Holographic Hot Horizons

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:56 schreef Handschoen het volgende:
Ok, als halve leek zijnde: Wat is nou idd de implicatie mocht dit waar zijn/ kloppen...? Als dus de aantrekking van deeltjes naar een grotere massa te zien is als thermodinamisch evenwicht. Wat is dan de andere kant van het spectrum?

En betekend dit dat de experimenten met de LHC om het Higgs deelte te vinden overbodig zijn, omdat het op een ander principe gebaseerd wordt? Of valt dit deeltje nog steeds te vinden, omdat we nog steeds een mechanisme willen verklaren (en het daarom in een deeltje zien)

Mijn excuses als dit domme vragen zijn . Maar ik blijf dit met zeel veel interesse volgen... Hulde aan de mensen die het in dit topic verduidelijken en grafisch weer geven

Volgens mij zorgt het Higgs deeltje ervoor dat alle andere elementaire deeltjes hun welverdiende massa krijgen. Let wel: dat is hun rustmassa. Of je zwaartekracht nu ziet als een entropische kracht of niet, dat Higgs deeltje blijf je gewoon nodig hebben. Zonder Higgs-deeltje zijn alle deeltjes massaloos in het standaardmodel.

Het graviton kan misschien wel naar de prullenbak, want zwaartekracht blijkt dan immers geen fundamentele kracht te zijn en hoeft dus ook niet meer geunificeerd worden. Het is dan gewoon een kracht die terugverlangt naar de tijd dat de wereld alleen maar bestond uit complementaire fermionen (quarks en leptonen). Alles in perfecte symmetrie. Totdat er een rimpelinkje ontstond en de symmetrie doorbroken werd. Sindsdien is die entropische kracht niet meer dan een soort statistische 'heimwee' naar die oorspronkelijk toestand. Daarom werkt die zwaartekracht ook als enige kracht zo sterk tegen de uitdijing van het helaal in. Overigens een andere indicatie dat we hier wel degelijk met een entropische kracht te maken kunnen hebben.

Als zwaartekracht een entropische kracht blijkt te zijn, zou dat ook wel eens een antwoord kunnen bieden op die enorme hoeveelheid massa die we nog kwijt zijn ('dark energy').

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 22:33 schreef Mastertje het volgende:
Lijkt een beetje op manetisch koelen ook Ook zo'n proces waarmee je de entropie geleidelijk verlaagt in een materiaal, vervolgens de vrijgekomen warmte afpompt, en dan de entropie plots weer een sprong terug naar zijn oorspronkelijke positie laat maken, waardoor het materiaal opeens ontzettend afkoelt.

[ afbeelding ]

Was toevallig vorige week bij ons nog even bewezen met een experiment.

Inderdaad. Las ook vanavond een artikel over het Bose Einstein condensaat dat in 1995 experimenteel bewezen is door de temperatuur tot net ff boven het absolute nulpunt af te koelen. Er onstaat dan een soort superatoom.

Volgens het foto-entropisch effect zou er overigens geen entropische (zwaarte-) kracht kunnen ontstaan bij deze temperatuur. Er is immers geen beweging meer, geen temperatuur om verder af te koelen. dus je kunt hier niets meer uit elkaar "trekken".

Die entropische kracht blijft aantrekkelijk en hierna volgt een hele provocerende theorie !

Volgens mij is de statistische voorkeur van de natuur er een eentje van een zo perfect mogelijke verdeling van energie over alle beschikbare toestanden waarin een systeem zich kan bevinden. Wat is die perfecte status dan? Als we aan de Big Bang theory denk dan zou dat een singularitiet van pure energy kunnen zijn of zoals de String theorie aanneemt, dat alle energie keurig verdeeld is over trillende staartjes. DIe trillende snaartje kan je dan weer buigen en vouwen in allerlei richtingen en er deeltjes mee verklaren.

Als dat de statistische voorkeur is, dan zou je dus het simpele bestaan van een elementair deeltje (als een quark of lepton) al als een doorbreking van de symmetrie moeten zien. Dat levert dus een spanningsveld op en dat is dan een entropische kracht die probeert om de energyieverdeling weer naar die 'energy heaven' status terug te laten keren.

Uit de fermionen (quarks en leptonen) kun je materie opbouwen. Protonen en neutronen zijn gebundelde quarks (bijeengehouden door een massaloos gluon) en atomen zijn gemaakt van protonen + neutronen en elektronen (bijeengehouden door een foton). Inderdaad. Ik neem dus aan dat er maar twee fundamenteel soorten materielijm bestaan. Fotonen en gluon. Lijken sprekend op elkaar en beiden hebben geen massa.

Maar wat dan te doen met die andere bosonen, zoals de zwakke kernkracht (W, Z) en natuurlijk ook het Higgs deeltje? Ik neem aan dat deze bosonen niet zozeer een kracht overbrengen, maar -hier komt ie- enkel een kracht beschrijven. Dus bijv. het Higgs-boson geeft de elementaire deeltjes geen (rust) massa, het beschrijft met het woord massa alleen maar. Massa is dan een meetwaarde voor hoe ver (qua entropie) een elementair deeltje zich van de energy heaven heeft verwijderd. (Voor de zwakke kernkracht kan je dezelfde redenatie opzetten, maar dan voor colour charge, gewoon een iets andere vorm van energie. Aangezien het Higgs-boson ook aan de W/Z bosonen een 'massa' geeft, neem ik aan dat ook deze 'massa' als uitgedrukt als entropische kracht daar al in is opgenomen. Deze kracht valt zo wie zo in het niet vergeleken met de EM kracht op macro niveau).

Als we nu het "Higgs non-zero energy field" nemen als de beschrijving van 'energy heaven' en het Higgs-boson als de boekhouder die bijhoudt wat de afwijkende (lagere) entropie van alle deeltjes in rust met een massa is, dan is komt daar opeens de entropische kracht uit. Dat is de entropische kracht die ook op macro niveau werkt en daarom is massa dan ook weer equivalent aan zwaartekracht (via de standaard formules, alleen nu helemaal 'bottom up' weergegeven. Op kwantumnivo heb je dus geen graviton meer nodig !

Dus in hele populaire taal:
Massa is gewoon energie met een sterke heimwee naar de energiehemel! Het Higgs deeltje is de boekhouder die voor elk deeltje berekent hoe groot de heimwee is

Het onderstaande plaatje probeert dit verder te verduidelijken. Onder de streep staat alles stil, bestaat ruimte en tijd niet (dus je kunt alleen maar met waarschijnlijkheden rekenen, alles is immers gebaseerd op een statistische voorkeur van de natuur), boven de streep ontstaat ruimte-tijd en zwaartekacht op macro-niveau. Zonder ruimte-tijd heb je immers geen interactie of voldoende bewegingsgraden en kan die Entropische kracht niet in arbeid omgezet worden (er is ook geen Temperatuur als alles stilstaat). Dat laatste levert dan een belangrijke voorspelling op en dat is dat de entropische kracht zichzelf alleen manifesteert als er beweging is. Ergo: botsende en foton uitwisselende atomen, ergo: het foto-entropisch effect.



Shoot!

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 18:08 schreef Handschoen het volgende:

[..]

Dan zou ik het nog verder willen brengen... Als de ene staat van perfectie een singulariteit is van alle beschikbare deeltjes/ energie bij elkaar in de 'ruimte' (even daar gelaten wat dan die 'ruimte' is), dan zou de andere kant van het spectrum zijn een homogene verdeling van al deze deeltjes/ energie over de beschikbare ruimte (Big Rip ??). Dan zou het verloop van tijd de toestand tussen deze twee uitersten weergeven. De transitie van staat 1 naar staat 2 (twee polen zogezegd). Dan zou alles wat wij kennen (inclusief wij) dus een bij product zijn van dit proces.

Wellicht is dit een oscilerend proces tussen staat 1 en staat 2. De vraag is dan alleen, wat zorgt ervoor dat wanneer staat 1 of staat 2 bereikt is het hier niet blijft? Vanuit die gedachte zou je zeggen dat als dit een oscilatie is die uitdempt,wanneer je blijft hangen in een tussen fase welke dan gezien kan worden als 'evenwicht' tussen perfectie staat 1 en perfectie staat 2...

Any comments ?

Dit past als een handschoen op mijn gedachten !

Dit is exact wat ik bedoel. De entropic force (Higgs massas - Higgs zero) houdt bij hoe strak het elastiekje gespannen staat. Er gebeurt niets bij 0 Kelvin. Geen beweging en geen zwaartekracht.

Introduceer beweging. En zie daar de ruimte en de zwaartekracht. Nieuwe stelling: ALLE objecten die wij kennen in ons heelal hebben maar één doel: Entropie produceren (yep, ook zwarte gaten, al doen ze dat heel erg langzaam!). Net zolang totdat alle warmte en dus beweging op is. Daarna is de oorspronkelijke entropiekracht nul geworden en hebben we alle energie nu perfect verspreid over de ruimte. Lekker ook geen deeltjes meer, maar wijzelf ook zijn dan energie geworden .

Consequentie voor de thermodynamica: de entropie van het heelal neemt toe. Dat klopt. Maar echter tot een bepaalde maximum grens. Dus de hoeveelheid informatie (als maat voor entropie) is gelimiteerd en gaat net zoals energie nooit verloren!

Nu nog ff die donkere energie verklaren (aannemende dat dit inderdaad een rekenfout is). Waarom dijt het heelal immers nog steeds sneller uit? Ik vermoed dat het iets te maken moet hebben met de temperatuurafhankelijkheid van de zwaartekracht. Geen beweging is geen zwaartekracht (0 Kelvin). Er is echter nog wel rust massa en die mogen we eigenlijk niet meetellen, maar dat doen we nu wel. Moet dus Einstein's versie voor totale massa (minus) de rustmassa zijn (dus geen beweging is rustmassa - rustmassa = 0). Als het heelal afkoelt is er minder warmte beschikbaar om nog entropie te produceren (via het foto entropisch effect). Dus minder push back en dus een zwakkere zwaartekracht (F). Minder push back betekent dat een massa steeds minder sterk naar de big bang "energy heaven" teruggetrokken wordt en dat verklaart de versnelling. Zo'n massa betaalt hiervoor overigens wel een prijs voor want op een gegeven moment is ie helemaal alleen, wordt het steeds kouder en dondert ie vanzelf uit elkaar tot een keurig verspreide bundel energie. En zie daar: opnieuw wordt er keurig entropie geproduceerd.

Gelijk ff een plaatje van de reis van het heelal van een heel heet klein puntje naar een koude bevroren ruimte.

Alle bewegende objecten om ons heen hebben maar één doel. Entropie produceren om het helaal een beetje te helpen op zijn lange reis. Sommigen, zoals een zwart gat, proberen slim te zijn en helpen dus niet echt mee. Als entropy heaven de begin en eindstadia zijn, dan is een zwart gat een soort 'entropy hell'. De entropy wordt daarin namelijk tot een ultieme mate verlaagd!

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 20:13 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Ik heb het vermoeden dat je gelijk hebt, maar zwaartekracht is toch nog steeds slechts de mate van vervorming van de dichtheid van de ruimtetijd, een vervorming die ontstaat door massa?
Zoals ik het nu begrijp is er nu een betere voorstelling wat de vervorming van de dichtheid van ruimtetijd veroorzaakt, maar verklaart het niet hoe de vervorming leidt tot het gedrag wat wij waarnemen. Dat is nog steeds hetgene waar ik in mijn posts achter probeer te komen.

Dat is inderdaad het heikele punt. Ik zou me wel voor kunnen stellen dat het 'foto-entropische' effect een entropische kracht in een massa veroorzaakt die wij ervaren als inertie. Hij duwt als het ware terug als je hem probeert te versnellen.

Maar waarom trekken twee massa's elkaar dan aan? Je zou kunnen denken (zoals volgens mij Verlinde doet dat zowel de ruimte als de zwaartekracht tegelijkertijd ontstaan zijn ('emergent") en dat die ruimte-tijd kromming van de ART dus gewoon het antwoord geeft. Massa's buigen de ruimte-rijd metriek en andere massa's volgen de gekromde geodeet. Niks aantrekkingskracht.

Voor Newton's zwaartekrachtswet vindt ik dat echter toch weer lastiger om me voor stellen. Waarom draait de maan om de zon? Je zou dan kunnen redeneren dat dit iets te maken heeft met het 'levensdoel' van een planeet namelijk: entropie produceren! Maar dat kan alleen maar als je warmte jat uit je omgeving. Planeten zijn dus warmte 'hungry' en zullen er alles aan doen om zoveel mogelijk warmte te vergaren. Zodra ze een planeet (die ook een temperatuur heeft) tegenkomen, dan gaan ze aan elkaar snuffelen (het is immers ijskoud in het vacuum tussen de aarde en maan) om vervolgens elkaars warmte te 'jatten'. Daarom eindigen ze ook vaak cirkelend om elkaar heen (en we weten inmiddels ook waarom de maan niet meteen op de aarde stort). Het is gewoon een gevecht om steeds schaarser wordende warmte.

Sommige massas doen dat heel slim en maken zichzelf zo groot mogelijk (zwarte gaten), om zoveel mogelijk warmte naar binnen te trekken. Helaas betalen deze veelvraten daar uiteindelijk ook weer een prijs voor.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 20:46 schreef Onverlaatje het volgende:
Als het volume/dichtheid van ruimtetijd ontstaat bij de gratie van photoentropie, is het blauwe ballonnetje boven is niet het eindpunt, er is dan geen volume van ruimtetijd meer. Hoe ziet het blauwe ballonnetje eruit, met daarin alle energie, als ruimtetijd geen volume meer heeft? Als een punt waarin alle energie zit, zoals onderaan je plaatje. Dat wij een ruimte als iets fundamenteels ervaren, betekent het nog niet, dat ruimtetijd dat ook is.

Goeie.

De ruimte-tijd kan met de zwaartekracht verschijnen, maar natuurlijk ook weer net zo goed verdwijnen als die kracht niet meer bestaat. In dat geval zou je ook uit kunnen gaan van een 'big crunch' en kan het spel weer van voor af aan beginnen. Vind ik eigenlijk een mooiere gedachte!

Er is dus weer hoop over zo'n 10^100 jaar. Da's toch weer een stuk prettiger slapen vannacht !

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 21:01 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Ik vind dit een mooi verhaal voor rond een kampvuur maar zo klinkt dit natuurlijk niet echt overtuigend.

En die warmte van het kampvuur trekt dan ook nog eens andere massa's aan...

Het was het beste dat ik kon bedenken. Misschien is die kromming van de ruimte-tijd gewoon wel een voldoende verklaring voor het aantrekkingsfenomeen.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2010 21:06 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Er komt geen crunch. De ruimtetijd zoals wij die gewend waren IS dan dat punt geworden.
Als er daarna een big bang ontstaat, ontstaan een systeem weer, met alle effecten zoals photoentropie, zwaartekracht en ruimtetijd.

Die gaat me te snel. Hoe krijg je al die energie dan weer in dat ene punt gebundeld? Gewoon door de ruimte-tijd te laten verdwijnen?

Heftige aanval op Verlinde's theorie op de Reference Frame van Lumo (die volgens mij heel erg goed weet waar ie het over heeft...)

http://motls.blogspot.com(...)ty-cant-be.html#more

Na een nachtje 'mulling it over and over' zag ik opeens hoe thermodynamica, zwaartekracht en ruimte-tijd samenhangen. Eigenlijk is het precies wat Einstein al deed met zijn relativiteit.

De lens van de waarnemer bepaalt de zwaartekracht. Deze lens IS de ruimte-tijd. En je kunt vrij kiezen of je alleen de ruimte kiest (inertiaal) of ook de tijd (non inertiaal). De waarnemer maakt de keuzes en dat bepaalt wat je ziet. Dat is ook precies wat de thermodynamica doet. Je kiest een begrensd systeem en bestudeert dan wat daarbinnen gebeurt.

Dan wordt het plaatje opeens heel eenvoudig. Dus:

Kijk je alleen naar de aarde, dan zorgt het foto-entropische effect voor F=ma.

Kijk je naar de aarde en maan als systeem, dan zie je dan zie twee warme massas, met daartussen een ijskoud vacuum. Dat is een thermodynamisch systeem en de entropische kracht (osmose) wil de warmte zo mooi mogelijk verdelen. Warmte wil immers naar kou en dus trekken de massa's naar elkaar toe.

Ga je jezelf ook nog eens versnellen en kijk je dan naar de massa, dan zie je opeens de kromming van de ruimte-tijd bij hele hoge snelheden. Wat we dus alleen nog nodig hebben is een soort 'relativistische thermodynamica' om de oorzaak van die kromming te achterhalen.



Over thermodynamische systemen gesproken... nu eerst even !

quote:

Op zondag 24 januari 2010 15:20 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

Maar wat nu als twee objecten geen warmte hebben om uit te wisselen? Stoppen ze dan rondjes om elkaar te draaien? Ik kan me dat niet goed voorstellen. Of misschien dien je 'warmte' anders uit te leggen.
Wat ik me wel zou kunnen voorstellen is dat er oscillatie zou zijn in ruimtetijd wat een gelijkmatige verdeling bevordert, net als het naar achteren toe golven van optrekkende auto's die in de file staan. Ik kan me voorstellen dat ruimtetijd evenredig verdeeld wilt zijn. Stel er staat een object stil in gelijkmatig verdeelde ruimtetijd en er komt een ander object dichterbij, wat de evenredige verdeling van ruimtetijd verstoort. Net als dat als je je vinger in een stilstaande waterplas houdt ontstaan er oscillatieringen van je vinger af. Als ruimtetijd rond een bepaald punt op het object compacter wordt omdat er andere compacte ruimtetijd erin duwt, gaat er oscillatie vanuit dat punt door dat ruimtetijdveld, waarbij de ruimtetijd collectief opschuift. Dit collectieve opschuiven kan mijns inziens al de oorzaak zijn dat objecten met massa door oscillerende ruimtetijd naar elkaar geduwd worden.

Alle massa's hebben toch een bepaalde warmte die hoger ligt dan het vacuum? Temperatuur is de gemiddelde kinetische energie in een object. En dat zit in alle massa's. Wellicht op zwarte gaten na dan, maar zelfs die hebben een temperatuur. Zodra een massa helemaal uit elkaar gedonderd is en er pure energie overbijft, dan stopt het draaien definitief en is de cirkel rond (<- wat een tegenspraak in deze zin ).

Er zit natuurlijk wel een ander probleem aan dat Osmose effect. Als ik mijn systeemruimte namelijk iets groter kies, dan zitten opeens beide planeten bijv. in de rechter onderhoek (rest vacuum). De entropische kracht zou dan beide planeten op ongeveer gelijke afstand van elkaar willen brengen om zodoende de energie mooi te spreiden en dat betekent dan dat beide planeten eerst van elkaar af moeten bewegen (da's het tegenovergestelde van zwaartekracht. De keuze van je systeemgrenzen (ofwel je lens), is van invloed op de effecten die je ziet.

Daarom is die kromming van de ruimte-tijd (ofwel het krommen van de lens) waarschijnlijk de beste verklaring. De neiging tot evenredige verdeling van ruimte-tijd en het bestaan van oscillaties daarin is een hele mooie gedachte.

quote:

Op zondag 24 januari 2010 18:08 schreef Onverlaatje het volgende:

[..]

De lens van vervormde ruimtetijd vormt het pad waarlangs materie in oscillerende ruimtetijd mee oscilleert?

Dat klinkt als zwaartekrachtsgolven die de ruimte-tijd doen rimpelen. En die worden voorspelt door de ART (als ik het goed begrijp probeert men deze kromming te meten door twee hele nauwkeurig laserstralen loodrecht op elkaar te laten schijnen om daarmee de kromming daadwerkelijk te meten).

P.S.
Leuk dat je zo actief meedenkt (ook als we op een compleet dood spoor mochten zitten)

Even een gewaagde theorie.

Wat als de ruimte-tijd nu eens een functie is van de entropische kracht. En wel als volgt.

* De grootte van de entropische kracht wordt bijgehouden door het Higgs-boson (som van alle rustmassa's per elementair deeltje vermenigvuldigt met het aantal van die deeltjes)
* De verdeling van deze massa's over de ruimte en op bepaalde tijdstippen (massa's bewegen immers) wordt bijgehouden door de ruimte-tijd (in bits).

Als de ruimte-tijd een functie is van de entropische kracht , dan krijg je het volgende (op basis van het foto-entropische effect):

1. Entropie maximaal, massa=0, entropische kracht nul, ruimte-tijd nul.
2. Entropie minimaal tov maximum, massa is maximaal, entropische kracht maximaal, ruimte-tijd bits maximaal.

Voorbeelden:
* Big bang punt: Entropie maximaal, massa = 0, entropische kracht nul, ruimte-tijd bits nul (alles is "1").
* Elementair deeltje met massa: massa deeltje =entropische kracht, ruimte-tijd in kansen (onzekerheidsprincipe, quantum "bits").
* Aarde: massa aarde = entropische kracht z, ruimte-tijd = x,y bits
* Zwart gat: massa zwart gat = entropische kracht maximaal, ruimte-tijd bits maximaal
* ("vals") vacuum: massa = entropische kracht -> 0, ruimte-tijd bits is minimaal (alles is '0')

Dus:
Massa = energie die niet optimaal gedistribueerd is.
Entropische kracht = f (Massa)
Ruimte tijd = f(Entropische kracht)
* Tijd = Snelheid van de entropieproductie van een massa
* Op punt x,y,z.

Dan kun je hele leuke sommen gaan maken.

Wat betekent dit bijv. voor een zwart gat?
0. De entropische kracht is het grootst mogelijk op dit massa punt, x, y, z.
1. Tijd staat bijna stil want dS/S is vrijwel nul (zwarte gaten verdampen heel langzaam)
2. Het holografische scherm van de horizon beschrijft slechts een 2D object (want entropie schaalt hier met het oppervlak van de horizon ipv met het volume). De z-as is helemaal verdwenen.

Wat betekent dit voor de aarde?
0. Een reperterende entropische kracht wordt telkens weer gecreëerd door het foto-entropische effect (soort entropie fabriekjes)
1. Tijd wordt bepaald door de verhouding dS/S (en die verloopt zoals wij die kennen).
2. Het 2D holografische scherm van de horizon beschrijft een 3D object.

[ Bericht 5% gewijzigd door Agno op 25-01-2010 01:16:02 ]

Even de redenatie in een post samenvatten:

* Massa is "omheinde" pure energie. De omheining zorgt ervoor dat deze energie niet in haar geprefereerde staat kan komen (bijv. een singulariteit als de big bang).
* Massa is dus een maat voor de verminderde entropie tov de voorkeurstaat.
* Het verschil tussen de voorkeurstaat en de massa is een entropische kracht.
* Elemenaire deeltjes zelf hebben dus ook massa, of ze nu wel of niet met massaloze lijm als 'fotonen' en 'gluonen' verbonden zijn.

Nog even over de Bosonen.
* Er zijn twee massaloze "lijm" bosonen. Dat zijn gluonen voor quarks en fotonen voor atomen (protonen, neutronen en electronen)
* Er zijn twee "Boekhouder" bosonen. Het Higgs Boson houdt de rust massa van deeltjes bij en het W/Z Boson de hoeveelheid 'lijm' (alhoewel dat laatste statement erg speculatief is natuurlijk, maar dat is verder niet zo belangrijk voor de theorie. Het gaat ff om de massa ).

Dit is de gereedschapskist. Alles is echter in rust. Dus: let's get moving!

Als je wilt bewegen dan heb je ruimte en tijd nodig. Als je namelijk ruimte-tijd hebt kun je door interactie van deeltjes op ieder niveau de locale entropie nog verder verlagen dan de rustmassa's. Alle informatie over waar de massa zich bevindt in de ruimte-tijd moet je ook opslaan in de ruimte-tijd. Daarvoor gebruiken we holografische schermen in die ruimte-tijd.

Hoe gaat die entropieverlaging (dus zwaartekracht van micro tot macro niveau allemaal hebben ze precies dezelfde formule S= k_b ln (Omega) en de kracht F_s = k_b ln (Omega_ideaal / Omega_massa)?

Kwantumniveau: (Von Neumann entropie)
- Als eerste ontstaat F_s door de creatie van deeltjes. Alle deeltjes hebben een anti-deeltje. Beiden hebben precies dezelfde massa (dat moet ook wel want ze zijn even ver verwijderd van het ideaal punt). Als ze elkaar tegenkomen annihileren ze meteen tot pure energie (dus de hoogstmogelijke entropie en de entropische kracht verdwijnt meteen). Als beide deeltjes overleven (en dat is wel eens gebeurd in een ver verleden, anders kon ik dit niet typen...) dan is de entropische kracht de som van de massa's van beide deeltjes (zit daar misschien die ontbrekende donkere massa?).

- Sommige deeltjes raken "entangled" en correleren met elkaar op afstand. Dat verlaagt de entropie (want het aantal bereikbare microstates wordt immers lager).

- Het "Gluon-entropische effect" bundelt quarks tot protonen en neutronen en verlaagt daarmee de entropie.

Atomair/moleculair niveau: (Gibbs entropie)
- Het "Foto-entropische effect" omschrijft het feit dat fotonen de individuele atomen naar elkaar toetrekken. Aangezien 95% van de materie die wij kennen uit atomen bestaat is dit de dominerende entropische kracht. Deze kracht is repeterend, dus het entropische elastiekje wordt telkens aangespannen en weer losgelaten waardoor er continue entropie wordt geproduceerd (dus uiteindelijk verdampt alle materie en wordt mooi egaal verspreid over de ruimte).

- Wetten van de thermodynamica op moleculair niveau. Bijv. gasmoleculen die in een systeem streven naar de hoogste staat van entropie met Osmose als een zichtbare 'entropische kracht'.

Zichtbare massa's tot aan planetair niveau toe (Shannon entropie)
- Grotere massa's produceren entropie en zijn in een open system nooit helemaal in thermodynamisch evenwicht.
- Alle 3D massa's kunnen worden beschreven door holografische 2D schermen gevuld met bits. Op deze schermen worden alle bits opgeslagen die een massa tot in detail in 3D beschrijven.
- De hoeveelheid bits die je kunt opslaan op het scherm is echter beperkt omdat de kleinste ruimte om een bit in op te slaan het Planck oppervlak is (of zelfs 4 keer dat oppervlak?).
- De grootte van het benodigde oppervlak (je schrijfblok) schaalt dus met de hoeveelheid massa (=entropische kracht dus kan entropie produceren door beweging van fotonen).
- Neem aan dat alle bits op de oppervlakte van een bol zijn geplaatst die op afstand r staat van de massa die het beschrijft.
- Omdat de massa netto entropie produceert (over tijd), is er steeds meer informatie nodig om de massa te beschrijven. De bol rekt dus uit en straal r wordt groter met de tijd.
- In een zwart gat is de massa zo groot en de entropie dermate klein, dat je een relatief klein bolletje nodig hebt om deze nog te kunnen beschrijven. Dit schermpje dijt heeeeeeel langzaam uit.
- Als twee van die bollen elkaar tegenkomen, dan wordt de Grote Boekhouder natuurlijk gek. Die twee bollen met informatie op hun oppervlakte, moeten wel versmelten tot een systeem van informatie, want anders zou er een onontwarbare knoop van informatie ontstaan op het punt waar ze elkaar raken. En dat samenwerken van de bits moet dan wel gebeuren op de meest efficiente wijze (net zoals energie op de meest efficiente wijze over de ruimte verdeeld wil worden). Dus dan ontstaat er een figuur van bits zoals je dat ook ziet bij het samensmelten van cellen of waterdruppels die elkaar tegenkomen. Dat is dan de zwaartekracht. En die vorm van de ruimte-tijd lijkt ook op de geodeten uit de ART (kromming van de ruimtetijd).

Daarom is het (stoute) vermoeden dat de ruimte-tijd een functie zou kunnen zijn van deze entropische kracht. De Grote Boekhouder probeert zo efficient mogelijk met de ruimte-tijd om te gaan om massa's te beschrijven in bits. Ruimte is dan een functie van de entropie van de massa (als 'snapshot') en tijd is de relatieve productie van entropie ten opzichte daarvan (dus dS/S).

Niets in onze waarneembare ruimte-tijd kan dus sneller dan het licht omdat de entropieproductie in massa's afhangt van het foto-entropische effect. Daarin is het foton de hoofdrolspeler en die kan nu eenmaal niet sneller dan het licht. Wellicht dat op kwantumniveau het wel kan (instantaan bij verstrengelde deeltjes en misschien zelfs wel sneller via tachyonen).

En de Temperatuur?
Hoe lager het warmtebad om de vrijkomende entropische kracht te voeden, des te minder entropie er geproduceerd kan worden (zie zwart gat, temperatuur is bijna nul, dus nauwelijks nog entropieproductie).

Consequentie?
De gravitatie constante G moet volledig uit te drukken zijn in meer fundamentele constanten zoals k_b en h_bar.

[ Bericht 0% gewijzigd door Agno op 26-01-2010 09:53:52 ]

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 17:14 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Ik heb niet alles doorgenomen, omdat ik daar op dit moment simpelweg de tijd niet voor heb. Maar dit is een sterke uitspraak. Op basis van dimensie-analyse kun je kijken hoe je dit zou moeten doen. De eenheid [ ] van G is bijvoorbeeld [G] = Nm²/kg², de eenheid van h is [h]=Js, en [k] = J/K.

Dus,

[G] = Nm²/kg²
[c] = m/s
h]=Js
[k] = J/K
etc.

Uit de eerste drie kun je de Plankgrootheden lengte, massa, lading etc. halen.

Ik zou zelf niet weten wat voor verband hiertussen zou moeten zitten

Het "Zwaard van Haushofer" hing natuurlijk al een tijdje boven mijn hoofd, maar erg jammer dat je weinig tijd hebt. Word zelf ook verscheurd tussen alfa plichten en beta interesse op dit moment

Qua dimensies zat ik aan het volgende te denken. De truc is om ook de temperatuur (in K=Kelvin) op te nemen aangezien ik veronderstel dat de zwaartekracht als entropische kracht ook afhangt van de temperatuur:

F = G . M/r . M/r

F = kg m / s²
M = kg
r = m

dus G = m³/ (kg s²)

Nu met entropische krachten:

TdS = Fdx (F=kracht die nodig is om een massa met energie TdS over x meter (m) te verplaatsen)

F = T dS (k_b ln (Omega_ideaal / Omega_massa) / m = k_b K/ m = kg m / s² = Newton
E = T dS = T (k_b ln(Omega_ideaal / Omega_massa)
M = E / c² = (k_b K) / c² = kg
r = (c h) / (k_b K) = m

Dus:

F = (k_b² K²) / ( c h) (meter m ff invullen, zie definitie bij r)
M = (k_b K) / c²)
r = (c h) / (k_b K)

Dus G = (h c⁵) / (k_b² K²)

Et voila

[ Bericht 0% gewijzigd door Agno op 26-01-2010 21:10:13 ]

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 23:29 schreef Haushofer het volgende:
Wat is K?

K= Kelvin (Temperatuur)

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 23:42 schreef Haushofer het volgende:

[..]

Ik snap dat de eenheid Kelvin is (heb het niet nagerekend maar ik geloof je ), maar wat is de waarde van K? Deze wordt volledig vastgelegd door de andere constantes, dus die kun je zo uitrekenen. Maar dan heb je een nieuwe constante erbij. Wat is de fysische betekenis van deze constante?

Da's een lastige vraag. Mijn redenatie is als volgt:

Massa is energie die uit een hogere entropiestaat gehouden wordt. Die opgesloten energie (I blame the photons), wil terug naar de ideaal beging situatie die ik Omega_ideaal noem. De massa zelf bezit een lagere entropie Omega_massa en dus ontstaat er een entropische kracht.

Je kunt die kracht ook op atomair niveau beschouwen en dan zijn het dus de fotonen die atomen binnen een massa naar elkaar toetrekken (dus verder verwijderen uit de hoogst bereikbare entropie binnen die massa (net zoals gas moleculen dat prefereren in een gesloten systeem). Dat geeft dus mini entropische krachten en de som daarvan over de massa, verdenk ik van het veroozaken van inertie (dit noemde ik eerder het foto-entropische effect).

Nu de temperatuur.

Een entropische kracht kan alleen maar in arbeid omgezet worden als hij gevoed wordt met warmte uit een warmtebad (de tijdelijke verplaatsing van atomen heeft de temperatuur immers lokaal verlaagd). Deze dQ die uit het warmtebad gesnoept wordt, induceert echter altijd een netto productie van entropie. Dus het volgende foton dat atomen opnieuw naar elkaar trekt en daarmee een entropische kracht veroorzaakt, produceert opnieuw entropie. Gewoon een pompje dus en zou een indicatie voor een golfverschijnsel kunnen veroorzaken (een entropie productie golf).

Als de temperatuur van het warmtebad zelf echter daalt, dan wordt het steeds lastiger om die entropische kracht nog in arbeid om te zetten (en alhoewel het warmtebad ongelimiteerd lijkt, is gedurende de geschiedenis van het heelal de temperatuur van het badwater al behoorlijk gedaald. Dus: als entropische krachten verantwoordelijk zijn voor zwaartekracht, dan zou je verwachten dat de zwaartekracht in de jonge jaren van het heelal sterker was dan tegenwoordig en dat ie telkens verder afneemt.

De temperatuur gebruik ik (denk ik) door elkaar in de formule. Enerzijds is het de temperatuur van de massa (en dan moet je een evenwicht veronderstellen, anders is de temperatuur niet eens gedefiniëerd) en die schakel ik in om de energie te bepalen (en te delen door c^2 om weer op de massa te eindigen).

Anderzijds is de temperatuurfactor in de dimensies van de kracht (F) vermoed ik, de dQ die gebruikt wordt uit het warmtebad.

Overigens is het grappig om te zien dat de berekening van de entropische kracht (ln Omega_ideaal/Omega_massa) gewoon hele kleine getallen oplevert, terwijl k in de orde groote 1E-23 zit. Dat levert dus een heel klein getal op en wellicht is het daarom beter om Energie uit de equipartiefunctie af te leiden met T=1/2 k_bN_massa. Nu mis ik een hele grote factor om op bijv. 1 kg massa uit te komen.

Ben wel benieuwd hoe je die K uit andere constanten kan berekenen. Kon dat zo gauw nergens vinden.