Lieve, lieve mensen, ik kan echt niet op iedereen afzonderlijk reageren. Jullie zijn dan ook zo talrijk om hier te posten... Zo super gewoon om te merken dat jullie ook zo hyper zijn.
Maar ik kies er toch een aantal uit (meestal omdat er een vraag gesteld werd):
Lieve mijsje, wat lief dat je hier in deze moeilijke tijden gewoon even tijd maakt om te komen posten. Je kan niet weten wat het doet bij mij. Je bent gewoon een supermens

Incantrix

wat moeten jouw collega's wel niet gezegd hebben
Mijn man is ook een beetje overdonderd

Hij is ook wel diegene die mij met beide voetjes op de grond zet (dat doet hij eigenlijk altijd, hoor

). Hij is superblij natuurlijk, maar wil ook nog even de echo afwachten
(damn, wat ben ik eigenlijk blij dat ik het nu nog maar weet... win ik toch 2 weken ofzo
) en een kloppend hartje zien/horen.
Maar om maar eens aan te tonen hoe nuchter hij is: na de eerste shock
(ja, echt, ondanks de hoop is het eigenlijk nog steeds een shock voor ons
) was één van zijn eerste mededelingen: schat, je weet nu toch dat we eigenlijk binnenkort een onthaalmoeder moeten zoeken, hé?
Maar ik denk eigenlijk dat we het allebei nog niet helemaal beseffen. Komt wel
BE: ik heb de mensen van het ziekenhuis alleen nog maar aan de telefoon gehad. Ik moet morgen langsgaan om bloed te prikken en dan bellen ze me in de namiddag op met het resultaat en waarschijnlijk een afspraak voor een volgende bloedprik en/of echo (in hun brochure las ik dat ze normaalgezien 3 bloedprikken doen in de weken na de positieve test, maar ik denk dat er daar al een paar van gepasseerd zijn voor mij

). Ow, en ze hebben me niet onder mijn voeten gegeven omdat ik zo lang gewacht heb om te testen

Maar reageerden wel vrij verbaasd toen ik zei wanneer we precies de IUI hadden gehad

Ze dachten waarschijnlijk dat ze het verkeerd begrepen hadden dat het meer dan een maand geleden was
PZE: ik denk dat ik één van de eerste ben die maar al te goed dat 'steekje' kent

Ca.ra: mijn schoonouders en ma weten het nog niet

Mijn ma verjaart vrijdag en we gaan het sowieso zeker niet voor vrijdag zeggen. Het liefst had ik gehad dat we op de echo konden wachten, maar dat gaan we niet kunnen volhouden, denk ik. Ze weten ook al allemaal dat de poging eigenlijk niet gelukt was, dus willen we hen het goede nieuws zeker niet te lang onthouden. Mijn zus en schoonbroer (en hun partners natuurlijk) zullen het ook deze week nog weten, maar voor de rest van de familie willen we het toch nog een beetje verzwijgen (indien mogelijk tot de fameuze 12 weken). En dan de grote vraag: wanneer vertellen we het aan mijn pa...?
Nikki: een minimeet zal nu alleen maar moeilijker worden, maar elke keer als ik het ziekenhuis zal binnengaan, zal ik toch even luisteren of ik niemand met een Nederlands accent hoor
15 follikels die goed reageren op de hormonen is al super
Jose: ook dat was mijn grote schrik, hoor

En ik kan alleen maar blij zijn dat je me af en toe ook nog eens terug met beide voetjes op de grond hebt gezet.
En iemand vroeg nog hoe de opvolging nu ging gebeuren? Normaalgezien word ik verder opgevolgd door mijn eigen gyn, maar ik twijfel nu al de hele dag of ik eigenlijk niet liever in Jette zou blijven (bij de gewone dienst gynaecologie weliswaar). Ik weet ook niet of dat kan. Maar ik veronderstel dat er tijdens de echo wel wat ruimte zal zijn om een aantal vragen te stellen en dan kunnen we nog beslissen.