Attachment parenting, wat is dat eigenlijk??

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Tan het volgende:
Ook bij oudere kinderen (mijn oudste twee zijn 12 en 13) werkt het trouwens ook goed als het gaat om begrip tonen. Soms willen ze dingen waar ze zichzelf groot genoeg voor vinden, maar ik ze echt nog te jong voor vind.
Ik kan ze misschien wel hun zin geven of juist botweg NEE roepen, maar je bereikt meer wederzijds begrip door uit te leggen dat je begrijpt waarom ze iets willen, en ook snapt dat ze het niet leuk vinden dat het nog niet mag, maar ik leg dan ook mijn bezwaren uit. Meestal bereik ik dan wel dat ze inzien dat ik gelijk heb en zeuren ze er niet meer over. Dat is bij peuters en kleuters niet anders, alleen gaat het bij oudere kinderen een stapje verder.

Precies dat dus

Kun je nog wel seks hebben met je partner als je kind(eren) in hetzelfde bed liggen?
Hoe doen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:49 schreef miss_sly het volgende:
[..]
ik zie niet wat er verkeerd wordt gezegd. ze geeft aan dat zij dat vindt (een mening dus!) en dat ix volkomen legitiem. en dat je het nog niet helemaal doorhebt, leek mij ook, want je komt ook met dingen waar met name pvoess al eerder in het topic wat over gepost heeft.

Mijn vragen waren in zijn algemeenheid gesteld, aangezien ik nog wat vraagtekens heb bij de methode, niet bij de manier waarop Pvoesss haar dochter opvoedt. Dat wil niet zeggen dat ik niet weet waar ik het over hebt, enkel dat mijn vragen nog niet beantwoord zijn door wat er eerder geschreven is. Kan toch? Op mij komt Pvoesss' reactie, met name de toon, dan ook kattig over. Ik denk dat je niet heel veel moeite hoeft te doen om te begrijpen wat mij eraan tegenstaat. Het is geen kwestie van op mijn teentjes getrapt zijn of het niet met elkaar eens zijn (teleurstellende aanname, trouwens), maar een kwestie van andermans mening voor onzin of lachwekkend uitmaken. Geen probleem, maar dan praat ik liever met een ander.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:56 schreef Tan het volgende:
Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.

Oh, misschien heb ik het wat onhandig geformuleerd. Ik bedoelde niet te zeggen dat AP-ouderschap makkelijker is, hoor. Het ging mij er meer om dat ik denk dat het in de babytijd eenvoudiger toe te passen is dan later. De keuzes zijn niet altijd eenvoudig te maken, denk ik, maar ze zijn wel helder: borstvoeding of flesvoeding, dragen of de wagen, niet laten huilen of wel, etc. Als je kind wat ouder is, lijkt het mij lastiger om de principes vast te blijven houden.

Ik bedoelde het absoluut niet kattig maar ik blijf wel een pvoesss
Ik vind het grappig ja hoe het er staat niet zo zeer je mening maar het is wel erg zwart wit om te stellen dat een kind na een straf het nooit meer doet. Dat is denk ik namelijk zelden zo. Dat een kind straf krijgt en het niet meer doet. Het gaat mij niet zozeer om je mening maar meer hoe he het er neer zet.

't Gaat om het principe, he. Ik kom ook niet onder een steen vandaan, ik weet best dat straf geen wondermiddel is. Wat ik alleen maar probeer naar voren te brengen, is dat het gevaar er volgens mij in zit dat je ongewenst gedrag niet echt kunt afleren als je je kind er zo veel aandacht en troost omheen geeft. Gedrag afleren door te negeren of te straffen kan wel eens efficiënter zijn, en helemaal niet onpedagogisch of verkeerd voor de hechting (dat laatste heb ik als criterium in mijn hoofd vanwege de titel Attachment Parenting).

Overigens denk ik dat ik in de praktijk niet zoveel van jou zal verschillen. Het komt op een scherm tot altijd wat zwart-witter over (kan ook aan mijn avatar liggen ). En als ik het gevoel heb niet serieus genomen te worden, gaat bij mij het deurtje dicht. In mijn geschiedenis als forummer (niet op Fok) heb ik zo vaak gemerkt dat het dan alleen maar op misvestanden en irritatie uitloopt. En ik ben uiteindelijk gewoon een muts die van duidelijkheid en harmonie houdt.

Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Hmm, interessant dit allemaal. Al moet ik over sommige dingen echt op mijn handen gaan zitten ...
Ik ben wel heel benieuwd wat voor verschil dit nu uiteindelijk echt maakt voor de kindertjes, of dat het 'gewoon' voor de ouders het fijnste voelt..

Ik ben zo'n ontaarde moeder die maar 11 weken bv heeft gegeven, haar zoontje na 3 maanden lekker in zijn eigen bedje in zijn eigen kamer legde en hem nu regelmatig een nachtje wegbreng zodat ik lekker de hort op kan.
Bij een evt. tweede wil ik wel gaan dragen, puur uit practische overwegingen, ik heb eigenlijk nooit door gehad dat er ook meer levensbeschouwelijke motieven achter dragen zaten..

Toch denk ik niet dat mijn mannetje zich onveilig, niet geliefd of want dan ook voelt, en zijn wij alledrie erg gelukkig en tevreden.... ook goed toch??

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 13:03 schreef Pvoesss het volgende:

[..]
3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.

Mijn jongste zoon is bijna anderhalf en ik geef nog steeds bv. Als hij zelf aangeeft er genoeg van te hebben dan houdt het op. Of als hij twee is ofzo, dan denk ik dat ik het wel heb gehad.

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 15:09 schreef Books het volgende:

[..]

Maar wij willen (noem het maar ouderwets) dat de kinderen aan tafel blijven tot iedereen klaar is met eten. Overigens als hier met bestek geslagen/gegooid word dan wordt er twee keer gewaarschuwd en de derde keer aan de andere kant van de tafel gelegd. Wordt ze boos dan schuift ze in de kinderstoel een metertje opzij om daarna weer aan tafel te schuiven om weer rustig te blijven zitten tot iedereen klaar is.

Ik ben het veel met jou eens merk ik wel, hier ben ik het ook weer helemaal mee eens!
Hier is het ook aan tafel blijven zitten tot iedereen klaar is, en dan vraagd Demi ook altijd "Mag ik van tafel"
Als mijn nichtjes hier eten is dat een ramp, die mogen thuis gewoon spelen aan tafel, van tafel af , weer terug lopen voor een hapje en weer weg, tv aan enz.
Daar zou ik stapelgek van worden en hier moeten ze dus ook blijven zitten!

@peterfan, tot dit topic had ik nog nooit van AP gehoord, ik doe gewoon waar ik me zelf prettig bij voel, maar vooral waarvan ik denk dat mijn kinderen zich er prettig bij voelen. Als dat voor jou op zo'n manier prettig werkt dan ben je niet ontaard maar doe je gewoon wat jouw gevoel je ingeeft. Als dat zo voor jullie werkt dan is daar idd niks mis mee lijkt mij

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 11:30 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Geen veroordeling, ik snap het gewoon niet.
En ik hoor regelmatig mensen die dingen doen waarbij je zo weet dat het dan niet gaat lukken. En dan snap ik echt niet waarom ze zich niet meer ingelezen hebben, er is informatie genoeg te vinden.
Maar zoals ik al zei, het ligt te gevoelig om er iets over te zeggen.

Het is gevoelig omdat het een beetje kortzichtig is.

Demi heb ik 6 weken borstvoeding gegeven, gaf haar op exact dezelfde manier borstvoeding als ik bij Nika gaf, Nika heb ik 6 maanden gevoed.
Demi pakte de tepel niet goed, er kwam geen voeding uit mijn borsten, kolven lukte niet enz.
En ik heb zo mijn best gedaan, heb alles geprobeerd, lactatiedeskundige is een paar keer geweest ( verschillende zelfs) en op een gegeven moment stond ik jankend bij de huisarts omdat Demi geen plasluiers meer had en uitgedroogd raakte.
Toen is mijn man ingestap en zei, we gaan de fles geven...
Dat was zo'n opluchting voor mij maar ook voor Demi.
Wel nog geprobeerd door iedere keer voor een voeding aan te leggen maar het lukte gewoonweg niet.
Maar Demi had sowieso weinig zuigbehoefte, met 8 maanden wilde ze ook geen fles meer, ze heeft nooit geduimd of een tut gehad.

Nika was heel anders, dronk meteen goed aan de borst en is eigenlijk de gehele 6 maanden goed gegaan.

Ik heb me ingelezen, heb hulp gevraagd, heb vooroordelen naar mijn kop geslingerd gekregen en uiteindelijk lukte het nog niet, wee degene die zegt dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan.

Wat ik hier begrijp is dat sommige ouders echt heel hu leven en dus ook alles alleen maar puur voor hun kind(eren) doen, erg nobel natuurlijk maar ik zou dat niet kunnen.
Mijn man ook niet overigens, wij hebben die tijd met elkaar nodig om goede ouders te kunnen zijn.
Zo gaan we over een paar weken een weekendje weg met zijn tweetjes, krijg er van sommige ook negatieve reacties op maar de meeste begrijpen het heel goed, zeker naar wat we hebben meegemaakt.
Dan gaan de kinderen naar opa en oma, vinden ze ook geweldig!
Ze zijn nu 4,5 en 1,5 jaar overigens.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 15:45 schreef Kleurdoos het volgende:
iedereen heeft zo ontzettend de drang om zich te verantwoorden AP is geen vooroordeel het is een wijze waarop wat mensen opvoeden.. en nu krijgt het topic weer een bv/fv wending terwijl dat niet de bedoeling is

Niet te verantwoorden, mening uitleggen waarom iemand iets op een bepaalde wijze doet, net als jij dat doet.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:51 schreef Marrije het volgende:

[..]

Mijn jongste zoon is bijna anderhalf en ik geef nog steeds bv. Als hij zelf aangeeft er genoeg van te hebben dan houdt het op. Of als hij twee is ofzo, dan denk ik dat ik het wel heb gehad.

Er is geen leeftijd aan gebonden toch.
Ik heb een jaar volledig borstvoeding gegeven toen besloot de dame dat het klaar was.
Ze geven zelf wel aan dat het klaar is. En dan is het prima toch zo lang mogelijk staat natuurlijk niet speciaal voor 4 jaar.

Snakelady dat je dan net weer dat van het eten eruit haalt. Dat is eigenlijk alleen maar zoals 1 iemand het ziet en die het doet. Hier blijft ze ook aan tafel. Dat staat imho los van AP.
En wat betreft bv jij hebt het wel geprobeerd dan is kunstvoeding toch een prima oplossing als je er alles aan hebt gedaan dan doe je er je kind niets tekort mee. Dat is ook absoluut niet wat de meeste hier van mening zijn. Ik denk dat we allemaal juist het goed vinden dat je dus wel een laktatiekundige in hebt geschakeld

Hier ook een geitenwollen sokken opvoeding
Wij zijn volledig gestoord (naja volgens mijn schoonzussen dan), ik heb een kind van bijna 2,5 nog aan de borst en die ook nog regelmatig op mijn rug hangen. Ow ja en dan mag hij ook nog geen leverworst op brood en eten we zo goed als biologisch

Een hoop van die AP dingen komen behoorlijk overeen met de manier waarop wij opvoeden.
Niet omdat we dat van te voren voorgenomen hebben, maar omdat we er gaande weg achter komen dat het voor ons werkt.

We hebben Pepijn in het begin ook wel eens laten huilen, hij had ook echt een inslaap huiltje nodig soms. Maar langzaamaan blijkt het veel beter bij ons en pepijn te passen om even 10 minuten naast hem in bed te gaan liggen, waarbij hij heerlijk rustig in slaap valt. En halverwege de nacht komt hij meestal bij ons liggen.

Straf geven met op de gang/mat zetten is hier ook wel geprobeerd, maar uitleg geven en alternatieven bieden blijkt hier veel beter te werken en ook veel langduriger. Opvoeden is ook vooral voorleven en dingen samen doen blijkt veel effectiever dan continue corrigeren dat hij ergens af moet blijven.

Eten is hier absoluut geen strijd, geen je moet nog zoveel eten voor je van tafel mag. Geen stimuleren/belonen met toetjes (eten we zelden). Pepijn eet en lust zo goed als alles. Maar vaak ook eet hij 's avonds niets of maar enkele happen. Tsja dan niet. Van tafel lopen gebeurd hier wel, maar afhankelijk van het moment en vermoeidheid. Hier geen regel van je MOET aan tafel blijven zitten wel een "papa en mama zitten nog te eten, we zouden het fijn vinden als je gezellig erbij komt zitten" of "ben je al klaar met eten, kom je dan nog even aan tafel vertellen wat je gedaan hebt vandaag?" Werkt als hij niet doodmoe is prima.

En tsja hier is dus wel het hele leven omgegooid om te zorgen dat er een kind in het plaatje pastte. Meer dan 3 dagen per week kinderopvang past absoluut niet in de manier waarop wij onze kinderen willen opvoeden, dus dan moet je andere aanpassingen doen.

Hier meer dan fulltime co-schappen (60uur pw), + 2 parttime banen 24 uur + 12 uur, en een deeltijd studie. Maar dat alles wel zo georganiseerd dat pepijn gemiddeld maar 2 dagen naar de kinderopvang gaat. De overige tijd is hij vooral bij t_igger. Die speciaal toen pepijn op komst was een andere baan gezocht heeft, zonder uitdaging of carierre mogelijkheden, wel heel praktisch. Onze keuze, omdat wij vinden dat de opvoeding van kinderen zeker de eerste 4 jaar vooral bij hun ouders moet liggen, en niet bij het kdv/opa/oma etc. En ja dan pas je dus je leven aan aan het feit dat je kinderen hebt.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Pvoesss het volgende:
Klopt het cb geeft hierover vind ik een goed advies. Wat Miss zegt is zon beetje letterlijk het advies wat ik kreeg.
Mijn mond viel open en ik was echt verbaasd. Ik vind het geweldig

hier ook dat advies
en het advies is ook om minimaal 6 maanden bv te geven, langer wordt alleen maar toegejuicht (maar als je om wat voor reden dan ook geen bv wil/kan geven wordt daar ook niet moeilijk over gedaan.) en mijn wvk sprong bijna enthousiast overeind toen ik vertelde dat ik rapley wilde gaan doen uiteindelijk. Dat wordt erg aangemoedigt vanuit ons cb, in ieder geval door haar. Dus yay

overigens ken ik trouwens maar weinig ouders die een strijd maken van eten om eerlijk te zijn dus ik vraag me af of dat echt zo uitzonderlijk is.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 16:18 schreef huuphuup het volgende:

[..]

hier ook dat advies
en het advies is ook om minimaal 6 maanden bv te geven, langer wordt alleen maar toegejuicht (maar als je om wat voor reden dan ook geen bv wil/kan geven wordt daar ook niet moeilijk over gedaan.) en mijn wvk sprong bijna enthousiast overeind toen ik vertelde dat ik rapley wilde gaan doen uiteindelijk. Dat wordt erg aangemoedigt vanuit ons cb, in ieder geval door haar. Dus yay

overigens ken ik trouwens maar weinig ouders die een strijd maken van eten om eerlijk te zijn dus ik vraag me af of dat echt zo uitzonderlijk is.

Ik ken dus zeker wel ouders die er een strijd van maken zelfs zo erg dat ze eerst het kind een zak met snoep laten eten en vervolgens eisen dat het hele bord leeg gaat.
Ik zei halverwege de snoep zak nog misschien beter om te stoppen met snoepen maar dat zag ik verkeerd.
En toen het kind geen eten wilde was de kamer te klein

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:35 schreef AncientSound het volgende:
Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Zoals ik al eerder aangaf, wil mijn vriend niet dat ze bij on sop de kamer blijft met een co-sleeper. Dat gaat dus ook niet gebeuren. Voorlopig nog wel (ze is bijna 15 weken) en daarna gaat ze naar haar eigen kamer, met wel altijd de mogelijkheid om bij ons te komen als ze daar behoefte aan heeft.

Als reactie op dat 'even Mij zijn ipv Mama" ook nog even een reactie op de zin dat AP het eerste jaar niet zo moeilijk is, dnek je. Ik vind dat ook niet, omdat ik mijn gevoel volg, maar ik ken ook voldoende moeders die dat wel moeilijk vinden. Voor mijn gevoel is er namelijk juist in het eerste jaar alleen ruimte voor Mij als mijn dochter even daarvoor ruimte laat en even geen Mama nodig heeft. Dat is iets dat je moet kunnen en willen. Ik ken bijvoorbeeld iemand die na 6 weken begon af te bouwen met de bv, omdat ze over een aantal weken naar een dance-feest wilde en dat niet handig was met bv en kolven enzo. Ik sla voorlopig die feestjes dan even over, omdat ik de bv even belangrijker vind.

peterfan, waarom zou je nou weer een ontaarde moeder zijn als je het anders doet? AP (of een manier die daarop lijkt) is niet beter, maar anders.

Aan tafel blijven zitten bij het eten vind ik ook erg afhankelijk van het kind en de leeftijd. Ik zou niet willen dat ze van tafel gaat en weer terugkomt enzo, maar ik kan me voorstellen dat ze straks nie altijd tot het eind (tot wij ook klaar zijn) aan tafel hoeft te blijven, omdat dat tot een bepaalde leeftijd gewoon veel te lang is.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 16:25 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik ken dus zeker wel ouders die er een strijd van maken zelfs zo erg dat ze eerst het kind een zak met snoep laten eten en vervolgens eisen dat het hele bord leeg gaat.
Ik zei halverwege de snoep zak nog misschien beter om te stoppen met snoepen maar dat zag ik verkeerd.
En toen het kind geen eten wilde was de kamer te klein

oh wat een josti's dan zeg

nja ik ken ze hier niet eigenlijk. Maar dat zal dan wel verschillen per gezin enzo.

@Groofsken: Volgens mij doen die ouders niet aan AP, maar gewoon aan alles toegeven wat dat meisje wil. De dingen die jij opnoemt zijn vooral de uiterlijke kenmerken van AP. Tenminste in mijn ogen dan. Ik ben trouwens geen AP-er maar doe alles op mijn gevoel en dat blijkt daar dicht bij te liggen. Bijvoorbeeld bij de ouders slapen is dat een bewuste keus met een grond of is dat gewoon omdat ze geen nee kunnen zeggen tegen hun kind. Op welk gebied dan ook.

Mijn schoonzus en haar man voeden hun 2 kinderen (bijna 3 en 5) op met de Gordon methode, Dit is een communicatiemethode die erg lijkt op hetgeen Pvoess vertelt. Het grappige is dat ze merken dat het werkt bij de kinderen en dat ze het ook gebruiken in de communicatie naar elkaar toe en dat het de relatie heeft verbeterd.

Deze methode behelst absoluut niet om het kind maar elk koekje te geven wat het wil maar wel begrijpelijk maken waarom het kind het niet krijgt. Het gaat hier nu al een tijd over straffen, maar dat vind ik helemaal niet mijn manier om met een kind om te gaan. En ook jammer dat dat hetgeen is wat iedereen eruit opmaakt, of je straft je kind niet en leert het geen grenzen kennen of je gaat in een oeverloze discussie met je kind die wel 3 dagen duurt.

@Peterfan, jammer dat jij je een ontaarde moeder voelt nav dit topic. Ik neem aan dat je voor je kind zorgt met alle liefde die je het kan geven. Dan vind ik je geen ontaarde moeder. Dat er mensen zijn die dingen op een andere manier willen doen is toch geen aanval op jouw manier?

Mijn kind is nu nog klein maar ik hoop het op te voeden op de manier die het beste bij ons drieen past en waarschijnlijk zal dat zo uitpakken als ik lees bij Pvoess en bij Piglet. En zoals bij mijn schoonzusje.
En ik zal heus wel eens op mijn bek gaan en dingen doen/zeggen waarvan ik had bedacht dat ik dat niet wilde, maar dit is de basis.

En mijn lief staat hier trouwens volledig achter. Zo niet meer dan ik zelfs.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:16 schreef Pvoesss het volgende:
Klopt het cb geeft hierover vind ik een goed advies. Wat Miss zegt is zon beetje letterlijk het advies wat ik kreeg.
Mijn mond viel open en ik was echt verbaasd. Ik vind het geweldig

Ik heb het er met het cb nog niet over gehad, maar ik hoop dat ze dat hier ook zo zien en adviseren

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 13:56 schreef Tan het volgende:
Ik wil even ingaan op wat AncientSound schrijft dat het in het eerste jaar niet zo moeilijk is om aan AP te doen. In mijn ogen is het dat ook niet, maar voor veel mensen wel. Ik hoor toch veel vaker nog dat laten huilen gezond is dan dat ik iemand hoor over dat je je kind in zijn of haar behoefte aan aandacht moet voorzien. Ook hoor ik vele malen meer dat je beter je kind op zijn of haar eigen kamertje moet leggen zodat je aan je eigen rust komt dan dat het fijner is om bij je kind te slapen.
Zoals veel vrouwen borstvoeding na drie maanden opgeven omdat ze weer gaan werken, om het nog maar niet te hebben over dat werken op zích. In mijn ogen is gaan werken na drie maanden véél te vroeg, en ik weet dat ik daar veel ouders mee beledig of wat dan ook, maar ik kan het zélf niet combineren met een opvoeding die aan mijn wensen voldoet. En ik weet dat het in een aantal gevallen echt niet anders kan, en wie ben ik om er over te oordelen, maar ik haal het alleen maar aan om duidelijk te maken dat AP in het eerste jaar écht niet voor iedereen vanzelfsprekend is, zeker niet in deze tijd.

Ik had vooraf nooit gedacht dat ik het zo zou ervaren, maar ik vind 3 maanden thuis ook echt veel te kort. Ik heb 3 weken extra vakantie genomen en ze is 2 weken voor de uitgerekende datum geboren, waardoor ze 15 weken is als ik volgende week weer ga werken, maar het is voor mijn gevoel echtnog te vroeg. Een jaar thuis zijn zou imo ook veel beter zijn, omdat je dan echt als ouder de basis kunt leggen zoals je dat zou willen.
Bij ons geen optie financieel; natuurlijk zouden we kunnen gaan verhuizen ofzo, maar dat is dan weer een keuze die we niet maken.

Uiteraard is het in een het eerste jaar zo dat er weinig "mij"tijd is.
Maar toen ik na 6 maanden weer begon met werken vond ik dat heerlijk, even iets anders aan mijn hoofd en even mijn eigen ding doen.
Nu gaan de kinderen ook wel eens een nachtje naar opa en oma en dan gaan wij samen uit eten, naar de film en gezellig uit, heerlijk vind ik dat.
En ik ga ook wel eens met vriendinnen stappen, ook lekker om te doen.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 14:35 schreef AncientSound het volgende:
Maar nog even over die kinders die in/bij het ouderlijk bed slapen: dat zou mijn keuze geloof ik niet zijn en die van mijn man al helemaal niet. Het zou mij lijken alsof ik dan helemaal nergens meer gewoon even Mij ben in plaats van Mama. Hebben jullie daar geen last van? En wat vindt je partner daarvan?

Hier ook nog ff een ouwe moeke met twee uithuiskinderen.
Mijn zoon heeft tot twee maanden voordat ie naar de middelbare ging bij ons geslapen.

"Ooit gaat ie echt wel weg" , zei mijn man.

Ik heb bewust niet ge bvt, bewust geen oppas gehad, bewust tot hun 5e thuis gebleven.
Bewust Gordon nadat het ff niet lekker liep met knaap.
Is sowieso een prettige methode om met mensen om te gaan.

Bewust, daar gaat het volgens mij om, en om keuzes, het andere sleutelwoord.