Oke laat ik beginnen met mijn verhaal:
Ik ben in mijn jongere jaren misbruikt, en dat heb ik 3/4 jaar geleden aan mijn ouders verteld.
Vanaf dat moment hebben ze me constant op een botte manier benaderd, zo van: Wanneer ga je een keer naar de politie?.. Nooit hebben ze gevraagd hoe ik me erbij voel, constant moest ik aanhoren hoe hun zich erbij voelden. Het erge is nog dat hun mij vroeger met die vent mee lieten gaan, omdat het een 'vriend' van hun was, maar ik mocht vroeger altijd alleen met hem mee en mijn broertje niet. Ook gaf hij meestal alleen aan mij cadeautjes, weer mijn broertje niet. Dan moet je als ouder toch denken dit klopt niet?
Verder is het bij ons thuis altijd rommel. Als ik er iets van zeg is het altijd; Stel je niet zo aan!
Mijn moeder kookt eten in een vieze koekenpan die ze alleen met water omspoelt, weer kreeg ik te horen
Stel je niet aan!
Ook eten we bijna altijd ongezond, of patat (2/3 x per week uit een vieze frituurpan!) verder lasagna enz..... Ook dat vind ik niet fijn.
Toen ik jarig was kreeg ik 50 euro ( Niks mis mee!) maar ze zeggen je krijgt ¤50,00 omdat je broertje dat ook heeft gekregen voor zijn verjaardag en we willen geen verschil maken, maar 2 weken daarna geven ze hem 150 euro voor kleding en bij mij hebben ze dat nog nooit gedaan.
Oké ik heb altijd gezegd tegen hun dat ik niet zovaak geld van hun wil omdat ik weet dat ze zelf ook krap zitten. Maar als ik een keer 10 euro nodig heb krijg ik te horen; Je hebt toch nooit geld nodig??
Sinds 2 jaar heb ik een hele lieve vriend, waarbij ik vaak blijf overnachten i.v.m. de situatie thuis, dan worden ze boos omdat ik daar zovaak ben. Maar met hun valt ook niet te praten. Als ik me moeder sms om door te geven dat ik bij mijn vriend blijf krijg ik ook geen antwoord terug.
Wat denken jullie hiervan?