Attachment parenting, wat is dat eigenlijk??

Ik zie het alleen als een gevaar, verder niks.

En mijn dochter eet absoluut nog geen lollies , enge dingen. Geen snoep sowieso. Wel koekjes bij anderen, maar thuis eigenlijk alleen liga, soepstengels en rijstewafels en natuurlijk ROZIJNTJES.

En Miss over dat eten... ik denk dat je daar misschien nu nog geen reëel beeld van hebt. Ik heb met S ook nooit strijd gehad over haar eten, maar ben wel begonnen met sturen en toetje als beloning. Want zo gezond en met genot als ze altijd gegeten heeft, zo sterk heeft ze nu haar voorkeur voor ongezond en dat vind ik gewoon niet goed zeg maar. Ik wil mijn kind een gezonde basis geven, ook in voeding. _{Jij ook, dat snap ik wel, maar echt, als je op een gegeven moment niet gaat sturen... Ik had nooit verwacht dat S moeilijk zou gaan doen over eten, mijn kleine bouwvakker die alles lustte en at}. En nogmaals dat betekent geen strijd, dat betekent dat ze van alles ten minste één hapje moet hebben gegeten voordat ze haar toetjes krijgt. En dat doet ze goed hoor. Ze houdt nl van haar toetje, hihi. Dan komt het dus regelmatig voor, dat zij zegt 'klaar', en dat ik zeg 'ook een stukje aardappel en een stukje bloemkool, dan krijg je je toetje'. En dat doet ze dan. Ze heeft tot nu toe twee keer geweigerd, en dan is er ook geen strijd, alleen geen toetje. En daar legt ze zich bij neer. En over een tijdje worden het twee hapjes van de dingen die ze niet uit zichzelf eet .

Maar in eerste instantie laat ik haar altijd gewoon helemaal genietend eten en eruit kiezen wat ze zelf lekker vindt. En als ze uit zichzelf van alles één hapje heeft genomen, prijs ik haar de hemel in en krijgt ze een overheerlijk danoontje, of yoghurt met verse besjes ...

Met alle respect, maar ik denk dat het het eerste jaar niet zo veel extra van je vraagt om aan AP te doen. Kind binnen handbereik in je eigen bed lijkt me fijn, dragen is hartstikke leuk en gezellig, borstvoeding gezond, laten huilen is moeilijk, etc. Ik zie eerlijk gezegd ook niet helemaal wat er afwijkend of "niet mainstream" aan is. Ik denk dat de meeste moeders zo natuurlijk en gezond mogelijk met hun kind om proberen te gaan, maar soms zijn er gewoon beperkingen of is de moeder niet zo sensitief.

Maar wat losse gedachten als ik dit zo lees:

1. Hoe gaat het als je kindje oud genoeg is om ongewenst gedrag te vertonen maar nog niet oud genoeg om te begrijpen waarom iets niet mag, laat staan uit te leggen wat zijn/haar motivatie is? De AP-methode is een behandeling die het kind in wezen als een kleine volwassene beschouwt en veronderstelt dat een peuter of kleuter de cognitieve en morele ontwikkeling van jouzelf heeft. Daar durf ik grote vraagtekens bij te stellen.

2. Ontkom je op den duur, net als alle andere moeders, echt aan "nee is nee" en "omdat mama het zegt"? En is dat werkelijk gemakszuchtig of hard? Ik denk dat het helemaal niet verkeerd voor de hechting is om je kind de rechten en plichten, die horen bij een ordening van sociale relaties (rollen), duidelijk te maken. Grenzen bieden emotionele veiligheid. Het verwoorden daarvan is één manier, maar de grenzen in praktijk brengen en verduidelijken door middel van beloning en straf is minstens zo natuurlijk.

3. Hoe gaat het eigenlijk als je meerdere kinderen hebt? Kun je de principes die je bij de eerste had dan nog net zo in praktijk brengen? Slapen ze dan bijvoorbeeld allemaal bij je in bed?

Ja, hier slapen we meestal met vier in ons bed. We hebben er wel een stukje aangebouwd.

Jaaa Ancient Sound, goede post vind ik .

Ik zier er dus ook echt een gevaar in, vooral in het principieel volgen van die 8 uitgangspunten. Volgens mij is het veel natuurlijker en gezonder om gewoon per moment te bepalen wat voor iedereen het beste is. En ik geloof ook dat de meeste moeders/ ouders automatisch in eerste instantie hun kind voorop stellen in behoeften . Dat dat net zo goed natuurlijk is inderdaad .

Mijn dochter slaapt ook niet bij mij in bed. Ik moet er niet aan denken, de druktemaker .

1. Ze is nu zo ver dat ze dingen doet die niet mogen en dan leg ik alles uit ookal doet zij dat niet. Ergens in dit topic heb ik daar wat over staan. En we zien ze juist niet als een klein volwassenen want een klein volwassene zou dan alles snappen. Kinderen zien in de wereld toch wel andere dingen dan ouders en juist dat is wat we opzoeken zodat wij het kind beter begrijpen en erkennen wat hun zien en zo uitleggen wat wij zien. Juist omdat ze aan een uitleg alleen niet altijd wat hebben. In hun beleving is een hoopje zand een kasteel. Voor ons niet altijd.

2. Nee is ook nee. Ik zeg het inderdaad niet zo in principe. Het kan best wel eens voorkomen ik ben niet perfect. Maar omdat Mama het zegt geeft mij grote frustraties. Ik ben nu 22 en als ik mijn moeder iets vraag enzegt ze nee. Als ik dan vraag waarom dan zegt ze Daarom. Daar kan ik zo ontzettend boos om worden omdat ik haar wil begrijpen anders kan ik er niets mee. die frustratie wil ik voorkomen. Juist omdat ik daar behoefte aan heb. En haar Papa heeft die behoefte ook.

Het kan misschien ook wel eens zo zijn dat ik echt boos ben en haar laat afkoelen. Maar dat zie ik dan wel als een fout van mijzelf omdat ik mezelf niet kan verwoorden. Slaan zien veel mensen als onmacht. ik vind straffen dat soms ook. Het is vaak niet nodig omdat het met een duidelijke uitleg zoveel kan schelen. En het kan veel frustraties voorkomen. Natuurlijk is er de kans dat het totaal niet werkt. Dan is het tijd voor een andere aanpak maar vooralsnog ben ik ervan overtuigd dat het wel werkt.

(op school of iets dergelijks vind ik dat weer een ander verhaal je kan niet 28 kinderen alles uitleggen natuurlijk. Maar ik thuis kan dat dus wel )

3. Ik ken zeker meoders ook hier op fok die met 2 kinderen of meer nog in bed slapen. Aan iedere kant een co-sleeper en gaan met die banaan. Voor de dudielijke en cosleeper is ook een apart bedje voor het kindje ze hoeven niet in bed, soms liggen ze aan het bed.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 12:39 schreef Groofsken het volgende:
Ik zie het alleen als een gevaar, verder niks.

En mijn dochter eet absoluut nog geen lollies , enge dingen. Geen snoep sowieso. Wel koekjes bij anderen, maar thuis eigenlijk alleen liga, soepstengels en rijstewafels en natuurlijk ROZIJNTJES.

En Miss over dat eten... ik denk dat je daar misschien nu nog geen reëel beeld van hebt. Ik heb met S ook nooit strijd gehad over haar eten, maar ben wel begonnen met sturen en toetje als beloning. Want zo gezond en met genot als ze altijd gegeten heeft, zo sterk heeft ze nu haar voorkeur voor ongezond en dat vind ik gewoon niet goed zeg maar. Ik wil mijn kind een gezonde basis geven, ook in voeding. _{Jij ook, dat snap ik wel, maar echt, als je op een gegeven moment niet gaat sturen... Ik had nooit verwacht dat S moeilijk zou gaan doen over eten, mijn kleine bouwvakker die alles lustte en at}. En nogmaals dat betekent geen strijd, dat betekent dat ze van alles ten minste één hapje moet hebben gegeten voordat ze haar toetjes krijgt. En dat doet ze goed hoor. Ze houdt nl van haar toetje, hihi. Dan komt het dus regelmatig voor, dat zij zegt 'klaar', en dat ik zeg 'ook een stukje aardappel en een stukje bloemkool, dan krijg je je toetje'. En dat doet ze dan. Ze heeft tot nu toe twee keer geweigerd, en dan is er ook geen strijd, alleen geen toetje. En daar legt ze zich bij neer. En over een tijdje worden het twee hapjes van de dingen die ze niet uit zichzelf eet .

Maar in eerste instantie laat ik haar altijd gewoon helemaal genietend eten en eruit kiezen wat ze zelf lekker vindt. En als ze uit zichzelf van alles één hapje heeft genomen, prijs ik haar de hemel in en krijgt ze een overheerlijk danoontje, of yoghurt met verse besjes ...

Ik heb het zelf nog niet aan de hand gehad, idd, maar ik volg hierin het voorbeeld van mijn zusje. Haar oudste twee (5 en ruim 3) doen het hier prima mee. Ze proberen best wel wat, en natuurlijk wordt er wel eens gevraagd ergens een hapje van te nemen of ze te paaien met iets, maarop zich gaat hetprima. En soms hebben ze periodes dat hetminder gaat en soms beter. Soms lusten ze veel en dan ineens niets meer. Maar strijd is er niet, en op deze manier krijgen ze een gezonde blik op eten. Die wordt gestart met bv, omdat een kind dan (mits op verzoek gegeven) zelf bepaald hoeveel en wanneer het eet. Het leert op die manier dat je eet tot je genoeg hebt en niet hoeft te eten als je niets hoeft, maar ook niet hoeft te proppen omdat er misschien voorlopig niets is. Als je daarna overstapt op Rapley, is dat eenzelfde zelfstandige manier van eten; ipv een lepeltje met eten hun mond in te schuiven, kunnen ze zelf bepalen of en wat en wanneer ze eten.

Ja, maar dan vinden we het toch hetzelfde denk ik. S geeft ook aan wanneer ze genoeg heeft. Dat inministukje bloemkool of hapje aardappel veranderen daar niks wezenlijks aan en daarmee vertel ik haar niet dat ze meer moet eten, maar wel dat ze van alles wat moet eten. Daarbij eet ze altijd helemaal zelf, ik mag haar echt niet iets in de mond stoppen hoor . Als ik het al eens probeer dan draait ze gewoon haar snoetje weg. En dan zal ik het ook niet weer proberen.

Wat ik bedoel met het eerste punt: jouw uitleg komt niet aan bij een dreumes of peuter. Heel jonge kinderen hebben nog weinig besef van het hoe en waarom van regels (misschien is het interessant om iets te lezen over de stadia van morele ontwikkeling van Kohlberg). Tel daarbij op dat zelfs voor volwassenen geldt dat maar een klein deel van verbale communicatie echt aankomt. Natuurlijk is het voor jezelf wel heel verhelderend om te verwoorden wat er in het koppie van je kind zou kunnen omgaan, en geef je je kind daarmee ook een goed voorbeeld in kalmte en zelfbewustzijn. Maar er is ook een andere kant.

Als een kindje op één of andere manier gestraft wordt na een actie, zal hij (of zij) die actie niet meer uitvoeren. Als hij bevestigd wordt in zijn gedrag, zal hij het juist vaker doen. Aandacht is een belangrijke bekrachtiger. Als je kind heel veel aandacht krijgt bij ongewenst gedrag, of dat nu uitleg of knuffels zijn, leert hij wezenlijk niet wat er wel en niet mag. De uitleg snapt hij niet en de aandacht bevestigt hem in zijn gedrag. Zéker als je kind op een leeftijd raakt dat hij ontdeugend wordt, raakt het kind in verwarring. Het heeft soms, net als in de natuur gebeurt, het simpelweg soms nodig om stevig op zijn plaats gezet te worden. Dat geeft veiligheid.

Verder denk ik dat het belangrijk is dat je kind niet alleen veiligheid ervaart, maar ook zelfstandigheid. Een kind moet leren omgaan met het uitstellen van behoeftes en frustraties. Ook zonder dat de negatieve gevoelens door de ouder geneutraliseerd worden. AP is extreem conflictvermijdend, maar omgaan met conflicten en strijd hoort er op een gegeven moment natuurlijk ook bij. Op een bepaalde leeftijd moeten ze zich op emotioneel gebied enigszins zelf kunnen redden, bijvoorbeeld op school. Een baby is geen peuter is geen kleuter is geen schoolgaand kind. Bepaalde opvoedtechnieken horen bij een bepaalde leeftijd en bepaalde kinderen. Het is goed om je zo bewust te zijn van de manier waarop je met je kind omgaat, maar zelfs bij één en hetzelfde kind geldt dat er sprake is van ontwikkeling. Daar zul je je als sensitieve ouder denk ik op moeten instellen, ook als dat betekent dat het misschien niet AP-proof is.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:13 schreef AncientSound het volgende:
Wat ik bedoel met het eerste punt: jouw uitleg komt niet aan bij een dreumes of peuter. Heel jonge kinderen hebben nog weinig besef van het hoe en waarom van regels Als ze het hee en waarom niet snapt hoe snappen ze het dan dat ze op de gang zitten?(misschien is het interessant om iets te lezen over de stadia van morele ontwikkeling van Kohlberg). Tel daarbij op dat zelfs voor volwassenen geldt dat maar een klein deel van verbale communicatie echt aankomt. Natuurlijk is het voor jezelf wel heel verhelderend om te verwoorden wat er in het koppie van je kind zou kunnen omgaan, en geef je je kind daarmee ook een goed voorbeeld in kalmte en zelfbewustzijn. Maar er is ook een andere kant.
Ik heb me daar zeker in verdiept en er is ook uit genoeg onderzoeken gebleken dat straffen niet werkt. Bovendien moet ik het dan als ze dreumes is anders doen en als ze 4 is het weer anders. Nee als ik altijd een duidelijke manier voer dan weet zij ook waar ze aan toe is.

Als een kindje op één of andere manier gestraft wordt na een actie, zal hij (of zij) die actie niet meer uitvoeren.Hahah dat vind ik serieus grappig een kind die straf krijgt doet het nooit meer. Zoveel indruk maakt een straf niet altijd. Er is bijvoorbeeld ook gebleken dat een klap geen enkel effect heeft het kind herinnert dan alleen de klap. Toch zweren sommige ouders bij een goede tik voor de billen. Als hij bevestigd wordt in zijn gedrag, zal hij het juist vaker doen. Aandacht is een belangrijke bekrachtiger. Als je kind heel veel aandacht krijgt bij ongewenst gedrag, of dat nu uitleg of knuffels zijn, leert hij wezenlijk niet wat er wel en niet mag20 keer terug op de gang zetten is ook aandacht. Boos worden is ook aandacht.. De uitleg snapt hij niet en de aandacht bevestigt hem in zijn gedrag. Zéker als je kind op een leeftijd raakt dat hij ontdeugend wordt, raakt het kind in verwarring. In verwarring waarvan het feit dat ik zeg dat het niet mag?? Ik heb ook dudielijke regels ik leg het alleen uit. En bovendien wanneer weet je dat je wel kan uitleggen kinderen kunnen niet ineens zeggen ja mama begin nu maar met uitleggen zoiets groeit. Het heeft soms, net als in de natuur gebeurt, het simpelweg soms nodig om stevig op zijn plaats gezet te worden. Dat geeft veiligheid.

Verder denk ik dat het belangrijk is dat je kind niet alleen veiligheid ervaart, maar ook zelfstandigheid. Een kind moet leren omgaan met het uitstellen van behoeftes en frustraties. Ook zonder dat de negatieve gevoelens door de ouder geneutraliseerd worden. Op een bepaalde leeftijd moeten ze zich op emotioneel gebied enigszins zelf kunnen redden, bijvoorbeeld op school. Een baby is geen peuter is geen kleuter is geen schoolgaand kind. Bepaalde opvoedtechnieken horen bij een bepaalde leeftijd en bepaalde kinderen. Dat vind ik dus ook lariekoek. Wat goed werkt bij pietje kan een totaal ander effect hebben op jantje.Het is goed om je zo bewust te zijn van de manier waarop je met je kind omgaat, maar zelfs bij één en hetzelfde kind geldt dat er sprake is van ontwikkeling. Daar zul je je als sensitieve ouder denk ik op moeten instellen, ook als dat betekent dat het misschien niet AP-proof is.

Volgens mij heb je nog niet alles helemaal door hoe wij het bedoelen. imho haal je namelijk echt de verkeerde dingen aan

dan niet

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:25 schreef AncientSound het volgende:
dan niet

beetje jammer. pvoess geeft uitleg over hoe en wat en geeft je niet zomaar gelijk, en dan reageer je zo?

Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.

Ik doe gewoon waar ik me goed bij voel lees eigenlijk heel weinig over opvoeden.
Demi gaf ik toen met 6 maanden stukjes eten en kreeg dus reacties als, Rapley jij? Ik had toen nog nooit van Rapley gehoord, Demi at gewoonweg zo beter.
Heb beide ook borstvoeding gegeven, Demi 6 weken en Nika 6 maanden.

In bed slapen doen wij weer niet, daar hebben zowel mijn man als ik geen goed gevoel bij.
Maar de kinderen slapen ook beter in hun eigen bed, natuurlijk omdat ze dat ook gewend zijn.
We zijn allemaal redelijk lichte slapers en houden elkaar dan dus de hele nacht wakker.

Maar verders gaat alles hier op gevoel! en denk dat de meeste dat doen.
Er zijn zoveel verschillende opvoedingsstijlen, er zal er echt niet maar eentje goed van zijn.

[ Bericht 10% gewijzigd door snakelady op 31-10-2009 13:51:30 ]

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:39 schreef AncientSound het volgende:
Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.

Ik was serieus. zelfs mijn grappig was serieus
Ik mag het tovh prima met je eens zijn. Vertel mij dan waarom het niet grappig mag zijn en geen lariekoek.
Nu lijkt het alleen maar alsof je op je teentjes bent getrapt en niets meer wil zeggen.
Ik wil je mijn manier uitleggen die jij niet ziet zitten ik vond wat jij zegt onzin. overtuig me zou ik zeggen
Ik vind ook dat je het echt niet door hebt. In een discussie mag ik neem ik aan meer zeggen dan ja en amen

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:39 schreef AncientSound het volgende:
Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.

ik zie niet wat er verkeerd wordt gezegd. ze geeft aan dat zij dat vindt (een mening dus!) en dat ix volkomen legitiem. en dat je het nog niet helemaal doorhebt, leek mij ook, want je komt ook met dingen waar met name pvoess al eerder in het topic wat over gepost heeft.

Wat ancient Sound zegt over verschillend aanpak bij verschillende leeftijden/ ontwikkelingsfases zit denk ik wel echt wat in hoor. Neem als meest simpele voorbeeld het wel of niet laten huilen. Een kleine baby laat je voor mijn gevoel ook niet huilen. Maar huilen bij S kent meerdere motieven dan de meest pure motieven die een baby heeft om te huilen. En soms laat ik haar dan even huilen of drifitg zijn en krijgt ze niet haar zin. Als ik haar daar wel in zou volgen dan zou ze tien keer per dag een koekje krijgen bijvoorbeeld. En natuurlijk probeer ik haar af te leiden met wat leuks. En zeg ik er bij: "nee lieverd, nu geen koekje we gaan zo eten", maar toch benader ik het huilen ansich dus totaal verschillend dan toen ze een kleine baby was. Toen liet ik haar nooit huilen.

Ik vind Pvoess haar reacties ook wat kort door de bocht hoor.

En als iemand met vraagtekens komt, wil dat toch niet zeggen dat diegene de principes niet doorheeft. Ik denk dat het eigenlijk juist heel gezond is om bij theorieën je vraagtekens te zetten.

[ Bericht 5% gewijzigd door Groofsken op 31-10-2009 13:56:56 ]

Waarom denkt iedereen dat AP gelijk staat aan geen nee kunnen zeggen? In mijn ogen zeg je wel degelijk 'nee', je zegt er alleen nog 'omdat...' achteraan.

Volgens mij zegt niemand dat AP gelijk staat aan geen nee kunnen zeggen . Alleen dat in het pure volgen van je kinds behoeftes het gevaar schuilt van niet op tijd ook nee gaan zeggen.

Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.
Zoals veel vrouwen borstvoeding na drie maanden opgeven omdat ze weer gaan werken, om het nog maar niet te hebben over dat werken op zích. In mijn ogen is gaan werken na drie maanden véél te vroeg, en ik weet dat ik daar veel ouders mee beledig of wat dan ook, maar ik kan het zélf niet combineren met een opvoeding die aan mijn wensen voldoet. En ik weet dat het in een aantal gevallen echt niet anders kan, en wie ben ik om er over te oordelen, maar ik haal het alleen maar aan om duidelijk te maken dat AP in het eerste jaar écht niet voor iedereen vanzelfsprekend is, zeker niet in deze tijd.

Oh Tan, kon ik maar een jaar thuisblijven voor de kindjes. Heerlijk lijkt me dat . Bij S had ik bijna zes maanden doordat de zomervakantie erachteraan zat, maar nu heb ik maar 12 weken ...

Alleen al daarom zou ik best in Zweden willen wonen .

Ah, dochter is wakker, mijn AP-voelsprieten staan overeind , ik ga jullie weer verlaten

Maar ik geef haar dus ook NIET haar zin.Dat is totaal niet wat AP is maar wel wat ik hier steeds terug zie komen. Het heeft echt niets te maken met zin geven. Ik geef mijn kind niet haar zin.
Iedere keer weer het voorbeeld van niet het koekje/hagelsag krijgen ofzo.
Dat krijgt ze hier ook niet. Ik onderhandel niet. Ik ben de baas

Ik vraag haar wel naar waarom ze zo zeurt om een koekje en ik leg haar uit waarom ze het koekje dus NIET krijgt. En dan mag ze prima gaan huilen en gillen en dan troost ik haar /Erken haar verdriet.

Het is niet zo dat ik zeg aggoss meisje wat erg he dat je geen koekje krijgt.
Ik zeg wel dat ik begrijp dat ze verdriet heeft OMDAT ze geen koekje krijgt.

Neemt niet weg dat ze geen koekje krijgt AP geeft het kind geen controle.
Maar we voelen inderdaad wel mee met het verdriet. [

Ik kan huilen bij de film scruffy. Tranen met tuiten echt waar.
Iemand anders die ik ken die snapt daar niets van zo zielig is het imho niet.
Dan kwetst die mij als die zegt zo erg is het niet stel je niet aan. Mijn verdriet is wel oprecht ookal ziet hij het niet. Wie ben ik dan als ouders om verdriet die ik niet snap weg te wuiven terwijl het wel oprecht verdriet kan zijn. Ook al zie ik het niet.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 12:28 schreef miss_sly het volgende:
Tja, over eten hou ik er ook een ander idee op na dan de meeste ouders, heb ik de indruk.

Wij zijn voornemens om van eten geen strijd temaken, op geen enkele manier. Ze zal ook niet haar bord leeg hoeven eten, maar ze krijgt ook neits anders. Ze krijgt opgeschept wat er bereid is, en that's it. Eet ze niet, dan eet ze niet. Een toetje krijgt ze toch, omdat dat onderdeel van het avondeten is, en niet een te verdrienen prijs bij goed gedrag. Als ze neit goed eet, zal ik zeker proberen een aantal keer per week iets te maken dat ze lekker vindt en waarvan ik weet dat ze het goed eet. De overige dagen eet ze dan maar wat minder avondeten. Overdag moet er dan voldoende ruimte zijn voor fruit of komkommer, tomaatje, worteltje, enzovoort.

Ik weet verder niet wat andere ouders doen en vinden, maar het consultatiebureau heeft ons ook dit advies gegeven.

Ook bij oudere kinderen (mijn oudste twee zijn 12 en 13) werkt het trouwens ook goed als het gaat om begrip tonen. Soms willen ze dingen waar ze zichzelf groot genoeg voor vinden, maar ik ze echt nog te jong voor vind.
Ik kan ze misschien wel hun zin geven of juist botweg NEE roepen, maar je bereikt meer wederzijds begrip door uit te leggen dat je begrijpt waarom ze iets willen, en ook snapt dat ze het niet leuk vinden dat het nog niet mag, maar ik leg dan ook mijn bezwaren uit. Meestal bereik ik dan wel dat ze inzien dat ik gelijk heb en zeuren ze er niet meer over. Dat is bij peuters en kleuters niet anders, alleen gaat het bij oudere kinderen een stapje verder.

Klopt het cb geeft hierover vind ik een goed advies. Wat Miss zegt is zon beetje letterlijk het advies wat ik kreeg.
Mijn mond viel open en ik was echt verbaasd. Ik vind het geweldig

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Tan het volgende:
Ook bij oudere kinderen (mijn oudste twee zijn 12 en 13) werkt het trouwens ook goed als het gaat om begrip tonen. Soms willen ze dingen waar ze zichzelf groot genoeg voor vinden, maar ik ze echt nog te jong voor vind.
Ik kan ze misschien wel hun zin geven of juist botweg NEE roepen, maar je bereikt meer wederzijds begrip door uit te leggen dat je begrijpt waarom ze iets willen, en ook snapt dat ze het niet leuk vinden dat het nog niet mag, maar ik leg dan ook mijn bezwaren uit. Meestal bereik ik dan wel dat ze inzien dat ik gelijk heb en zeuren ze er niet meer over. Dat is bij peuters en kleuters niet anders, alleen gaat het bij oudere kinderen een stapje verder.

Precies dat dus

Kun je nog wel seks hebben met je partner als je kind(eren) in hetzelfde bed liggen?
Hoe doen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:49 schreef miss_sly het volgende:
[..]
ik zie niet wat er verkeerd wordt gezegd. ze geeft aan dat zij dat vindt (een mening dus!) en dat ix volkomen legitiem. en dat je het nog niet helemaal doorhebt, leek mij ook, want je komt ook met dingen waar met name pvoess al eerder in het topic wat over gepost heeft.

Mijn vragen waren in zijn algemeenheid gesteld, aangezien ik nog wat vraagtekens heb bij de methode, niet bij de manier waarop Pvoesss haar dochter opvoedt. Dat wil niet zeggen dat ik niet weet waar ik het over hebt, enkel dat mijn vragen nog niet beantwoord zijn door wat er eerder geschreven is. Kan toch? Op mij komt Pvoesss' reactie, met name de toon, dan ook kattig over. Ik denk dat je niet heel veel moeite hoeft te doen om te begrijpen wat mij eraan tegenstaat. Het is geen kwestie van op mijn teentjes getrapt zijn of het niet met elkaar eens zijn (teleurstellende aanname, trouwens), maar een kwestie van andermans mening voor onzin of lachwekkend uitmaken. Geen probleem, maar dan praat ik liever met een ander.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:56 schreef Tan het volgende:
Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.

Oh, misschien heb ik het wat onhandig geformuleerd. Ik bedoelde niet te zeggen dat AP-ouderschap makkelijker is, hoor. Het ging mij er meer om dat ik denk dat het in de babytijd eenvoudiger toe te passen is dan later. De keuzes zijn niet altijd eenvoudig te maken, denk ik, maar ze zijn wel helder: borstvoeding of flesvoeding, dragen of de wagen, niet laten huilen of wel, etc. Als je kind wat ouder is, lijkt het mij lastiger om de principes vast te blijven houden.

Ik bedoelde het absoluut niet kattig maar ik blijf wel een pvoesss
Ik vind het grappig ja hoe het er staat niet zo zeer je mening maar het is wel erg zwart wit om te stellen dat een kind na een straf het nooit meer doet. Dat is denk ik namelijk zelden zo. Dat een kind straf krijgt en het niet meer doet. Het gaat mij niet zozeer om je mening maar meer hoe he het er neer zet.

't Gaat om het principe, he. Ik kom ook niet onder een steen vandaan, ik weet best dat straf geen wondermiddel is. Wat ik alleen maar probeer naar voren te brengen, is dat het gevaar er volgens mij in zit dat je ongewenst gedrag niet echt kunt afleren als je je kind er zo veel aandacht en troost omheen geeft. Gedrag afleren door te negeren of te straffen kan wel eens efficiënter zijn, en helemaal niet onpedagogisch of verkeerd voor de hechting (dat laatste heb ik als criterium in mijn hoofd vanwege de titel Attachment Parenting).

Overigens denk ik dat ik in de praktijk niet zoveel van jou zal verschillen. Het komt op een scherm tot altijd wat zwart-witter over (kan ook aan mijn avatar liggen ). En als ik het gevoel heb niet serieus genomen te worden, gaat bij mij het deurtje dicht. In mijn geschiedenis als forummer (niet op Fok) heb ik zo vaak gemerkt dat het dan alleen maar op misvestanden en irritatie uitloopt. En ik ben uiteindelijk gewoon een muts die van duidelijkheid en harmonie houdt.

Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Hmm, interessant dit allemaal. Al moet ik over sommige dingen echt op mijn handen gaan zitten ...
Ik ben wel heel benieuwd wat voor verschil dit nu uiteindelijk echt maakt voor de kindertjes, of dat het 'gewoon' voor de ouders het fijnste voelt..

Ik ben zo'n ontaarde moeder die maar 11 weken bv heeft gegeven, haar zoontje na 3 maanden lekker in zijn eigen bedje in zijn eigen kamer legde en hem nu regelmatig een nachtje wegbreng zodat ik lekker de hort op kan.
Bij een evt. tweede wil ik wel gaan dragen, puur uit practische overwegingen, ik heb eigenlijk nooit door gehad dat er ook meer levensbeschouwelijke motieven achter dragen zaten..

Toch denk ik niet dat mijn mannetje zich onveilig, niet geliefd of want dan ook voelt, en zijn wij alledrie erg gelukkig en tevreden.... ook goed toch??

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 13:03 schreef Pvoesss het volgende:

[..]
3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.

Mijn jongste zoon is bijna anderhalf en ik geef nog steeds bv. Als hij zelf aangeeft er genoeg van te hebben dan houdt het op. Of als hij twee is ofzo, dan denk ik dat ik het wel heb gehad.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 15:09 schreef Books het volgende:

[..]

Maar wij willen (noem het maar ouderwets) dat de kinderen aan tafel blijven tot iedereen klaar is met eten. Overigens als hier met bestek geslagen/gegooid word dan wordt er twee keer gewaarschuwd en de derde keer aan de andere kant van de tafel gelegd. Wordt ze boos dan schuift ze in de kinderstoel een metertje opzij om daarna weer aan tafel te schuiven om weer rustig te blijven zitten tot iedereen klaar is.

Ik ben het veel met jou eens merk ik wel, hier ben ik het ook weer helemaal mee eens!
Hier is het ook aan tafel blijven zitten tot iedereen klaar is, en dan vraagd Demi ook altijd "Mag ik van tafel"
Als mijn nichtjes hier eten is dat een ramp, die mogen thuis gewoon spelen aan tafel, van tafel af , weer terug lopen voor een hapje en weer weg, tv aan enz.
Daar zou ik stapelgek van worden en hier moeten ze dus ook blijven zitten!

@peterfan, tot dit topic had ik nog nooit van AP gehoord, ik doe gewoon waar ik me zelf prettig bij voel, maar vooral waarvan ik denk dat mijn kinderen zich er prettig bij voelen. Als dat voor jou op zo'n manier prettig werkt dan ben je niet ontaard maar doe je gewoon wat jouw gevoel je ingeeft. Als dat zo voor jullie werkt dan is daar idd niks mis mee lijkt mij

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 11:30 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Geen veroordeling, ik snap het gewoon niet.
En ik hoor regelmatig mensen die dingen doen waarbij je zo weet dat het dan niet gaat lukken. En dan snap ik echt niet waarom ze zich niet meer ingelezen hebben, er is informatie genoeg te vinden.
Maar zoals ik al zei, het ligt te gevoelig om er iets over te zeggen.

Het is gevoelig omdat het een beetje kortzichtig is.

Demi heb ik 6 weken borstvoeding gegeven, gaf haar op exact dezelfde manier borstvoeding als ik bij Nika gaf, Nika heb ik 6 maanden gevoed.
Demi pakte de tepel niet goed, er kwam geen voeding uit mijn borsten, kolven lukte niet enz.
En ik heb zo mijn best gedaan, heb alles geprobeerd, lactatiedeskundige is een paar keer geweest ( verschillende zelfs) en op een gegeven moment stond ik jankend bij de huisarts omdat Demi geen plasluiers meer had en uitgedroogd raakte.
Toen is mijn man ingestap en zei, we gaan de fles geven...
Dat was zo'n opluchting voor mij maar ook voor Demi.
Wel nog geprobeerd door iedere keer voor een voeding aan te leggen maar het lukte gewoonweg niet.
Maar Demi had sowieso weinig zuigbehoefte, met 8 maanden wilde ze ook geen fles meer, ze heeft nooit geduimd of een tut gehad.

Nika was heel anders, dronk meteen goed aan de borst en is eigenlijk de gehele 6 maanden goed gegaan.

Ik heb me ingelezen, heb hulp gevraagd, heb vooroordelen naar mijn kop geslingerd gekregen en uiteindelijk lukte het nog niet, wee degene die zegt dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan.

Wat ik hier begrijp is dat sommige ouders echt heel hu leven en dus ook alles alleen maar puur voor hun kind(eren) doen, erg nobel natuurlijk maar ik zou dat niet kunnen.
Mijn man ook niet overigens, wij hebben die tijd met elkaar nodig om goede ouders te kunnen zijn.
Zo gaan we over een paar weken een weekendje weg met zijn tweetjes, krijg er van sommige ook negatieve reacties op maar de meeste begrijpen het heel goed, zeker naar wat we hebben meegemaakt.
Dan gaan de kinderen naar opa en oma, vinden ze ook geweldig!
Ze zijn nu 4,5 en 1,5 jaar overigens.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 15:45 schreef Kleurdoos het volgende:
iedereen heeft zo ontzettend de drang om zich te verantwoorden AP is geen vooroordeel het is een wijze waarop wat mensen opvoeden.. en nu krijgt het topic weer een bv/fv wending terwijl dat niet de bedoeling is

Niet te verantwoorden, mening uitleggen waarom iemand iets op een bepaalde wijze doet, net als jij dat doet.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:51 schreef Marrije het volgende:

[..]

Mijn jongste zoon is bijna anderhalf en ik geef nog steeds bv. Als hij zelf aangeeft er genoeg van te hebben dan houdt het op. Of als hij twee is ofzo, dan denk ik dat ik het wel heb gehad.

Er is geen leeftijd aan gebonden toch.
Ik heb een jaar volledig borstvoeding gegeven toen besloot de dame dat het klaar was.
Ze geven zelf wel aan dat het klaar is. En dan is het prima toch zo lang mogelijk staat natuurlijk niet speciaal voor 4 jaar.

Snakelady dat je dan net weer dat van het eten eruit haalt. Dat is eigenlijk alleen maar zoals 1 iemand het ziet en die het doet. Hier blijft ze ook aan tafel. Dat staat imho los van AP.
En wat betreft bv jij hebt het wel geprobeerd dan is kunstvoeding toch een prima oplossing als je er alles aan hebt gedaan dan doe je er je kind niets tekort mee. Dat is ook absoluut niet wat de meeste hier van mening zijn. Ik denk dat we allemaal juist het goed vinden dat je dus wel een laktatiekundige in hebt geschakeld

Hier ook een geitenwollen sokken opvoeding
Wij zijn volledig gestoord (naja volgens mijn schoonzussen dan), ik heb een kind van bijna 2,5 nog aan de borst en die ook nog regelmatig op mijn rug hangen. Ow ja en dan mag hij ook nog geen leverworst op brood en eten we zo goed als biologisch

Een hoop van die AP dingen komen behoorlijk overeen met de manier waarop wij opvoeden.
Niet omdat we dat van te voren voorgenomen hebben, maar omdat we er gaande weg achter komen dat het voor ons werkt.

We hebben Pepijn in het begin ook wel eens laten huilen, hij had ook echt een inslaap huiltje nodig soms. Maar langzaamaan blijkt het veel beter bij ons en pepijn te passen om even 10 minuten naast hem in bed te gaan liggen, waarbij hij heerlijk rustig in slaap valt. En halverwege de nacht komt hij meestal bij ons liggen.

Straf geven met op de gang/mat zetten is hier ook wel geprobeerd, maar uitleg geven en alternatieven bieden blijkt hier veel beter te werken en ook veel langduriger. Opvoeden is ook vooral voorleven en dingen samen doen blijkt veel effectiever dan continue corrigeren dat hij ergens af moet blijven.

Eten is hier absoluut geen strijd, geen je moet nog zoveel eten voor je van tafel mag. Geen stimuleren/belonen met toetjes (eten we zelden). Pepijn eet en lust zo goed als alles. Maar vaak ook eet hij 's avonds niets of maar enkele happen. Tsja dan niet. Van tafel lopen gebeurd hier wel, maar afhankelijk van het moment en vermoeidheid. Hier geen regel van je MOET aan tafel blijven zitten wel een "papa en mama zitten nog te eten, we zouden het fijn vinden als je gezellig erbij komt zitten" of "ben je al klaar met eten, kom je dan nog even aan tafel vertellen wat je gedaan hebt vandaag?" Werkt als hij niet doodmoe is prima.

En tsja hier is dus wel het hele leven omgegooid om te zorgen dat er een kind in het plaatje pastte. Meer dan 3 dagen per week kinderopvang past absoluut niet in de manier waarop wij onze kinderen willen opvoeden, dus dan moet je andere aanpassingen doen.

Hier meer dan fulltime co-schappen (60uur pw), + 2 parttime banen 24 uur + 12 uur, en een deeltijd studie. Maar dat alles wel zo georganiseerd dat pepijn gemiddeld maar 2 dagen naar de kinderopvang gaat. De overige tijd is hij vooral bij t_igger. Die speciaal toen pepijn op komst was een andere baan gezocht heeft, zonder uitdaging of carierre mogelijkheden, wel heel praktisch. Onze keuze, omdat wij vinden dat de opvoeding van kinderen zeker de eerste 4 jaar vooral bij hun ouders moet liggen, en niet bij het kdv/opa/oma etc. En ja dan pas je dus je leven aan aan het feit dat je kinderen hebt.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Pvoesss het volgende:
Klopt het cb geeft hierover vind ik een goed advies. Wat Miss zegt is zon beetje letterlijk het advies wat ik kreeg.
Mijn mond viel open en ik was echt verbaasd. Ik vind het geweldig

hier ook dat advies
en het advies is ook om minimaal 6 maanden bv te geven, langer wordt alleen maar toegejuicht (maar als je om wat voor reden dan ook geen bv wil/kan geven wordt daar ook niet moeilijk over gedaan.) en mijn wvk sprong bijna enthousiast overeind toen ik vertelde dat ik rapley wilde gaan doen uiteindelijk. Dat wordt erg aangemoedigt vanuit ons cb, in ieder geval door haar. Dus yay

overigens ken ik trouwens maar weinig ouders die een strijd maken van eten om eerlijk te zijn dus ik vraag me af of dat echt zo uitzonderlijk is.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 16:18 schreef huuphuup het volgende:

[..]

hier ook dat advies
en het advies is ook om minimaal 6 maanden bv te geven, langer wordt alleen maar toegejuicht (maar als je om wat voor reden dan ook geen bv wil/kan geven wordt daar ook niet moeilijk over gedaan.) en mijn wvk sprong bijna enthousiast overeind toen ik vertelde dat ik rapley wilde gaan doen uiteindelijk. Dat wordt erg aangemoedigt vanuit ons cb, in ieder geval door haar. Dus yay

overigens ken ik trouwens maar weinig ouders die een strijd maken van eten om eerlijk te zijn dus ik vraag me af of dat echt zo uitzonderlijk is.

Ik ken dus zeker wel ouders die er een strijd van maken zelfs zo erg dat ze eerst het kind een zak met snoep laten eten en vervolgens eisen dat het hele bord leeg gaat.
Ik zei halverwege de snoep zak nog misschien beter om te stoppen met snoepen maar dat zag ik verkeerd.
En toen het kind geen eten wilde was de kamer te klein

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:35 schreef AncientSound het volgende:
Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Zoals ik al eerder aangaf, wil mijn vriend niet dat ze bij on sop de kamer blijft met een co-sleeper. Dat gaat dus ook niet gebeuren. Voorlopig nog wel (ze is bijna 15 weken) en daarna gaat ze naar haar eigen kamer, met wel altijd de mogelijkheid om bij ons te komen als ze daar behoefte aan heeft.

Als reactie op dat 'even Mij zijn ipv Mama" ook nog even een reactie op de zin dat AP het eerste jaar niet zo moeilijk is, dnek je. Ik vind dat ook niet, omdat ik mijn gevoel volg, maar ik ken ook voldoende moeders die dat wel moeilijk vinden. Voor mijn gevoel is er namelijk juist in het eerste jaar alleen ruimte voor Mij als mijn dochter even daarvoor ruimte laat en even geen Mama nodig heeft. Dat is iets dat je moet kunnen en willen. Ik ken bijvoorbeeld iemand die na 6 weken begon af te bouwen met de bv, omdat ze over een aantal weken naar een dance-feest wilde en dat niet handig was met bv en kolven enzo. Ik sla voorlopig die feestjes dan even over, omdat ik de bv even belangrijker vind.

peterfan, waarom zou je nou weer een ontaarde moeder zijn als je het anders doet? AP (of een manier die daarop lijkt) is niet beter, maar anders.

Aan tafel blijven zitten bij het eten vind ik ook erg afhankelijk van het kind en de leeftijd. Ik zou niet willen dat ze van tafel gaat en weer terugkomt enzo, maar ik kan me voorstellen dat ze straks nie altijd tot het eind (tot wij ook klaar zijn) aan tafel hoeft te blijven, omdat dat tot een bepaalde leeftijd gewoon veel te lang is.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 16:25 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik ken dus zeker wel ouders die er een strijd van maken zelfs zo erg dat ze eerst het kind een zak met snoep laten eten en vervolgens eisen dat het hele bord leeg gaat.
Ik zei halverwege de snoep zak nog misschien beter om te stoppen met snoepen maar dat zag ik verkeerd.
En toen het kind geen eten wilde was de kamer te klein

oh wat een josti's dan zeg

nja ik ken ze hier niet eigenlijk. Maar dat zal dan wel verschillen per gezin enzo.

@Groofsken: Volgens mij doen die ouders niet aan AP, maar gewoon aan alles toegeven wat dat meisje wil. De dingen die jij opnoemt zijn vooral de uiterlijke kenmerken van AP. Tenminste in mijn ogen dan. Ik ben trouwens geen AP-er maar doe alles op mijn gevoel en dat blijkt daar dicht bij te liggen. Bijvoorbeeld bij de ouders slapen is dat een bewuste keus met een grond of is dat gewoon omdat ze geen nee kunnen zeggen tegen hun kind. Op welk gebied dan ook.

Mijn schoonzus en haar man voeden hun 2 kinderen (bijna 3 en 5) op met de Gordon methode, Dit is een communicatiemethode die erg lijkt op hetgeen Pvoess vertelt. Het grappige is dat ze merken dat het werkt bij de kinderen en dat ze het ook gebruiken in de communicatie naar elkaar toe en dat het de relatie heeft verbeterd.

Deze methode behelst absoluut niet om het kind maar elk koekje te geven wat het wil maar wel begrijpelijk maken waarom het kind het niet krijgt. Het gaat hier nu al een tijd over straffen, maar dat vind ik helemaal niet mijn manier om met een kind om te gaan. En ook jammer dat dat hetgeen is wat iedereen eruit opmaakt, of je straft je kind niet en leert het geen grenzen kennen of je gaat in een oeverloze discussie met je kind die wel 3 dagen duurt.

@Peterfan, jammer dat jij je een ontaarde moeder voelt nav dit topic. Ik neem aan dat je voor je kind zorgt met alle liefde die je het kan geven. Dan vind ik je geen ontaarde moeder. Dat er mensen zijn die dingen op een andere manier willen doen is toch geen aanval op jouw manier?

Mijn kind is nu nog klein maar ik hoop het op te voeden op de manier die het beste bij ons drieen past en waarschijnlijk zal dat zo uitpakken als ik lees bij Pvoess en bij Piglet. En zoals bij mijn schoonzusje.
En ik zal heus wel eens op mijn bek gaan en dingen doen/zeggen waarvan ik had bedacht dat ik dat niet wilde, maar dit is de basis.

En mijn lief staat hier trouwens volledig achter. Zo niet meer dan ik zelfs.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Pvoesss het volgende:
Klopt het cb geeft hierover vind ik een goed advies. Wat Miss zegt is zon beetje letterlijk het advies wat ik kreeg.
Mijn mond viel open en ik was echt verbaasd. Ik vind het geweldig

Ik heb het er met het cb nog niet over gehad, maar ik hoop dat ze dat hier ook zo zien en adviseren

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:56 schreef Tan het volgende:
Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.
Zoals veel vrouwen borstvoeding na drie maanden opgeven omdat ze weer gaan werken, om het nog maar niet te hebben over dat werken op zích. In mijn ogen is gaan werken na drie maanden véél te vroeg, en ik weet dat ik daar veel ouders mee beledig of wat dan ook, maar ik kan het zélf niet combineren met een opvoeding die aan mijn wensen voldoet. En ik weet dat het in een aantal gevallen echt niet anders kan, en wie ben ik om er over te oordelen, maar ik haal het alleen maar aan om duidelijk te maken dat AP in het eerste jaar écht niet voor iedereen vanzelfsprekend is, zeker niet in deze tijd.

Ik had vooraf nooit gedacht dat ik het zo zou ervaren, maar ik vind 3 maanden thuis ook echt veel te kort. Ik heb 3 weken extra vakantie genomen en ze is 2 weken voor de uitgerekende datum geboren, waardoor ze 15 weken is als ik volgende week weer ga werken, maar het is voor mijn gevoel echtnog te vroeg. Een jaar thuis zijn zou imo ook veel beter zijn, omdat je dan echt als ouder de basis kunt leggen zoals je dat zou willen.
Bij ons geen optie financieel; natuurlijk zouden we kunnen gaan verhuizen ofzo, maar dat is dan weer een keuze die we niet maken.

Uiteraard is het in een het eerste jaar zo dat er weinig "mij"tijd is.
Maar toen ik na 6 maanden weer begon met werken vond ik dat heerlijk, even iets anders aan mijn hoofd en even mijn eigen ding doen.
Nu gaan de kinderen ook wel eens een nachtje naar opa en oma en dan gaan wij samen uit eten, naar de film en gezellig uit, heerlijk vind ik dat.
En ik ga ook wel eens met vriendinnen stappen, ook lekker om te doen.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:35 schreef AncientSound het volgende:
Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Hier ook nog ff een ouwe moeke met twee uithuiskinderen.
Mijn zoon heeft tot twee maanden voordat ie naar de middelbare ging bij ons geslapen.

"Ooit gaat ie echt wel weg" , zei mijn man.

Ik heb bewust niet ge bvt, bewust geen oppas gehad, bewust tot hun 5e thuis gebleven.
Bewust Gordon nadat het ff niet lekker liep met knaap.
Is sowieso een prettige methode om met mensen om te gaan.

Bewust, daar gaat het volgens mij om, en om keuzes, het andere sleutelwoord.