quote:Op vrijdag 30 oktober 2009 22:08 schreef Fredo55 het volgende:
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)
En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.quote:Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:
[..]
Ik zou daar niet overheen komen
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.quote:Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.
Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijkquote:Op zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:
[..]
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.
Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.quote:Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk
Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.quote:Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Mijn vader staat sinds een paar dagen na de crematie al binnen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
In het geval van mijn vader was het wel dat hij er precies zo bijlag als hij was.quote:Op maandag 2 november 2009 18:52 schreef krakkemieke het volgende:
Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.
Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.quote:Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.quote:Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.
Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.
Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.
Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.
Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.
Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....quote:Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic
Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |