Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:02 schreef _Vanilla_ het volgende:

[..]

Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
[..]

Ik had mij weken terug al "voorbereid" op het einde na die hartaanvallen, maar nu is het slechts wachten en het aanzien van lijden, evenals zelf daardoor enorm lijden. Wel voel ik me nu iets fijner, nou mama van haar lijden zo veel mogelijk af is. Ik heb net nog even bij haar gezeten en ze had haar ogen half open voor een paar minuten Maar ze ligt er nu rustig bij, ademt ook rustig. De morfinedosis gaat wel omhoog, ik hoop echt dat ze niet lang meer zo hoeft te lijden, en dat we een soort van verder kunnen. Ook al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken, moet het wel

quote:

Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!


Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.

Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.

xx Miss Vanilla

Ik kan het heel goed van 2 kanten bekijken. Je wilt er zijn voor je moeder, dat is begrijpelijk. Je wilt ook dat anderen er zijn voor je moeder, zoals je dat zelf doet verwacht je dat ook van hun Het is echter ook belangrijk dat je momenten voor jezelf kunt nemen, als je dat wilt.

Zelf merk ik dat ik dat heel veel doe. Ging gewoon een heel weekend naar mijn vriendin, even niks, even weg van alle ellende. Het brengt ook een hoop frustratie mee om continu bij die ellende te zijn, en zeker als je daar dan ook nog met meerdere personen bent. Ik zit hier thuis met 1 tante 24/7, een andere tante 12-6, mijn zus en haar vriend slapen in het tuinhuis, en dan komen er ook nog allerlei mensen om afscheid te nemen, en er voor ons te zijn, (grote familie van mama). Dan kan het echt heerlijk zijn om even weg van dat lijden te zijn.

Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.

Ik herken dit helemaal Was al vrij onverschillig over het algemeen, maar nu gebeurd er zoveel dat ik echt niet weet hoe en wat en dat het me ook weinig kan schelen Ik voel me zo geleefd, ben blij als dat voorbij is

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.

Herkenbaar.
Volgens mij omdat je in veel dingen die je anders leuk vond, gewoonweg het nut/de fun niet meer ziet.
Ik geniet veel minder van het leven en simpele dingen dan voorheen iig.
Geen idee of dat ooit nog terugkomt.

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:37 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]


Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
[..]

Mam zegt ook dat ze het fijn vind om af en toe alleen te zijn en tot zichzelf te komen. Maar afgelopen zondag is mijn broer 2 uur op bezoek geweest, verder was ze alleen. Ze zei zelf dat ze een rotzondag had gehad en zich erg alleen had gevoeld. Dat vind ik kei klote. Tis inderdaad dat ik verwacht dat mn broers ook wat beter nadenken omdat ik dat doe. Maar het is ook zo logisch! (vind ik) Mam heeft nu het meeste verdriet en wordt het meest geconfronteerd met het overlijden van pap. Dan denk je toch aan haar? Zij komt nu op de eerste plaats, wij komen op de 2e plaats. Sowieso zit dat zorgen voor anderen heel erg in me. Ik moet dat leren, voor mezelf kiezen. Maar dat moet ik zekerheid hebben dat het met de rest goed gaat.

xx Miss Vanilla

edit van Mr. Vanilla.

Cocktailprikker, ook heel veel sterkte van Mr Vanilla die hier mee leest!

[ Bericht 8% gewijzigd door _Vanilla_ op 12-11-2009 18:24:09 (quote gefixxt) ]

Wat ik eigenlijk het meest irritant vind is dat je zelf wat dat betreft in een heel andere ritme zit dan je eigen omgeving. In het begin heeft iedereen er aandacht voor, maar na een tijdje vraagt niemand er nog naar. Dat kun je je vrienden natuurlijk niet verwijten, maar je eigen verwerkingstermijn is veel langer dan de periode dat je vrienden er aandacht voor kunnen hebben.

Zelf ben ik er ook wel vrij luchtig in, en praat er makkelijk over, maar je ziet toch vaak dat mensen ineens op hun hoede zijn als het onderwerp ter sprake komt. Die neigen dan toch weer naar de 'zwaar gesprek'-modus terwijl ik er helemaal niet een zwaar gesprek over hoef te hebben, ik wil het alleen ook niet inslikken als het toevallig ter sprake komt. Ik kan er best op een heel ontspannen manier over praten, maar op een enkeling na is het niet zo ontspannen voor de ander.

Ik heb zelf niet zoveel moeite met de verwerking, ik heb vanaf het begin af aan het begrip verwerking vrij letterlijk genomen: Als werk dat moet gebeuren, wat je moet plannen, indelen en aanpakken en waar je vooral ook weer vrij van moet nemen. Maar praten is daar wel onderdeel van en wat ik wel heb gemerkt is dat praten héél wat anders is dan alleen maar denken, met een heel andere functie en heel andere gevolgen voor je geestesgesteldheid. Maar dat praten is dus sociaal wel eens lastig, niet een praatsessie van 2 uur, daar kan ik zo iedereen voor regelen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil het er in een gesprek gewoon tussendoor kunnen gooien als het in me opkomt, zonder dat het zwaar wordt.

Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....

xx Miss Vanilla

ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 14:09 schreef _Vanilla_ het volgende:
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!

Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je kunt niet verwachten dat mensen hun aandacht er een jaar later nog voor hebben, terwijl ze het zelf niet ervaren hebben. En dan weten ze natuurlijk dat het heel belangrijk is, en dan denken ze dus ook dat het heel belangrijk is wat zij zeggen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Je kunt altijd een verkeerde opmerking maken, daar worden ze echt niet ineens meer dood van of zo, of het gemis groter.

quote:

Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....

xx Miss Vanilla

Ik heb het zelf ook gehad. Wist ik veel hoe ik met een ander zijn verlies om moest gaan. Je doet je best maar ik ervoer dat ook als heel moeilijk. Ik had dan wel dat ik er dan langere tijd daarna nog eens naar vroeg terwijl de aandacht van de meesten al was weggeebt (maar dat heb ik met andere dingen ook, ik kan zomaar iets van jaren geleden oprakelen), maar daar was ik dan meestal niet op mijn gemak in.

Ik ben zelf op een gegeven moment ook min of meer instructies gaan geven, beetje vertellen hoe ze met mij om moeten gaan. Dat haalt het gewicht er vanaf en dat is voor iedereen prettiger. En praten is volgens mij het beste wat je kunt doen. Wat je zelf uitspreekt komt van en tot grotere diepten dan wat je denkt. Het gaat niet om het gesprek, het gaat erom dat jij praat. Of dat nou wel een zwaar diepgaand gesprek is, of zomaar een opmerking of grap tussendoor.

Maar dat kan ik iedereen aanraden: Ik ben van begin af aan de baas over mijn eigen verwerkingsproces geweest. Dat is me niet overkomen, dat heb ik in de hand genomen. Het verlies is me overkomen, de verwerking niet. Ik stuur dat, nog steeds, en niemand anders en ik laat het ook niet door externe omstandigheden sturen. En mijn omgeving hoort daar gewoon bij, dus die moet je ook een beetje sturen.

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Waar ben je precies bang voor?

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?

Ja, ik ga wel, regelmatig.

Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.

Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 15:56 schreef _Vanilla_ het volgende:
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?

Ik weet natuurlijk niet hoe het moet, maar dat vind ik geen reden om het me maar te laten overkomen. Maar ik heb wel twee ouders in korte tijd verloren, en nog een vriend tussendoor, toch wat minder dierbaar. Dus ervaring telt ook.

Maar ik zie het zo dat het verdriet er gewoon in zit, en dat dat er hoe dan ook uit moet. Dat is wat ik als verwerking zie. Als een soort drukvat. Dan kun je de dop erop houden, en dan borrelt het er rustig een beetje langs, maar daar heb ik dus geen zin in, want dan verpest het ook altijd de leuke dingen of je werk, dan is het een soort constant rouwrandje om alles heen.

Dus ik zet het dan af en toe even open, de druk eraf halen, zoek de confrontatie op. Zoals even naar het graf gaan, dat is praktisch voor mij wat lastig om dat vaak te doen omdat het ver weg is, maar dan laat je je er gewoon wel even door in beslag nemen, zwelg je erin, ga je een potje janken. Maar dan daarna is het wel weer even weg, dat lucht gewoon op. Maar ook even wat foto's kijken of zo, er uitgebreid over praten, maar evengoed even een opmerking erover er tussendoor gooien. Dat zijn allemaal van die dingen waar je zelf voor kunt kiezen als je het ernaar hebt, en je kunt er ook niet voor kiezen.

Ik laat me daar niet door overvallen, ik wordt er niet mee geconfronteerd, ik confronteer het verdriet. En ook heel bewust want ik geloof er niet in dat je die confrontatie kunt ontlopen. Of ik zoek het op, en als ik dat niet doe dan vindt het mij wel, alleen niet wanneer ik het wil en hoe ik het wil, en waarschijnlijk op elke moment van de dag als een soort grauwheid die er altijd is. Ik ga liever af en toe even op zwart dan dat alles aldoor grijs is.

quote:

Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.

Eerst was het wel wat raar, maar mijn omgeving vindt dat eigenlijk wel heel prettig heb ik het idee. Nou ben ik sowieso niet van de fluwelen handschoentjes in de sociale omgang, dus misschien ligt dat bij anderen anders, maar ik heb het idee dat iedereen maar wat graag een beetje houvast heeft in dit soort kwesties.

quote:

Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.

xx Miss Vanilla

Maar dat zijn dus keuzes die je daarin kunt maken. Je kunt de tuin ervoor aanwijzen, maar ook beslissen dat je de confrontatie niet aan de tuin wilt hebben hangen. Bijvoorbeeld omdat je daarin ook wel eens tuinfeesten wilt hebben of erin wilt zitten en daar los van bent. Het is een keuze die je alleen maar zelf kunt maken, maar het is wel een keuze over hoe je het verwerkingsproces inricht.

Verder heb ik ook bedacht dat ik niet de eerste ben die hiermee zit, en dat het voor iedereen wel anders is maar dat je het wiel niet helemaal opnieuw hoeft uit te vinden. Zo'n begraafplaats en naar het graf wandelen, dat doen mensen al eeuwen. Dan denk ik dat zal dan wel werken, anders zouden ze dat wel anders gedaan hebben. Dat soort dingen benader ik dus wel positief.

Daar komt dan nog eens bij dat het hebben van die controle mij ook een goed gevoel geeft. Je hebt hoe dan ook wat te verstouwen, maar als je tegelijk het gevoel hebt dat je het goed aankunt en het goed in de hand hebt, dan wordt het wel wat minder zwaar.

Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.

Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.

Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.

Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.

Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:07 schreef Swingding het volgende:
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.

Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.

Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.

Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.

Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.

Dat lijkt me erg moeilijk om je beide ouders op zo'n korte tijd te verliezen.
Zelf kan ik me er moeilijk in inleven omdat ik in onvrede leef met m'n moeder. M'n vader is ook 5 jaar geleden onverwachts overleden op 53 jarige leeftijd, maar ik heb er nooit echt een hechte band mee gehad.

Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...


Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:

[..]


Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...

Dat vergelijken heb ik ook wel. Ik werk bij de gemeente waarbij ik indicaties moet stellen of mensen voor bepaalde voorzieningen in aanmerking komen. (hulp bij het huishouden, woningaanpassingen, rolstoelen, vervoersvoorzieningen). Dan is het soms moeilijk om de verhalen van de mensen te horen. Ik heb in het begin bewust wat afstand gehouden en werk gedaan zonder het klantcontact. Mensen die zeggen dat wat hun is overkomen, het ergste is wat er kan gebeuren. Dan hebben ze het over een dwarslaesie ofzo. Dan denk ik, dat valt nog wel mee, er zijn nog mogelijkheden, je leeft nog! Het is wel aanpassen en moeilijk, maar je had er ook niet meer kunnen zijn. Alles is in heel ander perspectief komen te staan.
Ik vergelijk dan inderdaad ook met pap. Die was zo jong en heeft totaal geen kans gehad. Dan denk ik af en toe stiekem "niet zeuren!!". Maarja, ik moet objectief blijven in mijn werk.
Sowieso zeuren mensen vaak over dingen die ik nu ineens niet meer snap. Dingen die er nu niet meer toe doen.
Een collega die zich ineens druk maakt over glutenallergie (wat waarschijnlijk alleen maar aanstelleritis is) kan ik echt niet meer snappen. Dat soort dingen....

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:

[..]

Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.

Er staat ook gemiddeld Dat is ook de periode die in verschillende onderzoeken betrokken wordt. Net zoals al de stadia van kwaadheid en berusting en nog wat van die stadia die ik nu even niet uit mijn hoofd weet. En voor iedereen is het inderdaad anders. Mijn broer heeft na het overlijden van mijn moeder al snel weer zijn eigen leven opgepakt. Ik doe daar iets langer over. Bij mijn vader overigens hetzelfde. Hij had wel verdriet maar heeft eerder de knop omgezet om weer verder te gaan. Daaruit blijkt wel hoe verschillend mijn broer en ik zijn.

ik was 35 toen mijn vader overleed en had het gevoel dat ik ineens de volwassenheid in geslingerd werd. Ik denk ook mede doordat hij ook een bipolaire stoornis had en ik hem heel erg nodig had om mezelf te leren kennen. Na het overlijden van mijn moeder stond ik alleen maar heel verbaasd dat ik het allemaal volbracht heb zonder dat die bipolaire stoornis er zich mee ging bemoeien. Eigenlijk is toen heel veel op de automatische piloot gegaan en pas na 1 jaar kwam het verdriet er echt uit.

Wat jij zegt van die gedachten als iemand van 70 overlijd heb ik ook hoor. Ik denk dan altijd dat diegene niet in de wieg gesmoord is. Mijn vader en moeder waren duidelijk nog niet uitgeleefd toen ze overleden. Maar dat heb je nu eenmaal niet in de hand.

@cocktailprikker: Doe waar jij je nu prettig bij voelt. Wij zijn ook niet bij mijn moeder gebleven in die laatste dagen omdat we merkte dat ze in haar coma op ons reageerde en we gewoon 100% wisten dat ze dan niet 'los' zou laten. Heel veel sterkte deze dagen.

Veel sterkte iedereen!

Toen mijn zus overleed heb ik me voorgenomen om er op mijn manier mee om te gaan. En ik heb dus wel eens verbaasde reacties gehad, zoals toen ik lachte op de crematie. Maar ik was gewoon heel blij dat het druk was, dat zoveel mensen om haar gaven. En het was heel dubbel: ik was enorm verdrietig dat ze overleden was, maar ik was ook intens blij dat ik zoveel plezier met haar had. Ik wilde dat allebei toelaten en juist die goede herinneringen hebben me erg geholpen.

Swingding, ik herken de verbazing dat je niet geweldig instort. Mijn zus reed motor en ik heb altijd met de mogelijkheid geleefd dat er iets zou gebeuren. Het ging met mij ook niet goed en ik dacht dat dat ik dan gillend gek zou worden. En toch vind je ergens kracht. Uiteindelijk heeft het me geholpen om verder te komen.

Ik ga ook niet naar de begraafplaats en na 6 jaar weet ik waarom.
Ik heb daar niks meegemaakt met mijn zus en vader. Ik kan veel beter aan ze denken op plekken waar herinneringen zijn.
Ik ben er niet bang voor, maar ik heb er gewoon niks aan.

quote:

Op zondag 18 oktober 2009 @ 22:09 schreef Vivi het volgende:
*Meeleest

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

De begraafplaats is voor mij juist een plek waar ik naartoe ga als ik bang/boos/verdrietig ben, het is voor mij een plek om tot rust te komen maar ik ga er ook wel zomaar naartoe, gewoon even om hoi te zeggen. Soms ga ik weken niet en soms een paar keer per week, het zit op loop afstand dus dat is wel makkelijk. Wat anderen ook al vragen, waar ben je bang voor? Bang om emoties te laten zien daar hoeft niet en bijzondere dingen op een begraafplaats zie je niet, gewoon de grafstenen en soms wat mensen die er ook lopen, dat is alles.

Je hoeft er ook niet naartoe te gaan. Je moet doen waar jij je goed bij voelt en wanneer jij er klaar voor bent...
Blijkbaar ben je er nu nog niet klaar voor.
Alleen hoe langer je wacht, hoe groter de drempel waarschijnlijk wordt.....
xx Miss Vanilla

ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.

Dat heeft op zich niets met er klaar voor zijn te maken.
Als je er niets mee hebt, dan ga je gewoon niet. Je hebt er meer aan om in een omgeving te zijn waarin je de persoon ook gekend hebt dan op zo'n kil kerkhof te gaan staan.

Je moet er alleen niet bang voor zijn, maar ik denk dat het dan eerder de confrontatie is om te de naam van die persoon op het graf te zien staan en tot het besef te komen dat hij echt weg is.
Als je daar echt vanaf wil, dan kan je misschien iemand meenemen die dicht bij je staat en je kan opvangen als het moeilijk wordt eenmaal je daar bent.

Nadia: het is moeilijk in te schatten of je dan alle moed bij elkaar moet rapen voor het te laat is of dat je je dan gewoon meer tijd moet geven om die stap te maken.
Ik ben geneigd om het laatste te denken, je zit momenteel nog met te veel dingen die je nog geen plaats hebt kunnen geven, en het kerkhof is dan een stap te ver, en vooral een stap die je momenteel ook perfect kan laten. Als je er echt bang voor bent, laat het dan gewoon, daar valt geen schande over te spreken ofzo.
Al duurt het 10 jaar voor je het allemaal verwerkt hebt en wel naar het kerkhof kan gaan.

Ik ben zelf na de begrafenis naar het kerkhof geweest, en heb dat een paar maanden dagelijks gedaan. Voor mij was dat een plek waar ik dichtbij kon zijn, en ook omdat in mijn geval ik thuis geen gedeeld thuisgevoel met de persoon in kwestie had. Dus voor mij is het meer een vorm van "op bezoek gaan" zoals ik dat vroeger deed. Nu ga ik er nog wekelijks heen, en soms tussenin als ik een moeilijk moment heb.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 20:48 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.

Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 21:00 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.

Dat heb ik ook.
De momenten dat je vrolijk (nu ja...) bezig bent met iets en plots overvallen wordt door een herinnering aan iemand dierbaar die er niet meer is, vind ik veel moeilijker. Op zo'n moment zou ik liefst van al gewoon gelijk de auto instappen en naar het kerkhof rijden.

Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.