Maandagmiddag laat belde het ziekenhuis op dat de operatie niet doorging en uitgesteld was tot volgende week vrijdag. Baalde als een stekker, weer zo lang wachten... en ik slaap al zo slecht. Dinsdag gewerkt, etentje en iets teveel gedronken. Het maakte immers toch niet uit want ik hoefde niet onder het mes.
Ik trof woensdagavond het AMC op mijn voicemail aan. Waarom ik niet gekomen was? Na wat telefoneren bleek dat de operatie wel door zou gaan en ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Hieronder enig knip en plakwerk van een stukje op mijn weblog:
Even na 22.00 uur kwam ik in het Academisch Medisch Centrum aan. De helft vergeten, kat geen eens gedag kunnen zeggen, totaal in paniek. Het AMC was uitgestorven. De openbare ruimtes niet meer verlicht, er liep nog een enkeling verder leek het totaal verlaten.
Op de verpleegafdeling (H6 Noord) werd ik ontvangen door de verpleegster die ik aan de telefoon had gehad. Ik werd direct naar mijn kamer gebracht. Een tweepersoonskamer, met slechts één bed; voor mij. Er werd een korte intake gedaan. Ik kon vrijwel direct mijn bed in, kreeg nog een prikje tegen trombose in mijn buik. Verder lagen er twee slaappilletjes klaar. Mijn broertje belde nog even, daarna ben ik gaan slapen.
De volgende morgen werd ik om 6 uur gewekt. Ik kreeg een beschuitje met kaas en boter en een kopje thee. Als echte weightwatcher heb ik alle kaas die groter was dan het beschuitje keurig laten liggen. Daarna werd mijn bed verschoond en moest ik gaan douchen.
Later kwam de chirurg. Niet mijn eigen chirurg, deze dame had ik echt nog nooit ontmoet. Bovendien was deze dame nog geen chirurg, er stond toch duidelijk i.o. (in opleiding) achter haar naam. Zij bleek wel degene die op mijn voicemail stond. Ik werd nu afgetekend. Met een dikke blauwe watervaste stift tekende zij stippellijnen van mijn hals tot mijn navel, en van mijn hals schuin over mijn borstkas naar de binnen en buitenkant van mijn borsten. Vervolgens werd het midden bepaald om de nieuwe plaats van de tepels te markeren.
De chirurg legde wat uit over de operatie. Mijn linkerborst zal niet verkleind worden. Daar wordt alleen de overtollige huid weggehaald en gaat de tepel omhoog. Mijn rechterborst is iets groter dus daar gaat waarschijnlijk wel wat af. Ze zien aan de huidenvelop hoeveel de borst nog te groot is. Ik zat inmiddels helemaal onder de blauwe lijnen. Toen ze vertrokken was ben ik in de badkamer gaan kijken hoe het er precies uitzag. Het was een waar kunstwerk.
Tot 10 (of was het nou 11) uur mocht ik nog af en toe een slokje water, maar daarna niets meer. Ik heb wat liggen lezen. Tv had ik nog niet, dus veel anders was er niet te doen. Er belden een stuk of wat collega's nadat mijn broer ze had gebeld om het nummer door te geven. Dat vond ik wel gezellig.
De operatiekleren werden gebracht toen de anderen hun lunch kregen. Ik hoefde ze gelukkig nog niet aan. Het was een schort met drie drukkers waarvan de twee aan de zijkant lam waren. En verder een vreselijk broekje: zonder model en van een soort doorzichtig gaas. Daar zou je echt niet dood in willen worden gevonden! Er werden pilletjes gebracht. Die mocht ik innemen als het telefoontje kwam dat ik naar de o.k. kon komen. Dat zou om ongeveer twee uur zijn.
Het werd twee uur, en ook half drie. Inmiddels was mijn tv gearriveerd dus heb ik het nieuws gekeken. Arafat was dus dit keer wel overleden. Tegen drie uur belde mijn nichtje. Ik was er al van overtuigd dat de operatie niet zou door gaan, zei probeerde me nog wat moed in te praten. Ze kwam direct naar het ziekenhuis.
We hebben nog wat zitten kletsen. Ik was hartstikke suf van het niet eten en niet drinken. Na half vier kwam er iemand van de verpleging binnen. "Het spijt me dat ik je dit moet vertellen..." Ik wist het al, de operatie ging weer eens niet door. "Dus ik kan me weer aankleden?" Er kwam alleen nog het spijt me uit. Woedend heb ik die stomme operatiekleren uitgetrokken en mijn eigen kleren weer aan. Drinken kon ik natuurlijk ook weer dus ik heb direct wat water gedronken.
De zuster vertelde dat de chirurg nog zou langs komen. Ik vroeg of ik nog wat te eten kon krijgen en daar zou ze voor gaan zorgen. Daar zit je dan. Met je afgetekende tieten. Ik bedacht me dat het weinig zinvol was om daar nog op een klef ziekenhuisbroodje te wachten en ben naar huis gegaan. Buiten het AMC stond een man te roken. Ik heb hem aangesproken en gevraagd of ik een sigaretje kon krijgen. Dat kreeg ik van hem. En het bleek ook nog mijn eigen merk te zijn! Hij maakte een opmerking over de blauwe lijnen in mijn hals en we zeiden gedag.
Wanneer ik nu wel geopereerd word is niet bekend. Heb al twee dagen het bureau opnameplanning geprobeerd te bellen maar telkens nul op het rekest...
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*