Soms is het jammer om de trein weer te moeten verlaten. Vanochtend zat ik, met een pen in de hand en schrift op schoot, dromerig voor me uit te staren, op zoek naar inspiratie om te schrijven. Op de bank schuin tegenover me, zaten drie leuke vrouwen te praten, die, zo begreep ik uit hun gesprek, op weg waren naar het vliegveld.
Nu vroeg ik me af waarom je in godsnaam van Leiden naar Utrecht gaat met de trein om bij het vliegveld te komen, als er ook een rechtstreekse verbinding tussen Leiden en Schiphol is. Ze zullen dus wel van een ander vliegveld vertrekken, of ze deden hun haarkleur eer aan (ze waren alle drie blond).
Maar goed, hoewel het uitzicht in de trein nog boeiender was dan buiten, was dat niet de reden dat ik met tegenzin de trein verliet. De vrouwen maakten het namelijk best spannend. Ze hadden met zijn vieren in die trein moeten zitten, en de missende vriendin nam haar telefoon niet op. Pas toen de trein bij mijn bestemming stopte, kregen ze verbinding en al wat ik nog opving was dat de vriendin in kwestie zich verslapen had. Maar wat er precies gebeurd is, of ze het vliegtuig nog haalt en waarom ze via Utrecht naar het vliegveld reizen, dat is me nog niet duidelijk... het verlaten van de trein voelde dan ook als een enorme cliffhanger.
En als ik een van die vrouwen ooit nog eens toevallig tegenkom in de trein, dan moet ik misschien de stoute schoenen maar aantrekken en vragen naar het vervolg. En tot die tijd hebben ze me wel weer inspiratie gegeven om mijn fantasie los te laten en ze onderwerp te maken van een verhaal!