Toen ik vanmorgen opstond, wist ik nog niet dat het vandaag zo ver was. Mijn wit spookje kwam nog fijn onder mijn deken liggen, al ging het toch al wat moeizamer...
Door de dag werd het alleen maar erger; je wou niet eten, kotste alleen maar geel water/slijm op, zakte door je pootjes, zonderde je af etc. Toen je omstreeks 20 uur helemaal niet meer op je pootjes kon staan, hebben we die vreselijke beslissing genomen. Het doet onbeschrijflijk veel pijn, ik wil alleen maar wenen omdat je er niet meer bent. Maar je lichaampje was op... Je streed al een tijdje tegen je
leverziekte en je kon niet meer. Je hebt alles gegeven, maar het was je niet gegund...
Mijn meisje was al zo ver heen, dat de DA geen ader vond (ze had geen bloeddruk meer) om een spuitje te geven. Bijgevolg heeft-ie wel vijf keer een spuitje gegeven! Gelukkig voelde ze er niks meer van, ze was al in een coma aan het glippen

Al d'r spulletjes liggen nog overal rond, het zal zwaar worden die op te bergen. Het is zo raar dat ze er niet meer is. Geen geblaf meer op de postpode, geen getik van pootjes op de vloer, geen gekras aan de deur, geen klein wit dingetje dat lekker warm bij je op de bank ligt, niemand meer die me zo enthousiast als jij verwelkomt als ik thuiskom,... Het lijkt momenteel nog zo onecht, pas in de komende dagen zal het echt duidelijk worden dat ze voorgoed weg is...
Ik weet wel dat het goed is dat ze nu geen pijn meer heeft, maar het doet zo verdomd veel pijn vanbinnen... Mijn hart breekt gewoon

Men zegt dat tijd alle wonden heelt, maar er zal geen dag voorbij gaan dat ik niet aan je zal denken, dat ik je niet zal missen en dat ik niet zal wensen dat je er nog was
Flavie, je blijft voor altijd onze kleine witte rebel, met de liefste snoet en het hartje van goud