Begrijpen mensen uitkeringstrekkers?

Daar ben ik dus wel eens benieuwd naar.
Natuurlijk begrijpt iedereen een verstandelijk gehandicapte, of een oudere man/vrouw die simpelweg versleten is op te jonge leeftijd en niet meer in staat is welk werk dan ook uit te voeren, en iemand die geen baan aangeboden krijgt wegens leeftijds- of rassendiscriminatie.

Maar begrijpen anderen die mensen, zeg tussen de 18 en 50, die niet direct iets mankeren wat hun uit het arbeidsproces moet houden, maar die toch ervoor kiezen hun leven zo lang mogelijk zonder werk te slijten?
Het begint al bij enkele afgestudeerden, die geen baan in hun opleidingsveld kunnen vinden, wat tegenwoordig niet zo gek is. Die mensen weigeren in menig geval een andere baan aan te nemen, omdat ze op kosten van papa en mama of deels de werkende medelander gestudeerd mogen hebben.

Daarnaast heb je de mensen die een bepaalde functie hebben uitgeoefend die wegvalt, en zinloos blijven solliciteren op een functie van hetzelfde "niveau" (lees: salaris), terwijl werkgevers duidelijk geen behoefte hebben aan deze persoon.

Ook heb je de mensen die even de weg kwijt waren, maar daarna de behoefte hebben om het vangnet wat hun destijds terecht even geboden is, te blijven gebruiken.

Let wel, ik bedoel dus niet dat ik een hekel heb aan mensen met een uitkering, die hun dagen vullen zonder werk. Ik vraag me enkel af, of andere mensen zich dit voor kunnen stellen.
Weinig discipline op een dag, het lijkt me moeilijk om een fatsoenlijk ritme te vinden, ook lijkt het me dat je nogal thuiszitterig wordt op den duur.

Het is dus geen oordeel over het feit dat deze mensen er zijn, steeds in grotere getalen. Meer dat ik me niet kan voorstellen, hoe iemand dat vol kan houden.
Kunnen anderen zich daar wel iets bij voorstellen?

Ga er dan wel vanuit dat ik het niet over mensen heb, die in staat zijn iedere maand op vakantie te gaan, of elke dag duizenden euro's kunnen uitgeven om te shoppen.
Gewoon de mensen die ervoor kiezen om werk zolang mogelijk uit te stellen, totdat ze of niet meer hoeven, of een baan naar hun gewenste salaris, of gebrek aan inzet en moeite hebben gevonden.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2009 20:14 schreef Chain_Reaction het volgende:
Ik begrijp ze wel, maar over het algemeen zijn het niet mijn types.

Wat zijn de voordelen van zo'n leven dan, waar je je iets bij voor kunt stellen?

quote:

Op woensdag 21 oktober 2009 20:16 schreef sigme het volgende:
Het is vervreemdend. Maar er valt best een goed sociaal leven te hebben als werkloze, vond ik.

Maar zoals iemand al zei, de structuur mist dan toch, er zit geen verschil meer tussen dagen, je kan geen voldaan gevoel meer krijgen van het moment dat je van de ene situatie van de dag naar de andere gaat...
Hie vul je dat dan in?

quote:

Op woensdag 21 oktober 2009 20:18 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Als ik geen baan had zou ik gemakkelijk veel "zwart" geld bij kunnen verdienen... Dus tja.. Ik vrees dat dit nog steeds veel gebeurt..

Dat is ook werken. Het gaat me er niet zozeer om of het fatsoenlijk werk is, zelfs een huurmoordenaar heeft werk, bij wijze van spreken. Meer wanneer de behoefte aan werk ECHT niet gevoeld wordt.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2009 20:24 schreef sigme het volgende:

[..]

Werken is net zo vervreemdend, zo krijg je bijvoorbeeld de waanvoorstelling dat een leven zonder werk zinloos, inhoudsloos, structuurloos is..

Mijn groep werklozen is nogal bezig eigenlijk. Sowieso is uitgaan nogal structurerend, maar allerlei vormen van vrijwilligerswerk ook (nee, geen bejaardenwassen: concertorganisatie etc).
Het halve culturele leven gaat ongemerkt aan werkenden voorbij. Werklozen en gepensioneerden organiseren en bezoeken vanalles.

Vrijwilligerswerk is ook werk. Ik heb het even niet over geld of status, even puur over werkpatroon.
Word je als je uitgaan als structuur neemt niet al gauw alcoholist, of krijg je niet last van andere verslavingen?

Gepensioneerden vind ik een andere zaak. Die mensen zitten in een ander stadium van hun leven, die hebben volgens mij een andere insteek, en veel meer vrede met het "afmaken" van de resterende tijd.
Zoiets kun je je waarschijnlijk pas echt voorstellen als je op die leeftijd bent, en je terugkijkt op het leven ipv vooruit kijkt.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2009 20:32 schreef Chain_Reaction het volgende:
Wat je er eigenlijk mee zegt, is dat je enkel als loonslaaf jezelf zinvol kunt voelen.

Loonslaaf? Je kunt toch ook werkgever zijn en zelf werken, of een eigen zaak hebben? Dat lijkt me onzin...

Maar over de rest, ik snap best dat je geestelijke verrijking ook zonder werk kunt bereiken, maar wil je je daar dan nooit wat mee doen, denk ik dan?
Op een zeker moment is er toch de behoefte om die verrijking in iets extraverts om te zetten?