Zoals mijn trouwe followers hier op FOK! wel weten, ben ik in het dagelijks leven niet gebonden aan mijn rolstoel. In het weekend ben ik echter zodanig uitgeput dat ik in een rolstoel door het leven moet. En ja, dat betekent ook stappen in een rolstoel. Over aandacht van smaatjes heb ik niet te klagen. Sowieso niet, maar ook niet als ik in een rolstoel over de dansvloer rij. De opmerking ‘Wil je mij duwen, dan duw ik jou’, werkt bij dames als WD-40 op een vastgeroeste bout.
Daar gaat mijn klacht niet over, maar soms is het handig om een en ander in de context te zien. Vandaag ging ik in een linnen broek naar mijn stage, want (even voor de nolifers) vandaag was het buiten heerlijk weer. De zon scheen en de lucht was blauw. Dat springerige gevoel in mij verdween snel toen ik in de trein een leuk smaatje tegenkwam. Mijn linnen broek zat nogal strak en dus ging mijn gevaarte met een quickstep omhoog. Lastig natuurlijk, vooral omdat het nogal opviel. Het meisje stapte uit voordat ik iets kon zeggen en ik moest er bij de volgende halte uit. Handen er subtiel voor, zodat het niet opviel, maar toch wel ff balen.
Klacht: een stramme hebben terwijl je broek er niet op berekend is en je omgeving je meewarig aankijkt
Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch iets anders mij zal kunnen scheiden van de liefde van God.