ik heb nog niet alles gelezen van de reacties ik reageer dus alleen even op je openingspost Vicky.
ik ben vroeger een "huilbaby" geweest ik huilde de hele dag door, er was toen echter nog geen sprake van allergieën oid. kindjes hadden darmkrampen en dat was dat.
Ik ben 1 week opgenomen geweest en toen bleek ik een darmontsteking te hebben.
Jaren later blijk ik CU te hebben, maar heel mijn jeugd heb ik last van mijn darmen gehad vrijwel wekelijks was ik aan de diarree. De potten norrit waren niet aan te slepen ik liep vaker met een zwarte als roze tong
Ons eerste kindje Isa huilde ook veel overdag, was gespannen overstrekte zichzelf, kromme tenen gebalde vuisten, reflux noem het maar op, het rare was ze sliep 's nachts perfect echt de klok rond en met rust veranderde er niets aan het huilen van overdag, het rare was hoe meer ik met haar op stap was en ze afleiding had des te beter het overdag ging. Ik was die eerste maanden dus bijna niet thuis te vinden Isa ging als het mogelijk was overal mee naartoe!
Van osteopathie had ik nog geen kennis en koemelkallergie is nooit ter sprake gekomen, ze groeide namelijk prima en ach ik trok het nog wel.
Ons tweede kindje onze Ties is ietsjes ouder als jullie Tess, en was de eerste weken al erg onrustig het begon al in de kraamtijd, te moe om de fles te drinken, viel meer als 10% van zijn geboorte gewicht af en sliep kort en werd dan enorm gespannen wakker, spuugde behoorlijk echt 2x erger als Isa het deed.
Wederom gespannen tot in de vingertoppen en tenen en springt bijna uit je armen als hij zich spant.
En huilen en krijsen en wederom net als Isa alleen tevreden te krijgen als je met hem onderweg bent, op een ander lijkt het dus vaak koek en ei.
Ik ben inmiddels met hem 6x bij de huisarts geweest, medicatie tegen de reflux gehad, naar de fysio, op eigen initiatief 5x naar de osteopathie, de kinderarts heeft hem grondig onderzocht, ik ben bij de magnetiseur geweest en vrijwel niets hielp of maar heel erg kort.
Bijna 2 weken terug ben ik met hem bij het CB geweest en heb aan de noodbel getrokken, ik trok het niet meer en Ties duidelijk ook niet die zat totaal niet lekker in zijn vel.
Isa raakte er door gefrustreerd want die kreeg weinig aandacht en als ze aandacht kreeg dan was ik of moe of gespannen, de bom stond dus op barsten.
Ik durf gerust te zeggen dat ik bijna een hekel aan hem kreeg

en ja over die gevoelens voel ik me heel erg schuldig maar ze waren er wel en omdat ik er 200% eerlijk over ben geweest heeft het CB meteen ingegrepen ze zagen dat ik er echt doorheen zat. Je schijnt als moeder (of vader) dus diep te moeten gaan.
Bij de huisarts heb ik me niet durven uiten en ik denk dat ik (en Ties) daarom steeds maar door gesukkeld zijn.Inbakeren werd meteen genoemd maar bij Isa hielp dat toen ook niet en net als bij Isa moest Ties nog een echo van zijn heupen krijgen, van inbakeren was dus voorlopig nog geen sprake.
Toen werd er meteen koemelkallergie genoemd en moesten we meteen over naar speciale voeding, dus op naar de apotheek en nu bijna 2 weken verder hebben we een ander kind in huis, hij is minder gespannen, zijn tenen staan eens recht ipv gekromd. Hij lacht en brabbelt en slaapt overdag af en toe eens een uurtje. En het fijnste van alles, dat als hij huilt dan kan ik hem troosten, dat vond ik namelijk het moeilijkste ik als moeder kon hem niet troosten en de geborgenheid geven die hij zocht.
Als hij nu huilt weet ik dat er iets is, honger, een schone luier, slaap, aandacht, de normale dingen en een normale bijhorende babyhuil, geen gekrijs dat door merg en been gaat.
Vandaag nog bij de huisarts geweest en ook daar mijn verhaal op tafel gelegd, wederom Ties onderzocht en we hoeven de provocatie niet meer te doorstaan, we hebben een verklaring meegekregen voor de komende 12 maanden dieetvoeding.
Vicky ik hoop echt uit het diepste van mijn hart dat ze ook voor jullie en vooral voor Tess de vinger op de zere plek kunnen leggen en het kunnen verhelpen of de klachten kunnen verminderen.
Al heb je maar vast een diagnose dan weet je iig waar het aan ligt.