant van Ettela'at een artikel dat de geestelijkheid en Khomeini uitmaakt voor 'zwarte reactionairen'. Het artikel was geschreven door iemand die door het regime werd vertrouwd en was goedgekeurd door het hof. Er werden feiten in verdraaid en verzinsels in opgevoerd die moesten suggereren dat Khomeini een buitenlander was, een voormalige Britse spion was en een dichter -bedoeld om afbreuk te doen aan zijn waardigheid als geestelijke. Het artikel leidde onmiddellijk tot een protestdemonstratie in Qom, waarbij duizenden religieuze studenten de 'Yazid-regering- beschimpten en een verontschuldiging, een grondwet en de terugkeer van Khomeni eisten. Er vonden gevechten met de politie plaats waarbij een aantal studenten werd doodgeschoten: de volgende dag prees de inmiddels in Parijs wonende Khomeini de studenten en riep op tot meer demonstraties.
Na een traditionele rouwperiode van 40 dagen sloten de bazaars en de universiteiten en werden er in twaalf steden vreedzame demonstraties gehouden, maar in Tabriz schoot de politie opnieuw op de menigte waarbij weer doden vielen. De demonstraties werden massaler en gewelddadiger, met leuzen als 'Dood aan de sjah'. In juni was er een geweldsincident in Mashad, waar de politie een menigte beschoot.
Op 19 augustus brandde de Rex Cinema in Abadan af - een incident dat altijd controversieel is gebleven en waarbij bijna 370 mensen omkwamen. Overheid en oppositie gaven elkaar de schuld, maar de gebeurtenissen, processen en onderzoekingen in de jaren daarna wijzen uit dat een radicale islamitische groepering die banden met oelama had verantwoordelijk was voor de ramp. In het klimaat van die dagen zagen de meeste mensen de SAVAK als de schuldige.
Inmiddels waren er demonstraties, waaraan tot dan toe vooral studenten uit de middenklasse en leden van de traditionele bazaari-middenklasse hadden deelgenomen, verder aangezwollen door stakingen en andere acties van fabrieksarbeiders en anderen, gericht tegen het deflatoire beleid van de regering. In augustus, de maand van de Ramadan, vonden er veel grote demonstraties plaats, en begin september nog meer. De regering van de sjah verbood de demonstraties en kondigde de noodtoestand af, maar op 8 september bereikten de protesten in Teheran en andere steden een hoogtepunt. In de arbeidswijken van Zuid-Teheran werden barricades opgeworpen. De regering stuurde daar tanks en gevechtshelikopters op af; de mensen op de barricaden reageerden met molotovcocktails. Toen een ongewapende menigte het Jaleh-plein weigerde zich te verspreiden, werd ze ter plekke neergemaaid.
Daarna kreeg 8 september de naam Zwart Vrijdag, en de verbittering van de mensen jegens de sjah bereikte wegens de vele doden zulke hoogten dat een compromis onmogelijk was geworden. Er resteerde nog slechts de onverbiddelijke eis dat de sjah het veld moest ruimen: een eis waar Khomeini al vanaf 1970 aan vasthield. Tegen de herfst hadden de meeste andere oppositiegroepen zich bij Khomeini en zijn programma aangesloten. Karim Sanjabi en Mehdi Bazargan vlogen naar Parijs, spraken daar met Khomeini en schaarden zich namens het Nationaal Front en de Vrijheidsbeweging achter hem. De demonstraties en rellen hielden aan, terwijl de sjah - die aan kanker leed en steeds zieker werd, hoewel dat bij het publiek onbekend was - heen er weer werd geslingerd tussen meer repressie en concessies, waaronder het vrijlaten van politieke gevangen en de ontbinding van de Rastakhiz-partij. Hij maakte in een televisie-uitzending bekend dat hij de boodschap van het volk begrepen had, vrije verkiezingen zou houden en zijn fouten uit het verleden zou goedmaken. Maar dat alles kwam te laat. Naarmat de herfst plaatsmaakte voor de winter gingen steeds meer arbeiders steeds langduriger in staking, en aan het begin van Moharram, in december, nam het geweld weer in hevigheid toe. In Qazvin werden 135 demonstranten gedood toen tanks op hen inreden. Op de dag van Ashura zelf, 11 december, demonstreerden meer dan een miljoen mensen in de straten van Teheran. Na Ashura zwierven straatbendes ongehinderd door de hoofdstad, waren er steeds meer tekenen dat het leger niet betrouwbaar was - in het bijzonder in Qom en Mashad werd er massaal gedeserteerd - en de steun van president Carter was inmiddels getaand. Na aanslagen op Amerikaanse kantoren en zelfs op de Amerikaanse ambassade verlieten veel Amerikanen het land. De sjah had alle gezag verloren en verliet het land op 16 januari 1979. Op 1 februari 1979 vloog Khomeini terug naar Iran.
Ruhollah Khomeini werd in september 1902 geboren in Khomein, een kleine stad tussen Isfahan en Teheran. Hij kwam uit een familie van seyyed - afstammelingen van de profeet - waarin de patriarchen vele generaties lang moellahs waren geweest en oorspronkelijk wellicht uit Nishapur afkomstig waren. Hij trok op later leeftijd naar Qom om te gaan studeren. Khomeini had een sterk gevoel van eigenwaarde - en van de waardigheid van de oelama als klasse - en ging altijd verzorgd en schoon gekleed - hij wendde niet de onverschilligheid voor kleding of uiterlijk voor die sommige jonge moellahs aan de dag legden. In de jaren 1930 studeerde hij filosofie en erfan. Hij begon te doceren en te schrijven. Hij onderscheidde zich door een combinatie van intellectuele scherpte, nieuwsgierigheid en onconventionaliteit. In het begin van de jaren '60 trokken zijn colleges over ethiek al grote en immer groeiende aantallen studenten, van wie sommige hem als hun marja beschouwden, hun rolmodel.
De gebeurtenissen van 1963-1964 maakten Khomeini tot de leidende politieke figuur in de oppositie tegen de sjah, samen met Mossadegh, die echter nog steeds onder huisarrest stond en daardoor onschadelijk was gemaakt. Khomeini, die persoonlijk afkerig was van het constitutionalisme, had er in het openbaar altijd nauwlettend voor gezorgd positief over de grondwet te spreken. Met zijn aanval op de nieuwe wet die de status van Amerikaanse militairen regelde, beoogde hij de nationalisten voor zich te winnen, van wie sommige tot dan toe wellicht wantrouwig tegenover een geestelijke hadden gestaan. Intellectuelen als Al-e Ahmad schaarden zich enthousiast achter hem. Het was deze politieke methode - het aan de orde stellen van grieven onder het volk en het vermijden van uitspraken over kwesties die zijn aanhangers konden verdelen - waarmee hij zichzelf later tot nationale leider zou maken. Khomeni was vanaf 1964 echter weg uit Iran en uit de Iraanse politiek. Binnen Iran lag de pers aan banden en heerste de censuur, waren de verkiezingen doorgestoken kaart en legde de SAVAK de Tudeh en andere dissidenten het zwijgen op met vervolgingen, arrestaties en opsluiting.
Tijdens zijn verbanning had Khomeini niet alleen het regime bedolven onder een stroom van kritische boodschappen en toespraken - die Iran werden binnengesmokkeld en vervolgens werden verspreid, vaak met behulp van cassetebandjes - maar tevens zijn gedachten uitgewerkt tot een complete theorie over islamitisch staatsbestuur. Hij zette die uiteen in een boek dat was gebaseerd op lezingen die hij in 1970 in Najaf had gehouden en dat was getiteld: Hokumat-e Eslami: Velayat-e Faqih (Islamitisch staatsbestuur: het regentschap van de jurust).
Ontevredenheid:
Het radicale islamisme van Ali Shariati (stief in 1977), dat tegelijk volledig Iraans en volledig modern was, heeft grote invloed uitgeoefend op de generatie studenten die in de jaren 1970 tot wasdom kwamen. Ten gevolge van de inflatie, gevolgd door economische neergang en deflatie, was onder veel Iraniers, inclusief welgestelde Iraniers, twijfel ontstaan over de veronderstelde gestadige groei en economisch zekerheid. Er hadden ook verscheidene incidenten plaatsgevonden waarbij de sjah zich belachelijk had gemaakt of de dingen niet meer in hand leek te hebben.
Revolutie
In januari 1978 verscheen er in de krant van Ettela'at een artikel dat de geestelijkheid en Khomeini uitmaakt voor 'zwarte reactionairen'. Het artikel was geschreven door iemand die door het regime werd vertrouwd en was goedgekeurd door het hof. Er werden feiten in verdraaid en verzinsels in opgevoerd die moesten suggereren dat Khomeini een buitenlander was, een voormalige Britse spion was en een dichter -bedoeld om afbreuk te doen aan zijn waardigheid als geestelijke. Het artikel leidde onmiddellijk tot een protestdemonstratie in Qom, waarbij duizenden religieuze studenten de 'Yazid-regering- beschimpten en een verontschuldiging, een grondwet en de terugkeer van Khomeni eisten. Er vonden gevechten met de politie plaats waarbij een aantal studenten werd doodgeschoten: de volgende dag prees de inmiddels in Parijs wonende Khomeini de studenten en riep op tot meer demonstraties.
Na een traditionele rouwperiode van 40 dagen sloten de bazaars en de universiteiten en werden er in twaalf steden vreedzame demonstraties gehouden, maar in Tabriz schoot de politie opnieuw op de menigte waarbij weer doden vielen. De demonstraties werden massaler en gewelddadiger, met leuzen als 'Dood aan de sjah'. In juni was er een geweldsincident in Mashad, waar de politie een menigte beschoot.
Op 19 augustus brandde de Rex Cinema in Abadan af - een incident dat altijd controversieel is gebleven en waarbij bijna 370 mensen omkwamen. Overheid en oppositie gaven elkaar de schuld, maar de gebeurtenissen, processen en onderzoekingen in de jaren daarna wijzen uit dat een radicale islamitische groepering die banden met oelama had verantwoordelijk was voor de ramp. In het klimaat van die dagen zagen de meeste mensen de SAVAK als de schuldige.
Inmiddels waren er demonstraties, waaraan tot dan toe vooral studenten uit de middenklasse en leden van de traditionele bazaari-middenklasse hadden deelgenomen, verder aangezwollen door stakingen en andere acties van fabrieksarbeiders en anderen, gericht tegen het deflatoire beleid van de regering. In augustus, de maand van de Ramadan, vonden er veel grote demonstraties plaats, en begin september nog meer. De regering van de sjah verbood de demonstraties en kondigde de noodtoestand af, maar op 8 september bereikten de protesten in Teheran en andere steden een hoogtepunt. In de arbeidswijken van Zuid-Teheran werden barricades opgeworpen. De regering stuurde daar tanks en gevechtshelikopters op af; de mensen op de barricaden reageerden met molotovcocktails. Toen een ongewapende menigte het Jaleh-plein weigerde zich te verspreiden, werd ze ter plekke neergemaaid.
Daarna kreeg 8 september de naam Zwart Vrijdag, en de verbittering van de mensen jegens de sjah bereikte wegens de vele doden zulke hoogten dat een compromis onmogelijk was geworden. Er resteerde nog slechts de onverbiddelijke eis dat de sjah het veld moest ruimen: een eis waar Khomeini al vanaf 1970 aan vasthield. Tegen de herfst hadden de meeste andere oppositiegroepen zich bij Khomeini en zijn programma aangesloten. Karim Sanjabi en Mehdi Bazargan vlogen naar Parijs, spraken daar met Khomeini en schaarden zich namens het Nationaal Front en de Vrijheidsbeweging achter hem. De demonstraties en rellen hielden aan, terwijl de sjah - die aan kanker leed en steeds zieker werd, hoewel dat bij het publiek onbekend was - heen er weer werd geslingerd tussen meer repressie en concessies, waaronder het vrijlaten van politieke gevangen en de ontbinding van de Rastakhiz-partij. Hij maakte in een televisie-uitzending bekend dat hij de boodschap van het volk begrepen had, vrije verkiezingen zou houden en zijn fouten uit het verleden zou goedmaken. Maar dat alles kwam te laat. Naarmat de herfst plaatsmaakte voor de winter gingen steeds meer arbeiders steeds langduriger in staking, en aan het begin van Moharram, in december, nam het geweld weer in hevigheid toe. In Qazvin werden 135 demonstranten gedood toen tanks op hen inreden. Op de dag van Ashura zelf, 11 december, demonstreerden meer dan een miljoen mensen in de straten van Teheran. Na Ashura zwierven straatbendes ongehinderd door de hoofdstad, waren er steeds meer tekenen dat het leger niet betrouwbaar was - in het bijzonder in Qom en Mashad werd er massaal gedeserteerd - en de steun van president Carter was inmiddels getaand. Na aanslagen op Amerikaanse kantoren en zelfs op de Amerikaanse ambassade verlieten veel Amerikanen het land. De sjah had alle gezag verloren en verliet het land op 16 januari 1979. Op 1 februari 1979 vloog Khomeini terug naar Iran.
Bronnen die ik heb gebruikt:
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Fantastisch dat je die moeite voor ons hebt genomenquote:Op maandag 28 december 2009 14:12 schreef AryaMehr het volgende:
Bronnen die ik heb gebruikt:
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mensen van Iran.
Ik krijg een brok in me keel van jullie moed.
(Goede site; http://www.spittoon.org/)
Ik krijg een brok in me keel van jullie moed.
(Goede site; http://www.spittoon.org/)
Death solves all problems: no man, no problem.
Thanks voor deze achtergrondinformatie.quote:Op maandag 28 december 2009 14:12 schreef AryaMehr het volgende:
Bronnen die ik heb gebruikt:
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Hoeveel doden zijn er in totaal gevallen?quote:Op maandag 28 december 2009 14:12 schreef AryaMehr het volgende:
Bronnen die ik heb gebruikt:
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Vond het volk het niet raar dat Khomeini in Parijs verbleef? Ik zou wel argwaan krijgen iig.
Was er een soort van secularisme in Iran in de tijd van de Sjah, net zoals we die in Turkije kennen?
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Radio:
Vandaag is het opnieuw tot een confrontatie gekomen toen aanhangers van de oppositie de straat op gingen om het overlijden van de neef van Mousavi te betreuren. Iemand zou het lijk uit het ziekenhuis gehaald hebben. Ook gingen aanhangers van Ahmejinedad de straat op.
Vandaag is het opnieuw tot een confrontatie gekomen toen aanhangers van de oppositie de straat op gingen om het overlijden van de neef van Mousavi te betreuren. Iemand zou het lijk uit het ziekenhuis gehaald hebben. Ook gingen aanhangers van Ahmejinedad de straat op.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/8432297.stmquote:Iran opposition figures arrested after protests
Photo obtained by AP shows protesters in Tehran, 27 Dec
The official death toll from the latest protests is the highest since June
A number of opposition figures have been arrested in Iran, a day after violent protests in the capital left at least eight people dead.
Those detained include senior aides to opposition leader Mir Hossein Mousavi.
His nephew Seyed Ali Mousavi was among those killed in Sunday's violence, the worst since June's contested elections.
Family members say they are being prevented from holding his funeral because his body has been taken from the hospital where it was being kept.
His brother, Seyed Reza Mousavi, is quoted by the reformist website Parlemannews as saying: "Nobody accepts responsibility for taking away the body... We cannot have a funeral before we find the body."
Other opposition sources say the body has been taken by government agents in order to prevent his funeral becoming a rallying point for more protests.
Foreign media face severe restrictions in Iran and these reports cannot be verified.
Bedankt, erg interessant! Wat is er gebeurd met de vele Sjah gezinden? Mensen met bijv. functie in zijn hof, regering, leger etc? Is net zoals in Afghanistan de gehele "oude intelligentsia" gevlucht?quote:Op maandag 28 december 2009 14:12 schreef AryaMehr het volgende:
Bronnen die ik heb gebruikt:
Michael Axworthy - Iran: Empire of the Mind
James A. Bill - The Politics of Iran
Mochten er nog vragen zijn dan hoor ik dat graag.
Graag gedaan.quote:Op maandag 28 december 2009 14:12 schreef Disana het volgende:
[..]
Fantastisch dat je die moeite voor ons hebt genomen
Aantallen verschillen van 3.000 tot 60.000 mensen, maar onderzoek wees uit dat er 2.781 mensen waren gedood bij gevechten tussen demonstranten en de oproerpolitie.quote:Op maandag 28 december 2009 14:53 schreef Burakius het volgende:
[..]
Hoeveel doden zijn er in totaal gevallen?
Khomeini werd verbannen. Hij ging aanvankelijk eerst naar Turkije, vervolgens naar Irak en ten slotte in 1978 naar Parijs nadat de sjah de Iraakse regering onder druk had gezet om hem weg te sturen uit de sjiitische heilige stad Najaf. Hij kon dus niet anders dan in Parijs verblijven, en dat werd hem niet kwalijk genomen.quote:Vond het volk het niet raar dat Khomeini in Parijs verbleef?
Ja, Iran was sinds 1924 tot 1941 een seculier land. Reza Shah verbood zelfs vrouwen nog langer met een hijab of chador rond te lopen. Van 1941 tot 1953 werd het land meer democratischer, waarbij de oelema hun macht weer versterkt zagen worden. Vanaf 1953 werd onder leiding van Mohammed Reza Shah het land weer minder democratischer en hij herstelde het secularistische beleid van zijn vader. Ook werd de macht van de oelema weer teruggedrongen. Het land bleef seculier tot 1980.quote:Was er een soort van secularisme in Iran in de tijd van de Sjah, net zoals we die in Turkije kennen?
[ Bericht 1% gewijzigd door AryaMehr op 28-12-2009 17:15:05 ]
Je wordt aangesproken als onderdeel van de discussie, je kan daar ook iets mee doen natuurlijkquote:Op maandag 28 december 2009 13:31 schreef Chooselife het volgende:
En toch krijg ik een hoop weerstand te verwerken, inclusief admin en moderators. Zelfs op persoonlijke titel, voor zover dat kan op een forum.
En ik reageer als geinteresseerde daar, niet als admin.
Het merendeel vluchtte tegelijkertijd met de sjah naar het buitenland, de meeste vluchtten naar Amerika. Vlak na revolutie werden er revolutionaire comités opgericht. De comités arresteerden vooraanstaande figuren uit het Pahlavi-regime, waarna een revolutionair tribunaal dat in een klaslokaal zitting hield ze liet executeren - onder wie, op 15 februari, het voormalig hoofd van de SAVAK, generaal Nasiri. Khomeini zelf stond aan het hoofd van een Revolutionaire Raad die via de banden tussen moellahs contact met de comites kon onderhouden, en begon zich meedogenloos te ontdoen van iedereen die zijn visie voor de toekomst van het land in de weg stond.quote:Op maandag 28 december 2009 15:03 schreef _The_General_ het volgende:
Wat is er gebeurd met de vele Sjah gezinden? Mensen met bijv. functie in zijn hof, regering, leger etc?
Een deel van intelligentsia was voor de revolutie al gevlucht, wetend wat er ging gebeuren, en de rest vluchtte vlak na de revolutie naar het buitenland. Wat meespeelde was het feit dat op 12 juni 1980 de ''Cultureel Revolutie'' het hoger opleidingssysteem van Iran voor een jaar sloot totdat het geïslamiseerd werd.quote:Is net zoals in Afghanistan de gehele "oude intelligentsia" gevlucht?
Graag gedaan.quote:Op maandag 28 december 2009 16:41 schreef superworm het volgende:
@ AryaMehr: fantastische uitleg, fijn om te lezen. Ik wist een hoop al, maar veel ook niet.
Hier sluit ik mij bij aan. Ik vind het altijd leuk om dit soort goed geïnformeerde posts te lezen.quote:Op maandag 28 december 2009 16:41 schreef superworm het volgende:
@ AryaMehr: fantastische uitleg, fijn om te lezen. Ik wist een hoop al, maar veel ook niet.
