Het grote 'rammelaars-topic', deel 22

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 23:52 schreef RockabeIIa het volgende:
Ik ben wel voor vooruitgang en het streven naar nieuwe dingen. Helemaal voor een vrouw waarbij de klok gaat tikken vind ik het een raar advies om te zeggen maar voor zekerheid te gaan. Dan ben je in elk geval zeker dat je nooit moeder wordt... ( ). Als moeder zijnde weet je toch hoe waardevol het moederschap is? Dat geluk gun ik iedereen en een vrouw van die tikkende klok leeftijd heeft toch voldoende in huis (aanname ) om te beseffen dat een kind geen kattepis is. Het gaat in dit geval niet om een tiener oid.

Klopt. En daar zit denk ik het verschil in tussen ons. Jij ziet twijfel als iets positiefs. Ik als iets negatiefs. Dus in het geval van Pandora zou het beter zijn om de twijfel als een postief te zien. En in dat geval zou ze er ook bij twijfel voor moeten gaan. Aangezien - zoals jij ook aangeeft - het moederschap mooi is en iedereen die er overdenkt (rekening houdend met de leeftijd) het moet kunnen ervaren.

toch vind ik het op de wereld zetten van een nieuw mens niet zomaar even een beslissing, het lijkt me goed dat je daar van tevoren toch echt eerst goed over nadenkt; kun je een kind een voldoende veilige/stabiele basis bieden? je moet er nogal wat voor inleveren (tijd, vrijheid, energie, geld), kun en wil je dat opbrengen?
ik vind echt niet dat je alles per se eerst helemaal op orde hoeft te hebben hoor, maar het is nogal een verantwoordelijkheid die je op je neemt, en die is het wel waard om vooraf goed te overdenken.

is ook zo hoor rocka, maar ik wilde even benadrukken dat het natuurlijk niet alleen om die moederschaps-wens moet gaan, maar ook (en vooral) om het welzijn van het eventueel te krijgen kind.

Uiteraard staat het welzijn van een eventueel kind voorop. Dat is juist (hoe krom ook) altijd (lees: vanaf de pubertijd al, toen zat ik al flink met mezelf in de knoop) de reden geweest dat ik vond dat ik geen goede moeder zou zijn, omdat ik zelf niet stabiel genoeg was. Maar ondertussen ben ik ouder, hopelijk wijzer, en heb ik heel veel over mezelf geleerd. En een van mijn laatste redenen-om-het-niet-te-doen was dat ik mezelf heel ongeduldig achtte, maar als ik nu merk hoe geduldig ik al kan zijn tegenover het zoontje van mijn lief, dan valt dat ook reuze mee. Ik denk oprecht dat ik mezelf heb onderschat, dat ik meer kan en aankan dan ik mezelf vanuit die slechte basis die ik had, heb wijsgemaakt.
Natuurlijk heb ik mijn slechte eigenschappen, en ben ik heus geen heilige. Maar dat is niemand. En ik denk nu, heel eerlijk, dat ik wel degelijk een goede moeder zou zijn, als het zover zou komen.

Even een specifieke vraag voor Rocka, je zegt "Voor je het weet ben je 3-4 jaar verder". In mijn geval (alleenstaande vrouw) kom ik sowieso niet in aanmerking bij klinieken en ziekenhuizen. Ik zal dus altijd zelf een donor moeten zoeken en voor zelfinseminatie gaan.
Nou snap ik dat je dat ook niet in een weekje regelt, maar 3-4 jaar vind ik weer een ander uiterste. Waar komt die 3-4 jaar vandaan? Ik had zelf een termijn van maximaal 1 jaar voor ogen... Voordat ik daadwerkelijk met insemineren zou kunnen beginnen dan.

Dank je Rocka, erg lief van je.

Verhuizen heb ik twee jaar geleden al gedaan, naar een leuke eengezinswoning die prachtig gelegen is (lekker aso he, in mijn eentje, hahaha).
En een nieuwe baan... Ik heb het eigenlijk prima naar mijn zin in mijn huidige baan. En in dit klimaat momenteel weet je toch nooit hoelang je bedrijf blijft bestaan, er zijn genoeg mensen die ik ken die in de afgelopen 2 jaar zijn overgestapt en nu weer met ingrijpende reorganisaties en boventalligheid worden geconfronteerd... Maar zolang mijn werk blijft zoals het is, heb ik geen reden om weg te willen.

Maar dat de tijd snel gaat, ben ik helemaal met je eens hoor! Ik weet er alles van...

Zijn er in NL geen klinieken die alleenstaande vrouwen helpen?
Ik weet dat Veghel dat vroeger (15 jaar geleden) wel deed. Tegenwoordig is dat Geertgen http://www.geertgen.nl/

Hele fijne artsen, goede kliniek. Weet niet of het in de buurt is voor je, maar anders kun je iig eens informeren.

He, wat een gedoe kan zoiets leuks als het beginnen aan kinderen toch eigenlijk opleveren...

Ik schreef in het vorige topic mee aangezien ik (en vriend ook) ontzettend rammelen. Het was de bedoeling om vorige maand de anticonceptie de deur uit te doen, maar vanwege omstandigheden is dat op de lange baan geschoven. En dat doet me zoveel meer dan ik had verwacht. Ik ben de laatste weken echt van slag.

En stiekem vraag ik me ook af of we het nu toch niet gewoon moeten doorzetten. De omstandigheden zijn misschien niet zoals we ze het liefste zouden hebben,maar zijn de omstandigheden ooit echt goed? Of zoals een vriendin van me zegt; Een kind komt nooit goed uit.

Ik weet het allemaal op het moment even niet. En dat is behoorlijk k*t.

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 14:52 schreef miss_sly het volgende:
Zijn er in NL geen klinieken die alleenstaande vrouwen helpen?
Ik weet dat Veghel dat vroeger (15 jaar geleden) wel deed. Tegenwoordig is dat Geertgen http://www.geertgen.nl/

Hele fijne artsen, goede kliniek. Weet niet of het in de buurt is voor je, maar anders kun je iig eens informeren.

Ja, die helpen wel alleenstaande vrouwen, maar je wordt dan wel ' gekeurd' zeg maar. gesprekken met een psycholoog om te kijken of je motieven zuiver zijn, je beeld realistisch, je sociale netwerk voldoende groot, ed... In het ziekenhuis waar ik een gesprek heb gehad ooit (Veldhoven) helpen (hielpen?) ze ook alleenstaande vrouwen, maar dan moet je zelf het donorzaad leveren. Verder ook eerst een keuring, gesprekken met psycholoog enzo.

Ik ben het met Rockabella eens, gewoon aan beginnen, een weg terug is er nog heeeeel lang . Het is een flink traject.

En als je dan eindelijk eenmaal bezig bent is de kans per maand op zwanger worden ook beduidend kleiner dan als je gewoon om de dag kunt vrijen . Dus echt, het kan best wel even duren.

Als je toch zelf het zaad moet leveren (om het even lomp te zeggen), waarom dan naar een kliniek en niet gewoon zelf een donor zoeken, medische testen laten doen contract tekenen en zelf insemineren? (Zal wel een domme vraag zijn...)

Overigens vind ik het wel een beetje raar dat als je als alleenstaande vrouw komt aankloppen, je vaak een heel traject door moet (Guuzewuus heeft het over een keuring, een psycholoog en of je sociale netwerk wel groot genoeg is enzo) maar als je als stel gewoon zwanger wordt dan vraagt niemand daarnaar. Ergens wel een beetje krom. Ik snap het ook wel weer aan de andere kant, dat het voor de veiligheid van het kind is, maar waarom hebben "normale" stellen dat niet? Soms zie je mensen met kinderen waarvan je op kilometers afstand al ziet dat dat niet goed zit... En die "mogen" wel... Maar goed, dat is off-topic.

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 21:51 schreef Pandora73 het volgende:
Als je toch zelf het zaad moet leveren (om het even lomp te zeggen), waarom dan naar een kliniek en niet gewoon zelf een donor zoeken, medische testen laten doen contract tekenen en zelf insemineren? (Zal wel een domme vraag zijn...)

Overigens vind ik het wel een beetje raar dat als je als alleenstaande vrouw komt aankloppen, je vaak een heel traject door moet (Guuzewuus heeft het over een keuring, een psycholoog en of je sociale netwerk wel groot genoeg is enzo) maar als je als stel gewoon zwanger wordt dan vraagt niemand daarnaar. Ergens wel een beetje krom. Ik snap het ook wel weer aan de andere kant, dat het voor de veiligheid van het kind is, maar waarom hebben "normale" stellen dat niet? Soms zie je mensen met kinderen waarvan je op kilometers afstand al ziet dat dat niet goed zit... En die "mogen" wel... Maar goed, dat is off-topic.

helemaal geen domme vraag. Voor mij waren dat ook redenen om zelf de weg te zoeken en te bepalen. Ik ben dus wel op ori"enterende gesprekken geweest, maar verder niet.

Verdere details laat ik vanwege privacy achterwege. Ik wilde alleen maar bevestigen dat het wel kan via ' klinieken' , ook in Nederland.

En bij die kliniek die Miss-sly noemt, hoef je niet zelf het donorzaad te leveren. dat is dan natuurlijk wel weer een voordeel of kan een voordeel zijn.

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 19:46 schreef Mula het volgende:
Ik weet het allemaal op het moment even niet. En dat is behoorlijk k*t.

Moeilijk is het allemaal he!
En anderen lijken dan voorbij te gaan aan de dingen die bij jullie voor een rem zorgen. Dat vond ik ook altijd zo frustrerend.
Ja... er kan altijd iets gebeuren... wat nou als je al gestopt was met de pil, mss zelfs al zwanger was, en dat dan ineens die omstandigheden veranderen...
Maar ja, dat is dan toch nog wel weer anders dan bewust de keuze te maken om te zeggen: we gaan ervoor, ook onder deze omstandigheden.

Ik weet eig. niks zinnigs te zeggen verder, behalve een dikke Je bent iig niet de enige die hier met dit soort dingen worstelt...

Pandorah, heb je ook al gekeken in de topics over Bewust Alleenstaand Moederschap?
Bewust alleenstaand ouderschap
Mss dat je uit de verhalen en overwegingen daar ook nog zinnige dingen kan halen voor jezelf...

Omdat je als allenstaande ouder, bij overlijden een heel ander netwerk voor opvang etc. met hebben. de kans dat beiden ouders tegelijktijdig overlijden is veel kleiner nl.
Om diezelfde reden bij overlijden van een der ouders je ook wettelijk verplicht bent een voogd te hebben voor je kind(eren)
Daarbij als alleenstaande ouder is het "lastiger" als moeder een slechte dag heeft of een PNd bijvoorbeeld etc. je hebt niet de directe terugval op de andere ouder bij een vader/moeder
moeder/ moeder.
Ergens is het misschien heel scheef, maar het is ook neit voor niks. als jij ervan ovetuigt bent als persoon het prima allemaal alleen te kunnen doen, en je hebt dat netwerk bij worst case scenarios dan stelt dt psychologisch onderzoek etc. ook geen drol voor lijkt me. maar goed dat is gewoon even mijn gedachten gang

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 21:58 schreef _evenstar_ het volgende:
Omdat je als allenstaande ouder, bij overlijden een heel ander netwerk voor opvang etc. met hebben. de kans dat beiden ouders tegelijktijdig overlijden is veel kleiner nl.
Om diezelfde reden bij overlijden van een der ouders je ook wettelijk verplicht bent een voogd te hebben voor je kind(eren)
Daarbij als alleenstaande ouder is het "lastiger" als moeder een slechte dag heeft of een PNd bijvoorbeeld etc. je hebt niet de directe terugval op de andere ouder bij een vader/moeder
moeder/ moeder.
Ergens is het misschien heel scheef, maar het is ook neit voor niks. als jij ervan ovetuigt bent als persoon het prima allemaal alleen te kunnen doen, en je hebt dat netwerk bij worst case scenarios dan stelt dt psychologisch onderzoek etc. ook geen drol voor lijkt me. maar goed dat is gewoon even mijn gedachten gang

Ben ik het ook weer mee eens .

quote:

Op woensdag 29 juli 2009 19:46 schreef Mula het volgende:
Ik weet het allemaal op het moment even niet. En dat is behoorlijk k*t.

Mula,sorry dat ik je bericht negeerde en er niet op reageerde.
Zelf weet ik het nu even ook allemaal niet, en ik weet dus ook een beetje hoe k*t het voelt.
Sterkte!!

Brighteyes, bedankt voor de tip, ga ik zeker lezen!

_Evenstar_ dat is ook wel zo natuurlijk. Fijn dat je even deze spiegel ophoudt!

ik heb het altijd alleen gedaan voor Arwen zorgen, en nu haar papa er niet meer is, verandert er in die zin voor mij niets, buiten dat ik een voogd moest regelen. ik heb dat niet als slecht ervaren, het is ten behoeve van het kind mocht er iets met mij gebeuren. En nu heb ik zelf niet naar jeugdzorg gehoeven, want dat is normaliter ook de standaard procedure etc. maar ik zelf aan de juist plekken heb laten zien /aangetoond dat ik capabel ben.
Ik denk dat als je ervoor kiest als bewust alleenstaande moder te gaan je wel dat rostvaste vertrouwen/geloof in jezelf moet hebben.
Want ik ind het zorgen niet moeilijk, maar het is ook niet makkelijk.
En Als er wortd gekeken naar de dingen om welzijn voor het kind , kan ik dat alleen maar bejubelen.

Mula, sterkte. Ik kan alleen maar zeggen dat de omstandigheid hier bij de eerste ook niet optimaal was, maar de keuze om zwanger te worden wel bewust. Als ik had willen wachten tot het plaatje perfect was, dan was er nu nog geen eerste geweest, maar we hebben het desondanks toch gedaan en een tweede erbij en ik moet zeggen dat het me niks tegenvalt. Ik heb wat 'eisen' bij moeten stellen, maar het gaat niet tenkoste van het welzijn van de kinderen, dus dat is het overwegen waard.

Pandora, succes met het inlezen en het bekijken van de mogelijkheden.

Mijn lichaam probeert me voor de gek te houden. Het lijkt bijna alsof ik zwanger ben, maar weet dat het niet zou moeten kunnen. Een test wil ik liever niet doen, omdat ik een negatieve uitslag zo'n domper zou vinden, terwijl dat juist iets goeds zou moeten zijn. Ik zit toch echt wel raar in elkaar.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 23:52 schreef RockabeIIa het volgende:
Ik ben wel voor vooruitgang en het streven naar nieuwe dingen. Helemaal voor een vrouw waarbij de klok gaat tikken vind ik het een raar advies om te zeggen maar voor zekerheid te gaan. Dan ben je in elk geval zeker dat je nooit moeder wordt... ( ). Als moeder zijnde weet je toch hoe waardevol het moederschap is? Dat geluk gun ik iedereen en een vrouw van die tikkende klok leeftijd heeft toch voldoende in huis (aanname ) om te beseffen dat een kind geen kattepis is. Het gaat in dit geval niet om een tiener oid.

Ik vind 'bij twijfel: doen!' een tamelijk bizar advies, vooral omdat het gaat om de manier waarop de rest van je eigen leven én het leven van je kind eruit ziet. Ik kan het me wel voorstellen, hoor, dat je als moeder vooral ziet hoe waardevol het moederschap is. Als kind daarentegen weet ik hoe lastig het is om geboren te worden in een gezin met mensen die wel wat beter over het ouderschap na hadden kunnen denken. Ik ben nu 28 jaar en worstel nog wekelijks met de relatie die ik heb met mijn moeder. Ik ben ervan overtuigd dat ze een leuker mens (en daardoor ook een leukere moeder!) was geweest als ze had gewacht met trouwen en kinderen krijgen. En dan zijn er ongetwijfeld ook nog vele mensen die er beter aan doen nooit een kind te nemen.

Laten we wel wezen: het ouderschap bestaat niet alleen maar uit Bouquetreeksemoties. Vooral als je in een instabiele situatie zit heb je alle reden om terughoudendheid te betrachten. Daar is toch ook niks mis mee? Het is al spannend genoeg om jezelf toe te staan uberhaupt het ouderschap te overwegen, vind ik. Dat is de eerste stap, en de rest komt wel (of niet!). Het lijkt mij zinvoller om jezelf tijd te geven aan het idee te wennen en daarna een beslissing te nemen. Dat hoeft niet eens zoveel tijd te zijn (een half jaar ofzo). Ons vermogen om een idee langere tijd in gedachten te houden is wat ons onderscheidt van de dieren die in een eeuwig nu gevangen zijn.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 11:02 schreef RockabeIIa het volgende:

[..]


Als je alleen maar dat uit mijn post haalt is dat ook zo.

Ik heb een vrij genuanceerde reactie geschreven waarin ik duidelijk maak niet alleen dat uit je post te halen.

Misschien heeft Claudia niet meegekregen dat ik inderdaad geen tiener meer ben, en dat als ik nog (veel) langer wacht de kans uberhaupt verkeken zal zijn.

Ik ben het in grote lijnen namelijk wel behoorlijk met haar reactie eens. Ik vat hem alleen op als een algemene reactie, en niet als een reactie die betrekking heeft op mijn specifieke situatie.