PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 21

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 20:06 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Gewoon iemand zoeken die jou wel snapt

Ik snap mijzelf al niet eens

Plus: dat zoeken, tja. Zoeken dus? Hmmm...

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 20:10 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ik snap mijzelf al niet eens

Plus: dat zoeken, tja. Zoeken dus? Hmmm...

Heb je haar dat dan niet verteld dan

Je bent niet erg close met je ouders volgens mij, of wel?

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 20:29 schreef tijnbrein het volgende:
Nee, want ik nam aan dat mijn vader dat wel gedaan zou hebben zeker omdat hij ook terughoudend reageerde op de onderzoeken en diagnose.
Dat klopt.

Misschien heb je jouw autisme niet van een vreemde. Heb je daar wel eens aan gedacht?

Dat is balen dan

Ik heb een goede band met m'n ouders, en het was m'n moeder die wilde dat ik me zou laten testen

Mijn vader herkent veel dingen van zichzelf in mij, dus ik heb het niet van een vreemde. M'n vader ook niet trouwens, want die lijkt kwa karakter ook heel veel op zijn vader

Hai dr. Mikey, ook welkom!

Mag ik even een hele stomme vraag stellen gelijk? Je valt hier binnen met een bericht over dat je meerdere stukgelopen relaties hebt en dat je nu niet meer weet waar je het voor doet?
Zijn relaties zo belangrijk? Ik bedoel.. Ik ben een leuke meid van 22 en ik heb een vaste relatie gehad die ik na 5 jaar zelf heb verbroken. Maal er ook niet om, maar wat ik wil zeggen, dat je op je 21e meer ervaring hebt dan de meeste mensen (die hun leuter niet volgen dan) en vervolgens dat je kans is verkeken, stukje kan ik niet rijmen..

Wat ik ook niet kan rijmen, als ik je goed begrijp, ga je puur voor de sex en niets meer, kun je dat wel een relatie noemen? Als je echt voor de relatie gaat, dus dat stukje warmte en liefde en geborgenheid, gooi dat dan niet weg omdat je zo snel mogelijk sex wilt in een relatie.. Want degene die bij je weg loopt omdat ze er niet mee om kan gaan is je niet waard..

Thrackan, voorbeeld met scott was echt puur een voorbeeld. Ik besef dat de ene autist niet de andere is en dat het voor iedereen verschilt. Maar ik ben gewoon sowieso benieuwd hoe een ieder in t leven staat. Zoals mijn projectleider doodleuk zegt, als ik weer enthousiast opveer op mn werk, jij bent áltijd nieuwsgierig.
Overigens verdenk ik hem ervan last te hebben van AS. Ik kon hem eerst niet plaatsen, hij had moeite met sommige opmerkingen (sarcasme), altijd heel erg met zijn eigen ding bezig en dat voor een projectleider, heel driftig worden met geroezemoes. Klinkt heel bot en globaal maar sinds ik meer inlees kan ik mij meer plaatsen in een ander. Of hij nu AS heeft of niet. Mijn collega;s en overige teamleiders moeten niets van hem hebben en zijn blij als het project afloopt. Ik kan het gelukkig erg goed met hem vinden, maar mijn empatisch vermogen is dan weer heel groot vergeleken bij veel mensen.

Ok ik dwaal weer af. Nieuwsgierigheid blijft bij globale dingen en hoe het per persoon verschilt. Zoals behoefte aan structuur en vervolgens her en der optreden. Hij lijkt mij er goed mee om te gaan en neemt gas terug als t nodig is (helaas want nu hoor ik al een week niets omdat ie een break heeft, begrijpelijk) maar ik vind het toch bewonderingswaardig.
Maar ik probeer me gewoon in t algemeen in een andere gedachtengang te plaatsen.
Toen ik 15 was werkte ik in een rozenkwekerij, en daar werkte een autistische jongen. En dan moet ik eerlijk toegeven, ik ben altijd heel spontaan en probeer anderen een goed gevoel te geven en daar houd ik ook in vol. Dus ik probeerde iedere keer een gesprek aan te knopen (die jongen was ook t pispaaltje daar helaas) maar hoewel t volgens mij wel gewaardeerd werd kreeg ik korte antwoorden terug en als ik niets meer zei was t stil. En toen had ik ook zoiets van, bekijk t maar.
Pas later kreeg ik te horen dat hij autistisch was en viel er een kwartje. Ik wil gewoon niet dat er eerst een kwartje moet vallen, ik wil gewoon dat ik een ieder, 'normaal', autistisch of invalide of noem maar op.. normaal kan benaderen zonder vooroordelen en enkel begrip en wederzijds respect.
Of klink ik dan heel raar..

Het is wel moeilijk hoor. In mijn klas zat een jongen in een rolstoel, had de ziekte van duchenne. Als de bel ging haaste iedereen zich naar de pauze of volgende les en hij moest blijven zitten tot iemand door had dat zijn boeken nog op tafel lagen. Ik bleef dus altijd om zijn boeken in zijn tas te doen. Tot ik een keer een onvoldoende kreeg voor een toets en hij zei, mag ik eens kijken? Kan ik ook een keertje lachen.
Heb hem nog wel altijd geholpen maar heb een hele tijd niets meer gezegd, was zooo boos!

Komen die zelfde labels, niet voort uit het feit dat er simpelweg bij de meeste mensen geen andere labels bekend zijn?

Ik vind de uitleg bij het plaatje (die ik ook niet 1,2,3 snapte ) wel erg goed in elkaar zitten.

quote:Op dinsdag 6 oktober 2009 19:22 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Niemand kan je helpen op het gebied van liefde dat zal je toch helemaal zelf moeten doen.

En welkom trouwens Dr.Mikey

Klopt.

Maar gewone mensen snappen er al niets van, hoe moet dat dan met autisten die helemaal buiten 'de normalen' staan?

Mag ik wat opmerken? Ik heb globaal een aantal topics doorgelezen en wat ik als rode draad tegen kom is toch wel de (angst voor gebrek aan) acceptatie van een 'normaal' persoon en een autist. Is dat niet iets wat alleen maar blijft groeien? Waardoor het voor een autistisch persoon alleen al moeilijker maakt om een ander te benaderen? Want wat als je dit verkeerd doet of dat verkeerd zegt..
Het heeft dan niets meer met snappen te maken, maar een stereotype.
En dan wil ik er nog even heel rationeel aan toevoegen.. Liefde is geen kwestie van snappen, maar van voelen..

Lastig tijnbrein. Waarom liet je het vertellen aan je vader over?

[ Bericht 0% gewijzigd door Cassandra87 op 06-10-2009 22:07:23 ]

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 21:53 schreef Cassandra87 het volgende:
[..]
Mag ik wat opmerken? Ik heb globaal een aantal topics doorgelezen en wat ik als rode draad tegen kom is toch wel de (angst voor gebrek aan) acceptatie van een 'normaal' persoon en een autist. Is dat niet iets wat alleen maar blijft groeien? Waardoor het voor een autistisch persoon alleen al moeilijker maakt om een ander te benaderen? Want wat als je dit verkeerd doet of dat verkeerd zegt..
Het heeft dan niets meer met snappen te maken, maar een stereotype.
En dan wil ik er nog even heel rationeel aan toevoegen.. Liefde is geen kwestie van snappen, maar van voelen..
[..]

Autisten voelen, denken en ervaren net als gewone mensen.
Alleen wel op een compleet andere manier.
Aanpassen? Graag, naar wat? Hoe?

En vooral, waarom?
Als autist ben je nu eenmaal anders, je ervaart het meeste letterlijk anders. NT'ers kunnen zich dat niet voorstellen, maar van een autist wordt wel verwacht dat die zich kan voorstellen hoe nt'ers zijn (terwijl dat nu juist het autisme bepaalt...)
Tja, dan kom je heel snel op angst uit, op dat kleine donkere stukje wat ook bij de menselijke ziel hoort, waar trouwens ook een enorme grote berg nt'ers zit. Als het al angst is, want er zijn veel autisten die gewoon doen, doen (her)kennen geen angst.

Overigens, ik ben op veel gebieden best wel tevreden met mijn a.s.s.: het is voor mij zo ontspannend om naar mensen te kijken, te zien wat ze doen, waarom ze het doen. Net als je naar een mierennest kijkt.
Of te genieten van de meest simpele dingen, waarvan nt'ers vragen wat je doet en als je het uitlegt ze het pas snappen en mee kunnen genieten.
Alleen het constante alert moeten zijn, na moeten denken, proberen te begrijpen wat er gebeurd, zo ontzettend veel moeite moeten doen om gewoon mee te kunnen doen (want je moet natuurlijk wel werken om brood te kunnen kopen) Terwijl je/ik er zo weinig voor terug krijg voor mijn gevoel.

edit: typo

[ Bericht 8% gewijzigd door Stupendous76 op 07-10-2009 01:27:21 ]

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 22:13 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Autisten voelen, denken en ervaren net als gewone mensen.
Alleen wel op een compleet andere manier.
Aanpassen? Graag, naar wat? Hoe?

En vooral, waarom?
Als autist ben je nu eenmaal anders, je ervaart het meeste letterlijk anders. NT'ers kunnen zich dat niet voorstellen, maar van een autist wordt wel verwacht dat die zich kan voorstellen hoe nt'ers zijn (terwijl dat nu juist het autisme bepaalt...)
Tja, dan kom je heel snel op angst uit, op dat kleine donkere stukje wat ook bij de menselijke ziel hoort, waar trouwens ook een enorme grote berg nt'ers zit. Als het al angst is, want er zijn veel autisten die gewoon doen, doen (her)kennen geen angst.

Wat is een nt-er?
Ehm volgens mij heb ik het niet over aanpassen, en dat is in ieder geval niet wat ik bedoel. Wat ik in mijn hele stukje wil zeggen is juist níet aanpassen. Autist of niet, degene die je niet neemt zoals je bent, is je niet waard.
En ik verwacht niet dat de een zich kan voorstellen hoe de ander zich voelt.
Absoluut niet.
Ik verwacht alleen van mezelf dat ik open sta voor anderen en mij zo goed mogelijk kan inleven, en verder is dat voor ieder verschillend.

Maar ik was er gewoon nieuwsgierig naar. Angst is niet het goede woord, maar snap je wat ik bedoel? Als je leeft met een verwachting, ga je op den duur de verwachting leven.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 22:19 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Wat is een nt-er?

NeuroTypisch, dus niet autistisch.

Ik word knettergek van het UWV, kan er over uitwijden maar heb daar nu ff helemaal geen zin in.
Het komt er op neer dat de afgelopen 2 maanden (!!) al mijn inzet en moeite en gedoe allemaal voor
niets is geweest en dat het UWV ook niets maar dan ook echt niets met mijn WIA aanvraag heeft
gedaan. Toen bleek dat ik toch WAjong moest aanvragen en daar waarschijnlijk, ondanks mijn leeftijd,
toch echt wel recht op heb, heb ik de aanvraag opgestuurd en 10dgn later is die nog steeds niet
ontvangen.

Heb gister een nieuwe aanvraag persoonlijk afgeleverd en nu gaat het hele circus weer opnieuw beginnen ofzo. Ik wordt er helemaal knettergek van en vreselijk moe en gefrustreerd. Ik kreeg ook elke keer iemand anders aan de lijn, elke keer andere verhalen te horen.. zelfs leugens.. onbeschoft te woord gestaan etc.
Heb ook een klacht ingediend en dát wordt wel goed opgepakt.. Maar wat een ramp!

Krijg sinds vandaag Zyprexa om het allemaal een beetje rustig te houden in mijn koppie.

Hebben mensen hier ervaring met hulp vanuit Stichting MEE? Zijn die goed en kunnen ze ook echt wat
betekenen?

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 23:16 schreef Autidude het volgende:

[..]

NeuroTypisch, dus niet autistisch.

Ik word knettergek van het UWV, kan er over uitwijden maar heb daar nu ff helemaal geen zin in.
Het komt er op neer dat de afgelopen 2 maanden (!!) al mijn inzet en moeite en gedoe allemaal voor
niets is geweest en dat het UWV ook niets maar dan ook echt niets met mijn WIA aanvraag heeft
gedaan. Toen bleek dat ik toch WAjong moest aanvragen en daar waarschijnlijk, ondanks mijn leeftijd,
toch echt wel recht op heb, heb ik de aanvraag opgestuurd en 10dgn later is die nog steeds niet
ontvangen.

Heb gister een nieuwe aanvraag persoonlijk afgeleverd en nu gaat het hele circus weer opnieuw beginnen ofzo. Ik wordt er helemaal knettergek van en vreselijk moe en gefrustreerd. Ik kreeg ook elke keer iemand anders aan de lijn, elke keer andere verhalen te horen.. zelfs leugens.. onbeschoft te woord gestaan etc.
Heb ook een klacht ingediend en dát wordt wel goed opgepakt.. Maar wat een ramp!

Krijg sinds vandaag Zyprexa om het allemaal een beetje rustig te houden in mijn koppie.

Een kleine geruststelling: het UWV is er om iedereen gek te maken, afgezien van de ergernis en frustatie hoef je je dat echt niet aan te rekenen

quote:

Hebben mensen hier ervaring met hulp vanuit Stichting MEE? Zijn die goed en kunnen ze ook echt wat
betekenen?

Ervaring: ja.
Kunnen ze wat: in mijn geval dus niets, maar in andere gevallen willen ze nogal eens goed kunnen helpen.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 22:19 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Wat is een nt-er?
Ehm volgens mij heb ik het niet over aanpassen, en dat is in ieder geval niet wat ik bedoel. Wat ik in mijn hele stukje wil zeggen is juist níet aanpassen. Autist of niet, degene die je niet neemt zoals je bent, is je niet waard.
En ik verwacht niet dat de een zich kan voorstellen hoe de ander zich voelt.
Absoluut niet.
Ik verwacht alleen van mezelf dat ik open sta voor anderen en mij zo goed mogelijk kan inleven, en verder is dat voor ieder verschillend.

Maar ik was er gewoon nieuwsgierig naar. Angst is niet het goede woord, maar snap je wat ik bedoel? Als je leeft met een verwachting, ga je op den duur de verwachting leven.

Had mijn post aangepast voor je reactie.

Hmm, mjin stukje kan misschien wat zwart overkomen zie ik nu.
Maar goed, af en toe is het dat ook wel.

En ja, of je wilt of niet, je moet wel veranderen. Dat is nu eenmaal het nadeel van een minderheid vormen. Plus dat, hoewel autisten het vaak voor hen wel goed hebben (en als je het zou vertalen naar 'normaal' ook) ze omdat ze het op een andere manier doen niet geaccepteerd worden, dat maakt je wel moedeloos. Als iedereen zich meer open zou stellen, wat inlevingsvermogen of acceptatievermogen zou hebben, dan werd de wereld al een stuk beter

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 21:53 schreef Cassandra87 het volgende:

Mag ik wat opmerken? Ik heb globaal een aantal topics doorgelezen en wat ik als rode draad tegen kom is toch wel de (angst voor gebrek aan) acceptatie van een 'normaal' persoon en een autist. Is dat niet iets wat alleen maar blijft groeien? Waardoor het voor een autistisch persoon alleen al moeilijker maakt om een ander te benaderen? Want wat als je dit verkeerd doet of dat verkeerd zegt..
Het heeft dan niets meer met snappen te maken, maar een stereotype.
En dan wil ik er nog even heel rationeel aan toevoegen.. Liefde is geen kwestie van snappen, maar van voelen..

Het anders zijn is de kern van autisme. Wij doen vrijwel alles anders, en soms ontbreekt het daarbij aan tact. Soms weten we niet hoe we de ander moeten benaderen. Mensen met autisme kunnen letterlijk vragen: ‘Wil je contact met mij?’. Terwijl dat al een beetje uit de context blijkt (bijvoorbeeld als ik vraag of hij een Hyves-pagina heeft).

Het anders-zijn maakt het over het algemeen moeilijker om gelukkig in het leven te staan. Sociaal contact is de basis van het leven. Het anders zijn uit zich in het ergste geval in autistisch denken. Van de maatschappij kun je mijns inziens niet verwachten dat ze, met betrekking tot autisme, overal rekening mee houdt. Bijvoorbeeld met de overdreven behoefte aan structuur. Het moet wel leuk blijven. Uit herhaald het gevoel hebben niet opgenomen te worden in de groep, kan een sociale angst ontstaan.

Vrijwel iedereen met autisme heeft een acceptatieproces te doorlopen. Sommige mensen krijgen pas op latere leeftijd een diagnose. Pas later dringt het door dat je altijd al anders bent geweest. Een diagnose kan ook een ‘bevrijding’ zijn, dan vallen alle puzzelstukjes op hun plaats.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 22:19 schreef Cassandra87 het volgende:

[..]

Wat is een nt-er?
Ehm volgens mij heb ik het niet over aanpassen, en dat is in ieder geval niet wat ik bedoel. Wat ik in mijn hele stukje wil zeggen is juist níet aanpassen. Autist of niet, degene die je niet neemt zoals je bent, is je niet waard.
En ik verwacht niet dat de een zich kan voorstellen hoe de ander zich voelt.
Absoluut niet.
Ik verwacht alleen van mezelf dat ik open sta voor anderen en mij zo goed mogelijk kan inleven, en verder is dat voor ieder verschillend.

Maar ik was er gewoon nieuwsgierig naar. Angst is niet het goede woord, maar snap je wat ik bedoel? Als je leeft met een verwachting, ga je op den duur de verwachting leven.

Leuk om te zien dat je je echt probeert te verdiepen en open te staan
Als er meer mensen zo'n instelling zouden hebben zou dat toch een verbetering zijn voor de autisten onder ons (ik heb nog geen diagnose).

Wel aanpassen, niet aanpassen, ik denk dat het, zoals je zelf ook zegt, een gevoelskwestie is.
Als jij bereid bent om je aan te passen aan je partner, en je voelt je daar happy bij, dan is er met aanpassen niks mis. Maar als je gaat forceren met aanpassen terwijl je daar zelf doodongelukkig van wordt schiet dat inderdaad voor geen meter op. Dat kan je, met een beetje pech, jaren volhouden totdat je het echt doorhebt.

Er zijn een hoop mensen geweest die zich afvroegen waarom ik zo luchtig met het aflopen van mijn relatie omging, het was tenslotte al 3,5 jaar een relatie.
Maar die relatie is stukgegaan op aanpassingsvermogen. Ik paste me zoveel aan dat ik me er ongelukkig bij voelde, en zij kon amper iets aanpassen omdat ze geen idee had hoe ik in elkaar stak.

Wat mij betreft is liefde iets wat je voelt, en niet alleen in je onderste regionen. Ik ben nu weer iemand tegengekomen waar ik zo'n enorme click mee heb, zowel bij "koetjes en kalfjes" omgang als met wat serieuzere gesprekken. We voelen elkaar aan, en toch ook weer net niet, maar dat maakt het juist leuk.

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 18:17 schreef Cassandra87 het volgende:
Mag ik mij hier ook even melden?
Ben zelf niet autistisch of iets dergelijks, gewoon erg geinteresseerd.

Even in het kort over mijzelf (al wil ik wel proberen anoniem te blijven, ondanks t feit dat ik een echte flapuit ben) 22 jaar, woonachtig in Flevoland, via een omweg werkzaam bij de Sociale Dienst wat mij het best ligt.
Ik ben een van de weinige, naieve mensen, met de instelling, wees de verandering die je wilt zien, behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden. Altijd al gehad.
Was in mijn klas de beschermende factor voor de klasgenoten die moesten lijden onder de pestkoppen.
...

Ok, lang verhaal kort, ik wil me graag meer verdiepen in AS en autisme op zich. wellicht kies ik er alsnog wel voor om op het Wajong-stukje te gaan werken bij de sociale dienst.
Ik wil nog veel meer kwijt maar ben allereerst nieuwsgierig hoe jullie tegenover een 'buitenstaander'' staan in jullie topic.

Dat klinkt interessant, bij de Sociale Dienst werken
Dan sta je aan de goede kant van de uitkeringen. Werk je in de communicatie, verricht je onderzoek?

Hebben zij wel een afdeling Wajong? Aangezien de Sociale Dienst verantwoordelijk is voor de uitvoering van de WWB. Wel is het bekend dat gemeenten op het inkomensdeel kunnen besparen door mensen met een Bijstandsuitkering naar de Wajong over te hevelen.

Zo, hele tekst kwijt omdat ik niet was ingelogd *blond*

Die eerlijkheid en recht voor zn raap (letterlijkheid) vind ik juist geweldig.
Voorbeeld, als een meisje aan een jongen vraagt, vind je me dik geworden? En die jongen antwoord, ja je bent wel wat aangekomen. Dat zij vervolgens boos wordt om zijn eerlijkheid. Maar waarom vraagt ze er dan om?
Nee hoor, liever dat dan kromme 'logica' en gedachtenkronkels.

Dat stukje over sociale angst, en moedeloosheid is overigens precies waar ik op doelde. Sociaal gebrek als gevolg van autisme is een ding, maar vaak tegen een muur oplopen is een tweede en niet onbelangrijke factor.

Aanpassingen maken, is voor iedereen lastig. Autist of niet autist. Dit is de reden dat ik mijn relatie na 5 jaar heb verbroken. Ik heb altijd veel voor anderen gegeven, en gedaan. Ik zeg altijd, ook al ken ik je niet, ik doe alles voor je. Geef ik om je, ga ik door t vuur.
Dat zei ik al eerder, ik ben een erg empatisch persoon. Maar ik kom uit een moeilijke jeugd en vervolgens een moeilijke relatie in waarin ik bleef aanpassen en niks terug kreeg. En eens is de druppel, k had geen energie meer.
Dus nu ben ik op een punt dat ik zeg, neem me zoals je bent, en anders flikker je maar op Even bot gezegd.

Wajong gebeurd via het jongerenloket, cwi. Ik zit nu totaal ergens anders nl. de inburgering, maar ik zit te overwegen om scholing te volgen en in de toekomst met (probleem)jongeren te werken.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2009 10:51 schreef Cassandra87 het volgende:
Zo, hele tekst kwijt omdat ik niet was ingelogd *blond*

Die eerlijkheid en recht voor zn raap (letterlijkheid) vind ik juist geweldig.
Voorbeeld, als een meisje aan een jongen vraagt, vind je me dik geworden? En die jongen antwoord, ja je bent wel wat aangekomen. Dat zij vervolgens boos wordt om zijn eerlijkheid. Maar waarom vraagt ze er dan om?
Nee hoor, liever dat dan kromme 'logica' en gedachtenkronkels.

Dat stukje over sociale angst, en moedeloosheid is overigens precies waar ik op doelde. Sociaal gebrek als gevolg van autisme is een ding, maar vaak tegen een muur oplopen is een tweede en niet onbelangrijke factor.

Aanpassingen maken, is voor iedereen lastig. Autist of niet autist. Dit is de reden dat ik mijn relatie na 5 jaar heb verbroken. Ik heb altijd veel voor anderen gegeven, en gedaan. Ik zeg altijd, ook al ken ik je niet, ik doe alles voor je. Geef ik om je, ga ik door t vuur.
Dat zei ik al eerder, ik ben een erg empatisch persoon. Maar ik kom uit een moeilijke jeugd en vervolgens een moeilijke relatie in waarin ik bleef aanpassen en niks terug kreeg. En eens is de druppel, k had geen energie meer.
Dus nu ben ik op een punt dat ik zeg, neem me zoals je bent, en anders flikker je maar op Even bot gezegd.

Wajong gebeurd via het jongerenloket, cwi. Ik zit nu totaal ergens anders nl. de inburgering, maar ik zit te overwegen om scholing te volgen en in de toekomst met (probleem)jongeren te werken.

Veel geven en (voor je gevoel) niks terugkrijgen kan inderdaad zeer frustrerend werken. Tenzij je ook echt om iemand geeft valt dat ook niet echt lang uit te houden. Jammer dat het zo gelopen is maar als het op deze manier beter gaat, dan maar op deze manier.

quote:

Op woensdag 7 oktober 2009 10:51 schreef Cassandra87 het volgende:
Zo, hele tekst kwijt omdat ik niet was ingelogd *blond*

Die eerlijkheid en recht voor zn raap (letterlijkheid) vind ik juist geweldig.
Voorbeeld, als een meisje aan een jongen vraagt, vind je me dik geworden? En die jongen antwoord, ja je bent wel wat aangekomen. Dat zij vervolgens boos wordt om zijn eerlijkheid. Maar waarom vraagt ze er dan om?
Nee hoor, liever dat dan kromme 'logica' en gedachtenkronkels.

Veel mensen met autisme zijn ook altijd eerlijk en direct. Wat dat laatste betreft zal ik wel een uitzondering zijn dan. Direct zijn wordt in Nederland erg gewaardeerd, maar wordt in andere landen zoals Frankrijk als onbeleefd ervaren.

Ook als je echt om iemand geeft is het zwaar. Het is samenwerken, continu, compromissen maken samen.
Maar hoe toegeeflijk en meedenkend ik ook ben, ook ik heb mijn grenzen.

Sempran ik moet toegeven dat ik af en toe moeite heb met directe eerlijkheid en me ook af en toe gekwetst kan voelen. Maar ik heb geleerd om door de scherpte heen te kijken en te begrijpen wat er bedoeld wordt, en anders hierom vragen.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 23:16 schreef Autidude het volgende:

Ik word knettergek van het UWV, kan er over uitwijden maar heb daar nu ff helemaal geen zin in.

Erg voor je! Ik moet zeggen dat ik misschien wel een uitzondering ben, maar bij het UWV in Heerlen was en is altijd alles prima verlopen. Had binnen de gestelde termijn na aanvraag de keuring, de mensen waren aardig, en daarna heb ik ook nooit problemen gehad

quote:

Op woensdag 7 oktober 2009 12:00 schreef Cassandra87 het volgende:
Ook als je echt om iemand geeft is het zwaar. Het is samenwerken, continu, compromissen maken samen.
Maar hoe toegeeflijk en meedenkend ik ook ben, ook ik heb mijn grenzen.

[...]

Kan ik me voorstellen ja!