OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik zie het alleen als een gevaar, verder niks.
En mijn dochter eet absoluut nog geen lollies
, enge dingen. Geen snoep sowieso. Wel koekjes bij anderen, maar thuis eigenlijk alleen liga, soepstengels en rijstewafels en natuurlijk ROZIJNTJES.
En Miss over dat eten... ik denk dat je daar misschien nu nog geen reëel beeld van hebt. Ik heb met S ook nooit strijd gehad over haar eten, maar ben wel begonnen met sturen en toetje als beloning. Want zo gezond en met genot als ze altijd gegeten heeft, zo sterk heeft ze nu haar voorkeur voor ongezond en dat vind ik gewoon niet goed zeg maar. Ik wil mijn kind een gezonde basis geven, ook in voeding. Jij ook, dat snap ik wel, maar echt, als je op een gegeven moment niet gaat sturen... Ik had nooit verwacht dat S moeilijk zou gaan doen over eten, mijn kleine bouwvakker die alles lustte en at. En nogmaals dat betekent geen strijd, dat betekent dat ze van alles ten minste één hapje moet hebben gegeten voordat ze haar toetjes krijgt. En dat doet ze goed hoor. Ze houdt nl van haar toetje, hihi. Dan komt het dus regelmatig voor, dat zij zegt 'klaar', en dat ik zeg 'ook een stukje aardappel en een stukje bloemkool, dan krijg je je toetje'. En dat doet ze dan. Ze heeft tot nu toe twee keer geweigerd, en dan is er ook geen strijd, alleen geen toetje. En daar legt ze zich bij neer. En over een tijdje worden het twee hapjes van de dingen die ze niet uit zichzelf eet
.
Maar in eerste instantie laat ik haar altijd gewoon helemaal genietend eten en eruit kiezen wat ze zelf lekker vindt. En als ze uit zichzelf van alles één hapje heeft genomen, prijs ik haar de hemel in en krijgt ze een overheerlijk danoontje, of yoghurt met verse besjes
...
En mijn dochter eet absoluut nog geen lollies
, enge dingen. Geen snoep sowieso. Wel koekjes bij anderen, maar thuis eigenlijk alleen liga, soepstengels en rijstewafels en natuurlijk ROZIJNTJES.En Miss over dat eten... ik denk dat je daar misschien nu nog geen reëel beeld van hebt. Ik heb met S ook nooit strijd gehad over haar eten, maar ben wel begonnen met sturen en toetje als beloning. Want zo gezond en met genot als ze altijd gegeten heeft, zo sterk heeft ze nu haar voorkeur voor ongezond en dat vind ik gewoon niet goed zeg maar. Ik wil mijn kind een gezonde basis geven, ook in voeding. Jij ook, dat snap ik wel, maar echt, als je op een gegeven moment niet gaat sturen... Ik had nooit verwacht dat S moeilijk zou gaan doen over eten, mijn kleine bouwvakker die alles lustte en at. En nogmaals dat betekent geen strijd, dat betekent dat ze van alles ten minste één hapje moet hebben gegeten voordat ze haar toetjes krijgt. En dat doet ze goed hoor. Ze houdt nl van haar toetje, hihi. Dan komt het dus regelmatig voor, dat zij zegt 'klaar', en dat ik zeg 'ook een stukje aardappel en een stukje bloemkool, dan krijg je je toetje'. En dat doet ze dan. Ze heeft tot nu toe twee keer geweigerd, en dan is er ook geen strijd, alleen geen toetje. En daar legt ze zich bij neer. En over een tijdje worden het twee hapjes van de dingen die ze niet uit zichzelf eet
.Maar in eerste instantie laat ik haar altijd gewoon helemaal genietend eten en eruit kiezen wat ze zelf lekker vindt. En als ze uit zichzelf van alles één hapje heeft genomen, prijs ik haar de hemel in en krijgt ze een overheerlijk danoontje, of yoghurt met verse besjes
...
Met alle respect, maar ik denk dat het het eerste jaar niet zo veel extra van je vraagt om aan AP te doen. Kind binnen handbereik in je eigen bed lijkt me fijn, dragen is hartstikke leuk en gezellig, borstvoeding gezond, laten huilen is moeilijk, etc. Ik zie eerlijk gezegd ook niet helemaal wat er afwijkend of "niet mainstream" aan is. Ik denk dat de meeste moeders zo natuurlijk en gezond mogelijk met hun kind om proberen te gaan, maar soms zijn er gewoon beperkingen of is de moeder niet zo sensitief.
Maar wat losse gedachten als ik dit zo lees:
1. Hoe gaat het als je kindje oud genoeg is om ongewenst gedrag te vertonen maar nog niet oud genoeg om te begrijpen waarom iets niet mag, laat staan uit te leggen wat zijn/haar motivatie is? De AP-methode is een behandeling die het kind in wezen als een kleine volwassene beschouwt en veronderstelt dat een peuter of kleuter de cognitieve en morele ontwikkeling van jouzelf heeft. Daar durf ik grote vraagtekens bij te stellen.
2. Ontkom je op den duur, net als alle andere moeders, echt aan "nee is nee" en "omdat mama het zegt"? En is dat werkelijk gemakszuchtig of hard? Ik denk dat het helemaal niet verkeerd voor de hechting is om je kind de rechten en plichten, die horen bij een ordening van sociale relaties (rollen), duidelijk te maken. Grenzen bieden emotionele veiligheid. Het verwoorden daarvan is één manier, maar de grenzen in praktijk brengen en verduidelijken door middel van beloning en straf is minstens zo natuurlijk.
3. Hoe gaat het eigenlijk als je meerdere kinderen hebt? Kun je de principes die je bij de eerste had dan nog net zo in praktijk brengen? Slapen ze dan bijvoorbeeld allemaal bij je in bed?
Maar wat losse gedachten als ik dit zo lees:
1. Hoe gaat het als je kindje oud genoeg is om ongewenst gedrag te vertonen maar nog niet oud genoeg om te begrijpen waarom iets niet mag, laat staan uit te leggen wat zijn/haar motivatie is? De AP-methode is een behandeling die het kind in wezen als een kleine volwassene beschouwt en veronderstelt dat een peuter of kleuter de cognitieve en morele ontwikkeling van jouzelf heeft. Daar durf ik grote vraagtekens bij te stellen.
2. Ontkom je op den duur, net als alle andere moeders, echt aan "nee is nee" en "omdat mama het zegt"? En is dat werkelijk gemakszuchtig of hard? Ik denk dat het helemaal niet verkeerd voor de hechting is om je kind de rechten en plichten, die horen bij een ordening van sociale relaties (rollen), duidelijk te maken. Grenzen bieden emotionele veiligheid. Het verwoorden daarvan is één manier, maar de grenzen in praktijk brengen en verduidelijken door middel van beloning en straf is minstens zo natuurlijk.
3. Hoe gaat het eigenlijk als je meerdere kinderen hebt? Kun je de principes die je bij de eerste had dan nog net zo in praktijk brengen? Slapen ze dan bijvoorbeeld allemaal bij je in bed?
Jaaa Ancient Sound, goede post vind ik 
.
Ik zier er dus ook echt een gevaar in, vooral in het principieel volgen van die 8 uitgangspunten. Volgens mij is het veel natuurlijker en gezonder om gewoon per moment te bepalen wat voor iedereen het beste is. En ik geloof ook dat de meeste moeders/ ouders automatisch in eerste instantie hun kind voorop stellen in behoeften
. Dat dat net zo goed natuurlijk is inderdaad .
.Ik zier er dus ook echt een gevaar in, vooral in het principieel volgen van die 8 uitgangspunten. Volgens mij is het veel natuurlijker en gezonder om gewoon per moment te bepalen wat voor iedereen het beste is. En ik geloof ook dat de meeste moeders/ ouders automatisch in eerste instantie hun kind voorop stellen in behoeften
. Dat dat net zo goed natuurlijk is inderdaad .
1. Ze is nu zo ver dat ze dingen doet die niet mogen en dan leg ik alles uit ookal doet zij dat niet. Ergens in dit topic heb ik daar wat over staan. En we zien ze juist niet als een klein volwassenen want een klein volwassene zou dan alles snappen. Kinderen zien in de wereld toch wel andere dingen dan ouders en juist dat is wat we opzoeken zodat wij het kind beter begrijpen en erkennen wat hun zien en zo uitleggen wat wij zien. Juist omdat ze aan een uitleg alleen niet altijd wat hebben. In hun beleving is een hoopje zand een kasteel. Voor ons niet altijd.
2. Nee is ook nee. Ik zeg het inderdaad niet zo in principe. Het kan best wel eens voorkomen ik ben niet perfect. Maar omdat Mama het zegt geeft mij grote frustraties. Ik ben nu 22 en als ik mijn moeder iets vraag enzegt ze nee. Als ik dan vraag waarom dan zegt ze Daarom. Daar kan ik zo ontzettend boos om worden omdat ik haar wil begrijpen anders kan ik er niets mee. die frustratie wil ik voorkomen. Juist omdat ik daar behoefte aan heb. En haar Papa heeft die behoefte ook.
Het kan misschien ook wel eens zo zijn dat ik echt boos ben en haar laat afkoelen. Maar dat zie ik dan wel als een fout van mijzelf omdat ik mezelf niet kan verwoorden. Slaan zien veel mensen als onmacht. ik vind straffen dat soms ook. Het is vaak niet nodig omdat het met een duidelijke uitleg zoveel kan schelen. En het kan veel frustraties voorkomen. Natuurlijk is er de kans dat het totaal niet werkt. Dan is het tijd voor een andere aanpak maar vooralsnog ben ik ervan overtuigd dat het wel werkt.
(op school of iets dergelijks vind ik dat weer een ander verhaal je kan niet 28 kinderen alles uitleggen natuurlijk. Maar ik thuis kan dat dus wel )
3. Ik ken zeker meoders ook hier op fok die met 2 kinderen of meer nog in bed slapen. Aan iedere kant een co-sleeper en gaan met die banaan. Voor de dudielijke en cosleeper is ook een apart bedje voor het kindje ze hoeven niet in bed, soms liggen ze aan het bed.
2. Nee is ook nee. Ik zeg het inderdaad niet zo in principe. Het kan best wel eens voorkomen ik ben niet perfect. Maar omdat Mama het zegt geeft mij grote frustraties. Ik ben nu 22 en als ik mijn moeder iets vraag enzegt ze nee. Als ik dan vraag waarom dan zegt ze Daarom. Daar kan ik zo ontzettend boos om worden omdat ik haar wil begrijpen anders kan ik er niets mee. die frustratie wil ik voorkomen. Juist omdat ik daar behoefte aan heb. En haar Papa heeft die behoefte ook.
Het kan misschien ook wel eens zo zijn dat ik echt boos ben en haar laat afkoelen. Maar dat zie ik dan wel als een fout van mijzelf omdat ik mezelf niet kan verwoorden. Slaan zien veel mensen als onmacht. ik vind straffen dat soms ook. Het is vaak niet nodig omdat het met een duidelijke uitleg zoveel kan schelen. En het kan veel frustraties voorkomen. Natuurlijk is er de kans dat het totaal niet werkt. Dan is het tijd voor een andere aanpak maar vooralsnog ben ik ervan overtuigd dat het wel werkt.
(op school of iets dergelijks vind ik dat weer een ander verhaal je kan niet 28 kinderen alles uitleggen natuurlijk. Maar ik thuis kan dat dus wel )
3. Ik ken zeker meoders ook hier op fok die met 2 kinderen of meer nog in bed slapen. Aan iedere kant een co-sleeper en gaan met die banaan. Voor de dudielijke en cosleeper is ook een apart bedje voor het kindje ze hoeven niet in bed, soms liggen ze aan het bed.
Ik heb het zelf nog niet aan de hand gehad, idd, maar ik volg hierin het voorbeeld van mijn zusje. Haar oudste twee (5 en ruim 3) doen het hier prima mee. Ze proberen best wel wat, en natuurlijk wordt er wel eens gevraagd ergens een hapje van te nemen of ze te paaien met iets, maarop zich gaat hetprima. En soms hebben ze periodes dat hetminder gaat en soms beter. Soms lusten ze veel en dan ineens niets meer. Maar strijd is er niet, en op deze manier krijgen ze een gezonde blik op eten. Die wordt gestart met bv, omdat een kind dan (mits op verzoek gegeven) zelf bepaald hoeveel en wanneer het eet. Het leert op die manier dat je eet tot je genoeg hebt en niet hoeft te eten als je niets hoeft, maar ook niet hoeft te proppen omdat er misschien voorlopig niets is. Als je daarna overstapt op Rapley, is dat eenzelfde zelfstandige manier van eten; ipv een lepeltje met eten hun mond in te schuiven, kunnen ze zelf bepalen of en wat en wanneer ze eten.quote:Op zaterdag 31 oktober 2009 12:39 schreef Groofsken het volgende:
Ik zie het alleen als een gevaar, verder niks.
En mijn dochter eet absoluut nog geen lollies
En Miss over dat eten... ik denk dat je daar misschien nu nog geen reëel beeld van hebt. Ik heb met S ook nooit strijd gehad over haar eten, maar ben wel begonnen met sturen en toetje als beloning. Want zo gezond en met genot als ze altijd gegeten heeft, zo sterk heeft ze nu haar voorkeur voor ongezond en dat vind ik gewoon niet goed zeg maar. Ik wil mijn kind een gezonde basis geven, ook in voeding. Jij ook, dat snap ik wel, maar echt, als je op een gegeven moment niet gaat sturen... Ik had nooit verwacht dat S moeilijk zou gaan doen over eten, mijn kleine bouwvakker die alles lustte en at. En nogmaals dat betekent geen strijd, dat betekent dat ze van alles ten minste één hapje moet hebben gegeten voordat ze haar toetjes krijgt. En dat doet ze goed hoor. Ze houdt nl van haar toetje, hihi. Dan komt het dus regelmatig voor, dat zij zegt 'klaar', en dat ik zeg 'ook een stukje aardappel en een stukje bloemkool, dan krijg je je toetje'. En dat doet ze dan. Ze heeft tot nu toe twee keer geweigerd, en dan is er ook geen strijd, alleen geen toetje. En daar legt ze zich bij neer. En over een tijdje worden het twee hapjes van de dingen die ze niet uit zichzelf eet
Maar in eerste instantie laat ik haar altijd gewoon helemaal genietend eten en eruit kiezen wat ze zelf lekker vindt. En als ze uit zichzelf van alles één hapje heeft genomen, prijs ik haar de hemel in en krijgt ze een overheerlijk danoontje, of yoghurt met verse besjes
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, maar dan vinden we het toch hetzelfde denk ik. S geeft ook aan wanneer ze genoeg heeft. Dat inministukje bloemkool of hapje aardappel veranderen daar niks wezenlijks aan en daarmee vertel ik haar niet dat ze meer moet eten, maar wel dat ze van alles wat moet eten. Daarbij eet ze altijd helemaal zelf, ik mag haar echt niet iets in de mond stoppen hoor 
. Als ik het al eens probeer dan draait ze gewoon haar snoetje weg. En dan zal ik het ook niet weer proberen.
. Als ik het al eens probeer dan draait ze gewoon haar snoetje weg. En dan zal ik het ook niet weer proberen.
Wat ik bedoel met het eerste punt: jouw uitleg komt niet aan bij een dreumes of peuter. Heel jonge kinderen hebben nog weinig besef van het hoe en waarom van regels (misschien is het interessant om iets te lezen over de stadia van morele ontwikkeling van Kohlberg). Tel daarbij op dat zelfs voor volwassenen geldt dat maar een klein deel van verbale communicatie echt aankomt. Natuurlijk is het voor jezelf wel heel verhelderend om te verwoorden wat er in het koppie van je kind zou kunnen omgaan, en geef je je kind daarmee ook een goed voorbeeld in kalmte en zelfbewustzijn. Maar er is ook een andere kant.
Als een kindje op één of andere manier gestraft wordt na een actie, zal hij (of zij) die actie niet meer uitvoeren. Als hij bevestigd wordt in zijn gedrag, zal hij het juist vaker doen. Aandacht is een belangrijke bekrachtiger. Als je kind heel veel aandacht krijgt bij ongewenst gedrag, of dat nu uitleg of knuffels zijn, leert hij wezenlijk niet wat er wel en niet mag. De uitleg snapt hij niet en de aandacht bevestigt hem in zijn gedrag. Zéker als je kind op een leeftijd raakt dat hij ontdeugend wordt, raakt het kind in verwarring. Het heeft soms, net als in de natuur gebeurt, het simpelweg soms nodig om stevig op zijn plaats gezet te worden. Dat geeft veiligheid.
Verder denk ik dat het belangrijk is dat je kind niet alleen veiligheid ervaart, maar ook zelfstandigheid. Een kind moet leren omgaan met het uitstellen van behoeftes en frustraties. Ook zonder dat de negatieve gevoelens door de ouder geneutraliseerd worden. AP is extreem conflictvermijdend, maar omgaan met conflicten en strijd hoort er op een gegeven moment natuurlijk ook bij. Op een bepaalde leeftijd moeten ze zich op emotioneel gebied enigszins zelf kunnen redden, bijvoorbeeld op school. Een baby is geen peuter is geen kleuter is geen schoolgaand kind. Bepaalde opvoedtechnieken horen bij een bepaalde leeftijd en bepaalde kinderen. Het is goed om je zo bewust te zijn van de manier waarop je met je kind omgaat, maar zelfs bij één en hetzelfde kind geldt dat er sprake is van ontwikkeling. Daar zul je je als sensitieve ouder denk ik op moeten instellen, ook als dat betekent dat het misschien niet AP-proof is.
Als een kindje op één of andere manier gestraft wordt na een actie, zal hij (of zij) die actie niet meer uitvoeren. Als hij bevestigd wordt in zijn gedrag, zal hij het juist vaker doen. Aandacht is een belangrijke bekrachtiger. Als je kind heel veel aandacht krijgt bij ongewenst gedrag, of dat nu uitleg of knuffels zijn, leert hij wezenlijk niet wat er wel en niet mag. De uitleg snapt hij niet en de aandacht bevestigt hem in zijn gedrag. Zéker als je kind op een leeftijd raakt dat hij ontdeugend wordt, raakt het kind in verwarring. Het heeft soms, net als in de natuur gebeurt, het simpelweg soms nodig om stevig op zijn plaats gezet te worden. Dat geeft veiligheid.
Verder denk ik dat het belangrijk is dat je kind niet alleen veiligheid ervaart, maar ook zelfstandigheid. Een kind moet leren omgaan met het uitstellen van behoeftes en frustraties. Ook zonder dat de negatieve gevoelens door de ouder geneutraliseerd worden. AP is extreem conflictvermijdend, maar omgaan met conflicten en strijd hoort er op een gegeven moment natuurlijk ook bij. Op een bepaalde leeftijd moeten ze zich op emotioneel gebied enigszins zelf kunnen redden, bijvoorbeeld op school. Een baby is geen peuter is geen kleuter is geen schoolgaand kind. Bepaalde opvoedtechnieken horen bij een bepaalde leeftijd en bepaalde kinderen. Het is goed om je zo bewust te zijn van de manier waarop je met je kind omgaat, maar zelfs bij één en hetzelfde kind geldt dat er sprake is van ontwikkeling. Daar zul je je als sensitieve ouder denk ik op moeten instellen, ook als dat betekent dat het misschien niet AP-proof is.
Volgens mij heb je nog niet alles helemaal door hoe wij het bedoelen. imho haal je namelijk echt de verkeerde dingen aanquote:Op zaterdag 31 oktober 2009 13:13 schreef AncientSound het volgende:
Wat ik bedoel met het eerste punt: jouw uitleg komt niet aan bij een dreumes of peuter. Heel jonge kinderen hebben nog weinig besef van het hoe en waarom van regels Als ze het hee en waarom niet snapt hoe snappen ze het dan dat ze op de gang zitten?(misschien is het interessant om iets te lezen over de stadia van morele ontwikkeling van Kohlberg). Tel daarbij op dat zelfs voor volwassenen geldt dat maar een klein deel van verbale communicatie echt aankomt. Natuurlijk is het voor jezelf wel heel verhelderend om te verwoorden wat er in het koppie van je kind zou kunnen omgaan, en geef je je kind daarmee ook een goed voorbeeld in kalmte en zelfbewustzijn. Maar er is ook een andere kant.
Ik heb me daar zeker in verdiept en er is ook uit genoeg onderzoeken gebleken dat straffen niet werkt. Bovendien moet ik het dan als ze dreumes is anders doen en als ze 4 is het weer anders. Nee als ik altijd een duidelijke manier voer dan weet zij ook waar ze aan toe is.
Als een kindje op één of andere manier gestraft wordt na een actie, zal hij (of zij) die actie niet meer uitvoeren.Hahah dat vind ik serieus grappig een kind die straf krijgt doet het nooit meer. Zoveel indruk maakt een straf niet altijd. Er is bijvoorbeeld ook gebleken dat een klap geen enkel effect heeft het kind herinnert dan alleen de klap. Toch zweren sommige ouders bij een goede tik voor de billen. Als hij bevestigd wordt in zijn gedrag, zal hij het juist vaker doen. Aandacht is een belangrijke bekrachtiger. Als je kind heel veel aandacht krijgt bij ongewenst gedrag, of dat nu uitleg of knuffels zijn, leert hij wezenlijk niet wat er wel en niet mag20 keer terug op de gang zetten is ook aandacht. Boos worden is ook aandacht.. De uitleg snapt hij niet en de aandacht bevestigt hem in zijn gedrag. Zéker als je kind op een leeftijd raakt dat hij ontdeugend wordt, raakt het kind in verwarring. In verwarring waarvan het feit dat ik zeg dat het niet mag?? Ik heb ook dudielijke regels ik leg het alleen uit. En bovendien wanneer weet je dat je wel kan uitleggen kinderen kunnen niet ineens zeggen ja mama begin nu maar met uitleggen zoiets groeit. Het heeft soms, net als in de natuur gebeurt, het simpelweg soms nodig om stevig op zijn plaats gezet te worden. Dat geeft veiligheid.
Verder denk ik dat het belangrijk is dat je kind niet alleen veiligheid ervaart, maar ook zelfstandigheid. Een kind moet leren omgaan met het uitstellen van behoeftes en frustraties. Ook zonder dat de negatieve gevoelens door de ouder geneutraliseerd worden. Op een bepaalde leeftijd moeten ze zich op emotioneel gebied enigszins zelf kunnen redden, bijvoorbeeld op school. Een baby is geen peuter is geen kleuter is geen schoolgaand kind. Bepaalde opvoedtechnieken horen bij een bepaalde leeftijd en bepaalde kinderen. Dat vind ik dus ook lariekoek. Wat goed werkt bij pietje kan een totaal ander effect hebben op jantje.Het is goed om je zo bewust te zijn van de manier waarop je met je kind omgaat, maar zelfs bij één en hetzelfde kind geldt dat er sprake is van ontwikkeling. Daar zul je je als sensitieve ouder denk ik op moeten instellen, ook als dat betekent dat het misschien niet AP-proof is.
beetje jammer. pvoess geeft uitleg over hoe en wat en geeft je niet zomaar gelijk, en dan reageer je zo?quote:
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.
Ik doe gewoon waar ik me goed bij voel lees eigenlijk heel weinig over opvoeden.
Demi gaf ik toen met 6 maanden stukjes eten en kreeg dus reacties als, Rapley jij? Ik had toen nog nooit van Rapley gehoord, Demi at gewoonweg zo beter.
Heb beide ook borstvoeding gegeven, Demi 6 weken en Nika 6 maanden.
In bed slapen doen wij weer niet, daar hebben zowel mijn man als ik geen goed gevoel bij.
Maar de kinderen slapen ook beter in hun eigen bed, natuurlijk omdat ze dat ook gewend zijn.
We zijn allemaal redelijk lichte slapers en houden elkaar dan dus de hele nacht wakker.
Maar verders gaat alles hier op gevoel! en denk dat de meeste dat doen.
Er zijn zoveel verschillende opvoedingsstijlen, er zal er echt niet maar eentje goed van zijn.
[ Bericht 10% gewijzigd door snakelady op 31-10-2009 13:51:30 ]
Demi gaf ik toen met 6 maanden stukjes eten en kreeg dus reacties als, Rapley jij? Ik had toen nog nooit van Rapley gehoord, Demi at gewoonweg zo beter.
Heb beide ook borstvoeding gegeven, Demi 6 weken en Nika 6 maanden.
In bed slapen doen wij weer niet, daar hebben zowel mijn man als ik geen goed gevoel bij.
Maar de kinderen slapen ook beter in hun eigen bed, natuurlijk omdat ze dat ook gewend zijn.
We zijn allemaal redelijk lichte slapers en houden elkaar dan dus de hele nacht wakker.
Maar verders gaat alles hier op gevoel! en denk dat de meeste dat doen.
Er zijn zoveel verschillende opvoedingsstijlen, er zal er echt niet maar eentje goed van zijn.
[ Bericht 10% gewijzigd door snakelady op 31-10-2009 13:51:30 ]
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik was serieus. zelfs mijn grappig was serieusquote:Op zaterdag 31 oktober 2009 13:39 schreef AncientSound het volgende:
Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.
Ik mag het tovh prima met je eens zijn. Vertel mij dan waarom het niet grappig mag zijn en geen lariekoek.
Nu lijkt het alleen maar alsof je op je teentjes bent getrapt en niets meer wil zeggen.
Ik wil je mijn manier uitleggen die jij niet ziet zitten ik vond wat jij zegt onzin. overtuig me zou ik zeggen
Ik vind ook dat je het echt niet door hebt. In een discussie mag ik neem ik aan meer zeggen dan ja en amen
ik zie niet wat er verkeerd wordt gezegd. ze geeft aan dat zij dat vindt (een mening dus!) en dat ix volkomen legitiem. en dat je het nog niet helemaal doorhebt, leek mij ook, want je komt ook met dingen waar met name pvoess al eerder in het topic wat over gepost heeft.quote:
Als ik een serieuze reactie geef en reacties krijg als: "Hahah dat vind ik serieus grappig", "Dat vind ik dus ook lariekoek" en "Je hebt het niet helemaal door", ontgaat mij de zin om erover verder te praten. In een topic waar het gaat over sensitiviteit, serieus nemen en veiligheid, nota bene. Vind ervan wat je vindt, maar ik neem mijzelf (en de ander!) wel serieus en ga niet verder mee in zo'n manier van discussiëren. Daar is het het onderwerp niet voor, in mijn ogen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat ancient Sound zegt over verschillend aanpak bij verschillende leeftijden/ ontwikkelingsfases zit denk ik wel echt wat in hoor. Neem als meest simpele voorbeeld het wel of niet laten huilen. Een kleine baby laat je voor mijn gevoel ook niet huilen. Maar huilen bij S kent meerdere motieven dan de meest pure motieven die een baby heeft om te huilen. En soms laat ik haar dan even huilen of drifitg zijn en krijgt ze niet haar zin. Als ik haar daar wel in zou volgen dan zou ze tien keer per dag een koekje krijgen bijvoorbeeld. En natuurlijk probeer ik haar af te leiden met wat leuks. En zeg ik er bij: "nee lieverd, nu geen koekje we gaan zo eten", maar toch benader ik het huilen ansich dus totaal verschillend dan toen ze een kleine baby was. Toen liet ik haar nooit huilen.
Ik vind Pvoess haar reacties ook wat kort door de bocht hoor.
En als iemand met vraagtekens komt, wil dat toch niet zeggen dat diegene de principes niet doorheeft. Ik denk dat het eigenlijk juist heel gezond is om bij theorieën je vraagtekens te zetten.
[ Bericht 5% gewijzigd door Groofsken op 31-10-2009 13:56:56 ]
Ik vind Pvoess haar reacties ook wat kort door de bocht hoor.
En als iemand met vraagtekens komt, wil dat toch niet zeggen dat diegene de principes niet doorheeft. Ik denk dat het eigenlijk juist heel gezond is om bij theorieën je vraagtekens te zetten.
[ Bericht 5% gewijzigd door Groofsken op 31-10-2009 13:56:56 ]
Waarom denkt iedereen dat AP gelijk staat aan geen nee kunnen zeggen? 
In mijn ogen zeg je wel degelijk 'nee', je zegt er alleen nog 'omdat...' achteraan.
In mijn ogen zeg je wel degelijk 'nee', je zegt er alleen nog 'omdat...' achteraan.
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Volgens mij zegt niemand dat AP gelijk staat aan geen nee kunnen zeggen . Alleen dat in het pure volgen van je kinds behoeftes het gevaar schuilt van niet op tijd ook nee gaan zeggen.
. Alleen dat in het pure volgen van je kinds behoeftes het gevaar schuilt van niet op tijd ook nee gaan zeggen.
Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.
Zoals veel vrouwen borstvoeding na drie maanden opgeven omdat ze weer gaan werken, om het nog maar niet te hebben over dat werken op zích. In mijn ogen is gaan werken na drie maanden véél te vroeg, en ik weet dat ik daar veel ouders mee beledig of wat dan ook, maar ik kan het zélf niet combineren met een opvoeding die aan mijn wensen voldoet. En ik weet dat het in een aantal gevallen echt niet anders kan, en wie ben ik om er over te oordelen, maar ik haal het alleen maar aan om duidelijk te maken dat AP in het eerste jaar écht niet voor iedereen vanzelfsprekend is, zeker niet in deze tijd.
Zoals veel vrouwen borstvoeding na drie maanden opgeven omdat ze weer gaan werken, om het nog maar niet te hebben over dat werken op zích. In mijn ogen is gaan werken na drie maanden véél te vroeg, en ik weet dat ik daar veel ouders mee beledig of wat dan ook, maar ik kan het zélf niet combineren met een opvoeding die aan mijn wensen voldoet. En ik weet dat het in een aantal gevallen echt niet anders kan, en wie ben ik om er over te oordelen, maar ik haal het alleen maar aan om duidelijk te maken dat AP in het eerste jaar écht niet voor iedereen vanzelfsprekend is, zeker niet in deze tijd.
Oh Tan, kon ik maar een jaar thuisblijven voor de kindjes. Heerlijk lijkt me dat 
. Bij S had ik bijna zes maanden doordat de zomervakantie erachteraan zat, maar nu heb ik maar 12 weken 
...
Alleen al daarom zou ik best in Zweden willen wonen .
Ah, dochter is wakker, mijn AP-voelsprieten staan overeind 
, ik ga jullie weer verlaten
. Bij S had ik bijna zes maanden doordat de zomervakantie erachteraan zat, maar nu heb ik maar 12 weken ...Alleen al daarom zou ik best in Zweden willen wonen
.Ah, dochter is wakker, mijn AP-voelsprieten staan overeind
, ik ga jullie weer verlaten
Maar ik geef haar dus ook NIET haar zin.Dat is totaal niet wat AP is maar wel wat ik hier steeds terug zie komen. Het heeft echt niets te maken met zin geven. Ik geef mijn kind niet haar zin.
Iedere keer weer het voorbeeld van niet het koekje/hagelsag krijgen ofzo.
Dat krijgt ze hier ook niet. Ik onderhandel niet. Ik ben de baas
Ik vraag haar wel naar waarom ze zo zeurt om een koekje en ik leg haar uit waarom ze het koekje dus NIET krijgt. En dan mag ze prima gaan huilen en gillen en dan troost ik haar /Erken haar verdriet.
Het is niet zo dat ik zeg aggoss meisje wat erg he dat je geen koekje krijgt.
Ik zeg wel dat ik begrijp dat ze verdriet heeft OMDAT ze geen koekje krijgt.
Neemt niet weg dat ze geen koekje krijgt
AP geeft het kind geen controle.
Maar we voelen inderdaad wel mee met het verdriet. [
Ik kan huilen bij de film scruffy. Tranen met tuiten echt waar.
Iemand anders die ik ken die snapt daar niets van zo zielig is het imho niet.
Dan kwetst die mij als die zegt zo erg is het niet stel je niet aan. Mijn verdriet is wel oprecht ookal ziet hij het niet. Wie ben ik dan als ouders om verdriet die ik niet snap weg te wuiven terwijl het wel oprecht verdriet kan zijn. Ook al zie ik het niet.
Iedere keer weer het voorbeeld van niet het koekje/hagelsag krijgen ofzo.
Dat krijgt ze hier ook niet. Ik onderhandel niet. Ik ben de baas
Ik vraag haar wel naar waarom ze zo zeurt om een koekje en ik leg haar uit waarom ze het koekje dus NIET krijgt. En dan mag ze prima gaan huilen en gillen en dan troost ik haar /Erken haar verdriet.
Het is niet zo dat ik zeg aggoss meisje wat erg he dat je geen koekje krijgt.
Ik zeg wel dat ik begrijp dat ze verdriet heeft OMDAT ze geen koekje krijgt.
Neemt niet weg dat ze geen koekje krijgt
AP geeft het kind geen controle.Maar we voelen inderdaad wel mee met het verdriet. [
Ik kan huilen bij de film scruffy. Tranen met tuiten echt waar.
Iemand anders die ik ken die snapt daar niets van zo zielig is het imho niet.
Dan kwetst die mij als die zegt zo erg is het niet stel je niet aan. Mijn verdriet is wel oprecht ookal ziet hij het niet. Wie ben ik dan als ouders om verdriet die ik niet snap weg te wuiven terwijl het wel oprecht verdriet kan zijn. Ook al zie ik het niet.
Ik weet verder niet wat andere ouders doen en vinden, maar het consultatiebureau heeft ons ook dit advies gegeven.quote:Op zaterdag 31 oktober 2009 12:28 schreef miss_sly het volgende:
Tja, over eten hou ik er ook een ander idee op na dan de meeste ouders, heb ik de indruk.
Wij zijn voornemens om van eten geen strijd temaken, op geen enkele manier. Ze zal ook niet haar bord leeg hoeven eten, maar ze krijgt ook neits anders. Ze krijgt opgeschept wat er bereid is, en that's it. Eet ze niet, dan eet ze niet. Een toetje krijgt ze toch, omdat dat onderdeel van het avondeten is, en niet een te verdrienen prijs bij goed gedrag. Als ze neit goed eet, zal ik zeker proberen een aantal keer per week iets te maken dat ze lekker vindt en waarvan ik weet dat ze het goed eet. De overige dagen eet ze dan maar wat minder avondeten. Overdag moet er dan voldoende ruimte zijn voor fruit of komkommer, tomaatje, worteltje, enzovoort.
Ook bij oudere kinderen (mijn oudste twee zijn 12 en 13) werkt het trouwens ook goed als het gaat om begrip tonen. Soms willen ze dingen waar ze zichzelf groot genoeg voor vinden, maar ik ze echt nog te jong voor vind.
Ik kan ze misschien wel hun zin geven of juist botweg NEE roepen, maar je bereikt meer wederzijds begrip door uit te leggen dat je begrijpt waarom ze iets willen, en ook snapt dat ze het niet leuk vinden dat het nog niet mag, maar ik leg dan ook mijn bezwaren uit. Meestal bereik ik dan wel dat ze inzien dat ik gelijk heb en zeuren ze er niet meer over. Dat is bij peuters en kleuters niet anders, alleen gaat het bij oudere kinderen een stapje verder.
Ik kan ze misschien wel hun zin geven of juist botweg NEE roepen, maar je bereikt meer wederzijds begrip door uit te leggen dat je begrijpt waarom ze iets willen, en ook snapt dat ze het niet leuk vinden dat het nog niet mag, maar ik leg dan ook mijn bezwaren uit. Meestal bereik ik dan wel dat ze inzien dat ik gelijk heb en zeuren ze er niet meer over. Dat is bij peuters en kleuters niet anders, alleen gaat het bij oudere kinderen een stapje verder.
