En dan nu het gedicht-op-verzoek, dat ik voor Sombie schreef, en ook goed bij mijzelf, past. In overleg, besloten, dat het hier ook wel past

. Dus voor alle mama's-alleen:
Mama-alleenHet zijn de kleinste handjes
niet die zeer doen bij mijn voeten
Het is het grote niet-verdriet
dat opkomt bij mooi weer
Dat je - hoewel je leven wilt
je toch zo stil blijft staan
En dat je - hoe je rent of springt
de stilte in moet gaan
Want je hoort 's nachts
niet je naam
En je zingt geen wiegelied
Dit is het niet-verdriet
dat onvoorspelbaar door mijn
hart marcheert
En sporen achterlaat
Je bent er - maar je bent
niet hier in mijn armen
Al zovaak heb ik jou bedacht
hoe je zou zijn
en hoe je lacht
Maar het zijn die kleine dingen
niet die maken dat ik slik
wat anderen te zeggen hebben
Het is iets van een groter goed
een puber die op kamers moet
Maar die je nooit uit huis ziet gaan
Hoe het zou zijn
en hoe het was
Je bent een mama-alleen
(c) Oxymoron, oktober 2009
* Uitleg over de persoonlijke voornaamwoorden: dat van ''je'' is misschien verwarrend. Het is zo bedoeld, dat gaat over hoe je uitlegt aan anderen (moeders?) hoe dat is, geen kind hebben.
He gedicht is een soort wisselwerking van een moeder-alleen, die aan de buitenwereld, uit moet leggen hoe dat is, en die aan haar ''ongeboren kind'' ook een soort ''verklaring'' aflegt. Met:
Maar het zijn die kleine dingen
niet die maken dat ik slik
wat anderen te zeggen hebben
Het is iets van een groter goed
een puber die op kamers moet
Bedoelde ik; dat mensen vaak zeggen: die kleine dingen, die vind ik echt mooi aan ouder-zijn van een kind. Zegmaar, ''het zijn de kleine dingen die het, doen''. Dat vind ik zo'n dooddoener vaak.
Maar je 'slikt' het toch, omdat je denkt: ze zullen het wel, weten. Maar dat is niet zo. Voor iedereen, is het weer anders.
'''Het is iets van een groter goed'' >> iets van ''meer dan wat je ziet''. En het is veel meer dan ''kleine dingen''! Het zijn grote veranderingen!