Man pleegt zelfmoord door oorsuizingen

quote:

'Die kwaal beheerst mijn hele leven: elk woord doet pijn'
Oorsuizingen drijven ingenieur Dietrich Hectors (29) tot zelfmoord

ESSEN - 'Ik ben 29 jaar en ik zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik heb een ongeneeslijke kwaal die heel mijn leven beheerst.' Dietrich Hectors, een doctor ingenieur uit Essen, kon het gesuis in zijn oren - een gevolg van te luide muziek - niet meer aan en stapte vrijdag uit het leven.
'Mijn broer was altijd heel rechtdoorzee en heel bescheiden', zegt Hannelore Hectors, de zus van Dietrich. 'Wij wisten dat hij er last van had, maar niet dat het zo erg was. Wij - mijn vader, moeder en broer - beseffen dat dit voor hem de enige oplossing was. Hij heeft alles geprobeerd om te genezen, om terug te vechten. Hij kende ook alles van zijn aandoening, probeerde op internetfora mensen met dezelfde oorziekte te helpen. Maar hij wist dat het alleen maar erger zou worden.'

Dietrich kreeg tinnitus, een vorm van oorsuizingen waarbij iemand geluid hoort dat er niet is, en hyperacusis, overgevoeligheid voor lawaai. Als liefhebber van hardrock en metal had hij zich blootgesteld aan te luide muziek. Met zijn afscheidsbrief wil hij andere mensen waarschuwen voor al het lawaai waaraan wij worden blootgesteld.

'Hoe erg moet het zijn voor er iets gebeurt?', vraagt Hannelore. 'Ik ga ook naar festivals als Werchter zonder oordopjes. Zelfs ik, met een broer die ernstige gehoorschade had opgelopen.'

'Hoe vaak heb ik niet gedacht Flauwerik als hij weer eens afzegde voor een feestje. Maar hij had juist een ongelooflijk sterke persoonlijkheid dat hij het zo lang heeft uitgehouden.'

Op 15 juni begint Dietrich aan zijn afscheidsbrief. 'Ik voel me ongelooflijk slecht... Ik kan moeilijk beschrijven wat ik voel. Maar ik ga het toch proberen uit te leggen.'

'Beeld je maar eens in dat elk woord dat je zegt pijn doet, en dat je met een constant fluitende stoomketel in je oren zit. Ik heb mijn leven drastisch moeten veranderen. Vroeger was ik een hypersociaal mens, elke avond op café of gezellig samen zitten met mensen. Nu zit ik thuis, eenzaam in de stilte. Ik zou zo graag kinderen hebben, maar ik zou die nooit aankunnen door hun lawaai. Dit frustreert me mateloos.'

Dietrich beschrijft hoe hij de kwaal heeft opgelopen. 'Het is in trapjes gebeurd, steeds erger en erger.' Op zijn veertiende ontdekt hij muziek. Eerst hardrock, later metal. Op 20 november 1996 gaat Dietrich naar een concert van Sepultura in Leuven. 'Ik zie mensen met oorwatten in en lach hen inwendig uit. Toch geen oorwatten voor een concert , denk ik bij mezelf en ik vind me o zo stoer. Maar vanaf de eerste noot hoor ik dat er iets niet goed zit. De muziek staat veel te luid, ik voel de gitaren en de drums daveren in mijn oren. Zoiets luids heb ik nog nooit meegemaakt. Maar ik ben te koppig om weg te gaan.'

'Rond 24 uur is het optreden gedaan. Mijn oren tuiten als nooit tevoren. De dag erna wil ik ontbijten, mijn moeder is al aan het afruimen. Elke keer als ze met bestek of borden iets anders raakt, doet dat verschrikkelijk veel pijn aan mijn oren.'

Volgens de huisarts heeft dietrich een geluidstrauma, veroorzaakt door blootstelling aan te veel lawaai. 'Langzamerhand minderde het gepiep in mijn oren, maar ik had aan het concert toch een licht blijvend gepiep overgehouden. Toen besloot ik voor mezelf dat het me nooit meer opnieuw zou overkomen. Ik zou altijd oorwatten meenemen naar fuiven en optredens.'

'De volgende jaren zijn super.' Dietrich studeert voor ingenieur in Leuven. Hij speelt elektrische gitaar in een rock- en metalband waarmee hij in 2000 zelfs het podium van Marktrock in Leuven haalt. Maar een woensdag in april 2003 verandert zijn leven. Dietrich vergeet zijn oorwatten in de haast om tijdig op de repetitie te raken. 'We speelden luid die dag. Toen we na de repetitie terug naar Leuven reden, suisden mijn oren loeihard. De dag erop werd ik wakker en hoorde ik maar één ding: piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip. Vele geluiden deden pijn. Een lopende kraan, een piepende deur, lachende mensen, docerende proffen, het sneed allemaal door merg en been. Ik besloot onmiddellijk te stoppen met de band en mijn gitaarversterker te verkopen. Voor de eerste keer in mijn leven moest ik afspraken afzeggen omdat het te pijnlijk was. Zelfs gewoon samen iets gaan eten of sporten ging niet.'

Dankzij medicatie werd het leven van Dieter weer wat draaglijk. Hij vond een job en de liefde van zijn leven. In de zomer van 2006 ging hij met zijn vriendin Sharon naar de Tieltse Feesten. 'We maakten aanstalten om naar huis te gaan en ver van de muziek deed ik mijn oorwatten uit. Dan ineens gebeurde het. Vlakbij begon men vuurwerk af te steken. Tegen dat ik mijn oorwatten in had, waren we al een paar knallen verder. De dag nadien voelden mijn oren verschrikkelijk pijnlijk aan, alle geluid deed pijn.'

'Opnieuw werd mijn leven beperkter. Als ik eens iets leuks deed, moest ik dat meestal bekopen met maandenlange oorpijn. Je telkens opnieuw maandenlang in stilte hullen, voor de zoveelste keer kameraden vertellen dat je niet kan komen omdat je oorpijn hebt Dat vreet aan je.'

Na zijn doctoraat vond Dietrich een job bij OCAS in Zelzate, een onderzoekscentrum van ArcelorMittal en de Vlaamse Overheid. 'Maar gewoon een avondje rustig babbelen deed al veel pijn aan mijn oren. Ik begon mijn geloof in het leven te verliezen.'

'De pieptoon in mijn oren is nu voor het eerst écht niet meer draaglijk. Ondanks nog zwaardere medicatie doet ALLES pijn aan mijn oren, vooral mijn eigen stem. Ik kan niet communiceren, net op een moment dat ik er zoveel behoefte aan heb om met mensen te praten. Ik voel dat ik met deze oren mijn job niet verder kan uitvoeren. Honderden keren heb ik teruggevochten na geluidstrauma's, me in stilte gehuld, me asociaal gedragen totdat er beterschap kwam. Maar er is ergens een grens. Die grens is bereikt.'

quote:

Uit de afscheidsbrief van Dietrich

'Ik ben op. Ik heb sinds mijn 16e honderden keren gevochten om terug te komen na geluidstrauma's, me steeds asociaal in stilte gehuld en gewacht op beterschap. Ik heb altijd gestreden totdat ik weer beter was. Honderden keren. Maar ergens houdt het op. Ik heb de kracht niet meer om er tegen te vechten. Ik wil niet verder leven als een plant, met deze zware handicap. Ik wil sociaal kunnen doen, ik wil mijn werk normaal kunnen uitvoeren, twee essentiële zaken voor mij. Dat kan niet meer.'
'Lieve ouders, Hannelore en Bernd, jullie verdienen dit absoluut niet. Ik heb altijd enorm genoten van jullie liefde, de goede opvoeding en de warmte thuis. Jullie hebben me enorm gesteund, er valt jullie niets te verwijten. Het spijt me zo verschrikkelijk dat ik zo egoïstisch doe.'

'Lieve Sharon, het heeft echt niks met u te maken. Maanden geleden zat ik hier al mee in mijn hoofd, ik heb het u verteld. Jij hebt de laatste jaren van mijn leven gekleurd. Jij sleurde me er altijd door en hebt me altijd enorm gesteund. Maar ik heb een grens bereikt. Ik wil benadrukken dat dit volledig mijn eigen schuld is! IK zelf, en IK ALLEEN heb mijn oren verknald, keer op keer, ik was me nooit bewust van de gevaren.'

'Ik heb in heel mijn leven twee keer mijn oren niet beschermd in lawaai (Sepultura 1996 en repetitie 2003). TWEE KEER! Verder heb ik mijn oren ALTIJD beschermd! Toch heb ik immense oorschade opgelopen. Waaraan heb ik dit verdiend? Waarom moet de muziek overal zo luid staan? Waarom is luid gelijk aan goed?'

'Aan iedereen: ik heb jullie allemaal graag gezien, en altijd graag geleefd. Maar met deze kwaal is mijn leven niet meer genietbaar. Aanvaard alsjeblief dat ik mijn grens heb bereikt. Elke dag is een nachtmerrie voor mij.'

'Ze zeggen wel eens dat elke zelfmoord een schreeuw om aandacht is. Wel, dit is ook een schreeuw om aandacht. Ik wil niet dat iemand anders hetzelfde overkomt als mij. Zorg allemaal goed voor uw oren! Bescherm ze! Of blijf weg uit te hard lawaai! Ik kan het niet genoeg benadrukken.'

Peace, love, empathy, Dietrich

PS: Ik heb één laatste wens: speel de integrale versie van One van Metallica tijdens mijn begrafenis, mijn lievelingsnummer.