Huilbaby's / prikkelbare baby's

ik heb nog niet alles gelezen van de reacties ik reageer dus alleen even op je openingspost Vicky.

ik ben vroeger een "huilbaby" geweest ik huilde de hele dag door, er was toen echter nog geen sprake van allergieën oid. kindjes hadden darmkrampen en dat was dat.
Ik ben 1 week opgenomen geweest en toen bleek ik een darmontsteking te hebben.
Jaren later blijk ik CU te hebben, maar heel mijn jeugd heb ik last van mijn darmen gehad vrijwel wekelijks was ik aan de diarree. De potten norrit waren niet aan te slepen ik liep vaker met een zwarte als roze tong

Ons eerste kindje Isa huilde ook veel overdag, was gespannen overstrekte zichzelf, kromme tenen gebalde vuisten, reflux noem het maar op, het rare was ze sliep 's nachts perfect echt de klok rond en met rust veranderde er niets aan het huilen van overdag, het rare was hoe meer ik met haar op stap was en ze afleiding had des te beter het overdag ging. Ik was die eerste maanden dus bijna niet thuis te vinden Isa ging als het mogelijk was overal mee naartoe!
Van osteopathie had ik nog geen kennis en koemelkallergie is nooit ter sprake gekomen, ze groeide namelijk prima en ach ik trok het nog wel.

Ons tweede kindje onze Ties is ietsjes ouder als jullie Tess, en was de eerste weken al erg onrustig het begon al in de kraamtijd, te moe om de fles te drinken, viel meer als 10% van zijn geboorte gewicht af en sliep kort en werd dan enorm gespannen wakker, spuugde behoorlijk echt 2x erger als Isa het deed.
Wederom gespannen tot in de vingertoppen en tenen en springt bijna uit je armen als hij zich spant.
En huilen en krijsen en wederom net als Isa alleen tevreden te krijgen als je met hem onderweg bent, op een ander lijkt het dus vaak koek en ei.
Ik ben inmiddels met hem 6x bij de huisarts geweest, medicatie tegen de reflux gehad, naar de fysio, op eigen initiatief 5x naar de osteopathie, de kinderarts heeft hem grondig onderzocht, ik ben bij de magnetiseur geweest en vrijwel niets hielp of maar heel erg kort.

Bijna 2 weken terug ben ik met hem bij het CB geweest en heb aan de noodbel getrokken, ik trok het niet meer en Ties duidelijk ook niet die zat totaal niet lekker in zijn vel.
Isa raakte er door gefrustreerd want die kreeg weinig aandacht en als ze aandacht kreeg dan was ik of moe of gespannen, de bom stond dus op barsten.
Ik durf gerust te zeggen dat ik bijna een hekel aan hem kreeg en ja over die gevoelens voel ik me heel erg schuldig maar ze waren er wel en omdat ik er 200% eerlijk over ben geweest heeft het CB meteen ingegrepen ze zagen dat ik er echt doorheen zat. Je schijnt als moeder (of vader) dus diep te moeten gaan. _{Bij de huisarts heb ik me niet durven uiten en ik denk dat ik (en Ties) daarom steeds maar door gesukkeld zijn.}

Inbakeren werd meteen genoemd maar bij Isa hielp dat toen ook niet en net als bij Isa moest Ties nog een echo van zijn heupen krijgen, van inbakeren was dus voorlopig nog geen sprake.

Toen werd er meteen koemelkallergie genoemd en moesten we meteen over naar speciale voeding, dus op naar de apotheek en nu bijna 2 weken verder hebben we een ander kind in huis, hij is minder gespannen, zijn tenen staan eens recht ipv gekromd. Hij lacht en brabbelt en slaapt overdag af en toe eens een uurtje. En het fijnste van alles, dat als hij huilt dan kan ik hem troosten, dat vond ik namelijk het moeilijkste ik als moeder kon hem niet troosten en de geborgenheid geven die hij zocht.
Als hij nu huilt weet ik dat er iets is, honger, een schone luier, slaap, aandacht, de normale dingen en een normale bijhorende babyhuil, geen gekrijs dat door merg en been gaat.
Vandaag nog bij de huisarts geweest en ook daar mijn verhaal op tafel gelegd, wederom Ties onderzocht en we hoeven de provocatie niet meer te doorstaan, we hebben een verklaring meegekregen voor de komende 12 maanden dieetvoeding.

Vicky ik hoop echt uit het diepste van mijn hart dat ze ook voor jullie en vooral voor Tess de vinger op de zere plek kunnen leggen en het kunnen verhelpen of de klachten kunnen verminderen.
Al heb je maar vast een diagnose dan weet je iig waar het aan ligt.

Wat een schrijnende verhalen allemaal over die baby's die zoveel moeten huilen.... Geen wonder dat je daar als ouders zo wanhopig van raakt, het is volgens mij echt het moeilijkste dat er is: je kind heeft pijn, voelt zich zichtbaar ongemakkelijk en zelf kun je dan bijna niks doen om te troosten
De machteloosheid, vermoeidheid en schuldgevoelens, brrr.....

Maar uiteindelijk... met de juiste hulp en soms simpelweg tijd die er overheen gaat... komt het allemaal weer goed en groeien ook huilbaby's uit tot vrolijk lachende en gelukkige kleintjes
Ties is een mooie succesverhaal geworden, hopelijk kunnen Tess en andere baby's die het momenteel zo moeilijk hebben gauw aansluiten in dat rijtje!

Vicky, heel veel sterkte met alles, je bent volgens mij een geweldige mama

ik heb het al een paar keer her en der gevraagd, maar ik geloof dat je het gemist hebt
Heb je al eens een chiropractor overwogen? Het komt vaak voor dat een baby door de bevalling een kanuw heeft gekregen in de ruggewervel en dat kan heel veel problemen geven, vaak brengt een bezoekje aan een chiropractor enorme verlichting.

Zoals je weet heeft Merel ook veel gehuild. Het verbaast me achteraf zo, omdat ze nu zo'n rustig, vrolijk meisje is.
Sara huilde veel als baby, maar was niet wat je noemt een 'huilbaby', met inbakeren was het bij haar over.
Merel huilde voor mijn gevoel altijd, het ging maar door, alleen 's nachts ging goed. Maar 's morgens als ze wakker werd begon het en het hield 's avonds pas weer op.
Bij ons ging het voorbij nadat we een aantal maal bij de osteopaat zijn geweest (het had hier een enorm effect) en Merel bleek een koemelkallergie te hebben.
Al met al was het rond 9 weken voorbij.

Ik hoop dat het voor jullie meiske ook snel beter wordt, het is gewoon vreselijk, ook voor de ouders (en Amber, want ik weet nog goed hoe Sara op een gegeven moment bijna huilend riep: Mijn Merelzusje moet alweer huilen!).

quote:

Op zaterdag 8 augustus 2009 10:00 schreef Vicky het volgende:
Belaan, we zijn met Tess 4x bij de osteo geweest. Er zat idd in haar nekje iets niet goed.

ah ok, heb ik ws jouw posts niet gelezen dus
chiro is wel weer anders dan ostheo he.

ik vind het wel heel sneu en hoop op snelle verbetering voor jullie!

Hele vele sterkte Vicky. Had het al wel in ander topic gedaan maar deze was langs me heen gegaan. Fijn om te lezen dat het geen schimmel infectie is. en ze haar goed in de gaten houden.

Mijn oudste huilde ook continu. En dan niet echt krijsen, hij had geen pijn, maar gewoon constant zo'n dreinerig, overprikkeld, hard en irritant gejengel. Hij sliep rondjes van 2.5 uur ofzo, dan kreeg ik hem weer stil aan de borst als ik geluk had en kon ik nog 2,5 uur maximaal slapen. Een goede nacht was als dat trucje 3 keer achtereen uitgevoerd kon worden, maar dat was dus zelden. De praktijk was dat ik nachtenlang opliep met hem.

Werkelijk alles geprobeerd, echt extreem prikkelarm en regelmatig leven maar het bleef baggerbaggerbagger. Het ging ook niet weg na een paar maanden. Uiteindelijk sliep hij voor de eerste keer door toen hij 14 maand was, en dat was alleen omdat ik de week ervoor al zijn gebrul 's nachts wel moest negeren omdat ik met een dubbele oorontsteking met 40 graden koorts in bed lag. Vanaf dat moment ging het op en af. Soms een paar weken "maar" 3 keer per nacht kort huilen, soms weer wekenlang kermis de hele nacht, dan ineens wel doorslapen (terwijl ik ook dan niet kon slapen omdat ik gespannen aan het wachten was op de eerste krijs).

Uiteindelijk bleek dat er niks aan te doen was: hij is zwaar autistisch en hyperactief. Hij kan niet anders dan overal op reageren en heeft vooral moeite met het uitschakelen van contact. Hij probeert dan 's avonds het contact vanuit zijn kamer toch te laten voortduren door te blijven zingen, schreeuwen en huilen.

Toen zijn broertje geboren werd wist ik niet wat me overkwam. Een kind dat zomaar uit zichzelf lekker indommelde en 's nachts weleens huilde, maar dan getroost kon worden (bij de oudste resulteerde troosten juist in meer geschreeuw, want dan was er opnieuw sprake van contact en dat kon hij dus juist niet afsluiten).

Zijn niet-slapen (ook overdag) is de grootste factor geweest dat hij nu niet meer thuis woont. Het hele huis kwam niet aan zijn slaap toe en dat is echt slopend.

TS, ik hoop dat de opname van Tess goed verloopt en dat het een herhaling wordt van je oudste en dat het helemaal goed komt!

Hoe gaat het vandaag met haar Vicky?

Vicky,mag je wel nu Tess in het ziekenhuis ligt iedere fles geven?
En als je dan bij haar bent,is ze dan naar jou gevoel anders dan als ze thuis is?

Ik vind het echt heel erg knap van jullie om dit te doen.
Misschien was het ook wel goed voor mijn oudste toen der tijd.
Zijn jullie zelf op het idee gekomen om haar op te laten nemen?

Vicky hoe was het gisteravond met badderen ?

Ja joh, hoe gaat het? Ik vind het zo ontzettend dapper en heftig van en voor jullie, ben echt benieuwd hoe dit afloopt want het lijkt me echt afzien voor jullie als ouders!

Gaan jullie haar nu elke dag in bad doen?
Krijg je morgen weer een gesprek met de arts?

Fijn voor Tess dat ze nu niet zoveel huilt, maar eigenlijk is dat best lastig hè. Beetje dubbel zo.

Zijn jullie wel al een beetje bijgeslapen?

Goh Vicky, ik lees dit topic voor het eerst. Wat vervelend zeg.

Sterkte voor jullie!

Hoe is het vandaag gegaan Vicky? En met jou?

Vicky ook hier nog even een en een voor onder de riem.
Ik vind het echt een moedige beslissing van jullie...

quote:

Op zondag 9 augustus 2009 13:52 schreef Vicky het volgende:

[..]

ik wel redelijk, M. niet.. nu is Amber al 3 nachten aanhet rotzooien..

Gossie, is die nu de aandacht aan t opeisen? Hmm... niet zo leuk voor jullie, maar ik snap t ergens wel. Komen jullie een beetje aan je rust toe of is t reizen van en naar het zkh erg vermoeiend? Heeft Tess zich al 'laten zien' in het zkh?